Dobrze się to czyta, ale kompletnie bez zainteresowania.

Dobrze się to czyta, ale kompletnie bez zainteresowania.

Czas, który spędzam na lekturze dzieł Orhana Pamuka, to dla mnie święto. To nie są książki, które chwytam w locie, chłonę naprędce ich fabułę, przeskakując wzrokiem po literach, by móc zaraz sięgnąć po kolejną historię. Przy tym pisarzu zatrzymuję się dłużej, pozwalając, by każde jego słowo odpowiednio wybrzmiało. Nie czytam kolejnego rozdziału, dopóki nie nasycę się poprzednim. Celebruję każdy akapit. Odkąd tylko poznałam twórczość Pamuka, traktuję go jak arcymistrza literatury.
Tym razem sięgnęłam po „Noce zarazy”. Pokrótce (z opisu okładkowego): Wiosną 1901 roku oczy całego świata zwracają się na Minger. Spokojna wyspa nazywana „perłą Lewantu”, stała się najniebezpieczniejszym miejscem w Imperium Osmańskim. Zaatakował je niewidzialny, ale śmiertelnie groźny wróg. Dżuma.
Moje oczekiwania wobec tej powieści były wysokie, spodziewałam się – jak zwykle w przypadku tego autora – literackiej uczty. Jakież było moje zaskoczenie, gdy po całkiem wciągającym wstępie książka zaczęła mnie… nużyć. Przez niemal pięćset stron zastanawiałam się, czy powieść trafiła w mój zły czas, czy wymagam zbyt wiele, bo wyidealizowałam twórczość Pamuka, czy zwyczajnie styl tłumacza mi nie odpowiada. A może niedawna pandemia sprawiła, że po prostu nie chce mi się czytać o kolejnej zarazie, nawet jeśli miała miejsce ponad sto lat temu? Bo przecież nie śmiałabym się przyczepić do sposobu prowadzenia narracji przez mojego Mistrza, stwierdzić, że bezpośrednie zwroty do czytelnika, tłumaczące mu jak krowie na rowie (niestety takie porównanie mi przychodzi do głowy) pewne – zwłaszcza polityczne – kwestie, pozbawione są typowej dla Pamuka lekkości, że przydługawe opisy irytują mnie. Że zwyczajnie można byłoby tę książkę zmieścić w połowie jej objętości i z pewnością wyszłoby jej to na dobre.
Dopiero po przeczytaniu pięciuset stron zaczęłam rozpoznawać styl pisarza, którego ubóstwiam, dałam się ponieść lekturze i odnalazłam w niej to, czego pragnęłam.
Tak, Pamuk jest geniuszem literackim, jednak „Noce zarazy” nie udowadniają tego. Paradoksalnie to, co powinno zachwycić (m.in. dbałość o szczegół, dygresje, wnikliwość w wyjaśnianiu różnego rodzaju zjawisk) odwracało uwagę od tego, co w powieściach zazwyczaj porywa najbardziej, czyli od historii danej jednostki. To nadal bardzo dobra książka, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, czym jest w dzisiejszych czasach zarzucany rynek wydawniczy. Ale nie takich doznań oczekiwałam, nie takiego Pamuka wielbię. A może, traktując go jako Arcymistrza, zapomniałam, że pisarz jest człowiekiem?

Czas, który spędzam na lekturze dzieł Orhana Pamuka, to dla mnie święto. To nie są książki, które chwytam w locie, chłonę naprędce ich fabułę, przeskakując wzrokiem po literach, by móc zaraz sięgnąć po kolejną historię. Przy tym pisarzu zatrzymuję się dłużej, pozwalając, by każde jego słowo odpowiednio wybrzmiało. Nie czytam kolejnego rozdziału, dopóki nie nasycę się...

Wielowątkowa książka. Historia fikcyjnej wyspy osadzona w rzeczywistych realiach historycznych. Szacunek budzi dbałość i szczegółówość z jaką cała wyspa została przedstawiona. Historia postaw ludzkich wobec nieznanego, tajemniczego zjawiska, jakim jest zaraza. Ciekawie przedstawiona próba znalezienia złotego środka pomiędzy narzucaniem mieszkańcom wyspy zasad kwarantanny a zachowaniem ich podstawowych ram dotychczasowego funkcjonowania i efektu tego działania. Wreszcie ciekawie uchwycony moment rewolucyjny, gdy tak naprawdę wszystko sie waży i może potoczyć się w różnych kierunkach. Chociaż powieść jest długa to nie nudzi. Ciekawe były też zabiegi z przedstawianiem percepcji określonych zdarzeń w przyszłości, czy też skrótowym przedstawianiem dalszych losów danych postaci.

