Wreszcie udało mi się skończyć ostatni tom "Królów Przeklętych" i tym samym zakończyć swoją przygodę z rodami Kapetyngów i Plantagenetów.
Trzeci tom składa się z dwóch części czyli "Lew i lilie" oraz "Kiedy król gubi swój kraj". W moim odczuciu te dwie części są bardzo różne, zarówno jeżeli chodzi o konstrukcję jak i wartość jaką wniosły w mój czytelniczy świat.
"Lew i lilie" są bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z poprzedniego tomu. Ponieważ czytałam go już jakiś czas temu, nie pamiętałam niektórych rzeczy, natomiast książka jest na tyle dobrze skonstruowana, że bardzo szybko można sobie wszystko przypomnieć. W tej części poznajemy nowego króla Francji oraz Anglii a także ich ścieżki dojścia do władzy. Całkiem sprawnie się to czytało. Nie brakowało oczywiście spisków, intryg i zdrad. Bardzo cieszyło mnie to co stało się w Anglii z Izabelą i Mortimerem. Zasługiwali na to co ich spotkało, szczególnie Królowa-Matka. Od początku za to polubiłam młodego Edwarda III i bardzo mu kibicowałam. Jedyny minus jaki mam względem tej części to intrygi Roberta d'Artois. Jak dla mnie tych intryg opierających się na jednym wątku, w wykonaniu tego bohatera było zwyczajnie za dużo. Ileż można ciągnąć ten sam temat. Zwyczajnie już mi się znudził.
"Lew i lilie" kończy się w jasny i zrozumiały dla czytelnika sposób.
Po co o tym wspominam? Ponieważ nie wiem w jakim celu powstała kolejna część czyli "Kiedy król gubi swój kraj". Wszystko zostało wyjaśnione tymczasem "Kiedy król..." jest zwyczajnie w świecie wydłużoną do granic możliwości powtórką ostatnich kilkudziesięciu zdań z poprzedniej części.
Nie podobała mi się narracja oraz sposób prowadzenia akcji. Ten kronikarski wywód jednego człowieka (gdzie dialogi można zliczyć na palcach jednej ręki) nie był dobrym zabiegiem Autora. Już nie mówiąc o tym, że cała ta część jest po prostu niepotrzebna. Ale okej, Autor chciał przedstawić Nam szczegóły panowania Jana II, rozumiem. Tylko, że można to było zrobić w o wiele ciekawszy sposób, chociażby kontynuować ten z poprzednich części.
Jedyne co się broni w "Kiedy król..." to właśnie tytułowy król czyli Jan II. Głupi, skretyniały debil, śmieszny w swoich pomysłach i postrzeganiu świata. A jednak był najbarwniejszą postacią ostatniej części Królów Przeklętych.
"Lew i lilie" zasługują na ocenę 6, natomiast "Kiedy król gubi swój kraj" na ocenę 2.
Podsumowując całość tej serii, jestem jednak nieco rozczarowana. Spodziewałam się książek w stylu Folletta, które opierają się na rozbudowanych postaciach, wplecionych w ważne wydarzenia historyczne. Otrzymałam za to bardziej kronikarskie podejście do tematu, z niezwykle ciekawymi i barwnymi postaciami (to przyznaję) ale jednak mocno osadzonymi w historycznych realiach w których najważniejsze było opisanie szczegółowo kto z kim zasiadał przy stole, jakie miasto handlowało czym i kto był czyim giermkiem.
Czy warto przeczytać? Zdecydowanie tak. Chociażby po to tylko żeby poznać nieznany z lekcji historii okres dziejów Francji i Anglii.
Czy wrócę kiedyś do tych książek i czy zapamiętam je na dłużej? Raczej nie.

Wreszcie udało mi się skończyć ostatni tom "Królów Przeklętych" i tym samym zakończyć swoją przygodę z rodami Kapetyngów i Plantagenetów.
Trzeci tom składa się z dwóch części czyli "Lew i lilie" oraz "Kiedy król gubi swój kraj". W moim odczuciu te dwie części są bardzo różne, zarówno jeżeli chodzi o konstrukcję jak i wartość jaką wniosły w mój czytelniczy świat.
"Lew i...