Tego typu publikacje oceniać najtrudniej. Stanowią zapewne rodzaj psychoterapii po przebytych zdarzeniach dla opowiadającego, a i tak spotykają się często z opinią "po co tak się uzewnętrzniać". W Autorce drzemała taka potrzeba, a czytelnik albo po nią sięgnie albo i nie. Czymś innym jest treść "Szczęściary" dla mnie, ale zupełnie inny pokład emocji stanowić będzie dla tych o podobnych doświadczeniach, co Alice. Co w takich książkach może czytelnika odepchnąć bądź przyciągnąć do siebie? Sposób pisania, język, to jak budowana jest warstwa emocjonalna i wiarygodność narratorki.
Oczywiście chyba nikt sobie nie wyobraża, że całe trzysta stron jest opisem samego gwałtu. Treść przedstawia w ogóle życie bohaterki po tym zdarzeniu, jak i retrospekcje do dzieciństwa, opisanie stosunków rodzicielskich względem córek oraz pustki w małżeństwie. Brak widocznego uczucia między dorosłymi równa się brak więzi emocjonalnych między nimi a dziećmi. Narratorka jest uwikłana w te relacje, czuje się odpowiedzialna do tego stopnia, że próbuje oszczędzić rodzinnie trudnych emocji. Mimo iż to ona jest ofiarą, zamyka głęboko w sobie to wszystko, a na zewnątrz udaje silną i wmawia sobie, a nawet od czasu do czasu werbalizuje, że jest nadal tą samą Alice co dawniej.

To co jest najokrutniejsze w takich zdarzeniach, to świadomość, że zawsze znajdą się ludzie ze stanowiskiem, iż przecież mogła uciec, udaremnić napastnikowi zamiary. Patrząc na to z boku, stając się "obserwatorem" i na spokojnie roztrząsając przebieg krok po kroku to można i dojść do stanowiska, że taka osoba sama z siebie zrobiła ofiarę, bo przecież mogła... Najlepiej spacyfikować napastnika i doprowadzić na posterunek oskarżając jedynie o próbę popełnienia czynu. Mało kto liczy się z paraliżującymi uczuciami, strachem, często paniką jaką odczuwać może wtedy napadnięta osoba i jeszcze potem wciąż na nowo przeżywając zajście albo chowając je głęboko, być narażonym na takie infantylne osądy.

Nie sposób ocenić zachowanie Alice w tak dramatycznym punkcie jej życia. Nie mamy do tego prawa, jeśli sami czegoś podobnego nie przeżyliśmy. A nawet jeśli, to każdy człowiek jest inny i jego reakcja na kryzysową sytuację będzie przebiegać odmiennie.

Tej książki nie powinno się czytać dla samego przeżywania emocji, ale ze zrozumieniem dla ofiary, tej i każdej innej, znajdującej się w podobnej sytuacji. Może nauczy wrażliwości poprzez bliższe zapoznanie się z tym, co tkwi w skrzywdzonym człowieku.

Tego typu publikacje oceniać najtrudniej. Stanowią zapewne rodzaj psychoterapii po przebytych zdarzeniach dla opowiadającego, a i tak spotykają się często z opinią "po co tak się uzewnętrzniać". W Autorce drzemała taka potrzeba, a czytelnik albo po nią sięgnie albo i nie. Czymś innym jest treść "Szczęściary" dla mnie, ale zupełnie inny pokład emocji stanowić będzie dla tych...