Zacznijmy od tego, że pytanie zadane przez Autora w tytule może postawić sobie dziś właściwie każda wspólnota narodowa na świecie. I choć prawdopodobnie było one zadawane po wielokroć w historii społeczeństw lecz odpowiedź na nie, wydaje się być coraz mniej oczywista i prosta. W szczególności w krajach uchodzących za demokratyczne.
Wprawdzie na warsztat wzięta została wspólnota amerykańska, ze wszystkimi swoimi coraz ostrzejszymi antynomiami i napięciami jednak uniwersalizm niektórych opisanych tu trendów pozostawił nas z palącym poczuciem niepokoju, że zapytanie samych siebie: no dobrze, ale właściwie kim my jesteśmy i co oprócz geografii, języka i pewnych podobieństw w bożonarodzeniowym menu sprawia, że wciąż stanowimy jakiś rodzaj wspólnoty. I czy właściwie można mówić jeszcze w dorzeczu Odry i Wisły o jakimś "my". Czy istnieje jeszcze jakieś poważne spoiwo czyniące z nas wspólnotę i czy my właściwie wciąż jeszcze chcemy ją wspólnie budować? I czy nie jest tak, że wielu z nas z chęcią powierzyłoby w znaczenie większym stopniu niż to funkcjonuje obecnie brzemię administracji naszymi doczesnymi sprawami bardziej kompetentnym, brukselskim urzędnikom?
I co gorsza odpowiedzi na te pytania, pomimo blizn, resentymentów i pęknięć nękających Amerykanów, które bezlitośnie punktuje Huntington, wydają się być dla naszego podwórka jeszcze mniej łatwe.
***
Uniwersalna wydaje się być również tendencja klasy średniej do odrzucenia tradycyjnie pojętej symboliki patriotycznej. Na rzecz światopoglądu, pozornie statutowo opartego na różnorodności, ostatecznie zaskakująco homogenicznego i jednolitego. I to, że przeciętnemu jej członkowi zdecydowanie łatwiej znaleźć wspólny język ze swoim odpowiednikiem z Francji, Hiszpanii czy innych Niemiec niż z człowiekiem u którego naprawia samochód czy kupuje pomidory.
Nie dało by się już chyba zliczyć dysput, które zaliczyliśmy w okolicach tego tematu z różnymi bliźnimi, a że jak mawiał podobno de Montaigne, chcemy zawsze być gwelfami dla gibelinów i gibelinami dla gwelfów to jakoś cholera zawsze w ostatnich czasach robimy jednak za gwelfów. Smutne.

Zacznijmy od tego, że pytanie zadane przez Autora w tytule może postawić sobie dziś właściwie każda wspólnota narodowa na świecie. I choć prawdopodobnie było one zadawane po wielokroć w historii społeczeństw lecz odpowiedź na nie, wydaje się być coraz mniej oczywista i prosta. W szczególności w krajach uchodzących za demokratyczne.
Wprawdzie na warsztat wzięta została...