Może wśród Was, drodzy czytelnicy, są osoby, które marzą o zamieszkaniu w starym, polskim dworku, gdzie mogliby żyć spokojnie i w pełnej harmonii z przyrodą, z dala od miasta, hałasu, pośpiechu oraz stresu? Jeżeli jeszcze ten dworek miałby swoją własny, niepowtarzalny klimat oraz ciekawą historię, to byłby wręcz nadmiar szczęścia, prawda? Taką namiastkę szczęścia stworzyła Bogna Ziembicka w swojej bestsellerowej sadze o Różanach, podkrakowskim majątku, i jego mieszkańcach, tych współczesnych, i tych z przeszłości. Wydawnictwo JAK przygotowało niespodziankę dla czytelników, i wszystkie tomy serii zostały zawarte w dwóch książkach, oprawionych w pięknych, czerwonych okładkach.

Pierwsza część, w której znalazły się tomy „Droga do Różan” i „Wiosny w Różanach”, koncentruje się na współczesności – w podkrakowskim dworze mieszkają Zofia Borucka, trzydziestoletnia kobieta z trochę dziecinnym usposobieniem, jej ojciec, Piotr Borucki oraz niania Zuzanna Hulewicz. Prowadzą w Różanach pensjonat, a na co dzień zajmują się m.in. ogrodnictwem, gotowaniem, dekorowaniem kwiatami oraz spotkaniami z przyjaciółmi, energiczną Marianna Milejko i malarzem Erykiem Hasselem. Ich życie zmienia się, kiedy tracą dom i są zmuszeni do przeprowadzki do Krakowa. I od tego momentu całkowicie zmienia się życie Zofii i jej przyjaciół. Druga część, zawierająca „Tylko dzięki miłości”, „Bądź przy mnie” oraz „Na zawsze Różany”, rozwija wątek Zuzanny Hulewicz, ciepłej, mądrej, starszej już kobiety, której młodość oraz dorosłe życie przyniosły wiele niespodzianek. Wszystko zaczyna się od pewnego tragicznego dla rodziny niani momentu, który czytelnik poznaje w pierwszych częściach „Różanach”, a dalej zapoznaje się z kontynuacją dziennika panny Zuzanny, jak również z zapiskami niejakiego Joachima, mającego odegrać ważną rolę w życiu młodziutkiej wówczas dziewczyny, później kobiety.

Kiedy zasiadałam do czytania tych książek, zastanawiałam się nad tym, czy podzielić recenzję na dwie części, aby móc zawrzeć wszystkie spostrzeżenia z tak odmiennych historii, gdzie łączy ich tytułowy podkrakowski dworek. Ostatecznie, po lekturze „Różan” stwierdziłam, że swoje przemyślenia na temat całej sagi zmieszczę w jednym tekście, ponieważ emocje, jakie towarzyszyły mi podczas zapoznawania się z losami Zosi i Zuzanny, były takie same. W pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Pierwsze, o czym chciałabym napisać, jest to, że Bogna Ziembicka miała naprawdę dobry pomysł na fabułę każdego tomu, zwłaszcza tych dotyczącej niani Zuzanny. Co prawda, bardziej przemówiły do mnie dzieje Zosi Boreckiej (mimo jej charakteru, bardzo przypominającego Susan, jedną z bohaterek serialu „Gotowe na wszystko”),czyli współczesność, to jestem pełna podziwu dla autorki, że z taką umiejętnością połączyła przeszłość z tym, co zawarła w pierwszym tomie kompletnego wydania „Różan”. Nie mówiąc tu o zawirowaniach życiowych, jakie zaoferowała Zuzannie Hulewicz.

Inna rzecz, o której warto wspomnieć, to łatwość, z jaką czyta się wszystkie tomy sagi, oraz niespodzianki fabularne. Przyznam się, że Bogna Ziembicka wielokrotnie uśpiła we mnie czujność, abym mogła potem przeżyć zaskoczenie odnośnie kierunku prowadzenia historii. To (poza językiem oraz pomysłem na fabułę) najbardziej cenię w pisarzach – że potrafi mnie zaskakiwać. Że tak łatwo nie zgadnę, co stanie się w kolejnych rozdziałach. W „Różanach” nie można niczego przewidzieć, podobnie jak w życiu, można powiedzieć. Gdybym miała wybrać ulubionych bohaterów, to byłyby to Marianna oraz Zuzanna (zarówno jako młoda kobieta, jak również doświadczona dama). Jeżeli chodzi o tych, którzy wywoływali u mnie złość, to wybrałabym Zosię (w niektórych momentach) oraz Krzysztofa.

Wspomniałam o okładkach nowego wydania sagi o Różanach, ale jeszcze raz chciałabym podkreślić, że są piękne – czysta prostota, głęboka czerwień (podchodząca pod bordowy),bez zbędnych dodatków. Idealnie pasuje do całej opowieści.

Dawno nie czytałam polskiej sagi, która zainteresowałaby mnie w tak dużym stopniu. Początkowo byłam sceptycznie nastawiona do tych książek, ponieważ sądziłam, że już nic mnie w tej kwestii nie zaskoczy. Jednak, na szczęście, moje przeczucia się nie potwierdziły. Bogna Ziembicka pokazała mi, że w temacie sag obyczajowych nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Czekam zatem na kolejne opowieści, nie tylko o Różanach.

Anna Wolak