Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dlaczego sięgamy po taki gatunek, jakim jest autobiografia? Na świecie żyją miliardy ludzi, każdy z nich coś przeżył i każdy z nich mógłby opowiedzieć swoją historię, co większość zapewne skwitowałaby wzruszeniem ramion, bo przecież każdy z nas żyje. A mimo to czytamy ten typ książek. Powody mogą być różne, tak jak różne są autobiografie. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że wszystko sprowadza się do jednego - poszukujemy siebie.
Imponują nam wielcy tego świata. Piosenkarze, piłkarze, malarze i inni "arze". Politycy, prezydenci, kapłani. Ludzie żyjący na oczach innych, ludzie żyjący w kompletnym osamotnieniu. Zachwycamy się ich poczynaniami (mniej lub bardziej godnymi zachwytu), a w głębi duszy, obok zazdrości, pojawia się to przeogromne, nieuleczalne pragnienie, by ów obiekt podziwu, szacunku był tak naprawdę kimś takim jak my. Aby cierpiał na to samo, na co my cierpimy codziennie, otwierając rano i zamykając wieczorem oczy.
I wtedy wpadamy na autobiografie. Ciągnie nas do smaczków, o których się głośno nie mówi. Do kontrowersyjnych czy pikantnych szczegółów cudzego życia, bo przecież jesteśmy tylko ludźmi i prawda, choć bardzo brutalna, jest taka, że lubujemy się w zaglądaniu do cudzych łóżek. Ale podczas przygody z autobiografią zaglądamy też go cudzego umysłu. Dowiadujemy się, co i kiedy ktoś sobie pomyślał. Dlaczego sobie pomyślał. Co było skutkiem tego, że sobie pomyślał. Następnie zadajemy sobie pytanie: co ja bym pomyślał, będąc w takiej sytuacji?
Gdy tak stawiamy się na miejscu drugiego człowieka - ubóstwianego, wyidealizowanego, nieosiągalnego bytu - i przeżywamy wraz z nim rozterki, radości, przypływy złości oraz szczęścia, nagle doznajemy olśnienia. Nagle pojawia się ta długo wyczekiwana chwila. To my. To my sami, patrząc na cudze życie z bliska, widzimy w nim nasze życia. Każdy z osobna. Każdy z nas może przejrzeć się w Paulu Austerze i jemu podobnych. Tak bardzo pragniemy, żeby oni byli podobni do nas, a kiedy już moment uświadomienia nadchodzi, nigdy nie jesteśmy na to gotowi. I towarzyszy nam raczej smutna refleksja niż radość. Może dlatego, że bardziej widzimy siebie w innych, gdy oni cierpią? Bo może tak naprawdę dopiero wtedy chcemy się przyglądać? A może dlatego, że dopiero wtedy obnażamy również siebie i stoimy naprzeciwko siebie nadzy - autor i czytelnicy. On obnażający się przed nami, my - przed samymi sobą.

Dlaczego sięgamy po taki gatunek, jakim jest autobiografia? Na świecie żyją miliardy ludzi, każdy z nich coś przeżył i każdy z nich mógłby opowiedzieć swoją historię, co większość zapewne skwitowałaby wzruszeniem ramion, bo przecież każdy z nas żyje. A mimo to czytamy ten typ książek. Powody mogą być różne, tak jak różne są autobiografie. Z czystym sumieniem mogę...

Najważniejsze, co należy zrobić przed rozpoczęciem czytania, a mając za sobą serial Netflixa - podejść do tej książki jak do nowej historii.
Jeśli nie znasz szczegółów serialu, to tym lepiej.
Osobiście najpierw zaczęłam od serialu i to właśnie zachwyt tą produkcją (oraz wielogodzinne wywody na jej temat) spowodowały, że sprezentowano mi tę książkę. Miałam nadzieję przeczytać o szczególikach tych wszystkich ciekawych, kontrowersyjnych akcji, które oglądałam na ekranie. Może dlatego troszkę zaniepokoił mnie rozmiar książki - czy nie jest przypadkiem za "cienka" na ten ogrom wydarzeń?
Netflix poważnie przerysował całą sprawę. Książka pokazuje spokojną, uśmiechniętą, uczynną Piper, która nie wymądrza się, nie pcha w każde tarapaty, nie uprawia seksu z byłą kochanką, nowymi kochankami, nie zdradza i nie rzuca Larry'ego, nie wraca do Alex (w książce ma ona na imię Nora) i nie robi masy innych rzeczy, którymi można się zachwycać lub bulwersować podczas oglądania serialu. Ogromna, przeogromna różnica.
Książka pokazuje amerykański system więziennictwa, lecz przede wszystkim skupia się na losach skazanych kobiet. Morał (lub morały) są oczywiste, sama autorka podkreśla je na koniec książki.
Gorąco polecam fanom i nie-fanom serialu.

Najważniejsze, co należy zrobić przed rozpoczęciem czytania, a mając za sobą serial Netflixa - podejść do tej książki jak do nowej historii.
Jeśli nie znasz szczegółów serialu, to tym lepiej.
Osobiście najpierw zaczęłam od serialu i to właśnie zachwyt tą produkcją (oraz wielogodzinne wywody na jej temat) spowodowały, że sprezentowano mi tę książkę. Miałam nadzieję...

Cofnijmy się do czasów, gdy nauka, choć ówcześnie postrzegana jako wysoce rozwinięta, dopiero raczkowała. Mogliśmy wykorzystać braki w specyficznej wiedzy u czytelników czy nieistnienie Internetu. Wystarczyło opisać chorobę psychiczną, dodać nutkę dreszczyku, ciemne chmury, postać sędziwej babuleńki czy zmorę rodem z folkloru i proszę! Horror jak malowany!
Dzisiaj charakterystyka zaburzeń psychicznych jest tak oczywista i tak łatwo znaleźć wszelkie informacje w Sieci, że omamienie czytelnika wydaje się być dużo bardziej skomplikowane. Tym bardziej powinniśmy sięgnąć po opowiadania, które zostały zawarte w tym zbiorze, aby uzmysłowić sobie, od czego zaczęła się fantastyka. Jakaż była wysmakowana! Z jednej strony - zażenowanie, że przecież pomysł taki płytki, niewyszukany. Z drugiej strony - zachwyt, że przecież pomysł taki płytki, a tak może zadziwić...
Nie mnie oceniać drobiazgi kunsztu każdego z autorów. Ja tu tylko czytam, często zachęcam i czasami wskazuję palcem na warte poświęconego czasu kwestie... ;)

Cofnijmy się do czasów, gdy nauka, choć ówcześnie postrzegana jako wysoce rozwinięta, dopiero raczkowała. Mogliśmy wykorzystać braki w specyficznej wiedzy u czytelników czy nieistnienie Internetu. Wystarczyło opisać chorobę psychiczną, dodać nutkę dreszczyku, ciemne chmury, postać sędziwej babuleńki czy zmorę rodem z folkloru i proszę! Horror jak malowany!
Dzisiaj...