Ian Tregillis

To przeciętna książka, ale która wyraźnie aspirowała do bycia czymś więcej. Za trudnymi słowami i kwiecistymi opisami kryje się jednak prosta i dość sztampowa historia. Co nie znaczy, że zła, bo czyta się „Mechanicznego” dobrze, a główny wątek potrafi wciągnąć. Tylko czegoś tu brakuje. Nie wiem – chyba to kwestia bohaterów, jakoś niekonsekwentnie budowanych, wręcz przerysowanych. Dotyczy to zwłaszcza postaci Berenice, kreowanej na silną i szalenie inteligentną kobietę, o czym niestety nie dowiadujemy się z jej coraz to głupszych posunięć, ale z regularnie powtarzanych opisów autora. Szkoda też, że ciekawa fabuła i wątek zostały zasłonięte żenującymi scenami seksu (autor zna go chyba wyłącznie z opisów innych niedoświadczonych pisarzy),zbyt szczegółowymi opisami rozpadających się części jakiegoś mechanizmu. Za dużo tutaj pękających w drobny mak, rozsiewających miriady iskier sfer armilarnych, albo żłobiących rynny łez na policzkach oprószonych kurzem i mąką – serio, takie kwiatki są na każdej niemal stronie. To przerost formy nad treścią. Być może Eliza Orzeszkowa dałaby temu znaczek jakości, ale tej (grafomańskiej) formie treść nie dorasta do pięt – poprawna, ale absolutnie nie każąca zbierać szczęki z podłogi. Nie ma też tutaj science-fiction – wbrew opisom i zapowiedziom. To fantasy czystej wody, co już sugeruje sam tytuł trylogii. „Mechaniczny” ma steampunkowy klimat, ale już na wstępie dowiadujemy się, że za wszystkim wyjątkowym w świecie stoi magia, alchemia, jakieś runy etc. Nie żeby mi to przeszkadzało, ale po zobaczeniu kategorii sci-fi spodziewałam się przynajmniej kilku naukowych nawiązań. Sama nie wiem czy „Mechanicznego” warto polecić. Podobał mi się klimat, fabuła jest dynamiczna i przyjemnie się to czyta, ale tej książce brakuje pazura (pomimo soczystych przekleństw, krwawych jatek i intensywnych cielesnych zbliżeń),faktycznie interesujących bohaterów i czegoś zaskakującego.