O tej książce słyszałam kilka lat temu w moim ulubionym książkowym podcaście ("Girls Like Us"); nie sądzę, bym bez tego kiedykolwiek po nią sięgnęła, a na pewno nie w polskim tłumaczeniu (ten tytuł! Ta okładka!). I myślę, że sporo bym straciła, ponieważ Curtis Sittenfeld wydaje się bardzo świadomą autorką, która doskonale wie, dlaczego coś umieszcza albo pomija w swoich książkach, i że nie jest twórczynią, której prace można brać powierzchownie. Z pewnością sięgnę po inne jej książki, ale może wróćmy do "Prep" (odmawiam używania polskiego tytułu).

Przede wszystkim, Sittenfeld z niesamowitą pieczołowitością, a zarazem naturalnością oddaje atmosferę bycia nastolatkiem z wiecznym lękiem, odgrywaniem ról i byciem niesympatycznym - ponieważ *żaden* z uczniów Ault nie jest do końca sympatyczny, ale to chyba najbardziej nastoletnia rzecz, jaką można znaleźć w bohaterach mających być nastolatkami: że są okropni, a autor nie boi się tego pokazać. Lee, nasza główna bohaterka, nie odstaje od tej reguły; Lee jest zresztą nie tylko bohaterką, ale również narratorką - nigdy jednak nie przestaje być postacią. Wszystkie opisane w książce wydarzenia relacjonuje z perspektywy około kilkunastu lat później, jako dorosła kobieta, i choć widzimy, że pewnych rzeczy się nauczyła poprzez pytania, które zadaje zarówno nam, jak i sobie (dlaczego taka była? Dlaczego myślała tak, nie inaczej?),innych wciąż nie jest świadoma. Sittenfeld do końca pozostawia bez jednoznaczego komentarza w tekście choćby rasizm Lee - a jednocześnie pojawia się pod koniec scena, która nie pozostawia wątpliwości, że autorka wszystko, co mogło unosić brew współczesnego czytelnika, umieściła tu właśnie w celu zbudowania pewnego większego obrazu, a nie z powodu własnej nieświadomości. Spotkałam się z opinią, że Sittenfeld pisze o rasizmie, nie eksploatując doświadczeń, których mieć nie może, tylko z perspektywy białych ludzi z klasy średniej, w przyziemności i lekceważeniu, jakie okazują pewnym sytuacjom, tworząc komentarz - jednocześnie nie traktuje czytelnika jak idioty, pozwalając mu odejść z jakimś własnym wnioskiem.

Chociaż jest to książka o nastolatkach, zdecydowanie nie powiedziałabym, że jej targetem jest młodzież. Nie z powodu jakichś wyjątkowo wulgarnych scen, ale po prostu dlatego, że nastolatka mogłaby znudzić; mógłby jej po prostu nie zrozumieć, gdyż nie jest przypadkiem, że Lee opisuje swój pobyt w Ault już jako dorosła. Pewne wrażenia, nierozerwalnie związane z pozytywnym odbiorem tej książki, są ściśle wplecione w dorosłość, kiedy można się obejrzeć za siebie - niekoniecznie z tęsknotą za nastoletnimi latami, ale ze współczuciem dla młodszej, głupszej wersji siebie.

Na koniec bardziej osobista refleksja: bardzo lubię książki o szkołach z internatem, niestety dwie ostatnie, na jakie trafiłam ("W moich snach to ja trzymam nóż" i "Moja mroczna Vanesso") wchodzą w tę nieznośną dla mnie narrację, że pochodząca ze średniej klasy nikta dostaje się w takie miejsce i ma ogromny potencjał, ale nikt go nie dostrzega; Sittenfeld z kolei idzie w ślady Tartt, tworząc postać, której cała wyjątkowość znajduje się w jej głowie i jeśli nikt jej nie dostrzega, jest to wyłącznie kwestia faktu, że jej nie posiada. Na szczęście dla mnie, bo taka kreacja jest nie tylko realniejsza, ale również ciekawsza. Niesympatyczni celowo protagoniści zawsze są lepsi od tych, którzy wychodzą tacy przypadkiem.

O tej książce słyszałam kilka lat temu w moim ulubionym książkowym podcaście ("Girls Like Us"); nie sądzę, bym bez tego kiedykolwiek po nią sięgnęła, a na pewno nie w polskim tłumaczeniu (ten tytuł! Ta okładka!). I myślę, że sporo bym straciła, ponieważ Curtis Sittenfeld wydaje się bardzo świadomą autorką, która doskonale wie, dlaczego coś umieszcza albo pomija w swoich...

