„Jest coś takiego, jak dusza języka – w krwioobiegu słów występuje bardzo rzadko, ale każda książka, która zawiera w sobie choć jedną jej krwinkę, porusza zawsze do głębi”. Tu duszą języka jest mieszanka językowa: piękna polszczyzna z językiem potocznym, a wszystko to w jednym akapicie, ponieważ kolejny może być o czymś zupełnie innym, ale powiązanym z tytułem. Opowiadania mają bardzo szeroki przekrój: od wywodu pachnącego naukami ścisłymi przez naszpikowanie wzorami i cyframi, którego sensowność nie bardzo rozumiałam po opowiadania epistolarne, w których ważne są tematy rozmów, a nie postacie je przeprowadzające. Teksty (nawet wewnętrznie) są ze sobą tak luźno powiązane, że trudno nadążyć za myślami autora, ale po wczytaniu odkrywamy rozpacz utraty, przemijania, obłędu, tęsknoty czy żalu. Bohaterowie posiadają cechy ludzkie, ale nimi nie są. Autor przekonuje, że duchy, demony, drzewa i cokolwiek sobie pomyślimy ma własny świat i sposób odczuwania oraz potrzebę bliskości lub niewielką potrzebę zauważenia.

W niektórych opowiadaniach rzeczywistość miesza się z wizją. W „Ulicy portretów” mamy do czynienia ze zgrabnym zabiegiem pętli, która uświadamia nam, że bohater może majaczyć ze zmęczenia lub przez chorobę psychiczną (schizofrenia). Kierowca żyje w dwóch światach: realnego zagubienia i nadbudowy słownej.

Zbiór opowiadań zdecydowanie do wytrwałych czytelników. Niewielka forma i krótkie opowiadania nie są lekturą łatwą. Na pewno nie jest to czytadło, po które można sięgnąć w ramach odpoczynku po ciężkim dniu pracy. Zmęczymy się tym małym eksperymentem. Czyta się zdecydowanie wolniej i trzeba większego skupienia niż w opowiadaniach grozy "City 1", w których fabuła była bardziej widoczna. Niedługie teksty trzeba czytać kilka razy, aby odkryć sens.

„Jest coś takiego, jak dusza języka – w krwioobiegu słów występuje bardzo rzadko, ale każda książka, która zawiera w sobie choć jedną jej krwinkę, porusza zawsze do głębi”. Tu duszą języka jest mieszanka językowa: piękna polszczyzna z językiem potocznym, a wszystko to w jednym akapicie, ponieważ kolejny może być o czymś zupełnie innym, ale powiązanym z tytułem. Opowiadania...

Od czasu, do czasu chyba każdy czytelnik natrafia na dzieło, które głęboko go poruszy, zapadnie w jego umyśle, a jednocześnie o którym nie jest w stanie zbyt wiele powiedzieć, ponieważ słowami ciężko oddać niezwykły klimat i uczucia jakie towarzyszyły minionej lekturze. Dla mnie takim dziełem była z pozoru niepozorna książeczka, zbiór ośmiu krótkich opowiadań. Serdecznie zapraszam do zagłębienia się w ich karty „Osiem” Krzysztofa Maciejewskiego otworzy przed Wami niezwykłe światy wymykające się pojmowaniu zwykłego śmiertelnika.

Opowiadania są równie różnorodne co ich bohaterowie. W jednym przyjdzie nam wysłuchać psychopatycznego mordercy, w innym zagłębimy się w korespondencję między pewnym drzewem, a demonem, w kolejnym będziemy wraz z aniołem obliczać wskaźnik poziomu nirwaniczności, spotkamy bohaterkę dzieł Shekspira, czy z pewną młodą dziewczyną wsiądziemy do autobusu, który odmieni nasze życie, tak samo jak pewnej rodzinie z pozoru wymarzone wakacje, które zaprowadzą na niekończącą się ulicę pełną portretów. Każde opowiadanie to inni bohaterowie, inny świat i rzeczywistość. Przy czym słowo należy traktować tutaj bardzo umownie. Autor balansuje na cienkiej granicy mar sennych, koszmarów i abstrakcji.

Fantastyczne wizje autora mieszają się nieustannie z poczuciem zagrożenia, a niekiedy niezwykłość nakreślonych przez niego wizji przeraża. Tym bardziej, gdy czytelnik zda sobie sprawę, że choć podczas lektury przemierza światy odmienne, to jednak w pewnym stopniu są one odbiciem otaczającej go rzeczywistości. Owe metafory, bogaty język i sprawność w lawirowaniu słowami sprawiają, że całość hipnotyzuje czytelnika, wciągając głęboko w czytany tekst, a po chwili budzi niczym wiadrem zimnej wody, gdy dotrzemy do ostatniej strony.

Kolejnym elementem książki, równie ważnym co same opowiadania są grafiki Krzysztofa Ramockiego otwierające kolejne opowiadania. Równie niezwykłe i budzące niepokój co opowiadania, stanowią idealne uzupełnienie tekstu i przyznam szczerze, że nie wyobrażam sobie by mogło ich w tej książce zabraknąć.

Autor zaprasza czytelnika do ośmiu niezwykłych światów, równie fantastycznych co nierealnych i przerażających w swojej niezwykłości. Dawno nie czytałam czegoś takiego i sądzę, że nie szybko trafię na podobne dzieło. Krótka forma opowiadań przekazuje więcej niż nie jedna saga, a zawarte w nich treści i obrazy na długo po skończonej lekturze nie opuszczą umysłu czytelnika. Zachęcam nie tyle do lektury, co do doświadczenia niezwykłości „Ósemki”.

