Muzeum niewinności

Książka, która nieco mnie wymęczyła, ale którą, czułam, że muszę skończyć. Duży plus to poznanie realiów Turcji drugiej połowy XX wieku. Obsesyjna miłość i jednocześnie pewnego rodzaju bezwolność głównego bohatera sprawiła, że skojarzył mi się z Płoszowskim i "Bez dogmatu" Sienkiewicza. Co za okropny rodzaj mężczyzny!

Książka, która nieco mnie wymęczyła, ale którą, czułam, że muszę skończyć. Duży plus to poznanie realiów Turcji drugiej połowy XX wieku. Obsesyjna miłość i jednocześnie pewnego rodzaju bezwolność głównego bohatera sprawiła, że skojarzył mi się z Płoszowskim i "Bez dogmatu" Sienkiewicza. Co za okropny rodzaj mężczyzny!

Ksiazka Muzeum niewinnosci po prostu wbila mnie w fotel. Nie moglem sie oderwac. Obsesja Kemala jest nakreslena w taki sposob ze samemu sie czuje jego bol. Atmosfera Istambulu oddana tak ze czuje sie zapachy, widzi sie ulice, czuje sie smak potraw i moc raki, ktora litrami wlewa w siebie biedny bohater. Na uwage zasluguje piekny jezyk. Wedlug mnie pozycja swietna i zdecydowanie do polecenia.

Ksiazka Muzeum niewinnosci po prostu wbila mnie w fotel. Nie moglem sie oderwac. Obsesja Kemala jest nakreslena w taki sposob ze samemu sie czuje jego bol. Atmosfera Istambulu oddana tak ze czuje sie zapachy, widzi sie ulice, czuje sie smak potraw i moc raki, ktora litrami wlewa w siebie biedny bohater. Na uwage zasluguje piekny jezyk. Wedlug mnie pozycja swietna i...

Niestety to pierwsza książka w tym roku, której nie uda mi się skończyć. Przeczytałam nieco ponad 100 stron i mam dość...Nie mam siły męczyć się z głównym bohaterem, którego nie znoszę. Poza tym ile można czytać o miłości, zdradzie, pożądaniu itd...Bardzo się umęczyłam przy tych zaledwie 100 stronach i nie mam zamiaru brnąć w to dalej. Nie wystawiam oceny, bo nie przeczytałam całości. Dla mnie przerost formy nad treścią.

Niestety to pierwsza książka w tym roku, której nie uda mi się skończyć. Przeczytałam nieco ponad 100 stron i mam dość...Nie mam siły męczyć się z głównym bohaterem, którego nie znoszę. Poza tym ile można czytać o miłości, zdradzie, pożądaniu itd...Bardzo się umęczyłam przy tych zaledwie 100 stronach i nie mam zamiaru brnąć w to dalej. Nie wystawiam oceny, bo nie...

Pamuk wnikliwie opisuje Turcję oraz obsesję mężczyzny na punkcie kobiety. Trwa ona wiele lat. Dzięki takiej osi powieści śledzimy sytuację kobiet w Turcji. Jest straszna - uzależnienie od mężczyzny, niemożność realizacji jakichkolwiek ambicji, marazm. Końcówka - i to długa - zbyt rozwleczona. To już były tortury na czytelniku.

Pamuk wnikliwie opisuje Turcję oraz obsesję mężczyzny na punkcie kobiety. Trwa ona wiele lat. Dzięki takiej osi powieści śledzimy sytuację kobiet w Turcji. Jest straszna - uzależnienie od mężczyzny, niemożność realizacji jakichkolwiek ambicji, marazm. Końcówka - i to długa - zbyt rozwleczona. To już były tortury na czytelniku.