Całkiem niezła książka, może na pierwszy rzut oka o niczym, ale jeśli dłużej się zastanowić nad jej treścią, to jest to opowieść o tym jak przez nastoletnią głupotę można popsuć sobie relacje z bliskimi i poczucie własnej wartości. Bohaterka, która strasznie nie wierzy w siebie, uporczywie wmawia sobie, że jest "gorsza" od innych dzieciaków i że jest zakochana po uszy w jednym z chłopaków. Mieszanka tych uczuć powoduje masę głupich sytuacji, poplątanych relacji i błędów, których nie da się odkręcić.

Całkiem niezła książka, może na pierwszy rzut oka o niczym, ale jeśli dłużej się zastanowić nad jej treścią, to jest to opowieść o tym jak przez nastoletnią głupotę można popsuć sobie relacje z bliskimi i poczucie własnej wartości. Bohaterka, która strasznie nie wierzy w siebie, uporczywie wmawia sobie, że jest "gorsza" od innych dzieciaków i że jest zakochana po uszy w...

Książka warta przeczytania.

Książka warta przeczytania.

Z tą książka wiąże się dość śmieszna historia. Po obejrzeniu filmu 'szkoła uczuć" mignęło mi,że jest na podstawie książki (nie zapisałam autor). Gdy pewnego dnia zobaczyłam ją w supermarkecie od razu wrzuciłam ją do koszyka. Kiedy jeszcze tego samego dnia zaczęłam ja czytać coś mi się nie zgadzało i w ten sposób odkryłam,że to inna książka..
Ale wracając do tej konkretnej szału nie było. Jeden z wątków przypomina mi "Wystarczy, że jesteś" aut.Małgorzata Gutowska-Adamczyk (choć ksiązki są zupełnie inne;p)

Z tą książka wiąże się dość śmieszna historia. Po obejrzeniu filmu 'szkoła uczuć" mignęło mi,że jest na podstawie książki (nie zapisałam autor). Gdy pewnego dnia zobaczyłam ją w supermarkecie od razu wrzuciłam ją do koszyka. Kiedy jeszcze tego samego dnia zaczęłam ja czytać coś mi się nie zgadzało i w ten sposób odkryłam,że to inna książka..
Ale wracając do tej konkretnej...

Książka bez pomysłu, bez fabuły, bez czegokolwiek co mogłoby zainteresować, wciągnąć...
Nie zapada w pamięci, nie skłania do refleksji, główna bohaterka irytuje - wątpie aby wnosiła coś pozytywnego.
Dla mnie jest ona bez sensu. Strata czasu

Książka bez pomysłu, bez fabuły, bez czegokolwiek co mogłoby zainteresować, wciągnąć...
Nie zapada w pamięci, nie skłania do refleksji, główna bohaterka irytuje - wątpie aby wnosiła coś pozytywnego.
Dla mnie jest ona bez sensu. Strata czasu

Nie mam pojęcia o co chodziło w tej książce. Sięgnęłam po nią tylko dlatego, że pomyliłam ją z "Jesienną miłością" Nicholasa Sparksa (tytuł filmu na jej podstawie brzmi "Szkoła uczuć"). Najgorsza książka jaką w życiu przeczytałam (sciemniam, tego nie da się przeczytać). Jeśli ktoś na poważnie weźmie to co tam się dzialo,i że takie rzeczy dzieją się w internacie to zdecydowanie przesada. Nie było żadnych ciekawych wątków, główna bohaterka świeci tylko płytkością i niezdecydowaniem, znajomość z chłopakiem, przyjaciółkami była beznadziejna i nie wiem w jaki sposób można jeszcze skrytykować tą książkę. Nie traćcie czasu na czytanie takich bzdet.

Nie mam pojęcia o co chodziło w tej książce. Sięgnęłam po nią tylko dlatego, że pomyliłam ją z "Jesienną miłością" Nicholasa Sparksa (tytuł filmu na jej podstawie brzmi "Szkoła uczuć"). Najgorsza książka jaką w życiu przeczytałam (sciemniam, tego nie da się przeczytać). Jeśli ktoś na poważnie weźmie to co tam się dzialo,i że takie rzeczy dzieją się w internacie to...

