Przychodzi w życiu taki czas, gdy gorączka gotuje mózg na twardo i jakieś głębsze treści nie są przez niego przetwarzane. Dlatego poprosiłam mamę o jakąś lekką, niezobowiązującą intelektualnie lekturę, co by ten czas przetrwać bez większego uszczerbku na zdrowiu. Przyniosła mi całkiem sporą cegłę i wręczyła ze słowami: „Fabuła banalna, ale te baby to takie debilki, że człowiek rży jak koń.”. I tak oto poznałam się z tytułem „Natalii 5” autorstwa Olgi Rudnickiej.

Przyznaję, że wydawnictwo opis sporządziło bardzo sensowny. Mówi wiele, ale nie zdradza najważniejszego:
Policja otrzymuje zgłoszenie o samobójstwie. Zamknięty od środka pokój. Martwy mężczyzna. Broń, na której znajdują się wyłącznie jego odciski palców. Jednak zdaniem przybyłego na miejsce komisarza Potockiego nie mogło to być samobójstwo. Ślady wykluczają również morderstwo. Zagadkowa śmierć jest dopiero początkiem zdarzeń, które skomplikują spadkobierczynie denata. W gabinecie notariusza pojawia się pięć kobiet. Każda z nich rości sobie prawo do spadku. Każda z nich miała powód, by zabić. Każda z nich będzie kłamać i oszukiwać, by odzyskać zaginiony spadek…

Brzmi nieźle. Człowiek już sobie wyobraża thriller, albo niezły kryminał. No nie. Jest to kryminał, ale ten gatunek ulokowałabym gdzieś na drugim miejscu. Dla mnie przede wszystkim jest to komedia, a nietypowe samobójstwo jest wyłącznie pretekstem do interakcji pięciu silnych, kobiecych osobowości. Nie byle jaka to konfrontacja, trzeba przyznać – gagami i docinkami autorka sypie jak z rękawa. Łatwiej byłoby napisać dramat z podziałam na role niż boksować się z prozą tak, aby czytelnik nie pogubił się w tekście i wiedział, która z postaci aktualnie przemawia. Uważam, że Olga Rudnicka podołała temu zadaniu.

Wracając do tematu fabuły. Faktycznie, jest banalna i bardzo, ale to bardzo przewidywalna. Mniej-więcej w 1/5 książki doskonale wiedziałam do czego to prowadzi i czym to się skończy, ale (o dziwo!) nie o odkrywanie kolejnych kart historii chodzi. Tylko właśnie o relację między głównymi bohaterkami. Przez książkę brnie się dla nich, choć perypetie są dość nieprawdopodobne i absurdalne. Polubiłam je i tyle.

Czytałam wcześniej „Diabli nadali” autorstwa Olgi Rudnickiej, lecz nie dałam rady jej przeczytać, bo te truizmy i bełkot nie leżały w moim guście, a poziom niedorzeczności przekraczał moje granice tolerancji. Irytowałam się niemiłosiernie i rzuciłam książkę w kąt gdzieś w połowie jej objętości. W tym wypadku czytało mi się tekst znacznie lepiej, na tyle że sięgnęłam po kolejny tom. Widać w twórczości pisarki dużą inspirację stylem Joanny Chmielewskiej – moja mama jako ogromna fanka tej autorki uważa, że Olga Rudnicka jest jej godną następczynią(czego nie potwierdzę, bo ja z kolei omijam legendarną mistrzynię polskiego kryminału szerokim łukiem). Ale z pewnością mogę powiedzieć – Rudnickiej nie brakuje humoru, dowcip sypie się przedni i pewnie prywatnie jest mistrzem ciętej riposty. Albo wygrywała w głowie mnóstwo kłótni :D
Jeśli miałabym podsumować to w zasadzie krótka opinia mojej rodzicielki jest trafiona w punkt. Co prawda nie rżałam jak koń, ale krzywy sardoniczny uśmiech na twarzy kilka razy mi się wyrył. Świetna pozycja na wakacyjny wyjazd!

Wydanie to typowo „koszykowa wersja” (tanio, szybko, po kilku miesiącach ląduje w koszu książek za 5 zł). Druk spory, na szczęście nie maczek, więc oczy się nie zmęczą, a człowiek zachęcony szybkością swojego czytania pewnie połknie pozycję w góra dwa wieczory. Nie ma miejsca na żadne zbędne dodatki, nawet reklama innych książek jest wydrukowana bezpośrednio na okładce (2-3 strona).

https://nocny-stolik.blogspot.com

Przychodzi w życiu taki czas, gdy gorączka gotuje mózg na twardo i jakieś głębsze treści nie są przez niego przetwarzane. Dlatego poprosiłam mamę o jakąś lekką, niezobowiązującą intelektualnie lekturę, co by ten czas przetrwać bez większego uszczerbku na zdrowiu. Przyniosła mi całkiem sporą cegłę i wręczyła ze słowami: „Fabuła banalna, ale te baby to takie debilki, że...