Zawiodłem się. Może zbyt wiele oczekiwałem.
Relacje pomiędzy bohaterami są sztuczne aż trudno powstrzymać się od przewracania oczami. Sztuczne, to znaczy nieautentyczne i trochę naiwne. Emocje (w tym zarówno kult Endera jak i nienawiść do niego) są nadmuchane i trudno znaleźć dla nich zwykle przekonujące uzasadnienie. Przy tym dialogi mają cechy taniego-efekciarstwa: można z góry założyć, że Ender wystrychnie przeciwników na dudków i łaskawie pozwoli się wielbić wyznawcom.
Dylematy wewnętrzne głównego bohatera są żywcem wyjęte ze styropianowej telenoweli: Ender desperacko marzy o zwycięstwach w grach i wpada w czarne depresje z tego powodu, że zawsze musi wygrywać. Płacze nad każdą wyrządzoną krzywdą ale zadaje krzywdę bez większych skrupułów przez całą powieść na prawo i lewo.
Tej mizerii nie rekompensuje dobry - ogólnie rzecz ujmując - pomysł na opowieść i ciekawe nawiązania do kilku klasycznych, żeby nie powiedzieć dyżurnych, tematów SF. Jeśli miałbym wskazać najlepsze elementy tej książki, postawiłbym na: (a) pomysł obcej cywilizacji jako istot połączonych jedną świadomością oraz (b) pomysł "telepatycznego" kontaktu z obcą cywilizacją, który prowadzi do wzajemnego zrozumienia, choć ten optymizm wzajemnego zrozumienia też nieco razi naiwnością. Zdecydowanie wolę lemowski sceptycyzm z "Niezwyciężonego" chociażby. No, ale to już, jak kto woli.
W KONSEKWENCJI: Jeśli jest to pozycja kultowa, to kult ten z pewnością mnie ominie.

Zawiodłem się. Może zbyt wiele oczekiwałem.

Relacje pomiędzy bohaterami są sztuczne aż trudno powstrzymać się od przewracania oczami. Sztuczne, to znaczy nieautentyczne i trochę naiwne. Emocje (w tym zarówno kult Endera jak i nienawiść do niego) są nadmuchane i trudno znaleźć dla nich zwykle przekonujące uzasadnienie. Przy tym dialogi mają cechy taniego-efekciarstwa:...