„Trędowata” to najbardziej znany polski romans, w którym występuje znany schemat „kopciuszka” oraz „księcia”. Tytułową postacią jest Stefania Rudecka, szlachcianka, która po perypetiach miłosnych postanawia „odpocząć” od domu i wyjeżdża do domu hrabiny Elzonowskiej, w którym zostaje guwernantką oraz z czasem przyjaciółką jej córki Lucii. Mieszkając tam poznaje Waldemara Michorowskiego (hrabina jest jego ciotką), którego początkowo darzy niechęcią, ale z czasem zakochuje się w nim z wzajemnością. Przeciwko ich związkowi jest cała arystokracja, jednak Waldemar, dla którego najważniejsze jest szczęście, postawia ożenić się ze Stefcią. Niechęć i nienawiść ze strony „sfery” ostatecznie prowadzi do tragedii.

Powieść jest na tyle znana, że większość z was wie, jak ona się kończy. A jeśli ktoś nie wie, wystarczy zajrzeć na Wikipedię (i zdradzę to za 2 akapity). Tak naprawdę to właśnie ono jest najważniejszym wydarzeniem, kwintesencją powieści. Wszystko prowadzi do tego konkretnego wydarzenia.

Jako niepoprawną romantyczkę sama historia przypadła mi do gustu, aczkolwiek jest trochę oklepana i nudzi. Stefcia, ładna i młoda dziewczyna z „niższych sfer”, uciekająca przed przeszłością do domu arystokracji, gdzie przez rok ma się opiekować Lucią. Szybko zyskuje sympatię domowników, Lucii, jej matki oraz dziadka Macieja. Początkowo wydaje się tylko, że nie przepada za nią Waldemar, który lubi jej dokuczać. Wszystko zmienia się, kiedy w domu pojawia się, jako pracownik Waldemara, Prątnicki, przed którym Stefcia uciekała. I wtedy
młody hrabia staje w jej obronie oraz zmienia zachowanie w stosunku do niej, co ona również zauważa. Z czasem ich relacja przeradza się w miłość, przed którą oni początkowo się bronią (w szczególności Stefcia, świadoma, że ze swoim pochodzeniem jej związek z arystokracją jest niemożliwy), jednak miłość wygrywa.

Oczywiście początkowo. Powieść nie byłaby tak znana, gdyby był happy end. I co prawda rozbawiło mnie trochę, jak dziewczyna była delikatna, co ją doprowadziło do choroby, a później śmierci. Poprzez nienawiść kilku arystokratów wypowiedzianą za pomocą anonimów, zachorować na zapalenie opon mózgowych… W każdym razie sceny jej choroby, a przede wszystkim śmierci były wzruszające, co u mnie jest plusem. I czywiście jej pogrzeb oraz rozpacz Waldemara.

Samego stylu pisania nie ma się co czepiać. Jak na powieść debiutantki, nawet na tamte czasy, jestem zdumiona tak dokładnym opisem bohaterów, wydarzeń, miejsc. Pojawiał się cały ogrom opisów przyrody, niestety większość z nich mnie osobiście nudziła. Lekką przesadą było kilka rozdziałów, które miały z 2-3 strony i w całości zawierały głównie opis przyrody. Przez to po prostu zniechęcało się do czytania dalej i męczyłam się. Później je nawet pobieżnie przeglądałam wzrokiem i ostatecznie omijałam.

Do całości mam mieszane uczucia. Z jednej strony przypadło mi to do gustu, ale z drugiej strony męczyłam się podczas czytania ogromu wydarzeń, długich i często niepotrzebnych opisów. Niby mi się podobała, ale jednak nie mam ochoty wracać do niej w przyszłości.

„Trędowata” to najbardziej znany polski romans, w którym występuje znany schemat „kopciuszka” oraz „księcia”. Tytułową postacią jest Stefania Rudecka, szlachcianka, która po perypetiach miłosnych postanawia „odpocząć” od domu i wyjeżdża do domu hrabiny Elzonowskiej, w którym zostaje guwernantką oraz z czasem przyjaciółką jej córki Lucii. Mieszkając tam poznaje Waldemara...