Wielowątkowa książka. Historia fikcyjnej wyspy osadzona w rzeczywistych realiach historycznych. Szacunek budzi dbałość i szczegółówość z jaką cała wyspa została przedstawiona. Historia postaw ludzkich wobec nieznanego, tajemniczego zjawiska, jakim jest zaraza. Ciekawie przedstawiona próba znalezienia złotego środka pomiędzy narzucaniem mieszkańcom wyspy zasad kwarantanny a...

Piękna kreacja świata, który pod koniec książki wydaje nam się tak realny, bliski i znany, chociaż jest całkowicie wymyślony. Trochę niedzisiejsza w stylu narracji. Niestety jako całość za długa i nierówna, ze słabszą pierwszą połową. Pomimo mojej miłości do Pamuka - trochę mnie znużyła.

Piękna kreacja świata, który pod koniec książki wydaje nam się tak realny, bliski i znany, chociaż jest całkowicie wymyślony. Trochę niedzisiejsza w stylu narracji. Niestety jako całość za długa i nierówna, ze słabszą pierwszą połową. Pomimo mojej miłości do Pamuka - trochę mnie znużyła.

Wymęczył mnie tym razem mój ulubiony pisarz. Na blisko ośmiuset stronach chciał pokazać meandry zdobywania i tracenia władzy, służalczość urzędników myloną z lojalnością, nacjonalizm oślepiający tak, że ludzie nie są zdolni do niczego rozsądnego. Najdobitniej zaś pokazał, że nadal są ludzie, którzy uważają, ze może i sa inne, nawet wartościowe religie, ale "nasza" jest i tak ta właściwa i prawdziwa.
Oczywiście, zaraza dżumy na wymyślonej śródziemnomorskiej wyspie Minger jest tylko dekoracja, może tą soczewka, dzięki której wszystko to ostrzej widać.
Pamuk stworzył niezwykle drobiazgowo wyspę, że wszystkim, co na takiej zamieszkałej od dawna wyspie jest - budynkami, ludźmi, historią, obyczajami itp. Jest w tym mistrzem. Ale całą historie opowiada nam narratorka, której minoderia, miejscami naiwność są irytujące.
Powieść jest rozwlekła, pełna dygresji, które po którejś kolejnej chce się omijać.
Temat, wciąż jakże aktualny jest dobry, ale gdyby zamiast 800 było np. 500 stron - powieść błyszczałaby i skrzyła się, jak wcześniejsze utwory tego pisarza.

Wymęczył mnie tym razem mój ulubiony pisarz. Na blisko ośmiuset stronach chciał pokazać meandry zdobywania i tracenia władzy, służalczość urzędników myloną z lojalnością, nacjonalizm oślepiający tak, że ludzie nie są zdolni do niczego rozsądnego. Najdobitniej zaś pokazał, że nadal są ludzie, którzy uważają, ze może i sa inne, nawet wartościowe religie, ale...

Zapraszam na recenzje :)

Zapraszam na recenzje :)

Przy Pamuku nie jestem obiektywna, bo to jeden z moich ulubionych pisarzy. "Noce zarazy" nie są może najlepszą powieścią noblisty, ale Autor jak zwykle przenosi nas do innego świata przemycając fakty historyczne. Niesamowity jest fakt, że książka powstała przed pandemią (Autor rozpoczął jej pisanie w 2016),a okazała się tak aktualna.

Przy Pamuku nie jestem obiektywna, bo to jeden z moich ulubionych pisarzy. "Noce zarazy" nie są może najlepszą powieścią noblisty, ale Autor jak zwykle przenosi nas do innego świata przemycając fakty historyczne. Niesamowity jest fakt, że książka powstała przed pandemią (Autor rozpoczął jej pisanie w 2016),a okazała się tak aktualna.

Początek XX wieku, wyspa Minger należąca do Imperium Osmańskiego. Pojawiają się tu pierwsze przypadki dżumy. Sułtan wysyła inspektora sanitarnego Bonkowskiego Paszę, który ma zapanować nad rozprzestrzeniam się choroby. Ma on na swoim koncie zakończoną sukcesem kwarantannę Smyrny, więc teoretycznie wie, jak zabrać się do dzieła. Na miejscu czeka go trudny do przebicia mur zbudowany ze strachu i zaprzeczeń. Nie trafia do wspólnoty, która chce współpracować dla własnego dobra, a do podzielonego społeczeństwa patrzącego nieufnie na sąsiada.

