Mieszane uczucia.
Trochę to to cieniutkie, taka bardziej broszurka, ale kilka opowiadań wywarło na mnie wrażenie. Niestety tylko kilka. (Polecam jedno z pierwszych o talent show i "Układ")
Duży plus za uchylenie okoliczności, w których powstały teksty.

Mieszane uczucia.
Trochę to to cieniutkie, taka bardziej broszurka, ale kilka opowiadań wywarło na mnie wrażenie. Niestety tylko kilka. (Polecam jedno z pierwszych o talent show i "Układ")
Duży plus za uchylenie okoliczności, w których powstały teksty.

Ludzie to istoty bardzo skomplikowane. Opisano je chyba na milion sposobów, a i tak co roku pojawiają się nowe publikacje częściowo negujące dotychczasowe spostrzeżenia. Poza samą budową anatomiczną kolejnym bardzo złożonym elementem człowieka jest psychika. Jej złożoność zawsze koreluje z wyobraźnią oraz nabytym bagażem doświadczenia, nierzadko tworząc niespójną całość. Jak to dobrze, że każdy z nas jest inny…

Z twórczością Juliusza Wojciechowicza po raz pierwszy miałem styczność w Hardboiled. Jego opowiadanie zatytułowane Lana przyprawiło mnie o niemały, aczkolwiek bardzo przyjemny mindfuck. Z niecierpliwością godną głodnego sępa śledziłem więc dalsze teksty tego kreatywnego autora. W końcu za sprawą Wydawnictwa GMORK do moich rąk trafiło, wydane w sierpniu tego roku, kolejne dzieło lublinianina (za co serdecznie dziękuję Panu Przemysławowi Rybie i całemu wydawnictwu!).

Bez znieczulenia to ponad 200 stron, na które składają się: genialny wstęp Marka Zychli, 35 opowiadań Juliusza Wojciechowicza oraz dodatek w postaci krótkich wyjaśnień autora dotyczących inspiracji dla poszczególnych historii. Nie są one ze sobą w żadnym stopniu powiązane, ale łączy je jedno: to solidna porcja emocji, niepisana każdemu. Zupełnie jak w przypadku jednolitej dawki leku na oddziale intensywnej terapii: jednemu nie zaszkodzi, by drugiemu zaserwować konwulsje godne mistrza breakdance’u. Każdy, kto zapoznał się już ze specyfiką twórczości Wojciechowicza, może być pewien kilku rzeczy: bezkompromisowości, czarnego humoru, groteski oraz niejednokrotnie bolesnego (równie mocnego co cios w krocze) finału i puenty. Autor w bardzo inteligentny sposób obnaża ludzką głupotę (Bestseller,Wulgarynka),prymitywne żądze (Pożądana, Dziewczynka ze świeczkami),ale równie stylowo wychwala też spryt i zdolności adaptacyjne wynikające nieraz z zaistniałej sytuacji (Układ).

Pozostałą część recenzji możecie przeczytać na: https://nietylkogry.pl/post/recenzja-ksiazki-bez-znieczulenia/

Ludzie to istoty bardzo skomplikowane. Opisano je chyba na milion sposobów, a i tak co roku pojawiają się nowe publikacje częściowo negujące dotychczasowe spostrzeżenia. Poza samą budową anatomiczną kolejnym bardzo złożonym elementem człowieka jest psychika. Jej złożoność zawsze koreluje z wyobraźnią oraz nabytym bagażem doświadczenia, nierzadko tworząc niespójną całość....

"Rzeczywistość w krzywym zwierciadle"


"Juliusz Wojciechowicz to pisarz, który tworzy głównie w konwencji szeroko pojętej grozy i groteski. Jego teksty ukazały się m.in. w antologiach: "Księga wampirów", "Toystories", "Pokłosie", czy "Hardboiled". "Bez znieczulenia" jest pierwszym samodzielnym zbiorem krótkich historii autorstwa Wojciechowicza. Sięgając po nie, miałam nadzieję, że swoim klimatem będą przypominać minimalistyczną, acz dość niepokojącą okładkę i, zgodnie z zapowiedzią, zapewnią mi sporą dawkę wbijającej w fotel, mocnej, dosadnej i przewrotnej literackiej uczty dla miłośnika ostrej satyry. Co otrzymałam?

