Dalszy ciąg wędrówki Gariona, Belgratha, Polgary i reszty drużyny, której celem jest odzyskanie Klejnotu Aldura. Ta część jest już dużo mroczniejsza od poprzedniczek. Przez większość czasu drużyna wędruje przez pustkowia: poprzez spustoszony Maragor, przez ziemie Murgów, przez jaskinie wyznawców ULa, aż wreszcie przez popielne ziemie i dno wyschniętego morza przed samym Rak Cthol. Jednak dla przeciwwagi są i bardziej optymistyczne chwile jak chociażby wizyta w Dolinie Aldura czy przywrócenie życia źrebakowi przez Gariona. Sporo też tutaj spotkań z bogami.

Swoją drogą to ciekawe, że Eddingsowi w tak niezbyt długiej książce udało się zawrzeć całkiem dużo, a jednocześnie nie czuć by akcja pędziła na złamanie karku. Wręcz przeciwnie, miejscami można poczuć znużenie niektórymi dłużyznami, ale to wbrew pozorom pozytywnie wpływa na klimat bowiem te dłużyzny pojawiają się wtedy kiedy drużyna wędruje przez zniszczone ziemie i pustkowia, więc można się niejako z nimi identyfikować. Naturalnie wciąż bohaterowie są jednowymiarowi, a czytelnik dobrze ich znając jest w stanie przewidzieć co każdy z nich zrobi. Jeśli trzeba będzie rozpalić ogień czy porąbać drewno do akcji wkroczy Durnik, Silk wyruszy na przeszpiegi, a Barak, Hettar i Mandorallen wyruszą zmierzyć się z nadciągającymi wrogami. I znowu, w pewien sposób ta jednowymiarowość ma swój urok. Można się poczuć jak w komputerowym erpegu, gdzie każdy członek drużyny ma swoją rolę do odegrania.

Dalszy ciąg wędrówki Gariona, Belgratha, Polgary i reszty drużyny, której celem jest odzyskanie Klejnotu Aldura. Ta część jest już dużo mroczniejsza od poprzedniczek. Przez większość czasu drużyna wędruje przez pustkowia: poprzez spustoszony Maragor, przez ziemie Murgów, przez jaskinie wyznawców ULa, aż wreszcie przez popielne ziemie i dno wyschniętego morza przed samym Rak...

Trzeci tom "Belgariady" za mną i muszę przyznać, że pan Eddings trzyma poziom z pierwszych dwóch.
Nasza drużyna wchodzi na terytorium wroga, a w jej składzie nastąpiły małe zmiany. Dowiadujemy się coraz więcej o proroctwie i przeznaczeniu jakie pisane jest bohaterom. Akcja powieści znacznie przyspieszyła dzięki czemu książkę właściwie pochłonęłam i już sięgam po czwarty tom.
Zdecydowanie polecam.

Trzeci tom "Belgariady" za mną i muszę przyznać, że pan Eddings trzyma poziom z pierwszych dwóch.
Nasza drużyna wchodzi na terytorium wroga, a w jej składzie nastąpiły małe zmiany. Dowiadujemy się coraz więcej o proroctwie i przeznaczeniu jakie pisane jest bohaterom. Akcja powieści znacznie przyspieszyła dzięki czemu książkę właściwie pochłonęłam i już sięgam po czwarty...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Gambit magika to jak dla mnie jedna z najsmutniejszych części całej serii. Smutna historia Maragoru, przejście przez przeklęte ziemie, ale i również rozliczenie Belgaratha sprawiają, że choć i w tej historii jest dużo momentów optymistycznych, pełnych humoru, to całość nabrała charakteru refleksyjnego.
Dla fanów jest scena ratowania źrebaka w jaskini. Za każdym razem kiedy ją czytam, coś ściska mnie w gardle i trzymam kciuki, aby wszystko zakończyło się dobrze. I tak, zdarza mi się, że zła jestem na przyszłość konia. I choć rozumiem dlaczego stanie się tak jak się stanie, nadal uważam, że powinien być przy Belgarionie. Przynajmniej przez jakiś czas.
Dolina Aldura wpływa na wszystkich bohaterów, podobnie jak pobyt w jaskiniach Grolima czy spotkanie z Relgiem. Bardzo lubię tego dziwnego uczestnika przepowiedni. I tutaj, ale i później kiedy przekona się że świat potrafi mieć swój urok, przyjaciele to ważny element życia każdego człowieka, no i oczywiście kiedy dojdzie do niego, że jego przeznaczeniem nie jest samotność. Taliba to kolejna wisienka na torcie tej opowieści.
Sama końcówka tomu to jak dla mnie świetny fragment książki, mówiący wiele o wszystkich uczestnikach. No i pojawia się Podarek i Klejnot, którego narzekania lub radość bawiły mnie wiele lat temu jak i teraz bawią.
Eddings lubi wplatać w historię „ciepłe” momenty. Tym razem udało mu się kilka razy.
Warto znać tę część, podobnie jak warto znać całość historii.
Polecam z pełną odpowiedzialnością.

