Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uff! Siedemset stron przy mikrej treści to nie lada wyzwanie. Można powiedzieć, że zmęczyłam i zastanawiam się teraz, czy próbować z jakąś inną powieścią autorki. Może po prostu źle trafiłam. Muszę przyznać, że na początku byłam zachwycona, dosłownie otuliłam się dobrocią bohaterów, ale później zadałam sobie pytanie, czy tacy idealni ludzie w ogóle istnieją? Pomijając Wojtka - przyjaciela głównej bohaterki Sary, który pozwalał sobie na złość, i Beaty - siostry Maksa, która z kolei była apodyktyczna - reszta postaci to po prostu ideały. A w życiu tak nie ma! Ludzie mają lepsze i gorsze dni, i nie są do końca źli lub bardzo dobrzy. No i to pisanie: dziadek, babcia, tata z dużej litery. Ja wiem, autorka chciała podkreślić ich rolę. Jak dla mnie w tej powieści też za dużo tej miłości pomiędzy Sarą a Maksem. Zwyczajnie się nudziłam, czytając ciągle o tym samym. Mimo niektórych dramatycznych wątków, jakoś nie czułam wielkich emocji. Taki harlequin. Sprawdziłam opinie na LC i widzę, że zdania są podzielone. Albo podobne do mojej, albo czytelnicy są zachwyceni. Pozostawiam do oceny.