Dwa opowiadania było spoko.
3 opowiadania porzuciłam w połowie.
Pozostałe ani mnie nie rozbawiły, ani nie przestraszyły, ani nic...

Dwa opowiadania było spoko.
3 opowiadania porzuciłam w połowie.
Pozostałe ani mnie nie rozbawiły, ani nie przestraszyły, ani nic...

Kiedy pierwszy raz usłyszałem o tej pozycji, ostrożnie nabrałem powietrza w płuca i powoli wypuściłem je niemal świszcząc. Jak? Każdy z autorów będzie pisał opowiadania o Iron Maiden? Przypomniały mi się zaraz płyty z serii „Rockabye Baby!”, niby znane melodie, ale daleko im do przekazania mocy względem oryginału. Nie chodziło mi nawet o autorów, bo nie wnikałem kto w tym projekcie uczestniczył. Moje nastawienie było trochę jak do cover’owania ponadczasowych zespołów gdzie łatwo się jest wyłożyć. Że z motyką na słońce, że pewnych tematów powinno się nie tykać. Wówczas odpuściłem sobie lekturę, czując, że nie jestem na nią gotowy. Cóż, minęło parę lat i oto jest. Co prawda zdobyta dopiero po ukazaniu się jej drugiej części, ale… widocznie potrzebowałem czasu, a może i dodatkowego bodźca, że skoro wyszła kolejna część to jednak warto?

Schemat jest bardzo prosty – sześciu muzyków w obecnym składzie IM, więc taka jest liczba autorów biorących udział w tym przedsięwzięciu. Piętnaście opowiadań co mogłoby odpowiadać liczbie studyjnych albumów wydanych do tego czasu, ale niestety, o jedno za mało. Niemniej jednak czytając każde kolejne potrafiłem odszyfrować takty numerów, które stały się inspiracją do ich powstania. To już coś. Dudniły mi więc w głowie a ja chłonąłem dalej ich treść. A z tą już bywało różnie. Z drugiej strony to ciekawe jak mogą być wielostronne wyobrażenia na podstawie tego samego numeru.

Kilka opowiadań mnie urzekło, mimo, że nie były straszne. Właśnie, bo to istotne. To nie jest festiwal na najbardziej upiorną historię. To przecież opowieści oparte na konkretnych dźwiękach czy tekstach. I tak jak różnorodna jest twórczość IM, taki spektakl mamy w tym przypadku. Stopień powagi, głośności czy chociażby czasu trwania. I gdybym miał wybrać najlepsze, a mógłbym bez problemu, to moim numerem jeden w tym zestawieniu jest…

… ten numer do którego autor nawiązał jest niesamowicie długi, a na winylu zajmuje całą stronę. Pierwsze skojarzenia przyjąłem bardzo osobiście, później moje wyobrażenie przyciągnęło postać graną przez Joaquina Phoeniksa w filmie Joker. Tak sobie jeszcze analizuję, nie, ten film przecież powstał dwa lata później względem antologii. Ślepy zaułek. W każdym razie, mimo wielu różnic względem kadrów z dużego ekranu, czułem podobną dramaturgię. To było ciekawe doświadczenie.

Na ciekawości muszę tu zakończyć. Ja swoją zaspokoiłem. Nie boję się kolejnej części, która już czeka na półce i która przyczyniła się do tego spotkania. Dla fanów IM prezentowany zestaw uznaję za jak najbardziej przyjazny, dla miłośników innych zespołów? Nieeee, nie czytaj! Nie możesz! Nie należysz do naszej bandy! Hehe. A tak na poważnie. Na końcu książki autorzy piszą jakie numery były ich inspiracją. Wystarczy puścić sobie wskazany numer i rozpocząć rozdział…

Kiedy pierwszy raz usłyszałem o tej pozycji, ostrożnie nabrałem powietrza w płuca i powoli wypuściłem je niemal świszcząc. Jak? Każdy z autorów będzie pisał opowiadania o Iron Maiden? Przypomniały mi się zaraz płyty z serii „Rockabye Baby!”, niby znane melodie, ale daleko im do przekazania mocy względem oryginału. Nie chodziło mi nawet o autorów, bo nie wnikałem kto w tym...

Standardowo - zbiór opowiadań, gdzie jedno drugiemu nie jest równe. Niektóre połykałam w moment, niektóre męczyłam na kilka razy.
Ogólnie książka dobra. Fajnie, że Polacy piszą dobrą prozę.
Dla fanów Iron Maiden pozycja obowiązkowa ;D

Standardowo - zbiór opowiadań, gdzie jedno drugiemu nie jest równe. Niektóre połykałam w moment, niektóre męczyłam na kilka razy.
Ogólnie książka dobra. Fajnie, że Polacy piszą dobrą prozę.
Dla fanów Iron Maiden pozycja obowiązkowa ;D

Pomysł stworzenia zbioru opowiadań inspirowanego muzyką Iron Maiden wydawał mi się bardzo dobry, niestety opowiadania w większość są mocno rozczarowujące. Kilka bardzo dobrych się trafiło, ale większość, a przez to cały zbiór, niestety raczej kiepska.

