Raymond Carver

Carver pisze w sposób osobliwy. Urywając opowieści, nie dopowiadając niewypowiedzialnego posługując się bohaterami jakby zza mgły. To dzieło na doświadczenie. Wydaje mi się, że jego opowiadania się po prostu czuje, a każdy (zależnie od tego w jakim momencie życia się znajduje) interpretuje je w inny sposób. Naturalnie największą falę frustracji wywołuje brak komunikacji oraz niedopasowanie głównych bohaterów. Właśnie przez to milczenie i nieodpowiedniość bardzo ciężko zbudować jakkolwiek zdrową i satysfakcjonującą relację. Przez opowiadania autora przemawia ból, lęk i samotność. Czy można takie relacje nazwać więc miłością? Okraszone cierpieniem, niedopowiedzeniem i wątpliwościami? Ludzie są różni, chwile w życiu też, a zmiana jest jedyne co w życiu pewnym, jednak czy Carver przedstawia obraz najpowszechniejszej miłości w ogólnym rozumieniu ludzi? Jeśli wysunąć taki wniosek, jest to niebywale przykre, widząc nieszczęśliwość i świadomie ją wybierając. Zawsze mamy wybór.