Turcja, rok 1990.
Dwudziestodziewięcioletni Orchan przybywa ze Stambułu na pogrzeb swojego dziadka – Kemala. W rodzinnej wsi dowiaduje się, że ciało dziadka znaleziono w beczce z barwnikami do dywanów. Kemal był właścicielem rodzinnego biznesu, zajmował się produkcją ręcznie tkanych dywanów. W rodzinie mówiono, że interes przejmie syn Kemala. Tak dobrze prosperującego przedsiębiorstwa nie można przecież sprowadzić na manowce. Niestety testament zaskoczył całą rodzinę. Dziadek biznes zapisał wnukowi, dom nikomu nie znanej Seda Melkonian (jak się później dowiaduję jest nią dziewięćdziesięcioletnia staruszka) mieszkająca w Los Angeles.
Orchan z głową pełną pytań ,wyrusza do Kalifornii w celu ustalenia kim jest nikomu nie znana Seda. Dlaczego w testamencie dziadek pominął syna? Zapisany dom to ruina, znajdująca się na wsi dechami zabitej. Nie stanowi wielkiej wartości, ale dla czterech pokoleń Turkoglu, ma wartość sentymentalną.
Opisana historia biegnie dwutorowo, autorka zabiera nas w rok 1915. To tam dowiemy się co łączyło staruszków. Dlaczego przez tyle dziesięcioleci Kemal ukrywał prawdę i kim tak naprawdę jest Seda. Nie jest to opowieść o skrywanych namiętnościach, czy wielkiej miłości. Owszem jest tu wątek miłosny, ale on jest taki nijaki. Na pierwszy plan wylewa się okrucieństwo, poświęcenie i odwaga, w czasach okrutnych dla Ormian. „Miejsca i rzeczy pozostają z nami, czasami my pozostajemy z nimi”. Takie słowa usłyszy Orchan od dziewie dziesięcioletniej staruszki. Podejrzewam, że podobne słowa usłyszała autorka od swoje babci, która opowiedziała jej tę historię. Aline Ohanesian urodziła się w Kuwejcie jako kilkuletnia dziewczynka wyemigrowała do Kalifornii Południowej.
„Dziedzictwo Orchana” nie jest powieścią łatwą i przyjemną, a tym samym nie jest książką dla każdego czytelnika. W trakcie czytania były chwile, kiedy musiałem odłożyć książkę, by poukładać sobie w myślach kolejność wydarzeń. Zwykle to historie osadzone w czasie II Wojny Światowej robią na mnie takie wrażenie. Tu „wydarzenia wojenne pełnią zasadniczą różnicę pomiędzy okrucieństwami wojennymi popełnianymi przez obie strony, a przeprowadzoną przez państwo kampanię ludobójczą, której celem jest zagłada całej rasy”. Jestem przekonany, że ta pozycja na długo pozostanie w mojej pamięci, ponieważ nie słyszałem o tej masakrze dokonanej przez Turków na mniejszości Ormianskiej. Na zakończenie zdradzę, że Seda była chrześcijanką, osobą, o której Kemal mówił. „Czyta płynnie jak kleryk”. Właśnie ten fragment sprawił, że zrozumiałem iż, Ormianie byli ludźmi lepiej wykształconymi i bardziej bogatsi. Jednak najbardziej Turków bolało to, że byli właśnie chrześcijanami. Całość pięknie się zamyka i sprawia, że historia tej rodziny jest naprawdę ciekawie przedstawiona.

Turcja, rok 1990.
Dwudziestodziewięcioletni Orchan przybywa ze Stambułu na pogrzeb swojego dziadka – Kemala. W rodzinnej wsi dowiaduje się, że ciało dziadka znaleziono w beczce z barwnikami do dywanów. Kemal był właścicielem rodzinnego biznesu, zajmował się produkcją ręcznie tkanych dywanów. W rodzinie mówiono, że interes przejmie syn Kemala. Tak dobrze prosperującego...