Pomysł stworzenia zbioru opowiadań inspirowanego muzyką Iron Maiden wydawał mi się bardzo dobry, niestety opowiadania w większość są mocno rozczarowujące. Kilka bardzo dobrych się trafiło, ale większość, a przez to cały zbiór, niestety raczej kiepska.

Zbiór opowiadań to problem tego typu, że trafiają się opowiadania lepsze i słabsze. Tak jest i tutaj. Niektóre podobały mi się bardziej, a inne mniej. Ale generalnie na plus. Za sam pomysł należą się brawa, bo ten zbiorek to spora ciekawostka dla fanów Iron Maiden.

Zbiór opowiadań to problem tego typu, że trafiają się opowiadania lepsze i słabsze. Tak jest i tutaj. Niektóre podobały mi się bardziej, a inne mniej. Ale generalnie na plus. Za sam pomysł należą się brawa, bo ten zbiorek to spora ciekawostka dla fanów Iron Maiden.

Zdecydowanie nie jestem aż tak dobrym i wnikliwym fanem Iron Maiden, aby móc wyłapać choćby minimum powiązań tych opowiadań z piosenkami. Ktoś kto zna bardzo głęboko twórczość tej grupy z pewnością ucztować będzie z tą książką.

Zdecydowanie nie jestem aż tak dobrym i wnikliwym fanem Iron Maiden, aby móc wyłapać choćby minimum powiązań tych opowiadań z piosenkami. Ktoś kto zna bardzo głęboko twórczość tej grupy z pewnością ucztować będzie z tą książką.

Drodzy autorzy, więcej opowiadań w takiej konwencji. Gratulacje dla pomysłodawcy!

Drodzy autorzy, więcej opowiadań w takiej konwencji. Gratulacje dla pomysłodawcy!

Początki były słabe ale z każdym kolejnym opowiadaniem było coraz lepiej, a ponieważ należę do grona fanów zespołu Iron Maiden pozostaje mi tylko polecić :)

Początki były słabe ale z każdym kolejnym opowiadaniem było coraz lepiej, a ponieważ należę do grona fanów zespołu Iron Maiden pozostaje mi tylko polecić :)

ŻELAZNE DZIEWICE

Iron Maiden można lubić, można nienawidzić, ale pisać zbiór opowiadań w hołdzie zespołowi? Nie zdziwiłbym się podobnej antologii w ich rodzimych stronach, ale w Polsce, w kraju tak czy inaczej nie mającym zbyt wiele wspólnego z Bruce’em Dickinsonem, Adrianem Smithem i resztą ekipy, która przez ponad cztery dekady występuje na scenie? Nawet, jak na wydawnictwo Gmork, specjalistę od wszelakich antologii tworzonych najczęściej przez młodych autorów, wydaje się to być dziwnym zabiegiem. W końcu ich wcześniejsze publikacje miały jakieś umotywowanie, bo albo dotyczyły popularnych tematów, albo też, jak w przypadku zbioru opowiadań odwołujących się do twórczości Stephena Kinga, wydawały się logiczne. Ale Iron Maiden? I mówię to, choć zespół lubię. Czemu więc po pozycję tą sięgnąłem? Ze względu na obecność tekstów Radeckiego i Kyrcza Jr. A co z tego wynikło?

Całość recenzji na portalu Sztukater https://sztukater.pl/ksiazki/item/21487-iron-tales-literacka-skladanka-w-holdzie-iron-maiden.html

ŻELAZNE DZIEWICE

Iron Maiden można lubić, można nienawidzić, ale pisać zbiór opowiadań w hołdzie zespołowi? Nie zdziwiłbym się podobnej antologii w ich rodzimych stronach, ale w Polsce, w kraju tak czy inaczej nie mającym zbyt wiele wspólnego z Bruce’em Dickinsonem, Adrianem Smithem i resztą ekipy, która przez ponad cztery dekady występuje na scenie? Nawet, jak na...

Niektóre opowiadania prawdziwe perełki, niektóre nie-perełki, ale w generalnym rozrachunku całkiem niezły zestaw opowiadań grozy:)
Polecam:)

Niektóre opowiadania prawdziwe perełki, niektóre nie-perełki, ale w generalnym rozrachunku całkiem niezły zestaw opowiadań grozy:)
Polecam:)