ogólnie to nuda, przeczytałam dlatego, że była krótka, idealna na dobicie przed snem

ogólnie to nuda, przeczytałam dlatego, że była krótka, idealna na dobicie przed snem

Dlaczego do tej pory nie spotkałam się na dłużej z Patti Smith, doprawdy nie wiem. Na szczęście zdjęłam z półki jej „Pociąg linii M” i mogłam spędzić z nią trochę czasu. I to był dobrze spędzony czas. Czas spędzony z melancholią Patti Smith, z jej miłością do kawy i seriali detektywistycznych, z jej podróżami do grobów bliskich jej pisarzy, z jej snuciem się po Nowym Jorku i podróżami po miastach świata. Patti Smith w „Pociągu linii M” tęskni za zmarłym blisko 20 lat temu mężem, rozmawia z kotami, śni niepokojące sny i wraca do mistycznych czasów, które przeżywała razem z mężem. Starzejąca się Patti Smith jest smutna, ale wciąż głodna sztuki (zwłaszcza literatury). Czytanie tej pozycji było dla mnie zanurzeniem się w umyśle artystki i w jej wrażliwości, która okazała mi się bliska.

Dlaczego do tej pory nie spotkałam się na dłużej z Patti Smith, doprawdy nie wiem. Na szczęście zdjęłam z półki jej „Pociąg linii M” i mogłam spędzić z nią trochę czasu. I to był dobrze spędzony czas. Czas spędzony z melancholią Patti Smith, z jej miłością do kawy i seriali detektywistycznych, z jej podróżami do grobów bliskich jej pisarzy, z jej snuciem się po Nowym Jorku...

Podobał mi się nieco melancholijny klimat tej opowieści.

Podobał mi się nieco melancholijny klimat tej opowieści.

9-tka z umiłowania dla autorki

9-tka z umiłowania dla autorki

Nie mój klimat. Ale literacko bardzo dobra.

Nie mój klimat. Ale literacko bardzo dobra.

Zachwycona „Poniedziałkowymi dziećmi” sięgnęłam po kolejna pozycje tej autorki, niestety w moim odczuciu nie dorównała ww książce.

Zachwycona „Poniedziałkowymi dziećmi” sięgnęłam po kolejna pozycje tej autorki, niestety w moim odczuciu nie dorównała ww książce.

Czytaliście kiedyś książkę z pragnieniem, żeby się nigdy nie skończyła? Ja tak mam z Patti Smith.
Mogę płynąć strumieniem jej umysłu i emocji bez końca. Czytanie jej prozy jest dla mnie czymś w rodzaju medytacji. Otwieram się, daję się unosić i czuję się całkowicie w zgodzie z samą sobą. I świat się przede mną otwiera.
Jej bezkompromisowość, ciekawość, gotowość na to, co życie i świat nam przynosi w połączeniu z poczuciem humoru i abstrakcyjnym myśleniem dają bardzo ożywczą mieszankę.
W przypadku „Pociągu linii M”, jak i w przypadku „Roku Małpy”, mamy do czynienia z luźnymi zapiskami, w których teraźniejszość miesza się ze snami i wspomnieniami. Wszystko to żyje i funkcjonuje na jednym poziomie czasowo-przestrzennym. Nie są to zapiski legendy punk rocka, gwiazdy, wszechstronnej artystki, która wydała mnóstwo płyt. To zapiski głęboko ludzkie, w których życie odbija się wszystkimi odcieniami, od smutku do szczęścia.
Pięknie Patti pisze o miłości do męża, wspaniałe go wspomina, ale to wspomnienia przesycone bólem i poczuciem straty z powodu jego przedwczesnej śmierci. Samo życie. Wspaniała książka! Moje odkrycie!

Czytaliście kiedyś książkę z pragnieniem, żeby się nigdy nie skończyła? Ja tak mam z Patti Smith.
Mogę płynąć strumieniem jej umysłu i emocji bez końca. Czytanie jej prozy jest dla mnie czymś w rodzaju medytacji. Otwieram się, daję się unosić i czuję się całkowicie w zgodzie z samą sobą. I świat się przede mną otwiera.
Jej bezkompromisowość, ciekawość, gotowość na to,...

Jakże ciekawie jest zajrzeć komuś do pamiętnika !
Poznać myśli, uczucia, motywy postępowania.
Warte przeczytania, choć obraz autorki daleki jest od ideału i znielubiłem ją trochę.
Ale trzeba mieć odwagę, by się nie wybielać przed czytelnikami.

Jakże ciekawie jest zajrzeć komuś do pamiętnika !
Poznać myśli, uczucia, motywy postępowania.
Warte przeczytania, choć obraz autorki daleki jest od ideału i znielubiłem ją trochę.
Ale trzeba mieć odwagę, by się nie wybielać przed czytelnikami.

W trakcie czytanie tej książki dosyć łatwo można zauważyć inspiracje innymi pisarzami, w tym szczególnie Sebaldem. Podobny styl, podobna koncepcja, podobna nostalgia. Autorka opisuje różne wydarzenia ze swojego życia swobodnie przeskakując pomiędzy różnymi momentami własnej historii. Sprawy ważne i banalne przemieszane ze sobą, teraźniejszość i wspomnienia. Coś pomiędzy pamiętnikiem bez chronologii zdarzeń i czasu, a luźnymi zapiskami dotyczącymi chwil, wrażeń, myśli, emocji. Jednego nie można Patti Smith odmówić - obok talentu wokalnego, niewątpliwie ma talent pisarski. Dzięki temu talentowi - książkę o sprawach banalnych i mniej banalnych, ale mających znaczenie jednak głównie dla autorki - czyta się z ogromnym zainteresowaniem i przyjemnością.

W trakcie czytanie tej książki dosyć łatwo można zauważyć inspiracje innymi pisarzami, w tym szczególnie Sebaldem. Podobny styl, podobna koncepcja, podobna nostalgia. Autorka opisuje różne wydarzenia ze swojego życia swobodnie przeskakując pomiędzy różnymi momentami własnej historii. Sprawy ważne i banalne przemieszane ze sobą, teraźniejszość i wspomnienia. Coś pomiędzy...

W czytaniu tworów Patti Smith chodzi przede wszystkim o wejście w jej świat, a nie o odnalezienie życiowych prawd. Nie jestem fanką biografii, pamiętników, natomiast każde kolejne dzieło Patti całkowicie mnie urzeka i czuję się, jakbym była na każdym etapie jej opowieści i w każdym miejscu razem z nią. Kocham jej podejście do życia, kocham jej wrażliwość i umiejętność dostrzegania tak wielu elementów otoczenia, w którym się znajduje.

W czytaniu tworów Patti Smith chodzi przede wszystkim o wejście w jej świat, a nie o odnalezienie życiowych prawd. Nie jestem fanką biografii, pamiętników, natomiast każde kolejne dzieło Patti całkowicie mnie urzeka i czuję się, jakbym była na każdym etapie jej opowieści i w każdym miejscu razem z nią. Kocham jej podejście do życia, kocham jej wrażliwość i umiejętność...