Czym jest epidemia i kwarantanna doświadczyliśmy na własnej skórze. Co ciekawe „Noce zarazy” Pamuk zaczął pisać jeszcze przed wybuchem pandemii Covid-19 (bodajże w 2016 roku). W związku z tym faktem powieść nabiera proroczego wymiaru. Czy organizacja kwarantanny przeszło 100 lat temu była trudniejszym czy łatwiejszym wyzwaniem? Minger to specyficzne miejsce, gdzie muzułmanie i chrześcijanie żyją obok siebie. „Obok” to słowo klucz. Jak już wspominałam nie jest to zintegrowane środowisko, a zlepek kultur i wspólnot. Dochodzi do tego sułtan rozdarty między interesy swoich obywateli, a zobowiązania wobec zachodnich sojuszników. Wielka polityka, interesy gospodarcze, konflikty religijne, nienawiść, państwo na skraju ruiny, i jeszcze „czarna śmierć” jako „wisienka na torcie problemów”. Jak w tym poradzi sobie „zwykły człowiek” pragnący po prostu przetrwać?

Zwrócę uwagę na formę książki, bo jest ona dość ciekawa. Orhan Pamuk balansuje na granicy reportażu, a powieści.. Minger to fikcyjna wyspa i fikcyjni są bohaterowie. Aczkolwiek „witani” jesteśmy przedmową Miny Mingerli, historyczki, która opowiada o tym, jak oparła książkę na listach sułtanki Pakize, której mąż był lekarzem i walczył z epidemią. Wywołuje to wrażenie realności. Zresztą Pamuk tak mistrzowsko operuje słowem, że potrafi przekonać czytelnika do wszystkiego. Gdyby sprzedawał odkurzacze, nikt nie mógłby się z nim równać. Oczywiście żartuję.

Wyczytałam kiedyś, że pochodzący z Turcji pisarz kształcił się na malarza i to w jego książkach widać. Potrafi wspaniale malować okoliczności swoich powieści, wcale nie nudząc czytelnika szczegółowymi opisami. Może ma skłonność do dygresji, chce jak najdokładniej opisać okoliczności wydarzeń, ale są to opisy dynamiczne. Kończąc wywód o charakterze i stylu w jakim napisano „Noce zarazy” dodam, że poza tzw. „wielkimi sprawami” znajdziemy tu też wątek kryminalny i miłosny, co nadaje fabule lekkości, wprowadza rozrywkowy element.

Orhan Pamuk jest dla mnie fenomenem. Ja nie jestem z tych, którzy pędzą czytać noblistów, bo wypada. Właściwe zawsze trochę obawiam się, czy udźwignę te wielkie dzieła. Pamuk pisze mistrzowsko i pod względem stylu, wyobraźni i wymowy oraz złożoności swoich dzieł, ale jest w tym jakaś popkulturowa przystępność. Są to powieści piękne, jasne i dla ludzi.

Początek XX wieku, wyspa Minger należąca do Imperium Osmańskiego. Pojawiają się tu pierwsze przypadki dżumy. Sułtan wysyła inspektora sanitarnego Bonkowskiego Paszę, który ma zapanować nad rozprzestrzeniam się choroby. Ma on na swoim koncie zakończoną sukcesem kwarantannę Smyrny, więc teoretycznie wie, jak zabrać się do dzieła. Na miejscu czeka go trudny do przebicia mur...

Czytając tę książkę czuć, że autorowi pisanie sprawia radość. Można się domyślać, że po każdym zakończonym akapicie ogarniało go błogie uczucie dobrze wykonanej pracy. Rozpływając się w tej błogości tak płynął i płynął ostatecznie dopływając niemalże do 1000 stron :) miło jest się w tym zanurzyć, mimo, że momentami traci się nieco grunt pod nogami ;)

Czytając tę książkę czuć, że autorowi pisanie sprawia radość. Można się domyślać, że po każdym zakończonym akapicie ogarniało go błogie uczucie dobrze wykonanej pracy. Rozpływając się w tej błogości tak płynął i płynął ostatecznie dopływając niemalże do 1000 stron :) miło jest się w tym zanurzyć, mimo, że momentami traci się nieco grunt pod nogami ;)

W mojej ocenie nużąca i bez polotu. Przeciętna choć momentami budzi zaciekawienie. Nie znalazłam w sobie zapału by kontynuować lekturę.

W mojej ocenie nużąca i bez polotu. Przeciętna choć momentami budzi zaciekawienie. Nie znalazłam w sobie zapału by kontynuować lekturę.