Georges Bataille

Są godziny, kiedy nić Ariadny zostaje przerwana: staje się ciśniętą w pustkę nerwowością, nie wiem już, czym jestem, czuję głód, jest mi zimno i chce mi się pić. W takich chwilach odwołanie do woli, nie miałoby sensu. Liczy się wstręt do przejawów życia, wstręt do tego, co mógłbym powiedzieć, napisać i co mogłoby mnie wiązać: moja wierność ma mdły smak. Wyjściem nie są już sprzeczne zachcianki, które rozdzierając mnie, przysparzają satysfakcji. Wątpię: dostrzegam w sobie jedynie pęknięcia, niemoc, daremne wzburzenie. Czuję się przegniły, jak przegniłe jest wszystko, czego dotykam.

Są godziny, kiedy nić Ariadny zostaje przerwana: staje się ciśniętą w pustkę nerwowością, nie wiem już, czym jestem, czuję głód, jest mi zimno i chce mi się pić. W takich chwilach odwołanie ...

Rozwiń

Zwiń

W swojej esencji miłość jest tak doskonałą zbieżnością dwu pożądań, że nie ma w miłości nic, co by miało więcej sensu, nawet gdyby ta miłość była najczystsza na świecie.

W swojej esencji miłość jest tak doskonałą zbieżnością dwu pożądań, że nie ma w miłości nic, co by miało więcej sensu, nawet gdyby ta miłość była najczystsza na świecie.

Człowiek jest cząstką umieszczoną w niestabilnych i splątanych całościach. Całości te łączą się z życiem indywidualnym, któremu dostarczają rozlicznych możliwości (społeczeństwo ułatwia jednostce życie). Jeśli wyjdziemy od poznania, okaże się, iż istnienie osoby oddziela od istnienia zbiorowości zaledwie wąski i nieistotny punkt widzenia. Jedynie nietrwałość związków (ów banalny fakt, że przy najbardziej nawet intymnych więziach rozłączenie jest czymś łatwym, może być powtórzone i powielone) pozwala wytworzyć iluzję izolowanego bytu, skupionego na sobie samym i posiadającego zdolność istnienia bez wymiany.

Człowiek jest cząstką umieszczoną w niestabilnych i splątanych całościach. Całości te łączą się z życiem indywidualnym, któremu dostarczają rozlicznych możliwości (społeczeństwo ułatwia jedn...

Rozwiń

Zwiń