Nieco zawiłe i dość filozoficzne rozważania na temat procesu twórczego i próby odpowiedzi na pytanie co jest "jądrem powieści". Subiektywny, ale przyjemny i spójny ogląd. Momentami trochę nużący, ale w teorii pisania może okazać się przydatny.

Nieco zawiłe i dość filozoficzne rozważania na temat procesu twórczego i próby odpowiedzi na pytanie co jest "jądrem powieści". Subiektywny, ale przyjemny i spójny ogląd. Momentami trochę nużący, ale w teorii pisania może okazać się przydatny.

„Pisarz naiwny i sentymentalny” - Orhan Pamuk (Noblista 2006)📚 W 2009 roku autor wygłosił cykl wykładów na Uniwersytecie Harvarda i na tej podstawie powstał zbiór opowieści dotyczących pozycji pisarza w stosunku do czytelnika📚. Bo „pisanie powieści to tworzenie centrum,którego nie da się znaleźć w realnym życiu”📚 Analizie zostały poddane takie dzieła jak „Anna Karenina” czy dorobek literacki Dostojewskiego lub Borgesa📚 Pamuk rozkłada na czynniki pierwsze treść (książka) i rozum odbiorcy. Analizuje wręcz z chirurgiczną precyzją słowo napisane w opozycji z odbiorem myśli i uczyć czytelnika📚 Na tej podstawie dokonuje podziału na tych co utożsamiają się z zawartością dzieła oraz na tych co patrzą dalej, w głąb - gdzie szukają drugiego dna📚 Zwraca również uwagę na samą technikę i formę słowa. Liczy się każdy szczegół, każdy oddech bohatera i pisarza, który nim kieruje co w konsekwencji intryguję odbiorcę📚 Z tego wszystkiego rodzi się ciekawa dyskusja, coś innego, coś co warto przeczytać📚

„Pisarz naiwny i sentymentalny” - Orhan Pamuk (Noblista 2006)📚 W 2009 roku autor wygłosił cykl wykładów na Uniwersytecie Harvarda i na tej podstawie powstał zbiór opowieści dotyczących pozycji pisarza w stosunku do czytelnika📚. Bo „pisanie powieści to tworzenie centrum,którego nie da się znaleźć w realnym życiu”📚 Analizie zostały poddane takie dzieła jak „Anna Karenina” czy...

Magiczna książka o książkach, napisana bez naukowego zadęcia. Czytelnik ma wrażenie, że odsłania się przed nim mechanizmy pisania powieści (strona autora),ale także jej rozumienia (strona czytelnika). Pamuk ubiera w słowa uczucia i rozważania, które mi w procesie czytania zawsze towarzyszyły, wprowadza nienatrętną kategoryzację, która pozwala uporządkować odczucia, które są zakorzenione w każdym pasjonacie literatury.
Pozycja obowiązkowa dla smakoszy powieści.

Magiczna książka o książkach, napisana bez naukowego zadęcia. Czytelnik ma wrażenie, że odsłania się przed nim mechanizmy pisania powieści (strona autora),ale także jej rozumienia (strona czytelnika). Pamuk ubiera w słowa uczucia i rozważania, które mi w procesie czytania zawsze towarzyszyły, wprowadza nienatrętną kategoryzację, która pozwala uporządkować odczucia, które...

Zapis wykładów słynnego pisarza, w których wypowiada się na temat teorii powieści. Autor Pisarza naiwnego i sentymentalnego wygłasza kilka interesujących opinii, jednak jest to zdecydowanie lektura dla tych, którzy lubują się w rozbijaniu powieści na elementy składowe, a podważają znaczenie podejścia holistycznego, syntetycznego. Pamuk przyjmuje pozę profesora, który swój fach traktuje jako Wielką Sztukę, a tworzony przez siebie rodzaj powieści "wizualnej" - jako najdoskonalszą jej formę. Cóż, potwierdza się jedynie wniosek, iż czytelnik tworzy swój własny obraz danej pozycji, gdyż jestem przekonany, że ten zbiór esejów znalazł swoich entuzjastów, którzy podzielają nastawienie tureckiego noblisty do literatury. Dla tych, którzy niekoniecznie wskazaliby Tołstoja czy Borgesa jako swoich ulubionych pisarzy, książka jest wątpliwym wyborem.

Zapis wykładów słynnego pisarza, w których wypowiada się na temat teorii powieści. Autor Pisarza naiwnego i sentymentalnego wygłasza kilka interesujących opinii, jednak jest to zdecydowanie lektura dla tych, którzy lubują się w rozbijaniu powieści na elementy składowe, a podważają znaczenie podejścia holistycznego, syntetycznego. Pamuk przyjmuje pozę profesora, który swój...

Teoria powieści zawsze będzie dla mnie ciekawa, zwłaszcza jeśli wykład prowadzi uznany pisarz i pozwala wejść na chwilę w swoje własne buty. Głównym założeniem jest podział pisarzy i czytelników na naiwnych (skupiających się na fabule, którą traktują dosłownie) oraz sentymentalnych (skupiających się na formie i technikach pisarskich). Nigdy o tym podziale nie słyszałam, ale po tej lekturze wydaje mi się tak oczywisty i naturalny, jak wszystkie inne prawa fizyki, z których korzystam, a których nie potrafię nazwać. Odpowiada to zresztą na wątpliwość mnie dręczącą, czyli co jest ważniejsze w trakcie pisania - natchnienie czy plan. Odpowiedź jest prosta, nie ma jednej drogi i prawidłowej odpowiedzi, ale wskazana jest równowaga. Pamuk korzystając z tego podziału przechodzi przez wszystkie elementy tworzące powieść, analizując je krok po kroku. Ten cykl wykładów nie jest biblią dla pisarzy ani instrukcją, ale wnioski Pamuka są całkiem logiczne. On sam wydaje się bardzo bliską osobą - pisze książki, dlatego że kocha je czytać. Warto się zapoznać z jego punktem widzenia. Lektura może nie tyle pouczająca, co inspirująca.