Przepiękna

Przepiękna

Zmęczyła mnie ta opowieść, mnóstwo dłużyzn o obsesyjnej miłości. Czy ta historia mogła się zdarzyć? Tak, ale tylko w tym kraju, gdyż turecka mentalność jest szczególna, a miłość ckliwa i rzewna. No, może jeszcze w innym kraju bałkańskim, bo zbliżone kulturowo z podobną dozą tkliwości i liryzmu. Na uznanie zasługuje przedstawiony przez autora obraz Stambułu i zamieszkującej go społeczności, można poczuć ten specyficzny klimat i piękno miasta nad Bosforem. Oran Pamuk doskonale zna i czuje to miasto, zarówno jego cienie i blaski, a do tego posiada dar pięknego słowa i obrazowego snucia opowieści, która wpływa w ciebie, w twoje serce i duszę. Z jednej strony, chcesz porzucić tę opowieść, bo ileż można tak kochać, miłować i tęsknić, z drugiej zaś nie możesz przestać biec wzrokiem prze słowa, zdania i kartki książki.

Zmęczyła mnie ta opowieść, mnóstwo dłużyzn o obsesyjnej miłości. Czy ta historia mogła się zdarzyć? Tak, ale tylko w tym kraju, gdyż turecka mentalność jest szczególna, a miłość ckliwa i rzewna. No, może jeszcze w innym kraju bałkańskim, bo zbliżone kulturowo z podobną dozą tkliwości i liryzmu. Na uznanie zasługuje przedstawiony przez autora obraz Stambułu i zamieszkującej...

Nie rozumiem zachwytu nad tą lekturą. Owszem, opisy cierpienia, zmagania bohatera z utraconą miłością są kwieciste i być może nawet dobrze by się je czytało, gdyby nie zajmowały 500 stron! W dodatku zachowania typu: zbieranie niedopałków ukochanej, kolekcjonowania jej śmieci to już jakieś zaburzenie, nie ma tu nic do podziwiania.
Początek zapowiadał się obiecująco, i naprawdę pierwsze 150 stron czytało mi się bardzo przyjemnie, ale potem żałowałam, że w ogóle zaczęłam. Momentami liczyłam na to, że skończy się jak w Werterze i bohater skróci nasze męki, jednak nie.
Zakończenie w ogóle mnie nie zaskoczyło, od kiedy wybrali się w podróż, tego się właśnie spodziewałam.
Nie rozumiem też tego zabiegu, w którym autor "pojawia się" jako postać, na sam koniec książki, opowiadając nam tę samę historię, którą już znamy, tylko innymi słowami.

Nie rozumiem zachwytu nad tą lekturą. Owszem, opisy cierpienia, zmagania bohatera z utraconą miłością są kwieciste i być może nawet dobrze by się je czytało, gdyby nie zajmowały 500 stron! W dodatku zachowania typu: zbieranie niedopałków ukochanej, kolekcjonowania jej śmieci to już jakieś zaburzenie, nie ma tu nic do podziwiania.
Początek zapowiadał się obiecująco, i...

Moje pierwsze dzieło Pamuka i myślę, że nie ostatnie.
Ksiązka ma 750 stron, ale absolutnie w żadnym momencie, mnie nie nudziła! Na prawdę czytało się ją lekko i szybko.
Głównym tematem jest romans dwóch głównych bohaterów, jednak czasami myślałam, że główne skrzypce gra Stambuł i jego mieszkańcy. Z perypetii bohaterów można wywnioskować wiele zmian, które zachodziły w społeczeństwie tureckim w latach 50-80 XX wieku. Był to moment łączenia się tradycyjnej kultury tureckiej z tą zachodnią (zwaną w książce "nowoczesną"). I widać to przede wszystkim na przykładzie kobiet pojawiających się w książce. Swoim zachowaniem odchodzą od tradycyjnie przyjętych ról żeńskich w społeczeństwie i przez to często są krytykowane czy negowane. W niektórych przypadkach strach czy po prostu bezradność nie pozwala im na wychodzenie poza ramy tych ról.
Inną rzeczą, która niesamowicie mnie zaciekawiła to sam pomysł stworzenia muzeum. Muzuem, które Pamuk na prawdę otworzył w Stambule! Jest to sytuacja w której wydarzenia opisywane w książce zyskują na realności.
Ostatnią rzeczą na którą bardzo zwróciłam uwagę, to fakt, że... nie polubiłam głównego bohatera. W żadnym momencie nie współczułam mu. Jest to najbardziej samolubna postać fikcyjna jaką w życiu poznałam. Proszę mnie poprawić, jeżeli się mylę, ale nie przypominam sobie, aby w jakim kolwiek momencie Kemal współczuł Sebil, albo Fusun. W żadnym. Kiedy rozpoczął romans zdradzając tym samym S. nie oddczuwał wstydu. W momencie kiedy zerwał z S. i w pewnym sensie ośmieszył ją w towarzystwie stambulskim - nic nie wspomniał o tym, że źle postąpił.
Przez następna lata starał się odzyskać F., trochę wodząc ją za nos, obiecując jej kariere aktorki. Jednak popierał pomysł, aby F. nie wychodziła wieczorami z domu, żeby nie miała styczności ze światkiem filmowym, odrzucał role filmowe, które zostały jej zaproponowane. I w żadnym momencie nie myślał o tym jak ona się z tym czuje, nie zapytał się czego ona by chciała. Jedyne co go interesowało to jego własne uczucia. To, że kocha F. i chce z nią być. Ale absolutnie nie interesowały go uczucia innych.
Oczywiście trzeba jeszcze wspomnieć o jego obsesjnym kolekcjonerstwo, które jest przerażające i może wskazywać na to, że chciał być z Fusun nie dlatego, że ją kochał, ale dlatego, że nieświadomie traktował ją jako obiekt, który idealnie zwieńczył by jego kolekcje.