Gambit magika to jak dla mnie jedna z najsmutniejszych części całej serii. Smutna historia Maragoru, przejście przez przeklęte ziemie, ale i również rozliczenie Belgaratha sprawiają, że choć i w tej historii jest dużo momentów optymistycznych, pełnych humoru, to całość nabrała charakteru refleksyjnego.
Dla fanów jest scena ratowania źrebaka w jaskini. Za każdym razem kiedy...

Trzeci tom cyklu ,,Belgariada". Przygoda Gariona i spółki trwa dalej - tym razem mamy już konkretne rozwinięcie akcji; czuć, że wydarzenia nabierają rozpędu, a tryby Machiny Przeznaczenia mielą coraz szybciej. Akcja rozgrywa się głównie na ziemiach Angaraków, toteż robi się coraz bardziej niebezpiecznie. Bohaterowie przeżyją wiele groźnych wypadków (zwłaszcza mój ulubieniec Silk nieźle dostaje w kość),pojawia się też nowy, całkiem ciekawy i nietypowy kompan w drużynie. Końcówka tomu trzeciego to długo wyczekiwany pojedynek między dwiema ważnymi postaciami (ale ciii - to trzeba samemu przeczytać!).
Eddings snuje swoją opowieść dalej, a walka o Klejnot trwa...

Trzeci tom cyklu ,,Belgariada". Przygoda Gariona i spółki trwa dalej - tym razem mamy już konkretne rozwinięcie akcji; czuć, że wydarzenia nabierają rozpędu, a tryby Machiny Przeznaczenia mielą coraz szybciej. Akcja rozgrywa się głównie na ziemiach Angaraków, toteż robi się coraz bardziej niebezpiecznie. Bohaterowie przeżyją wiele groźnych wypadków (zwłaszcza mój ulubieniec...

Trzeci tom Belgariady utrzymany jest na poziomie dwóch pierwszych. Mamy drużynę złożoną z trójki czarodziejów, księżniczki - driady, księcia - szpiega, człowieka niedźwiedzia, kowala i opiekuna koni. Głównym bohaterem jest młody mag Belgarion. Każdy w drużynie ma swoje zadanie do spełnienia i okazuje się być kimś więcej niż się wydaje na początku.

W tym tomie drużyna ma do pokonania trzy krainy. Pierwsza to Maragor - wyludniona kraina po zbiorowym mordzie, pełna duchów, cierpienia, zamieszkała jedynie przez oszalałego Boga. Druga to podziemia, zamieszkiwane przez lud boga Ula. Jest to opiekun istot odrzuconych przez inne bóstwa. W tajemniczych grotach zdobywają kolejnego członka drużyny - wróżbitę. Trzecia kraina to Cthol Murgas - tam muszą się udać aby odzyskać tajemniczy klejnot, będący przedmiotem pożądania okrutnego boga Toraka...

Jestem oczarowana uniwersum tego świata, jego bogactwem i różnorodnością. To jest epicka fantasy, jedna z lepszych jakie czytałam. Nie ma tu nudnych dialogów, niepotrzebnych dłużyzn, bohaterowie są zabawni i budzą dużo emocji - nie zawsze pozytywnych. Wciąga i ciężko jest się oderwać.

