Umówmy się, wiem że jest jazz, i że bywa on cool, modern, bebop. A jak znam te określenia, to i obił mi się o uszy też Komeda. I nie sięgnęłam po tę książkę, bo spodobało mi się słowotwórstwo (ni kometa, ni komenda). Taka z pierwszej łapanki to nie jestem. Co więcej, kojarzę „Nóż w wodzie”, „Dziecko Rosemary” czy „Prawo i pięść” a do tego słyszałam „Kołysankę” i inne smuteczki. Więc nie mogę powiedzieć, że nie wiedziałam, że wpadłam bez uprzedzenia, że zaskoczenie, że wirus. Bo właśnie złapałam wirusa. KOMEDA! Jestem zakomedowana doszczętnie, do szpiku, do kości, do duszy. Ech życie.

Tu podejrzewałam, lub mogłam podejrzewać. Ale co do pani Grzebałkowskiej to wpadka absolutna. Nie sądziłam, nie mogłam sądzić. Bo jak był „portret podwójny” to się obraziłam, nie będę czytała tego co wszyscy, jestem odwrotowcem, się buntuję i koniec! I czemu głupia, przeciwko czemu? Przeciwko dobrej literaturze? Przeciwko rzetelnej biografii, przeciw profesjonalizmowi? Zatem oświadczam wszem i wobec, że się nawróciłam, nawrót nastąpił gwałtownie i dozgonnie. Nie wiem nad czym pracuje pani Grzebałkowska teraz ale oświadczam, ze już dzisiaj poprzez achy i ochy oceniam jej przyszłą książkę i już teraz wystawiam jej rewelacyjną opinie. Jestem na tak. Tak, tak szanowna pani. Dziękuję.

Umówmy się, wiem że jest jazz, i że bywa on cool, modern, bebop. A jak znam te określenia, to i obił mi się o uszy też Komeda. I nie sięgnęłam po tę książkę, bo spodobało mi się słowotwórstwo (ni kometa, ni komenda). Taka z pierwszej łapanki to nie jestem. Co więcej, kojarzę „Nóż w wodzie”, „Dziecko Rosemary” czy „Prawo i pięść” a do tego słyszałam „Kołysankę” i inne...