Anna Ficner-Ogonowska zdobyła serca polskich czytelników trylogią o szczęściu („Alibi na szczęście”, „Krok do szczęścia” oraz „Zgoda na szczęście”), której bohaterowie stali się nam bliscy prawie jak własna rodzina. Z zapartym tchem śledziliśmy losy Hanki i Mikołaja, ich powolne zbliżanie się do siebie, walkę Hanki z koszmarami przeszłości, siostrzane sprzeczki z Dominiką, jej przemianę pod wpływem Przemka i Tomaszka, odkrywanie swoich korzeni, rodzinną atmosferę domu pani Irenki… Staliśmy się uczestnikami ich problemów i radości. W najnowszej książce Autorka pozwala nam zasiąść z bohaterami książki do wigilijnego stołu, przy którym Hanka postanawia zgromadzić wszystkich bliskich. Czy może nas tam zabraknąć?

Hanka spodziewa się dziecka, „Szczęścia”, jak je nazywa. Pomimo tego postanawia spełnić marzenie swojej mamy i własne, organizując wigilijną wieczerzę dla całej rodziny i spędzając Święta Bożego Narodzenia w domu tętniącym życiem. Jej pomysł budzi protesty Mikołaja i Dominiki, która ostatecznie ulega siostrze, zobowiązując się do pomocy… Tymczasem niespodziewanie wraca koszmar przeszłości. Szybko okazuje się, że zapomnienie bez przebaczenia nie jest możliwe. Bohaterów książki czeka więc trudne zadanie pogodzenia się z tragedią… Nie sposób napisać więcej, by nie zdradzić fabuły, ale trzeba zaznaczyć, że pomysł i jego realizacja zasługują na pochwałę. Opowieść wzrusza, ale też niesie piękne przesłanie.

Trudno mi przypomnieć sobie inną książkę, w której w tak niezwykły, ciepły i pełen czaru sposób zostały opisane codzienne, zwyczajne sprawy i ludzkie emocje.  Bez wątpienia Anna Ficner-Ogonowska ma wyjątkowy talent i wrażliwość, która pozwala jej tworzyć bohaterów pełnych życia. A może powinnam napisać „powoływać do życia”? Fenomenem jest, że o ile w przypadku innych książek już po kilku tygodniach zapominam nie tylko szczegóły z życia bohaterów, ale czasem i całą fabułę, o tyle w przypadku tych powieści nawet po miesiącach pamiętam wszystko. Wracam do ich świata, zupełnie jakbym odwiedzała przyjaciół, za których uśmiechami, głosami i charakterystycznymi gestami tęskniłam. Znowu wczuwam się w sytuację Hanki, śmieję z docinków Dominiki i pozwalam się oczarować pysznościom pani Irenki. Ba, ja nawet czuję ich aromat! Jak to wyjaśnić? Nie mam pojęcia. Ale wiem, że już czekam na kolejne spotkanie…

Książki Ficner-Ogonowskiej czytają z wypiekami na twarzy moje koleżanki, czytają też ich matki. Ledwie przed chwilą jedna z nich opowiadała, że obudziwszy się w środku nocy zastała swoją mamę ze „Zgodą na szczęście” – bo nie mogła iść spać, dopóki nie dowie się, jakie jest zakończenie… Nie dziwię się jej. W końcu sama spędziłam tak kilka wieczorów i nocy…
I nie zgodzę się w żaden sposób z opinią, że czwarta powieść o tych samych bohaterach nie może być dobra, bo polega już tylko na odgrzewaniu wciąż tego samego. Ona nie jest dobra, bo… jest doskonała. Z pewnością zachwyci stałe czytelniczki Anny Ficner-Ogonowskiej i zdobędzie nowe. Będzie też doskonałym prezentem świątecznym – w końcu opowiada o takiej Wigilii, o jakiej większość z nas w głębi serca marzy. Ja również marzę o takich Świętach… i o kolejnych książkach pani Anny pod choinką.

Katarzyna Marondel