Komeda. Osobiste życie jazzu

"aptekarsko" o micie Komedy

"aptekarsko" o micie Komedy

O Komedzie raczej nie pisało się łatwo. Dosyć enigmatyczna to postać, chyba dosyć zamknięta w sobie i introwertyczna. Mam wrażenie, że wyciśnięto z niej tyle ile się dało, więc szacunek za ogrom pracy. Wiem też co się może nie podobać. Bywają momenty, że czyta się tę książkę jak rozbudowaną kartkę z kalendarza o czasach, które niekoniecznie muszą być czytelnikowi znane. O ile początkowo traktowałem "Osobiste życie jazzu" głównie w kontekście "życia artysty w PRLu" i pokazanie właśnie tego kontekstu wydało mi się najbardziej fascynujące, to w momencie, gdy autorka skupiała się na samej postaci, w wielu momentach zaczynało to przypominać kartotekę. Dlatego rozumiem rozczarowanie części czytelników. Jeśli nie interesujesz się historią polskiego jazzu czy muzyki filmowej, jeśli nie rozpoznajesz większości nazwisk ówczesnego muzycznego światka to niekoniecznie będziesz z drżeniem rąk czytał o historii powstania "Astigmatic" czy ścieżki dźwiękowej do "Dziecka Rosemary", ale jeśli kontekst jest ci chociaż pobieżnie znany, książka Grzebałkowskiej będzie pozycją obowiązkową

O Komedzie raczej nie pisało się łatwo. Dosyć enigmatyczna to postać, chyba dosyć zamknięta w sobie i introwertyczna. Mam wrażenie, że wyciśnięto z niej tyle ile się dało, więc szacunek za ogrom pracy. Wiem też co się może nie podobać. Bywają momenty, że czyta się tę książkę jak rozbudowaną kartkę z kalendarza o czasach, które niekoniecznie muszą być czytelnikowi znane. O...

Chylę czoła. Świetna ksiazka.

Chylę czoła. Świetna ksiazka.

Chylę czoła przed autorką, Panią Grzebałkowską, która wykonała wspaniałą pracę - najpierw poszukując tych, którzy jeszcze pamiętają Krzysztofa Komedę, potem zaś rzetelnie, krok po kroku odtwarzającą jego drogę jako muzyka, bez zachłystywania się prywatnością. Piękny język.

Chylę czoła przed autorką, Panią Grzebałkowską, która wykonała wspaniałą pracę - najpierw poszukując tych, którzy jeszcze pamiętają Krzysztofa Komedę, potem zaś rzetelnie, krok po kroku odtwarzającą jego drogę jako muzyka, bez zachłystywania się prywatnością. Piękny język.

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki.

Z jednej strony mój podziw wzbudza mrówcza robota autorki, która przejrzała setki źródeł (książek, artykułów, filmów) i rozmawiała z dziesiątkami osób, aby opowiedzieć historię Komedy. Niesamowite, że udało się Grzebałkowskiej spiąć to wszystko w logiczną całość, która w żadnym momencie nie wzbudza poczucia zagubienia. Wspaniały warsztat reporterski.

Podoba mi się to, że dostajemy opowieść nie tylko o Komedzie, ale także o początkach jazzu w Polsce, który był wyrazem tęsknoty za wolnością w powojennej rzeczywistości. Bardzo ciekawy jest ten kontekst i, jak mi się wydaje (nie żyłam w tamtych czasach), historia dobrze oddaje atmosferę lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.

Mam jednak kilka "ale".

Autorka wybrała sobie bardzo trudną postać do opisu, niemal wszyscy rozmówcy mówią o Komedzie niewiele i to samo. Najciekawszymi fragmentami były dla mnie te o Polańskim (jaka to jest osobowość, od razu nadawała historii kolorytu!)

Męczył mnie też użyty czas teraźniejszy. Być może tak właśnie pisze się biografie (nie wiem, czytałam ich zaledwie kilka). Z jednej strony dodawał dynamizmu, z drugiej jednak sprawiał, że miałam wrażenie, że czytam bardzo długi artykuł w magazynie lifestylowym.
Po prostu nie leżała mi ta książka literacko (bardzo możliwe, że to moja wina, i że biografie są nie dla mnie).
(Ps. gdy pierwszy raz przeczytałam sformułowanie: "tak to przynajmniej zapamięta...", zachwyciłam się jego sprytem i prostotą. Za dwudziestym razem przewracałam oczami w irytacji).