Wydaje mi się, że książka może nie jest dla każdego. Jedni zobacza w niej tylko romans, ale może inny - tak jak ja - doszukają się dodakowych smaczków, które sprawią, że będzie sie chciało więcej :)

Moje pierwsze dzieło Pamuka i myślę, że nie ostatnie.
Ksiązka ma 750 stron, ale absolutnie w żadnym momencie, mnie nie nudziła! Na prawdę czytało się ją lekko i szybko.
Głównym tematem jest romans dwóch głównych bohaterów, jednak czasami myślałam, że główne skrzypce gra Stambuł i jego mieszkańcy. Z perypetii bohaterów można wywnioskować wiele zmian, które zachodziły w...

Mój pierwszy i jedyny w tym roku DNF. Zostało mi sto stron do końca i się poddałam. Zmagania głównego bohatera ze sobą i swoimi uczuciami znudziły mnie do reszty. Może to kwestia różnic kulturowych, ale tyle razy ile łapałam się za głowę podczas czytania.... Miałam duże oczekiwania wobec tej książki i mocno się zawiodłam. Gwiazdki jedynie za opisy Stambułu i obyczajów.

Mój pierwszy i jedyny w tym roku DNF. Zostało mi sto stron do końca i się poddałam. Zmagania głównego bohatera ze sobą i swoimi uczuciami znudziły mnie do reszty. Może to kwestia różnic kulturowych, ale tyle razy ile łapałam się za głowę podczas czytania.... Miałam duże oczekiwania wobec tej książki i mocno się zawiodłam. Gwiazdki jedynie za opisy Stambułu i obyczajów.

Książka pisana pięknym językiem i za to oceniam ją wysoko. Wrażliwa i melancholijna opowieść. Dobry początek, ciekawe zakończenie. Sam środek trochę męczący (długo trwająca obsesja bohatera opisana dzień po dniu w najmniejszym szczególe), aczkolwiek na swój specyficzny sposób wciągający. Nie ma tutaj wartkiej akcji, ale jest klimat, pewna magia. W bardzo interesujący sposób ukazane jest tło obyczajowe ówczesnej Turcji. Zafascynowanie Europą i pęd do nowoczesności z jednej strony, z drugiej przywiązanie do tradycji i surowe nakazy jej przestrzegania. Balansowanie do granic niemożliwości na tych dwóch osiach. I gdy już wydaje się, że można być wyzwolonym, symbolicznie musi to zostać ukarane.

Książka pisana pięknym językiem i za to oceniam ją wysoko. Wrażliwa i melancholijna opowieść. Dobry początek, ciekawe zakończenie. Sam środek trochę męczący (długo trwająca obsesja bohatera opisana dzień po dniu w najmniejszym szczególe), aczkolwiek na swój specyficzny sposób wciągający. Nie ma tutaj wartkiej akcji, ale jest klimat, pewna magia. W bardzo interesujący sposób...