Jak zwykle :) Poczatek mnie nie powalił na kolana. Wątek Tartaru jak dla mnie spłaszczony, a był potencjał. Standardowo jak akcja ruszyła - czytałam trzymając książkę i mieszając w garach. Jakby nie patrzeć - serię czytam dalej ciekawa co przed nami

Jak zwykle :) Poczatek mnie nie powalił na kolana. Wątek Tartaru jak dla mnie spłaszczony, a był potencjał. Standardowo jak akcja ruszyła - czytałam trzymając książkę i mieszając w garach. Jakby nie patrzeć - serię czytam dalej ciekawa co przed nami

Ten tom podobał mi się bardziej niż dwa poprzednie.

Mamy w końcu odniesienie się kogokolwiek do faktu, że główna bohaterka uparcie tytułuje swojego byłego być może niedoszłego przyszłego to skomplikowane Piotrusiem. W końcu nasza diablica dostaje trochę więcej ikry, choć wciąż wzdraga się od bezwzględności to przynajmniej rozważa bezwzględne rozwiązania. Beleth pokazuje na co go stać. Azazela jest mniej, za to sceny z nim i z Wiktorią są przezabawne. Piotrusia też jest mniej i w końcu autorka decyduje się rozwiązać (mam nadzieję) ostatecznie wątek trójkąta miłosnego.

Zabrakło mi trochę rozwinięcia wątków postaci z Tartaru. Neron nie robi nic, Kuba Rozpruwacz jest tłem, Hitler ma obiecujący wątek prowadzący do nikąd. Reszta mieszkańców poza głównym złoczyńcą (nie chcę spoilerować kto zacz) co najwyżej wspomniana.

Zakończenie oczywiście otwiera opcję ciągu dalszego i w końcu nie jest powrotem do status quo.

Ten tom podobał mi się bardziej niż dwa poprzednie.

Mamy w końcu odniesienie się kogokolwiek do faktu, że główna bohaterka uparcie tytułuje swojego byłego być może niedoszłego przyszłego to skomplikowane Piotrusiem. W końcu nasza diablica dostaje trochę więcej ikry, choć wciąż wzdraga się od bezwzględności to przynajmniej rozważa bezwzględne rozwiązania. Beleth pokazuje na...

Im dalej w las, tym gorzej. Na pierwszą część patrzyłam łaskawiej, bo wiadomo, dopiero się rozkręca, autorka pisząc ją miała niewiele ponad 20 lat, można dużo wybaczyć. Ale z każdą częścią jest gorzej. Druga była średnia, ale ta bije ją na głowę. Bohaterka jest głupia jak but, żarty drętwe, wątek miłosny opisany tak, że podczas czytania przechodziły mnie ciarki żenady. Mam wrażenie, że autorka pragnęła każdego z bohaterów ukazać jako totalnego idiotę (idiotkę),nawet postaci historyczne. Nie starczyło skali w moim żenadometrze podczas lektury tejże książki. Jedynym plusem jest sam pomysł na przygody bohaterów, to, w jakim kierunku toczy się akcja. Widać, że autorka ma dużą wyobraźnię i jest kreatywna, tylko warsztatu brak.

Im dalej w las, tym gorzej. Na pierwszą część patrzyłam łaskawiej, bo wiadomo, dopiero się rozkręca, autorka pisząc ją miała niewiele ponad 20 lat, można dużo wybaczyć. Ale z każdą częścią jest gorzej. Druga była średnia, ale ta bije ją na głowę. Bohaterka jest głupia jak but, żarty drętwe, wątek miłosny opisany tak, że podczas czytania przechodziły mnie ciarki żenady. Mam...

Trzecia część, lepsza od dwóch poprzednich (choć tamtych też słuchało się dobrze) wciągająca, pełna akcji i przezabawna - płakałam ze śmiechu przy opisie zachowania Azazela podczas pierwszego kontaktu z projekcją Wiktorii !

Trzecia część, lepsza od dwóch poprzednich (choć tamtych też słuchało się dobrze) wciągająca, pełna akcji i przezabawna - płakałam ze śmiechu przy opisie zachowania Azazela podczas pierwszego kontaktu z projekcją Wiktorii !