Za dużo też w tej książce kroniki ("w tym roku na tym koncercie grał skład taki i taki, a dzień później śmaki i owaki"). Być może dla fanów jazzu takie szczegóły to nie lada gratka, ja jednak w końcu zaczęłam omijać opisy festiwali i recenzje (przecież i tak nie spamiętam tych wszystkich nazwisk).

Czy cieszę się, że sięgnęłam po "Komedę"? Ostatecznie chyba tak, bo dowiedziałam się wielu interesujących rzeczy choć nie bez wysiłku.

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki.

Z jednej strony mój podziw wzbudza mrówcza robota autorki, która przejrzała setki źródeł (książek, artykułów, filmów) i rozmawiała z dziesiątkami osób, aby opowiedzieć historię Komedy. Niesamowite, że udało się Grzebałkowskiej spiąć to wszystko w logiczną całość, która w żadnym momencie nie wzbudza poczucia zagubienia....

W kultowej piosence Perfectu padają takie wersy: "W kawiarniany gwar jak tornado jazz się wdarł. I ja też chciałem grać". Książka Grzebałkowskiej jest monumentalnym rozwinięciem tego fragmentu z teksu Olewicza. Nie trzeba nawet rozpoczynać lektury, by dojść do wniosku, że tak obszerna książka musi być czymś więcej niż tylko biografią wybitnego muzyka, po którego śmierć przyszła stanowczo za wcześnie. Możemy tutaj przyjrzeć się barwnemu środowisku awangardy jazzowej przełomu lat 50. i 60. ubiegłego wieku, zaś prócz Krzysztofa Komedy odnajdziemy w niej Tyrmanda, Osiecką, Polańskiego, Stańkę, Namysłowskiego, Urbaniaka... I ze zdumieniem zauważymy, że świat owej bohemy w niczym nie ustępuje biograficznym "dokonaniom" Planta, Morrisona, Osbourne'a czy Rolling Stonesów, gdyż - śmiem z premedytacją twierdzić - polski rock'n'roll nie rozpoczął się od Czerwonych Gitar lub Niemena, lecz właśnie od narodzin polskiego jazzu: różnorodnego, rebelianckiego, mającego za nic mieszczańską mentalność. Alkohol, romanse, szczeniackie wygłupy - tego wszystkiego jest w "Komedzie" pod dostatkiem. Podobnie jak humoru wymieszanego doskonale z ludzkimi tragediami. Szkoda tylko, że czasami autorka na siłę stara się udramatyzować wydarzenia całkowicie dramaturgii pozbawione. Lecz na tę drobną usterkę można przymknąć oko. Jazz fajny jest!

W kultowej piosence Perfectu padają takie wersy: "W kawiarniany gwar jak tornado jazz się wdarł. I ja też chciałem grać". Książka Grzebałkowskiej jest monumentalnym rozwinięciem tego fragmentu z teksu Olewicza. Nie trzeba nawet rozpoczynać lektury, by dojść do wniosku, że tak obszerna książka musi być czymś więcej niż tylko biografią wybitnego muzyka, po którego śmierć...

Dla miłośników jazzu to powinna być pozycja obowiązkowa. Bardzo dobrze napisana biografia z bardzo dobrymi zdjęciami.

Dla miłośników jazzu to powinna być pozycja obowiązkowa. Bardzo dobrze napisana biografia z bardzo dobrymi zdjęciami.

Ogromna, benedyktyńska praca reporterska, ale efekt jest rozczarowujący. Powstała biografia nużąca i zbyt drobiazgowa, przy której zasypiałam. Do opisu jazzu i artystów nie można podchodzić z aptekarskim nastawieniem, aby żadnego składnika historii nie pominąć, bo inaczej produkt finalny będzie niewłaściwy. Autorce zabrakło umiejętności syntezy i selekcji.

Ogromna, benedyktyńska praca reporterska, ale efekt jest rozczarowujący. Powstała biografia nużąca i zbyt drobiazgowa, przy której zasypiałam. Do opisu jazzu i artystów nie można podchodzić z aptekarskim nastawieniem, aby żadnego składnika historii nie pominąć, bo inaczej produkt finalny będzie niewłaściwy. Autorce zabrakło umiejętności syntezy i selekcji.

Lekarz, który został jazzmanem.