W zbiorze opowiadań Wojciechowicza znajduje się trzydzieści pięć tekstów, poprzedzonych urokliwym, barwnym, zaskakującym i wyrazistym wstępem Marka Zychli oraz zakończone autorskim posłowiem, dzięki któremu ciekawski czytelnik może zapoznać ze zwięzłymi historyjkami i anegdotami dotyczącymi inspiracji i procesu tworzenia poszczególnych opowieści. Niektóre opowiadania są bardzo krótkie - mają tylko trzy strony długości, inne zaś są znacznie bardziej rozbudowane, choć zazwyczaj nie przekraczają dziesięciu. Podejmują bardzo różnorodną tematykę, często w specyficzny sposób odnoszą się do mankamentów i zjawisk znanych większości ludzi z szarej codzienności, przedstawiając je w mocno przejaskrawionym, doprawionym krztyną czarnego jak smoła humoru, świetle. Na stronach "Bez znieczulenia" można znaleźć odniesienia do minusów życia na osiedlu, zaburzeń psychicznych, problemów ludzi z nad wyraz rozwiniętą empatią, bezrefleksyjnej pogoni za szczęściem, rozważań egzystencjalnych i duchowych, fanatyzmu religijnego, ludzkiej fizjologii, nadmiernej seksualizacji, bądź rozkwitu portali społecznościowych. Pojawiają się abstrakcyjne, surrealistyczne sytuacje, które nierzadko stanowią ubarwioną i podciągniętą do ekstremum rzeczywistość.

Bohaterowie występujący w "Bez znieczulenia" są bardzo zróżnicowani. Niektórzy reprezentują margines społeczny, inni zdają się najzwyklejszymi, przeciętnymi przedstawicielami klasy średniej. Znajdzie się tu trochę czarnych charakterów, choć większość postaci trudno jednoznacznie zaszufladkować, bo ich zachowanie motywuje pewna określona okoliczność, chęć zemsty bądź pojedyncza, choć bardzo mocna wada. Nie brakuje tu również mówiących zwierząt i ożywionych przedmiotów. Część z nich jest zarysowana w bardzo naturalistyczny sposób, inni to groteskowe, surrealistyczne kreatury. Niektórzy zostali osadzeni we wręcz absurdalnych, ciekawych, nieraz skrajnie dziwnych, niebezpiecznych i makabrycznych sytuacjach.

Wojciechowicz posługuje się pełnym metafor i porównań językiem. Dość dokładnie, choć zazwyczaj zwięźle, opisuje szczegóły wyglądu postaci i otoczenia, tworząc niepokojące i barwne obrazy, w jakie może wczuć się odbiorca. Nie szczędzi czytelnikowi kontrowersji, elementów niczym z horroru, obskurnych wydarzeń, które mogą wstrząsnąć bardziej wrażliwym czytelnikiem. Łamie tabu, bawi się konwencjami, lubi satyrę, krytycznie komentuje brudną, brutalną rzeczywistość. Czasami mocno folguje swojej wyobraźni, tworząc fascynujące abstrakcje. Niektóre historie są bardzo mocne, emocjonujące i pełne akcji, inne zaś lżejsze i bardziej humorystyczne, ale jako całość prezentują się co najmniej dobrze.

"Bez znieczulenia" to zbiór krótkich, zróżnicowanych tematycznie, ale intrygujących opowiadań, dzięki którym niejednokrotnie zdarzyło mi się zaśmiać bądź zmarszczyć brwi nad lekturą. Z pewnością powrócę do niektórych opowieści autorstwa Wojciechowicza.


(...)"

CAŁA RECENZJA NA:

http://florareadsbooks.blogspot.com/2016/12/recenzja-bez-znieczulenia.html


RECENZJA ZOSTAŁA OPUBLIKOWANA NA PORTALU BESTIARIUSZ:
http://literatura.bestiariusz.pl/ksiazki/recenzje/3383/rzeczywistosc-w-krzywym-zwierciadle-recenzja-ksiazki-bez-znieczulenia

"Rzeczywistość w krzywym zwierciadle"


"Juliusz Wojciechowicz to pisarz, który tworzy głównie w konwencji szeroko pojętej grozy i groteski. Jego teksty ukazały się m.in. w antologiach: "Księga wampirów", "Toystories", "Pokłosie", czy "Hardboiled". "Bez znieczulenia" jest pierwszym samodzielnym zbiorem krótkich historii autorstwa Wojciechowicza. Sięgając po nie, miałam...