Ocena: 8/10*
*Jakaż inna ocena lepiej by pasowała?
Sara Glanc

Po więcej recenzji zapraszamy na blog KZTK:
http://koszztk.blogspot.com/
Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję wydawnictwu Forma.

Od czasu, do czasu chyba każdy czytelnik natrafia na dzieło, które głęboko go poruszy, zapadnie w jego umyśle, a jednocześnie o którym nie jest w stanie zbyt wiele powiedzieć, ponieważ słowami ciężko oddać niezwykły klimat i uczucia jakie towarzyszyły minionej lekturze. Dla mnie takim dziełem była z pozoru niepozorna książeczka, zbiór ośmiu krótkich opowiadań. Serdecznie...

Tytuł: Osiem
Autor: Krzysztof Maciejewski
Wydawnictwo: FORMA
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 74

Krzysztof Maciejewski – pisarz, krytyk literacki i dziennikarz. Publikował w większości czasopism fantastycznych. Wyróżniony w konkursie Gildii Horroru za krótkie opowiadanie grozy. Pisał opowiadania do różnych analogii.

Słownictwo książki jest bardzo bogate. Autor umiejętnie włada językiem, budując napięcie oraz zabierając nas w niezwykłą podróż między psychopatycznymi mordercami a demonami.

Wspomnienia mają to do siebie, że przywłaszczają sobie człowieka.


Osiem opowiadań, które wiodą czytelnika ku nieznanym wcześniej światom. Mishmash bohaterów, którzy pragną zawładnąć naszym sercem i umysłem. Zbiór jest spotkaniem z dwiema różnymi rzeczywistościami. Do nas należy w co uwierzymy.

Autor miał bardzo ciekawy pomysł, aczkolwiek nie do końca spodobało mi się wykonanie. Nie poczułem grozy, która zapierałaby mi dech w piersiach. Bardzo dużym plusem jest wprowadzenie psychopatycznych morderców, demonów, aniołów, szekspirowskich protagonistów oraz zwykłych ludzi. Miałem wielkie nadzieje co do tej książki, lecz nie zostały one do końca spełnione. Zawiodłem się.

Ludzki umysł to przecież ocean, w którym dryfują potwory.


Podsumowując, utwór nie wywarł na mnie ogromnego wrażenia. Stał się dla mnie zwykłą książką, która nic po sobie nie pozostawia. Bardzo zawiodłem się na tej pozycji, gdyż myślałem, że przeżyję z nią niezapomnianą podróż. Niestety się myliłem.

Tytuł: Osiem
Autor: Krzysztof Maciejewski
Wydawnictwo: FORMA
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 74

Krzysztof Maciejewski – pisarz, krytyk literacki i dziennikarz. Publikował w większości czasopism fantastycznych. Wyróżniony w konkursie Gildii Horroru za krótkie opowiadanie grozy. Pisał opowiadania do różnych analogii.

Słownictwo książki jest bardzo bogate. Autor umiejętnie...

www.ujrzecslowa.pl

Gdy w moje ręce trafiła książka z serii Piętnastka, nie wiedziałam czego się spodziewać, ani jak ja odbiorę tę pozycję. Bo gdy trzeba czytać między wierszami, to wiele osób sobie taką lekturę odpuszcza. Ale nie ja!

Oprócz ośmiu opowiadań, czytelnik będzie miał nie lada gratkę, gdyż może zatrzymać się na dłuższą chwilę przyglądając się ośmiu rysunkom. Nie są to zwykłe bohomazy, czy jakieś malunki tworzone na szybko – przynajmniej ja tak je postrzegam. Są dość drastyczne i posiadają wiele znaczeń, w każdym szczególe danego rysunku. Należą do tych drastycznych i dość kontrowersyjnych, czuję się tak jakby wyszły z jakiegoś koszmaru sennego i zostały przemielone przez maszynkę do mięsa. Z zaznaczeniem, że naprawdę mi się podobają.

Zawsze będę to powtarzać: antologie (nawet tak krótkie),mają to do siebie, że nie wszystkie teksty kochamy tak samo. Każde z opowiadań to dosłownie kilka stron zapisanych słów znajdujących się na formacie 15cmx15cm (W końcu to seria Piętnastka). Kiedy zaczniesz się zagłębiać w pierwszych słowach, już będziesz wiedzieć, że poszczególne słowa musisz rozdrabniać na małe kawałki i wysublimowanym gestem umieszczać je w swoich myślach. Tak, zebrało mi się na poetyckie pisanie, ale i tak nie dorównuję w zamyśle i sposobie przekazania myśli, Panu Krzysztofowi.

Potwór i drzewo i Ulica portretów to moje dwa ulubione opowiadania, ale nie mogę wam zdradzić tego, o czym one są. Naprawdę są to teksty, które musicie sami poznać. Mogę zaręczyć, że mózg wam wybuchnie. Jednak takich eksplozji więcej proszę! Wiem, że nie jeden raz wrócę do tych opowiadań. Mam nadzieję, że wy również się przekonacie do krótkiej, niecodziennej formy i odnajdziecie przyjemność w tej mini antologii.

www.ujrzecslowa.pl

Gdy w moje ręce trafiła książka z serii Piętnastka, nie wiedziałam czego się spodziewać, ani jak ja odbiorę tę pozycję. Bo gdy trzeba czytać między wierszami, to wiele osób sobie taką lekturę odpuszcza. Ale nie ja!

Oprócz ośmiu opowiadań, czytelnik będzie miał nie lada gratkę, gdyż może zatrzymać się na dłuższą chwilę przyglądając się ośmiu rysunkom....