Teoria powieści zawsze będzie dla mnie ciekawa, zwłaszcza jeśli wykład prowadzi uznany pisarz i pozwala wejść na chwilę w swoje własne buty. Głównym założeniem jest podział pisarzy i czytelników na naiwnych (skupiających się na fabule, którą traktują dosłownie) oraz sentymentalnych (skupiających się na formie i technikach pisarskich). Nigdy o tym podziale nie słyszałam, ale...

Gdy kupowałam tę książkę, ktoś zadał mi pytanie: "Czym się kierujesz podczas wyboru książki?", a moja odpowiedź okazała się nad wyraz dziwną dla tej osoby, bowiem stwierdziłam, że po prostu chcę przeczytać coś od Pamuka. Cokolwiek.
Początkowo było ciężko. Stężenie "Anny Kareniny" na pierwszych stronach jest wręcz przytłaczające. Nie, żebym miała coś do Tołstoja... Po prostu jest tylu innych artystów, do których można się odwołać, a Pamuk uparcie przytacza Kareninę przy wszystkich możliwych okazjach.
Nie warto się tym zrażać, bo w dalszych częściach Pamuk otwiera przed nami swój własny umysł i pozwala nam popatrzeć na literaturę przez jego oczy. Jeżeli ktoś poszukuje badań na temat ważnych dla literatury zagadnień, a przede wszystkim nurtuje go główny sens powieści - jej centrum, jej serce, jej idea - może śmiało wdać się w dyskusję z Pamukiem, sięgając po wykłady harwardzkie.

Gdy kupowałam tę książkę, ktoś zadał mi pytanie: "Czym się kierujesz podczas wyboru książki?", a moja odpowiedź okazała się nad wyraz dziwną dla tej osoby, bowiem stwierdziłam, że po prostu chcę przeczytać coś od Pamuka. Cokolwiek.
Początkowo było ciężko. Stężenie "Anny Kareniny" na pierwszych stronach jest wręcz przytłaczające. Nie, żebym miała coś do Tołstoja... Po prostu...

Wykłady Pamuka o literaturze, zamieszczone w książce "Pisarz naiwny i sentymentalny" napisane są przystępnie i zarazem nie tracą na erudycji. To duża zaleta. Z większością opinii tureckiego noblisty na temat sztuki powieści nie mogę się jednak zgodzić. Autor, który zamierzał w młodości być malarzem, właśnie z perspektywy sztuk plastycznych patrzy na powieść. Mi jednak bliższe jest podejście Gombrowicza, który w "Dzienniku" opisywał, jak wykłócał się z argentyńskimi artystami o wyższość muzyki i literatury nad malarstwem właśnie (ze względu na to, że są w stanie oddać przepływ czasu). Również kategoria centrum, którą posługuje się Pamuk, nie przekonuje mnie całkowicie. Autor "Śniegu" sugeruje, że każda powieść ma jakąś przewodnią ideę, którą stara się przekazać. Sądzę jednak, że wybitne powieści są często bardziej wieloznaczne, poddają się różnym, sprzecznym interpretacjom i raczej rozbijają niż scalają wyobrażenie o świecie, pokazując tym samym jego złożoność (by wymienić przykłady - "Zamek" Kafki, "Absalomie, Absalomie..." Faulknera). Niemniej jednak, mimo zastrzeżeń, pozycja Pamuka może być całkiem dobrym przewodnikiem po świecie powieści europejskiej, tym ciekawszym, że pisanym z perspektywy autora tureckiego.

Wykłady Pamuka o literaturze, zamieszczone w książce "Pisarz naiwny i sentymentalny" napisane są przystępnie i zarazem nie tracą na erudycji. To duża zaleta. Z większością opinii tureckiego noblisty na temat sztuki powieści nie mogę się jednak zgodzić. Autor, który zamierzał w młodości być malarzem, właśnie z perspektywy sztuk plastycznych patrzy na powieść. Mi jednak...

Książka o książkach, a dokładniej o powieściach. Jak czytać, jak pisać, czym jest centrum powieści, jakie mamy rodzaje pisarzy. Generalnie ciekawy cykl wykładów. Polecam zainteresowanym powieściami w ogóle.

Książka o książkach, a dokładniej o powieściach. Jak czytać, jak pisać, czym jest centrum powieści, jakie mamy rodzaje pisarzy. Generalnie ciekawy cykl wykładów. Polecam zainteresowanym powieściami w ogóle.

To urocza książka o pisarzu i czytelniku. Choć miałam wrażenie, że trudno Pamukowi dojrzeć cokolwiek poza nazwiskami-pomnikami, ten cykl wykładów jest niezwykle ciekawy. Będę zaglądać co jakiś czas, gdy poruszy mnie mistrzowska powieść.

To urocza książka o pisarzu i czytelniku. Choć miałam wrażenie, że trudno Pamukowi dojrzeć cokolwiek poza nazwiskami-pomnikami, ten cykl wykładów jest niezwykle ciekawy. Będę zaglądać co jakiś czas, gdy poruszy mnie mistrzowska powieść.

"Możemy dziś czytać "Annę Kareninę", ponieważ Anna Karenina nie była w stanie czytać trzymanej w rękach powieści."

Książka dla każdego, kogo zafrapował ten wzięty z niej cytat.

"Możemy dziś czytać "Annę Kareninę", ponieważ Anna Karenina nie była w stanie czytać trzymanej w rękach powieści."

Książka dla każdego, kogo zafrapował ten wzięty z niej cytat.