Długo czytałam, ale to dość obszerna i niełatwa książka. Niezwykły, bardzo osobisty dziennik z lat 1940-1944 Andrzeja Bobkowskiego, przebywającego wraz z żoną w tym czasie w Paryżu. Miał wtedy 26 lat. Z wykształcenia był ekonomistą, ale jak wynika z pamiętnika, literaturą i nie tylko, interesował się prawie od zawsze. Stąd może jego łatwość pisania. Te wojenne zapiski są wyjątkowym przekazem tego, co się działo i jak się żyło w okupowanej Francji.
Autor pisze o sztuce,literaturze, polityce, o codziennym własnym życiu i życiu Francuzów.
Francuska kolaboracja z okupantem trwa w tym czasie w najlepsze, żyje się właściwie prawie normalnie. Można się swobodnie poruszać, w związku z czym autor wraz z żoną lub przyjacielem często podróżują rowerem na południe Francji. Mimo ewakuacji, przesiedleń, Francuzi piją zawsze dostępne wino, jedzą oliwki, sery, owoce morze. Mają pieniądze. Autor zachwyca się francuską kuchnią, sztuką, krajobrazem, ale jego uwagi o Francji i Francuzach w czasie wojny są w większości gorzkie: konserwatyzm i chęć wygodnego życie. Rzeczywistość tu nie dociera, mimo że w Polsce w tym czasie giną i cierpią ludzie, a wydarzenia są tragiczne.
Dużo pisze o Polsce, o nazizmie, komunizmie, o własnych przemyśleniach. To książka o miłości, apetycie na życie oraz o wydarzeniach w czasie II wojny światowej z punktu widzenia Polaka mieszkającego we Francji. Interesująca, choć czasami wydaje się nużąca. Może wywoływać sprzeczne emocje. Jest jednak autentyczna. Ważna, bo wzbogacamy swoją wiedzę na temat sytuacji i życia w okupowanej Francji, stosunku Francuzów do działań wojennych Anglii, Rosji, Niemiec.

Długo czytałam, ale to dość obszerna i niełatwa książka. Niezwykły, bardzo osobisty dziennik z lat 1940-1944 Andrzeja Bobkowskiego, przebywającego wraz z żoną w tym czasie w Paryżu. Miał wtedy 26 lat. Z wykształcenia był ekonomistą, ale jak wynika z pamiętnika, literaturą i nie tylko, interesował się prawie od zawsze. Stąd może jego łatwość pisania. Te wojenne zapiski są...