Trzeci tom Belgariady utrzymany jest na poziomie dwóch pierwszych. Mamy drużynę złożoną z trójki czarodziejów, księżniczki - driady, księcia - szpiega, człowieka niedźwiedzia, kowala i opiekuna koni. Głównym bohaterem jest młody mag Belgarion. Każdy w drużynie ma swoje zadanie do spełnienia i okazuje się być kimś więcej niż się wydaje na początku.

W tym tomie drużyna ma do...

Nie zważając na ułomności świata przedstawionego, dziury fabularne, nielogiczności, niedorzeczności, momentami potężnym przynudzaniu, jednowymiarowości bohaterów, całych ludów wręcz, zamknąć oczy i dać się ponieść historii, to jest jedyny i konieczny warunek w miarę przyjemnego przebrnięcia przez pięcioksiąg "Belgariadę". Bo pomimo naprawdę wielu potężnych wad, paradoksalnie cykl czyta się przyjemnie.
Zrzynka z Tolkiena jest tak oczywista i nachalna, że zahacza wręcz o plagiat, można tu wymienić takie motywy jak drużyna Pierścienia (drużyna Klejnotu, czy tam Belgaratha),Klejnot jako artefakt przedwiecznej mocy wiążącej wolę i niszczącego jego nosicila ("one ring to rule them all"),Gandalf (Belgarath),Aragorn lub Frodo (Garion, zależy jak spojrzeć),wędrówka przez krainy świata przedstawionego, zło położone na Wschodzie, Sauron (Torak),Hobbiton (Sendaria),Belzedar (Saruman, nawet ten sam motyw pychy prowadzącej do zła) itd.
Bohaterowie miotają się po mapie świata przedstawionego tam i siam do tego stopnia, że gubi się gdzieś motywacja tej całej eskapady. Postaci to nie żywi, charakterni protagoniści i antagoniści, lecz kukły przydzielonych im przez autora cech charakteru. Protagonista i jego towarzysze ostatecznie nie przechodzą żadnej przemiany wewnętrznej, co więcej nie zmienia ich nic, nawet wydarzenia, w których uczestniczą, a które w końcu są rzekomo najważniejszymi w historii wszechświata przedstawionego.
Kulminacją ogólnej beznadziei fabularnej była finałowa walka, pozbawiona ikry, emocji i patosu.
No i sam motyw Proroctwa czyniący z bohaterów coś na kształt marionetek przeznaczenia. Strasznie to było słabe i psuło odbiór i tak kulejącej całości, zakrawało mi to niebezpiecznie na mormonizm typowy dla twórczości Scott Carda (żenujący cykl "Powrót do domu").
I pomimo tych wszystkich ogromnych wad, czytało się to nieźle, pomimo że historia była do bólu sztampowa, przewidywalna, to wciągnęła mnie do tego stopnia, że całkiem szybko pochłonąłem wszystkie pięć powieści cyklu. Składam to na karb nostalgii i chęci oderwania się chociaż na chwilę od szarej rzeczywistości w krainę magii i miecza. Stąd aż pięć gwiazdek dla całego cyklu.

Nie zważając na ułomności świata przedstawionego, dziury fabularne, nielogiczności, niedorzeczności, momentami potężnym przynudzaniu, jednowymiarowości bohaterów, całych ludów wręcz, zamknąć oczy i dać się ponieść historii, to jest jedyny i konieczny warunek w miarę przyjemnego przebrnięcia przez pięcioksiąg "Belgariadę". Bo pomimo naprawdę wielu potężnych wad,...

