Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczyna się naprawdę mocnym uderzeniem. Czyżby miała to być ostatnia powieść z cyklu, w której definitywnie żegnamy głównego bohatera? Czy Reachera nagle opuściło szczęście? Czy tak ma się to skończyć?
Nie zdradzę oczywiście zakończenia, ale mogę zapewnić, że miłośnikom cyklu znów zagwarantowano solidną rozrywkę. Reacher w pełnej krasie – czeka nas kolejna, interesująca partia gry o przejrzystych zasadach. Coś jak kolejna partia szachów – niby podobna do poprzedniej, a przecież zupełnie inna.

Zaczyna się naprawdę mocnym uderzeniem. Czyżby miała to być ostatnia powieść z cyklu, w której definitywnie żegnamy głównego bohatera? Czy Reachera nagle opuściło szczęście? Czy tak ma się to skończyć?
Nie zdradzę oczywiście zakończenia, ale mogę zapewnić, że miłośnikom cyklu znów zagwarantowano solidną rozrywkę. Reacher w pełnej krasie – czeka nas kolejna, interesująca...

Zupełnie nieudana kontynuacja znanej chyba każdemu historii hrabiego Monte Christo. Akcja dzieje się kilka lat po opisanych tam wydarzeniach, kiedy jeden z drugoplanowych bohaterów odkrywa w sobie siłę, aby dokonać na hrabim zemsty.
Już sam fakt, że ów osobnik miał najmniej powodów aby się mścić, bo życie zniszczył sobie w zasadzie sam, sprawia, że treść staje się groteskowa. Jest przy tym jednostajna i miałem wrażenie, że przez cały czas jedzie z górki własnym rozpędem. Nie wiem, co kierowało Autorem, gdy to pisał. Odnoszę wrażenie, że z jakiegoś powodu postanowił zniszczyć wszystko, co zbudował w poprzedniej powieści, jak dziecko, które zbudował piękny zamek z klocków, aby go doszczętnie zburzyć. Nastrój zupełnie nieudany, a sam motyw martwej ręki moim zdaniem dziwaczny i przekombinowany.
Miłośnikom hrabiego Monte Christo zdecydowanie odradzam. Czeka ich rozczarowanie.

Zupełnie nieudana kontynuacja znanej chyba każdemu historii hrabiego Monte Christo. Akcja dzieje się kilka lat po opisanych tam wydarzeniach, kiedy jeden z drugoplanowych bohaterów odkrywa w sobie siłę, aby dokonać na hrabim zemsty.
Już sam fakt, że ów osobnik miał najmniej powodów aby się mścić, bo życie zniszczył sobie w zasadzie sam, sprawia, że treść staje się...

Przyznam, że od tego Autora nie oczekuję wiele. Ma świetny warsztat pisarski i o ile nie zacznie stosować swoich schematów, ma szansę napisać dobrą powieść.
Tę mogę zaliczyć do bardziej udanych, właśnie ze względu na brak, albo może raczej spore ograniczenie często używanego schematu. No i jest nastrój! Bo czego innego oczekiwać w starym, obszernym domostwie z czasów wiktoriańskich, w którym na pewno dzieje się coś niesamowitego? W każdym takim domu słychać nocami jakieś skrzypnięcia, odgłosy, jakby wciąż zamieszkiwała tam historia. A jeśli jeszcze dokonano tam morderstwa, to wiadomo, że człowiek jest w stanie usłyszeć wszystko.
Rodzina zjeżdża się do starego domu, w którym nieznany sprawca zamordował jej ojca. Chodzi o testament. Nieprzyjemna wizyta, ale konieczna. I nagle gdzieś, nie wiadomo gdzie, zapodziało się dziecko jednej z par. Wiadomo, że nie opuszczą bez niego domu, a cała rodzina zgodnie pomaga je odnaleźć. Bezskutecznie. Czyżby dom jednak miał swoja tajemnicę? I te szepty, słyszane przez niektórych gości – to złudzenie? Chyba nie!

Przyznam, że od tego Autora nie oczekuję wiele. Ma świetny warsztat pisarski i o ile nie zacznie stosować swoich schematów, ma szansę napisać dobrą powieść.
Tę mogę zaliczyć do bardziej udanych, właśnie ze względu na brak, albo może raczej spore ograniczenie często używanego schematu. No i jest nastrój! Bo czego innego oczekiwać w starym, obszernym domostwie z czasów...