Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kiedy […] była mała, bardzo bała się̨ ciemności. Gdy gasło światło, w ciemności czaił się Smutny Pan. Stał nieruchomo, więc z początku można było go wziąć za mebel, górę prania, kawałek zasłony. Ale im bardziej oczy przyzwyczajały się do ciemności, tym wyraźniej rysował się jego kształt, nieruchomy i złowrogi. Nie poruszał się. To było w nim najstraszniejsze, nawet gorsze od grymasu jego ust, które kuriozalnie opadały ku dołowi, jak w kreskówce. Nieruchome oczy wpatrywały się w […], która również zastygała w bezruchu, jakby każdy szelest, albo gest mógł uruchomić Smutnego Pana. Kiedy w końcu zasypiała, Smutny Pan krzyczał nad jej głową, albo szeptał jej imię, prosto do ucha. […] zrywała się z łóżka, ale w pokoju nie było już nikogo.” „Kiedy się wprowadziła, Smutny Pan podążył za nią. Stał za zasłoną, której kolor […] dobrała do koloru obicia welurowego łóżka. Kilkukrotnie miała ochotę zerwać się i go przepędzić, lecz dawne przyzwyczajenia zwyciężyły i trwali nieruchomo, jak dawniej, wpatrując się w siebie. Smutny Pan był namiastką domu. Był jedynym głosem, który szeptał jej imię̨ w tym nowym, odległym miejscu.” Pisząc słowa dzisiejszej recenzji, w głowie układa się znajome sformułowanie, które tak często przytaczam podczas omawiania żeńskiej części nadnaturalnego fandomu. Żaden mężczyzna nie czuje grozy w taki sposób jak kobiety, a polska groza potrzebuje jeszcze więcej hasztagu „groza jest kobietą”. Dominika Gnatek-Niemczyk to kolejna świeża postać w polskiej grozie, która dobitnie pokazuje, że zamiast trzydziestego wznowienia książek pewnego Króla (wiadomo rynek weryfikuje),potrzebujemy powiewu świeżości płynącego z głów debiutantów. Biorąc do rąk estetycznie wydany „Propolis” nie miałem większych oczekiwań (wiadomo jak czasami bywa z debiutami),toteż moje zaskoczenie z jakości opowiadań okazało się jeszcze większe. Istota prezentowanego dziś zbioru, sprowadza się do samego tytułu, czyli wspominanego tu „Propolis”. Nie wiem, czy moje pojmowanie definicji jest dobre, jednak uważam, że zawarte tu opowiadania stanowią coś na kształt gęstej charakterystycznej substancji, która niczym wspomniany propolis klei i wypełnia szczeliny naszej rzeczywistości. Autorka poprzez szereg z pozoru lekko dostrzegalnych zjawisk wplata w naszą szarą egzystencję strach i wątki nadnaturalne. Będąc świeżo po lekturze, z całą stanowczością mogę napisać, że lektura dziesięciu opowiadań autorki było słodko - gorzkim doświadczeniem. Historie prezentowane przez Dominikę to w większości groza ukryta za niedopowiedzeniem oraz ogromny ładunek emocjonalny, który aż bije z opowiadań. Sięgając po jej opowiadania, musicie przygotować się na niepokój wymieszany z bólem, żalem, stratą i krzykiem jednostki w wielkich blokowiskach. Autorka kreśli przed nami wizję i historie, które pomimo nadnaturalnego tła, mogą zdarzyć się tuż obok nas, kryć w refleksie źrenicy mijającej nas osoby. Tym, co sprawia, że opowiadania są tak dobre, jest wspomniany wyżej element niedopowiedzenia. Dominika nie stawia na proste pytania i odpowiedzi, lecz zaprasza nas do swojego labiryntu i daje jedynie znaki co do dalszej wędrówki. Fabuły pozornie są liniowe, lecz szybko okazuje się, że ich zgłębienie jest niczym wędrówka we mgle. Propolis to lepka substancja rzeczywistości złożona z 10 opowiadań, jednak poniżej skupię się na dwóch najlepszych opowiadaniach. Cała recenzja jest czysto subiektywna, toteż wierzę, że wśród Was mogą trafić się zupełnie inne faworyty i historie. Opowiadanie pt. „Opowieść o tym, że czasem w miłości jest się nieszczęśliwym” to idealny przykład na to, że literatura musi cię czasem potargać i wyrwać z marazmu życia. To jedna z tych tysięcy opowieści o nieszczęśliwym związku, oddalaniu się od siebie, stracie i dumie, która nie pozwala nam przebaczyć i pójść dalej. Autorka poprzez oczy i usta narratorów przelewa na nas wszystkie emocje wiszące w powietrzu mieszkania, a następnie dodaje do tego dobrze skrojone nadnaturalne tło. Każde z opowiadań to kolejna igły strachu wbijane w moje ciało, jednak żadne nie wbiło się tak intensywnie jak „Smutny pan”. To jedna z tych historii, w których zagrożenie jest do bólu statyczne, a które jednocześnie zmiażdżyło moją psychikę. W końcu nie od dziś wiadomo, że nie zwracamy uwagi na przechodnia, lecz na osobę która stoi w rogu i mierzy nas swoim wzrokiem. „Propolis” to kolejny udany debiut, który sprawia, że jeszcze mocniej cenię sobie najnowszą odsłonę współpracy z wydawnictwem Dom Horroru. Oficynie gratuluje takiej debiutantki, a autorce życzę kolejnych sukcesów na polu wydawniczym.