Kolejna,trzecia już część Belgariady.Od wyruszenia na wyprawę upłynął juz niemal rok,a może rok z hakiem.Sporo się wydarzyło.Garion dorósł i nieco spoważniał,już nie jest tym naiwnym chłopcem,który wymknął się ukradkiem z farmy,w której dotychczas żył.Nabrał doświadczenia i nieco mądrości życiowej.Pogodził się z tym,że posiada czarodziejską moc i zaczął uczyć się w jaki sposób bezpiecznie jej używać.Nawiązał silne związki uczuciowe z towarzyszami wyprawy.Belgarath zgromadził juz niemal wszystkich,których wymienia przepowiednia.To Chytry Złodziej(Silk),Człowiek o Dwóch Życiach(Dunrik),Ślepiec(Relg),Straszliwy Niedźwiedź(Barak),Rycerz Obrońca(Mandorallen),Władca Koni(Hettar),Łucznik(Lelldorin),Królowa Świata(Ce'Nedra),Matka Umarłej Rasy (Taiba) i Wybrany(Garion).Taibę zresztą odnalazł Belgarath w ostatniej niemal chwili,tuż przed ostateczną rozgrywka z Ctuchikiem,który przechwycił Klejnot.
W tej części najbardziej podobała mi się metamorfoza Ce'Nedry .Polubiłam też Relga.Bardzo sympatyczny,mimo fanatyzmu religijnego.Zresztą sami Ulgasowie to ciekawy naród,żyjący w jaskiniach i mający zdolność przenikania przez kamień.Sporo się dzieje,są utarczki z wrogami,porwanie,magia,uczucie,rozgrywka pomiędzy magami,odkrywanie własnych niedoskonałości.Ta część nie jest jakimś zapychaczem pomiędzy pierwszą a ostatnią częścią,choć miałam wrażenie,że autor przestał sie przykładać do budowania klimatu,ma się wrażenie że wszystko dokądś pędzi...
Jest sporo podobieństw do innych sag fantasy,najbardziej wydaje mi się to podobne do Władcy Pierścieni Tolkiena.To lekka i przyjemna lektura,choć muszę przyznać,że aby zapamiętać nazwy kolejnych ras musiałam posiłkować się notatkami.Grolimowie to ci źli,jednak juz Gorim należy do tych dobrych.Ciężko też bez notatek odróżnić Alornów, Angaraków i Arendów.A są jeszcze inni-Murgowie,Maragowie,Tolnedrianie,Rivianie,Charekowie,Drasanie,Sendarianie ,Asturianie czy Mimbrandczycy.Sporo tego,może nawet chwilami za dużo.Niemniej nadal dobrze się czyta,choć muszę przyznać,że odsapnęłam nieco w trakcie czytania przy innej lekturze...

Kolejna,trzecia już część Belgariady.Od wyruszenia na wyprawę upłynął juz niemal rok,a może rok z hakiem.Sporo się wydarzyło.Garion dorósł i nieco spoważniał,już nie jest tym naiwnym chłopcem,który wymknął się ukradkiem z farmy,w której dotychczas żył.Nabrał doświadczenia i nieco mądrości życiowej.Pogodził się z tym,że posiada czarodziejską moc i zaczął uczyć się w jaki...

Kolejny trzeci tom opowiada o kontynuacji podróży do samego serca krainy złych Murgów. Drużyna rozszerza się o kolejnych członków, z których każdy ma swoją rolę do odegrania. Nadal nie zostanie ujawniona dokładna rola każdego z uczestników wyprawy, ale to, że każdy z nich niesie swoje przeznaczenie - jest zupełnie jasne.

Zawsze będę powtarzać, że wielką zaletą książek Eddingsa są postacie. Jednocześnie proste i złożone, opisane, a wręcz zbudowane tak, że nie da się ich nie lubić. Każda postać jest inna, a wszyscy się świetnie uzupełniają.

To prawdzie, tradycyjne i epickie fantasy, takie którego smak jeszcze długo pozostaje w pamięci. Nie pozostaje nic innego jak sięgnąć po kolejny tom... bo naprawdę warto.

Kolejny trzeci tom opowiada o kontynuacji podróży do samego serca krainy złych Murgów. Drużyna rozszerza się o kolejnych członków, z których każdy ma swoją rolę do odegrania. Nadal nie zostanie ujawniona dokładna rola każdego z uczestników wyprawy, ale to, że każdy z nich niesie swoje przeznaczenie - jest zupełnie jasne.

Zawsze będę powtarzać, że wielką zaletą książek...

Książka bardzo dobra warta przeczytania

Książka bardzo dobra warta przeczytania