Uwielbiam całą serie Guzowskiej, Mario Ybl jest zdecydowanie jednym z moich ukochanych bohaterów!

Uwielbiam całą serie Guzowskiej, Mario Ybl jest zdecydowanie jednym z moich ukochanych bohaterów!

Książka przeczytana w ramach akcji #wyspiarskimaraton

Znany i (mam wrażenie) niezbyt lubiany antropolog Mario Ybl przyjeżdża na Kretę, aby pomóc swojemu znajomemu w wykopaliskach. Nie dość, że na stanowisku zostaje odkryty ludzki szkielet, to na dodatek wkrótce umiera jedna z pracownic. Czy obie zbrodnie mają ze sobą coś wspólnego? Kto i przede wszystkim dlaczego zabił tę dziewczynę?

Dawno nie czytałam tak klimatycznego polskiego kryminału. Nie dość, że z każdej strony tej książki wręcz wylewała się na mnie Grecja, kreteńskie zwyczaje i wierzenia, to jeszcze te trupy z przeszłości przeplatały się z tymi z teraźniejszości. Wszystko razem wzbudzało nie tylko moją ciekawość, ale i pewnego rodzaju niepokój, co stanie się dalej.

No i właśnie, to byłoby na tyle jeśli chodzi o plusy tej pozycji. Mario jest tak irytującym i działającym na nerwy męskim bohaterem, że aż mnie miejscami ściskało w żołądku na jego widok. Z jednej strony ma specyficzne poczucie humoru, seksistowskie spojrzenie na świat a z drugiej… boi się ciemności. Mnie wydało się to wręcz komiczne. Zastanawiałam się, czy tymi niektórymi głupimi uwagami próbuje sobie nieco podwyższyć własne poczucie wartości, czy o co chodzi. Nie wiem, być może spotkało go wcześniej coś, co sprawiło, że stał się właśnie takim ciężkim w obejściu człowiekiem (w końcu to trzecia część serii z tym bohaterem).

Samo wyjaśnienie sprawy kryminalnej nie było jakoś bardzo zaskakujące i odkrywcze. Sprawcy można było domyślić się już na początku akcji, bo było kilka przesłanek ku temu. Główne zwroty akcji też nie wywarły na mnie większego wrażenia. Plus za motyw gry pojawiający się w tej historii, bo jak dla mnie on był akurat mega ciekawy.

Wiecie, co jest najgorsze? To, że ten archeologiczny klimat tak mnie wciągnął, że rozważam sięgnięcie po dwie wcześniejsze części tego cyklu! Może i Marta Guzowska nie stworzyła w tej książce niczego nowego, ale jednak atmosfera jej się udała.

Książka przeczytana w ramach akcji #wyspiarskimaraton

Znany i (mam wrażenie) niezbyt lubiany antropolog Mario Ybl przyjeżdża na Kretę, aby pomóc swojemu znajomemu w wykopaliskach. Nie dość, że na stanowisku zostaje odkryty ludzki szkielet, to na dodatek wkrótce umiera jedna z pracownic. Czy obie zbrodnie mają ze sobą coś wspólnego? Kto i przede wszystkim dlaczego zabił tę...

Nie podobała mi się ta książka. Kryminalna część bardzo słaba. Postać profesora przesadnie karykaturalna. Miałem płonną nadzieję, że dowiem się czegoś ciekawego na temat pracy archeologów. Zdecydowanie nie polecam.

Nie podobała mi się ta książka. Kryminalna część bardzo słaba. Postać profesora przesadnie karykaturalna. Miałem płonną nadzieję, że dowiem się czegoś ciekawego na temat pracy archeologów. Zdecydowanie nie polecam.

Bohater bardzo zabawny i to przez całe opowiadanie szczególnie w pewnej rozmowie z policjantem ale zakończenie fatalne.

Bohater bardzo zabawny i to przez całe opowiadanie szczególnie w pewnej rozmowie z policjantem ale zakończenie fatalne.

Kryminal słaby. Początek ciekawy, jako wprowadzenie, potem coraz gorzej. Przerywniki dialogów irytujace. Akcja rozwleczona. Na końcu nieco przyspieszyla. Główny bohater miał wyjść na inteligentnego zabawnego dupka, ale irytował równie mocno jak cała ksiazka.

Kryminal słaby. Początek ciekawy, jako wprowadzenie, potem coraz gorzej. Przerywniki dialogów irytujace. Akcja rozwleczona. Na końcu nieco przyspieszyla. Główny bohater miał wyjść na inteligentnego zabawnego dupka, ale irytował równie mocno jak cała ksiazka.

Bardzo irytuje mnie postać Mario Ybl. Uczucie irytacji zakłóca mi odbiór tej książki i być może nie jest obiektywna przy ocenie.

Niemniej zdecydowanie lepiej bawiła się przy lekturze Ofiary Polikseny, być może dlatego, że była to moja pierwsza książka Marty Guzowskiej, a archeologiczny kryminał wydawał mi się czymś niezwykle oryginalnym i ciekawym.

Bardzo irytuje mnie postać Mario Ybl. Uczucie irytacji zakłóca mi odbiór tej książki i być może nie jest obiektywna przy ocenie.

