Miniaturowy zbiór literackich miniaturek, których bohaterem jest niejaki Piórko. Piórko usiłuje być normalnym obywatelem, ale nijak mu to nie wychodzi. Co chwilę przydarzają mu się absurdalne przygody, które Piórko przyjmuje bez zdziwienia, z rezygnacją.
Pastiszowy ton przygód Piórki przywodzi mi na myśl opowiadania Jerzego Afanasjewa. Historie, które snuje Michaux, są jednak samą esencją, koncentratem prozy. W oryginalny sposób usiłuje autor oddać zagubienie zwykłego człowieka w przepisach, regulacjach, procedurach, rytuałach, zwyczajach oraz innych więzach, które ludzie dobrowolnie sobie narzucili i nazwali społeczeństwem. Głosi pochwałę indywidualizmu, grożąc utratą tożsamości jako następstwem uczestnictwa w aktywnościach zinstytucjonalizowanych. Ukazuje to człowieka oddanego władzy przypadku, ślepego losu, to znów szaleńczo pędzącego do przodu i niezdolnego cieszyć się życiem. Piętnuje zawiść, nienawiść oraz zakłamanie. Porusza też najwyraźniej istotny dla niego temat ludzkiej wrażliwości, upatrując szczęściarzy w tej wąskiej grupie, która nie ma jej ani za dużo, ani za mało.
Własnie tyle i jeszcze więcej mieści się w tej niepozornej książeczce.

Miniaturowy zbiór literackich miniaturek, których bohaterem jest niejaki Piórko. Piórko usiłuje być normalnym obywatelem, ale nijak mu to nie wychodzi. Co chwilę przydarzają mu się absurdalne przygody, które Piórko przyjmuje bez zdziwienia, z rezygnacją.
Pastiszowy ton przygód Piórki przywodzi mi na myśl opowiadania Jerzego Afanasjewa. Historie, które snuje Michaux, są...