"Ja, potępiona" to trzeci, i jak na razie ostatni, tom cyklu o Wiktorii Biankowskiej i zaświatach. Tym razem za sprawą głupoty pewnego delikwenta (Beletha) Wiktoria ginie i trafia do Tartaru. Tartar to miejsce niewesołe, a głównie szare, gdzie trafiają wszyscy mordercy, gwałciciele, psychopaci i nefilim (dzieci aniołów zrodzone ze śmiertelnych kobiet). Na domiar złego, pomimo tego, że Wiki ma Iskrę Bożą i na dodatek jest obdarzona diabelską mocą, nie może się stamtąd wydostać przy pomocy diabelskiego klucza. Oczywiście na ratunek rzuca się Beleth, poświęcając naprawdę wiele, oraz Piotrek.

Poza znanymi nam już z poprzednich dwóch tomów bohaterami pojawiają się oczywiście nowi i ach, cóż to za ciekawa gromada. Mamy tu bowiem Charona (który okazuje się być bratem Śmierci), a Tartarem rządzi dyktatura w osobach Hitlera, Kuby Rozpruwacza i Nerona. Poznajemy również najbardziej szaloną postać wszechczasów, a mianowicie Elżbietę Batory (tak, tą co wsławiła się kąpielami we krwi dziewic, a przy okazji była siostrzenicą króla Stefana Batorego), która ma wielki plan zdobycia władzy na ziemi oraz w całych zaświatach. W każdym razie dzieje się dużo i intensywnie.

Podobała mi się postać Achillesa, który był nefilim i zasadniczo uważam, że nie do końca zasłużył na Tartar. Nie był tytanem intelektu, ale był honorowy, uczciwy i wierny (miewał też kłopoty z agresją, ale w porównaniu do innych nefilim, nie były one częste ani długotrwałe).

We wcześniejszych recenzjach tego cyklu zapomniałam dodać, że darzę uwielbieniem Belfegora (jedynego diabła transwestytę) i chciałabym go mieć za sekretarkę - jest po prostu przeuroczy i, cóż tu dużo gadać, boski.

Ostatnia część trylogii podniosła poziom zdecydowanie. Pierwsza część mnie zauroczyła, była zabawna i nowatorska, druga straciła trochę na treści, akcji i charakterze, w trzeciej zaś wszystko, co najlepsze powróciło. Znów bawiłam się naprawdę wspaniale poznając historię byłej diablicy, niedoszłej anielicy. W tym tomie łączą się wątki ze wszystkich poprzednich części, pojawili się starzy bohaterowie ale mimo wszystko dominuje wątek główny, czyli walka ze złą władczynią Tartaru.

Wiktoria w tym tomie dojrzała, stała się jeszcze mniej naiwna i zaczęła się trochę pozbywać skrupułów (ale nie ma się co dziwić, stawka była bardzo wysoka) w grze o swój dalszy byt w zaświatach. Jedynie przy Piotrku znowu głupiała.

Zakończenie książki i całej trylogii wzbudza pewne nadzieję na kontynuację, bo Azazel przecież zawsze musi coś namieszać. Teraz zastanawiam się, czy naprawdę to zrobi. Przecież on nigdy się nie zmienia.

Zmierzając w kierunku puenty. "Ja, potępiona" to naprawdę świetne zwieńczenie trylogii o Wiktorii - niesamowicie szybka akcja (naprawdę galopująca) okraszona dobrze wyważonym poczuciem humoru sprawiają, że jak już zacznie się czytać to nie da się od niej oderwać do ostatniej strony, gdzie zostawia z uczuciem pewnego niedosytu. Idealna rozrywka.

Polecam.

"Ja, potępiona" to trzeci, i jak na razie ostatni, tom cyklu o Wiktorii Biankowskiej i zaświatach. Tym razem za sprawą głupoty pewnego delikwenta (Beletha) Wiktoria ginie i trafia do Tartaru. Tartar to miejsce niewesołe, a głównie szare, gdzie trafiają wszyscy mordercy, gwałciciele, psychopaci i nefilim (dzieci aniołów zrodzone ze śmiertelnych kobiet). Na domiar złego,...