Czytając tę wyjątkową biografię, uświadomiłam sobie jak mało wiemy o tym artyście, którego tragiczna śmierć zmieniła wszystko (spadł ze skarpy).

''Człowiek tajemnica. Listów nie pisał. Dzienników nie prowadził. Mruk. Miły. Uśmiechnięty. Osobny- tak o nim mówili''.

Poznajmy bliżej Krzysztofa Komedę, a właściwie Trzcińskiego. Agnieszka Osiecka notowała, że gdy ów grał na fortepianie, jego dłonie opowiadały małe, kameralne historie o niebie dla dwojga osób. Jednak jego życie było zupełnie inne, przepełnione wzlotami i upadkami.
Bohater skomponował muzykę do 65 filmów, współpracował z Romanem Polańskim. Wystarczy napomknąć o produkcjach jak: ''Dwaj ludzie z szafą'', ''Dziecko Rosemary'' ze słynną ''Kołysanką", będącą motywem przewodnim.

Autorka wykonała iście benedyktyńską pracę, przypominając nam nieco przygasłą gwiazdę jazzu. Publikacja jest skrupulatnie udokumentowana. Zasługuje na uznanie, ponieważ źródła są dość ubogie. Prawie nie wiemy nic na temat rodziny kompozytora, oprócz szczątkowych życiorysów rodziców czy rodzeństwa . Pani Grzebałkowska nie powiela plotek, niepotwierdzonych informacji. Rzetelnie i sprawiedliwie ukazała też sylwetkę jego żony, Zofii.

To nie jest zwyczajna biografia, zarazem otrzymujemy też obraz codziennych zmagań społeczeństwa polskiego z nieakceptowalnym systemem. Ale też beztroska, odwaga, spontaniczność, zwłaszcza wśród młodych ludzi. Historia jednostek, dla których muzyka zawsze była na pierwszym planie.

Reporterka przemierza kraje skandynawskie, Rosję, USA. Udaje się jej jako pierwszej dotrzeć do ostatniego żyjącego świadka dramatycznych wydarzeń. Na kartach książki poznajemy jego wersję wydarzeń.

Śmierć zawsze przychodzi za wcześnie.

Magdalena Grzebałkowska jest autorką kilku biografii, m.in. księdza Jana Twardowskiego oraz rodziny Beksińskich. Komedę pochłonęłam w jeden wieczór, stanowi doskonałą lekturę na długie zimowe wieczory. Odpowiada mi jej styl, treść jest uporządkowana, klarowna i przemyślana. Dodatkowym atutem jest porządne wydanie, mocna oprawa.

Praca liczy ponad 500 stron, włącznie z przypisami i bibliografią. Firmuje ją krakowskie wydawnictwo Znak.

Zapraszam:https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/12/lekarz-ktory-zosta-jazzmanem.html

Lekarz, który został jazzmanem.

Czytając tę wyjątkową biografię, uświadomiłam sobie jak mało wiemy o tym artyście, którego tragiczna śmierć zmieniła wszystko (spadł ze skarpy).

''Człowiek tajemnica. Listów nie pisał. Dzienników nie prowadził. Mruk. Miły. Uśmiechnięty. Osobny- tak o nim mówili''.

Poznajmy bliżej Krzysztofa Komedę, a właściwie Trzcińskiego. Agnieszka...

to nie jazz i Komeda przyciągnęły mnie do tej książki. to autorka. jestem entuzjastką jej misternej pracy. akceptuję improwizacje w miejsce braku źródeł. bo wiem, że tam jest wszystko do czego rzetelnie i skrupulatnie udało się dotrzeć. jednocześnie uwielbiam, jak daje plotce w twarz. ucina konfabulacje. i zostawia miejsce na własne dopowiedzenia. gęsta. elegancka biografia. w bonusie jazzowe ujęcie historii. obraz muzyki kształtującej pokolenie. bardziej do sączenia niż łapczywego połykania.

to nie jazz i Komeda przyciągnęły mnie do tej książki. to autorka. jestem entuzjastką jej misternej pracy. akceptuję improwizacje w miejsce braku źródeł. bo wiem, że tam jest wszystko do czego rzetelnie i skrupulatnie udało się dotrzeć. jednocześnie uwielbiam, jak daje plotce w twarz. ucina konfabulacje. i zostawia miejsce na własne dopowiedzenia. gęsta. elegancka...