A.

„I gra rozpocznie się od nowa.”

Odkąd zaczęłam oglądać serial „Wikingowie”, zainteresowałam się także mitologią nordycką. Choć przyznaję, że jedynym źródłem mojej wiedzy był internet… Kiedy kilka dni temu dowiedziałam się o najnowszej książce Gaimana, bez wahania dokonałam jej zakupu. Pięknie wydana, niezbyt obszerna... Wzięłam ją więc do ręki i zaczęłam czytać…

Całkowicie zatopiłam się w historii bogów, olbrzymów, elfów, krasnoludów… Dowiedziałam się, jak powstał świat. Przeniosłam się do Asgardu, do Domu Asów, gdzie władzę dzierży Odyn… Dowiedziałam się też, jaki los czeka bogów, kiedy już nadejdzie Ragnarök. Ale z tej lektury można wynieść o wiele więcej. W mitologii nordyckiej pojawia się mnóstwo bogów, ale Gaiman na początku przedstawia nam dwóch z nich, Odyna i Thora oraz brata krwi Odyna, syna olbrzymów – Lokiego. To głównie wokół tych trzech postaci skupia się większość historii. Jednak wszystkie bóstwa wymienione są w Glossariuszu na końcu książki, więc jeżeli ktoś zacznie się gubić w trakcie czytania – zawsze może sięgnąć właśnie tam.

Czytałam kilka opinii na temat książki. Niektórych zawiodła, innych oczarowała… Tak jak każda książka. Mnie osobiście bardzo się podobała. Jest tu zawarta kwintesencja wierzeń ludów krajów skandynawskich, po której można sięgnąć po literaturę bardziej zaawansowaną i poszerzyć swoją wiedzę. Choć sam Gaiman wspomina we wstępie, że nie wszystkie z mitów nordyckich się zachowały… A wielka szkoda, bo to naprawdę fascynujący świat. Trzeba też pamiętać, że to, co pozostało, dotarło do nas w formie przekazów ustnych spisanych w czasach, kiedy chrześcijaństwo wyparło już wiarę w stare bóstwa Skandynawii.

Zastanawiałam się, czy jakieś bóstwo szczególnie przypadło mi do serca. I doszłam do wniosku, że była to Freja, wegetacji, miłości, płodności i magii, patronująca ponadto wojnie. Według mitów uważana była za najpiękniejszą z bogiń, a jej obecność na Asgardzie gwarantowała innym bóstwom szczęśliwe życie. Kiedy czytałam dzieło Gaimana, Freja miała dla mnie twarz Katheryn Winnick grającą Lagerthę Lothbrok w serialu „Wikingowie”, Loki wyglądał jak Tom Hiddleston, a Thor… Nie, nie wyglądał jak Chris Hemsworth, ale w moich wyobrażeniach przyjął postać Clive’a Standena grającego Rolla w „Wikingach”. Ach, wyobraźnia potrafi czasami zaskoczyć… Ja sama jestem ciekawa źródeł powstania mitów, dlaczego w taki, a nie inny sposób ludzie tłumaczyli sobie powstanie świata, dlaczego właśnie tak widzą jego koniec… Czuję, że w najbliższym czasie poszukam innych książek traktujących o mitologii nordyckiej i bardziej zagłębię się w ten temat.

Wszystkim polecam dzieło Gaimana – nie tylko jego wiernym fanom, nie tylko miłośnikom mitów. Przecież każda książka uczy nas czegoś. Każda jest wyjątkowa. A tą naprawdę warto znać. Tak jak „Mitologię” Parandowskiego (bo któż z nas o niej nie słyszał). Pozycja obowiązkowa!

---------------------------------------------

D.

Stare historie dla młodego pokolenia

Czy stare opowiadania mają szanse znaleźć swoich odbiorców w dzisiejszych czasach. Na to pytanie odpowiedział mi sam Pan Neil Gaiman.

Olbrzym Ymir został zabity przez Odyna i jego rodzeństwo. Jego krew się rozlała po świecie - tak powstały oceany. Kamienie i skały są pozostałościami jego kości. Tak w wielkim skrócie wygląda stworzenie świata według Wikingów. Gaiman używając zgrabnego języka opowiedział mi życie i kres wielkich przedwiecznych bóstw. W bardzo subtelny sposób przybliżył mi mądrość Odyna oraz poważnie uczulił na zdradziecki temperament Lokiego. Oczywiście panteon bogów nordyckich może się poszczycić więcej niż dwoma przedstawicielami. Podczas podróży po Midgardzie również pomógł mi Thor, bożek z wielkim młotem, ale też z małym móżdżkiem i wielu innych... Aż miałem problem z zapamiętaniem. Całe szczęście pod koniec książki jest pomocniczy indeks. Moim faworytem jest córka Lokiego - Hel. Opiekunka świata umarłych o niezbyt imponującej urodzie - zależy z której strony na nią spojrzeć.

"Mitologię Nordycką" czyta się zupełnie jak dobrą baśń. Język Gaimana jest uniwersalny i trafi z pewnością do młodszych, jak i starszych odbiorców. Zupełnie nie rozumiem dlaczego na lekcjach w szkole omawia się tylko mity greckie. Zarówno Celtowie, Wikingowie jak i Słowianie też mieli swoje wyobrażenia na temat świata. Pióro Neila Gaimana jest bardzo płodne, więc lada chwila złapię się za jego kolejne dzieło.

A.

„I gra rozpocznie się od nowa.”

Odkąd zaczęłam oglądać serial „Wikingowie”, zainteresowałam się także mitologią nordycką. Choć przyznaję, że jedynym źródłem mojej wiedzy był internet… Kiedy kilka dni temu dowiedziałam się o najnowszej książce Gaimana, bez wahania dokonałam jej zakupu. Pięknie wydana, niezbyt obszerna... Wzięłam ją więc do ręki i zaczęłam...