Książka przeciętna. Przeczytałam ją tylko po to, by odhaczyć kolejny tytuł i nie przerywać, drugiej już z kolei, pozycji w połowie.
Nie znalazłam w niej ogromu złotych myśli, czy też zapierającej dech w piersi historii. Główna bohaterka jest tak zakompleksiona i bojaźliwa, że z pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy jest jakaś granica między naturalną nieudolnością człowieka a pechowym życiem z własnego wyboru. Pozostaje pytanie, czy to Lee cierpiała na syndrom odpychania od siebie ludzi, czy też wszyscy wokół, jej rówieśnicy, nie potrafili zaspokoić oczekiwań dziewczyny i pochodzili z 'innej bajki'. Obawiam się jednak, że to ta pierwsza hipoteza zdaje egzamin na piątkę.
Jeżeli o zapoznanie się z tą historią chodzi, to nie stracicie zbyt dużo, gdy po nią nie sięgniecie. No chyba, że przeczytaliście już wszystkie wartościowe książki i nie macie pomysłu na kolejną lekturę. Jest dobra na zabicie czasu, ale nic poza tym.
Zadziwia mnie też wysokie ocenianie tej pozycji i umieszczanie jej w zestawieniach literackich perełek. Co w sobie ma, czego ja nie odkryłam? A może to już nie ten wiek? Może nastolatki w dzisiejszych czasach są mądrzejsze, niż im się wydaje?

Książka przeciętna. Przeczytałam ją tylko po to, by odhaczyć kolejny tytuł i nie przerywać, drugiej już z kolei, pozycji w połowie.
Nie znalazłam w niej ogromu złotych myśli, czy też zapierającej dech w piersi historii. Główna bohaterka jest tak zakompleksiona i bojaźliwa, że z pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy jest jakaś granica między naturalną nieudolnością...

Po przeczytaniu opisu z tyłu byłam zachwycona - w trakcie czytania książki, gorzej niż zawiedziona. Liczyłam na coś w stylu krótkich wspomnień o życiu w Coates Academy z cyklu Gone, tylko, oczywiście, kilkaset razy dłuższego. A co dostałam? Szarą myszkę opowiadającą o jej trwaniu (bo właściwie codziennie robiła to samo) w szkole... o której nadal nic nie wiem. Bo to mogła być ta idealna szkoła, ta o której pragnę przeczytać, ale główna bohaterka zabiła wszystko, co było tu warte uwagi. Wyobrażacie sobie to samo opisane oczami np. Aspeth? Ja bym chciała.

Po przeczytaniu opisu z tyłu byłam zachwycona - w trakcie czytania książki, gorzej niż zawiedziona. Liczyłam na coś w stylu krótkich wspomnień o życiu w Coates Academy z cyklu Gone, tylko, oczywiście, kilkaset razy dłuższego. A co dostałam? Szarą myszkę opowiadającą o jej trwaniu (bo właściwie codziennie robiła to samo) w szkole... o której nadal nic nie wiem. Bo to mogła...

Książka potwornie nudna, fabuła nie ma sensu ani motywu.
Pomyliłam książkę z Jesienną Miłością i jak już się zabrałam to doczytałam do końca ale z wielkim rozczarowaniem i trudnością.

Książka potwornie nudna, fabuła nie ma sensu ani motywu.
Pomyliłam książkę z Jesienną Miłością i jak już się zabrałam to doczytałam do końca ale z wielkim rozczarowaniem i trudnością.

Szkoła uczuć to błyskotliwa i niezwykle zabawna powieść o dorastaniu. Główna bohaterka jest uczennicą prestiżowego prywatnego liceum i mieszkanką internatu. Szybko przekonuje się, że jej szkoła to hermetyczny światek zblazowanych, bogatych i urodziwych nastolatków, i czuje się w niej jak przybysz z innej planety. Skomplikowane relacje z nauczycielami, przyjaźnie z dziewczynami, fascynacja jednym z chłopaków, konflikty z coraz bardziej dalekimi rodzicami, a wreszcie inicjacja seksualna ? wszystko to stapia się w spójny portret okresu dojrzewania, który jest doświadczeniem uniwersalnym w przypadku nas wszystkich. Jedna z 10 najlepszych książek roku 2005 wg ?New York Timesa?. Nominacja do brytyjskiej Orange Prize ?Krytycy porównują prozę Curtis Sittenfeld do Buszującego w zbożu J. D. Salingera, ale jej powieść Szkoła uczuć podąża własnymi ścieżkami i pokazuje, że twórczość tej autorki warto śledzić....? ?Time? Curtis Sittenfeld jest absolwentką Uniwersytetu Stanforda, pisze i na pół etatu uczy angielskiego w ekskluzywnej szkole w Waszyngtonie. Szkoła uczuć to jej debiut powieściowy..

Szkoła uczuć to błyskotliwa i niezwykle zabawna powieść o dorastaniu. Główna bohaterka jest uczennicą prestiżowego prywatnego liceum i mieszkanką internatu. Szybko przekonuje się, że jej szkoła to hermetyczny światek zblazowanych, bogatych i urodziwych nastolatków, i czuje się w niej jak przybysz z innej planety. Skomplikowane relacje z nauczycielami, przyjaźnie z...