Jedna z pozycji bardzo przez mnie wyczekiwanych - nie miała prawa zawieść, ba, okazała się jedną z najlepszych czytanych w tym roku książek.
A przecież nie robię takich zestawień.

O stylu i podejściu Juliusza Wojciechowicza do materii rzeczywistości, kontaktów międzyludzkich, tego "czarnego światła" w którym widzimy świat trudno pisać, bo trzeba po prostu spróbować tej prozy.
Nie inaczej jest w przypadku pierwszego pełnego zbioru opowiadań Autora. Jedno z nich miałem okazję poznać w OkoLicy Strachu, pozostałe nie ustępują mu pola.
Czarny humor, krzywe zwierciadło. Wszystko to tam znajdziecie. Każdy jednak czarny humor może być mierny, jeżeli dotyczy spraw banalnych lub obojętnych. Prawdziwą siła Wojciechowicza jest jego wnikliwa obserwacja rzeczywistości. Potrafi z pozornie codziennych sytuacji, rozmów, spotkań wyciągnąć to coś, esencję, która każe nam spojrzeć na ich nieoczywistość, na dziwne, niepokojące, odrażające drugie dno.
Drugim charakterystycznym elementem jest swoisty twist, który u Niego nazwałbym czynnikiem WTF - Widziałeś Tę Fintę?! W najmniej spodziewanym momencie, nawet jeżeli myślimy że jesteśmy przygotowani, Autor wali w brzuch pancerną pięścią finezyjnej przewrotności. Zaskakuje, straszy, uczy o miętówkach, przeobraża bohaterów, ujawnia codzienny horror tam, gdzie już go nie zauważamy, pędząc nieuważnie do pracy. Przewrotność ta jest jednak tylko narzędziem podkreślającym absurdy życia, bo gros opowiadań ma swoje źródło w prawdziwych sytuacjach opis na końcu zbioru). Czy można się wyćwiczyć w zauważaniu takich chaotycznych drgnień niesamowitości? I co ważniejsze - czy chcemy, burząc w ten sposób swoją ułudę stabilizacji i bezpieczeństwa?
Celnie przerysowane, brutalne, szczere i dające do myślenia. Szarga się tu wiele świętości, by zapytać je o sens.
Takiej literatury brakuje. Odważnej, bezkompromisowej, a do tego miażdżąco dobrze napisanej. W krótkich historiach opowiadającej o życiu - na opak. A może nie? Może właśnie takie dziwne życie jest nam dane, a nie chcemy tego przyjąć do wiadomości?
Polecam ten zbiór. Nie tylko tytuł jest w nim bardzo prawdziwy.

Jedna z pozycji bardzo przez mnie wyczekiwanych - nie miała prawa zawieść, ba, okazała się jedną z najlepszych czytanych w tym roku książek.
A przecież nie robię takich zestawień.

O stylu i podejściu Juliusza Wojciechowicza do materii rzeczywistości, kontaktów międzyludzkich, tego "czarnego światła" w którym widzimy świat trudno pisać, bo trzeba po prostu spróbować tej...

Przeczytałam część, poddałam się i nie byłam w stanie tego dokończyć.

Przeczytałam część, poddałam się i nie byłam w stanie tego dokończyć.

Opowiadania to nie moja bajka, a już takie odjechane, mimo że z pewnym urokiem osobistym-zupełnie nie😀 5/5 za wyobraźnię i nowatorstwo👌

Opowiadania to nie moja bajka, a już takie odjechane, mimo że z pewnym urokiem osobistym-zupełnie nie😀 5/5 za wyobraźnię i nowatorstwo👌

Przerost formy nad treścią, strata czasu.

Przerost formy nad treścią, strata czasu.

Mocne teksty dla inteligentnych. Nic tylko czytać i polecać.

Mocne teksty dla inteligentnych. Nic tylko czytać i polecać.

Nie w moim stylu.

Nie w moim stylu.

Poziom tych opowiadań nie odbiega wiele od tego co pisałem na j. polski w gimnazjum. Serio... Nie uważam, żeby ta książka była warta dłuższego opisu. Omijać szerokim łukiem, ani to śmieszne ani mądre.

Poziom tych opowiadań nie odbiega wiele od tego co pisałem na j. polski w gimnazjum. Serio... Nie uważam, żeby ta książka była warta dłuższego opisu. Omijać szerokim łukiem, ani to śmieszne ani mądre.