Niemniej zdecydowanie lepiej bawiła się przy lekturze Ofiary Polikseny, być może dlatego, że była to moja pierwsza książka Marty Guzowskiej, a archeologiczny kryminał wydawał mi się czymś niezwykle oryginalnym i ciekawym.

Fajna książka, szybko się czytało. Pozostałe książki tej autorki równie dobre.

Fajna książka, szybko się czytało. Pozostałe książki tej autorki równie dobre.

Najbardziej charakterystycznym wątkiem tej serii są oczywiście wykopaliska archeologiczne, ale ja zapamiętam tę książkę głównie, ze względu na głównego bohatera, antropologa Mario Ybl. Początkowo uwiódł mnie swoją inteligencją, arogancją, ironicznym poczuciem humoru, wielokrotnie wspominałam już, że tacy bohaterowie interesują mnie najbardziej. Jednak to, co na początku miało niebywały urok, z czasem mi się przejadło. Problem w tym, że Mario kipiał arogancją przez całą książkę, każda jego wypowiedz przesycona była ironią i obrażała wszystkich wokół, a rozwiązaniem każdego jego problemu był alkohol. Biorąc pod uwagę, że był to główny bohater to naprawdę czułam pod koniec książki przesyt. Pozostali bohaterowie, którzy również nie wzbudzili mojej sympatii, niestety nie dali rady zrównoważyć sarkazmu Mario.

Po kilku pierwszych rozdziałach miałam zupełnie inną wizję na wątek kryminalny w tej książce. Okazało się, że jest on totalnie odmienny od wizji autorki. Nie byłoby w tym oczywiście nic złego, gdy nie to, że był on bardzo przekombinowany. Autorka wplotła w fabułę starożytne obrzędy i obyczaje, wendetę dwóch zwaśnionych rodzin, i wiele innych elementów, które, w moim odczuciu wprowadziły spory chaos. Niestety, również zakończenie nie wprowadziło porządku we wszystkich poruszonych kwestiach.

Na koniec muszę wspomnieć o czymś, co w książce podobało mi się bardzo. Marta Guzowska rewelacyjnie oddała klimat Krety, przedstawiając zwyczaje mieszkańców, ich wierzenia i obyczaje. O wielu z nich nie miałam pojęcia jak choćby rytuały związane z pogrzebem. Również wątek archeologów jest bardzo wiarygodnie przedstawiony, czuć, że to jest świat autorki, że zna go od podszewki. Przyjemnie było „podglądać” Mario w tych rzadkich momentach, gdy pracował nad kośćmi.

www.wszystkieksiazkimowia.pl

Najbardziej charakterystycznym wątkiem tej serii są oczywiście wykopaliska archeologiczne, ale ja zapamiętam tę książkę głównie, ze względu na głównego bohatera, antropologa Mario Ybl. Początkowo uwiódł mnie swoją inteligencją, arogancją, ironicznym poczuciem humoru, wielokrotnie wspominałam już, że tacy bohaterowie interesują mnie najbardziej. Jednak to, co na początku...

Wszyscy ludzie przez cały czas to trzecia część kryminalno archeologicznego cyklu, w którym głównym bohaterem jest profesor Mario Ybl. Po kolejnej książce z serii nadal muszę stwierdzić że nie lubię Ybla, który jest irytującym, niesympatycznym, powiedzmy to wprost chamskim burakiem, który obraża każdego kogo spotka na swojej drodze, a do tego jest strasznie zapatrzony w siebie. Problem z alkoholem głównego bohatera na dłuższą metę jest irytujący i też nie przysparza mu sympatii. Prawda jest taka, iż miałam ochotę za każdym razem gdy tylko się odezwał strzelić go w mordę i to że nikt z bohaterów książki tego nie zrobił jak dla mnie jest już samo w sobie niepojęte. Całość jest przekombinowana i chaotyczna, a niektóre wątki tak naprawdę nie wiadomo po co powstały i jaki jest ich sens. Zakończenie również nie ratuje książki i jest po prostu tragiczne. Zdecydowanie nie polecam no chyba że na prezent dla kogoś kogo nie lubimy.

Wszyscy ludzie przez cały czas to trzecia część kryminalno archeologicznego cyklu, w którym głównym bohaterem jest profesor Mario Ybl. Po kolejnej książce z serii nadal muszę stwierdzić że nie lubię Ybla, który jest irytującym, niesympatycznym, powiedzmy to wprost chamskim burakiem, który obraża każdego kogo spotka na swojej drodze, a do tego jest strasznie zapatrzony w...

Przez 3/4 książki nie potrafiłam połączyć wątków, ponieważ są tak bardzo chaotyczne, a samo zakończenie jest totalnie beznadziejne. Jestem zawiedziona, bo po poprzednich książkach tej Pani spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Niemniej jednak plus za głównego bohatera, którego po prostu lubię i za umiejscowienie akcji.

Przez 3/4 książki nie potrafiłam połączyć wątków, ponieważ są tak bardzo chaotyczne, a samo zakończenie jest totalnie beznadziejne. Jestem zawiedziona, bo po poprzednich książkach tej Pani spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Niemniej jednak plus za głównego bohatera, którego po prostu lubię i za umiejscowienie akcji.