Maciej Maleńczuk

Cenię piosenki Pana Maleńczuka za ich bezkompromisowość. Za umiejętność składania słów i mówienia o rzeczach wprost. Za inteligentne poczucie humoru. Przez tyle lat doczekaliśmy się wielu jego wcieleń: od artysty ulicznego, podporę „Püdelsów”, wokalistę sięgającego po piosenki Wysockiego, Przybory czy pieśni króla Kastylii Alfonsa X. Tymczasem ten wywiad zwyczajnie mnie nie przekonuje, jest bardzo powierzchowny, wręcz chaotyczny. Może gdyby był to zapis dźwiękowy byłby lepszy w odbiorze. I nie mam tutaj pretensji do używanych wulgaryzmów, bo artysta nigdy nie uciekał od takich zwrotów. Ale brakuje tutaj celności, jaką widzimy w piosenkach. Nie wiem też, czy dobrym pomysłem było załączenie na końcu książki dość przypadkowo wybranego zestawu wierszy. Sprawiają wrażenie jakby zostały dołączone na siłę. Myślę, że Maciej Maleńczuk zasługuje na osobną pozycję zawierającą teksty, choćby z epoki istnienia grupy „Homo Twist.” Podsumowując, znacznie lepiej czytało mi się identycznie zatytułowany poemat.