Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wybaczanie, … to uwolnienie. Uwolnienie kogoś od ciężaru winy, ale przede wszystkim uwolnienie siebie od zaskorupiałego żalu, nienawiści i bolesnego rozpamiętywania. Prawdziwe wybaczenie, takie z dna ludzkiego serca, jest trudne i wymaga prawdziwej dojrzałości, ale jednocześnie daje wolność. Bo ten jeden dojrzały, najtrudniejszy krok jest krokiem w zupełnie innym kierunku, niż do tej pory szliśmy. Do tego jest krokiem bez nadbagażu noszonej w sobie latami skorupy żalu. Bo wybaczając komuś, tak naprawdę uwalniamy i leczymy siebie.” Ta powieść to kontynuacja pięknej i wzruszającej książki Moniki Oleksy "Tylko morze zapamięta", która bardzo mnie urzekła, wciągając w trudne i powikłane losy bohaterów - Maksa, Beaty, Ireny, Arlety i wielu innych. Minęły kolejne cztery lata od pobytu Maksa w nadmorskich Dąbkach, z których, tak na dobrą sprawę, uciekł na Islandię po pożarze rodzinnego domu. Tym razem przyjeżdża z Ingrid, kobietą z którą ma zamiar związać swoje życie, ale wcześniej musi rozliczyć się z przeszłością, wyremontować i sprzedać rodzinny dom, a przede wszystkim zamknąć wszystkie bolesne sprawy, tkwiące głęboko w jego duszy i sercu, pogodzić się ze stratą ukochanej Beaty, zacząć patrzeć w przyszłość i budować życie na nowo, ale także wyzwolić się od kłamstw i półprawd, podjąć odpowiedzialność za ojcostwo, do którego do tej pory się nie poczuwał. Czy starczy mu odwagi i determinacji, aby stawić czoła tym wszystkim wyzwaniom, jak zareaguje Karol na wieść, że Maks jest jego ojcem, czy Irka wyjawi Maksowi swoje uczucia i tęsknoty, a przede wszystkim czy powie mu kim jest dla niego mała Łucja? Czy te kilka tygodni w Dąbkach, zmieni Maksa, czy pozwoli mu odpędzić demony z przeszłości, stać się kimś innym, zacząć wracać do tu i teraz, doceniać teraźniejszość ... ? Autorka po raz kolejny opowiedziała nam piękną historię o zwykłych ludziach, ich uczuciach i marzeniach, tych spełnionych i niespełnionych, o odpowiedzialności, prawdziwej przyjaźni, która daje nam kopa do działania, wspiera, daje siły i wiarę. Dużo w niej życiowej mądrości, myśli i słów, które zmuszają do refleksji, zastanowienia się nad życiem. Bohaterowie to ludzie z krwi i kości, którzy ulegają normalnym ludzkim instynktom, namiętnościom, takim jak miłość, agresja, strach, nienawiść, bezmyślność, szacunek, troska … Kolorytu i realności powieści, podobnie jak w pierwszej części, nadaje fakt osadzenia fabuły w polskich realiach, w małej nadmorskiej miejscowości Dąbki, a także w Darłowie, czy innych pobliskich miejscowościach. Niestety, nie wszystkie sprawy i wątki zostaną wyjaśnione w tej powieści, a więc kolejne miesiące czytelnik będzie musiał oczekiwać na dalsze losy bohaterów.