Wróciłam do serii po 10 latach. Przeczytałam każdy tom po raz kolejny, żeby doczytać ostatni.
I znowu potwierdzam, że seria jest genialna!
Przyjemna, czyta się bez wysiłku i z przyjemnością.
Historia płynie lekko, nie da się nie lubić głównej bohaterki i reszty ekipy. I wyobrażenie piekła - tak, to lubię najbardziej ;)

Wróciłam do serii po 10 latach. Przeczytałam każdy tom po raz kolejny, żeby doczytać ostatni.
I znowu potwierdzam, że seria jest genialna!
Przyjemna, czyta się bez wysiłku i z przyjemnością.
Historia płynie lekko, nie da się nie lubić głównej bohaterki i reszty ekipy. I wyobrażenie piekła - tak, to lubię najbardziej ;)

Z każdym kolejnym tomem główni bohaterowie (Wiktoria, Beleth, Azazel) zyskują. Najbardziej widać zmiany w zachowaniu Wiktorii, która już nie jest tak nieporadna i zagubiona, jak na początku. W tym tomie , przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności, trafia ona do Tartaru, z którego nie ma drogi ucieczki (ale czy na pewno?) Poznając Tatar odkrywamy nowy świat i postaci, które sporo namieszają.

Liczne zawirowania i rozwój postaci sprawiają, że kolejne książki z tej serii czyta się coraz lepiej.

Z każdym kolejnym tomem główni bohaterowie (Wiktoria, Beleth, Azazel) zyskują. Najbardziej widać zmiany w zachowaniu Wiktorii, która już nie jest tak nieporadna i zagubiona, jak na początku. W tym tomie , przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności, trafia ona do Tartaru, z którego nie ma drogi ucieczki (ale czy na pewno?) Poznając Tatar odkrywamy nowy świat i postaci, które...

Tym razem trafiamy do Tartaru, Krainy Potępieńców. Odmienna od Piekła i Nieba daję powiew świeżości i jest idealnym miejscem na kulminację tej części serii.

Trzeci tom spodobał mi się bardziej od poprzednich.
Wątek romantyczny i rozwój relacji podstępnego diabła i nowej potępionej satysfakcjonuję po zmaganiach z poprzednich części.
Wiktoria przestała polegać wyłącznie na pomocy z zewnątrz i wzięła sprawy w swoje ręce. Stała się dojrzalszą osobą. Dostrzega się stopniową przemianę, wynikająco z przygód i doświadczeń bohaterki, co się ceni.

Oczywiście, zawsze jest jakieś, ALE... niektóre rzeczy się po prostu nie zmieniają.

Tym razem trafiamy do Tartaru, Krainy Potępieńców. Odmienna od Piekła i Nieba daję powiew świeżości i jest idealnym miejscem na kulminację tej części serii.

Trzeci tom spodobał mi się bardziej od poprzednich.
Wątek romantyczny i rozwój relacji podstępnego diabła i nowej potępionej satysfakcjonuję po zmaganiach z poprzednich części.
Wiktoria przestała polegać wyłącznie na...

Mamy znowu do czynienia z Belethem, który jak zawsze knuje aby zdobyć Wiktorię. Jak zawsze chciał się pozbyć rywala w postaci Piotra. W związku z tym przekupuje Śmierć aby ta pozbyła się go zostawiając w Tartarze. Niestety jak zawsze to bywa plan Beletha ma swoje wady. Tak jak przy wcześniejszych intrygach coś idzie nie tak. Zamiast Piotra do Tartaru trafia Wiktoria. Od razu jej się to miejsce nie podoba i przyskwarza sobie wrogów. Jednak jak to bywa z Wiktorią potrafi i tam wywołać niezłe zamieszanie.





Beleth próbując naprawić swój błąd prosi o pomoc Lucyfera i Garbiela ale niestety oni odmawiają. Jest jednak jeden sposób aby się dostać do Tartaru i pomóc w ucieczce Wiktorii. Wiąże się to z ogromnym poświęceniem ze strony przystojnego diabła. Oczywiście w tym wszystkim nie brakuje dużej dawki humoru.

Mamy znowu do czynienia z Belethem, który jak zawsze knuje aby zdobyć Wiktorię. Jak zawsze chciał się pozbyć rywala w postaci Piotra. W związku z tym przekupuje Śmierć aby ta pozbyła się go zostawiając w Tartarze. Niestety jak zawsze to bywa plan Beletha ma swoje wady. Tak jak przy wcześniejszych intrygach coś idzie nie tak. Zamiast Piotra do Tartaru trafia Wiktoria. Od...

Najlepsza z trylogii. Świetnie się przy niej bawiłam :D

Najlepsza z trylogii. Świetnie się przy niej bawiłam :D

Po raz kolejny wracam do świata wykreowanego przez Katarzynę Berenikę Miszczuk. Jest to moje już prawdopodobnie czwarte spotkanie z serią anielsko-diabelską o Wiktorii Biankowskiej. Za każdym razem reread budzi we mnie niepokój, że tym razem książki nie będą w stanie wywrzeć na mnie takiego wrażenia, jak poprzednio. Na szczęście jeszcze nigdy się nie zawiodłam.

Wiktoria po swoich przygodach w Piekle i w Niebiosach może spokojnie wrócić na Ziemię i wieść tam swoje spokojne nieżycie. Brzmi zbyt sielankowo, by mogło się to udać naszej głównej bohaterce. Diablico-anielica po raz kolejny pada ofiarą knowań diabłów, jednak tym razem skutki są przerażające. Wiktoria trafia do Tartaru – mitycznego miejsca, do którego trafiają tylko potępione dusze i z którego nie ma ucieczki. Na swojej drodze spotyka tak „znamienite” osobistości jak Hitler, Kuba Rozpruwacz, czy Elżbieta Batory. Czy zakochany w niej Beleth zdoła odrzucić swoją diabelskość, aby uratować ukochaną?

Muszę przyznać, że choć uwielbiam tę serię całym sercem, to chyba „Ja, potępiona” wypada w rankingu najsłabiej. Uważam, że pomysł na książkę był rewelacyjny. Stworzenie otoczenia jak zwykle wyszło pisarce niesamowicie – Tartar przypomina mi odrobinę świat przedstawiony w „Roku 1984” Orwella. Wydaje mi się, że pomimo rozwiązań, jakie podsunęła nam Miszczuk, wszystko poszło zbyt lekko – szczególnie do połowy powieści. Wiem, że Wiktoria jest jednocześnie postacią, która ma takiego pecha, jak nikt inny, a jednocześnie wychodzi z opałów z nadzwyczajną łatwością.

Autorka niezmiennie zachwyca mnie rozwiązaniami w danych sytuacjach. Jak już wspomniałam w recenzji „Ja, anielica”, potrzeba dogłębnej wiedzy z danego zakresu, aby stworzyć tak dopracowany świat przedstawiony i tak realnie nakreślić wszelkie intrygi. Uwielbiam lekki styl pisania, jakim posługuje się Katarzyna Berenika Miszczuk i nie mogę doczekać się, żeby zobaczyć jak będzie wyglądała kontynuacja serii wydana po tak wielu latach oczekiwania.

Jak zawsze polecam Wam serię, a przynajmniej pierwsze trzy tomy. Za czwartą część zabieram się od razu, choć z lekkimi obawami. Mam nadzieję, że spodoba mi się równie mocno, jak jej poprzedniczki.
________
Na całość recenzji oraz dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: https://atramentowaprzystan.blogspot.com/2023/01/ja-potepiona-wiktoria-biankowska-tom.html

Po raz kolejny wracam do świata wykreowanego przez Katarzynę Berenikę Miszczuk. Jest to moje już prawdopodobnie czwarte spotkanie z serią anielsko-diabelską o Wiktorii Biankowskiej. Za każdym razem reread budzi we mnie niepokój, że tym razem książki nie będą w stanie wywrzeć na mnie takiego wrażenia, jak poprzednio. Na szczęście jeszcze nigdy się nie zawiodłam.

Wiktoria...