Książka hucznie nazywana ,,Indyjskim Przeminęło z Wiatrem", sama przez tą szufladkę rzuca na siebie ciężkie jarzmo bycia gorszą, bo porównywać się do klasyka uwielbianego przez miliony jest trudno. Nie ukrywam że przez całą lekturę chodziło za mną właśnie to zdanie widniejące na okładce, sprawiało że chcąc nie chcąc zestawiałam tą pozycje z ukochaną lekturą o Scarlett O'Harze. Czy uważam zatem że faktycznie były podobne? Cóż, niewątpliwie autorka ,,Tygrysich Wzgórz" zaczerpnęła nieco motywów z książki Margaret Mitchelli. Próbowała nawet stworzyć bohaterów podobnych w swej psychologii do porównywanego klasyka. Główna bohaterka ma być indyjską Scarlett O'harą a Macu Rhettem Buttlerem. Niestety subiektywnie uważam, że bohaterowie w ,,Tygrysich Wzgórzach" byli dużo bardziej infantylni i mniej ,,kupiłam" ich motywacje oraz zachowania. Były lepsze i gorsze momenty, niemniej być może z uwagi na odmienność indyjskiej kultury, a być może po prostu przez błędy w samej twórczości, bohaterowie byli przez większość czasu irytujący i zachowywali się nieadekwatnie do pewnych zdarzeń.
Lubiłam jednego bohatera, ale ten szybko stracił moje uznanie czymś co próbowano wytłumaczyć traumą. Mnie ta argumentacja nie przekonała.
Przez większość czasu bawiłam się dobrze, widać że autorka próbowała nie zanudzić czytelnika, niestety nie byłam w stanie współczuć bohaterom więc całość wypadła raczej średnio. Lektura przeczytana bez większych emocji a to niestety zawsze na minus. Momentami rozwiązania fabularne kojarzyły mi się z melodramatycznym filmem rodem z Bollywoodu. Sięgając po coś mianującego się ,,Indyjskim Przeminęło z Wiatrem" pragnęłam czegoś ambitniejszego.
Poza tym tej pozycji zabrakło klasy. Momentami wulgarna i przesadnie nacechowana erotycznie. Te wstawki odbierały jej pięknego klimatu który przez cały czas autorka starała się nam przekazać.
Na duży plus język autorki. Wspaniałe opisy przyrody, ludzi, kultury i niektórych zagadnień społecznych. Te części czytało mi się bez większych zastrzeżeń a nawet często w myślach chwaliłam kunszt literacki. Wczytując się w kolejne strony można było poczuć się jak w indyjskiej puszczy.
Niewątpliwie jest to ciekawa pozycja, niestety moim skromnym zdaniem nie wiele wnosi do mojego ogromnego księgozbioru i na pewno dość szybko o niej zapomnę.

Książka hucznie nazywana ,,Indyjskim Przeminęło z Wiatrem", sama przez tą szufladkę rzuca na siebie ciężkie jarzmo bycia gorszą, bo porównywać się do klasyka uwielbianego przez miliony jest trudno. Nie ukrywam że przez całą lekturę chodziło za mną właśnie to zdanie widniejące na okładce, sprawiało że chcąc nie chcąc zestawiałam tą pozycje z ukochaną lekturą o Scarlett...

Nie jestem fanką tego typu literatury ale skoro wpadła mi w ręce dlaczego nie spróbować? Książka oczarowała mnie dość szybko i z wielką przyjemnością ją przeczytałam. Ktoś napisał, że akcji jest niewiele... ja uważam, że cały czas jest akcja :) dla mnie wspaniała historia, szczerze polecam.

Nie jestem fanką tego typu literatury ale skoro wpadła mi w ręce dlaczego nie spróbować? Książka oczarowała mnie dość szybko i z wielką przyjemnością ją przeczytałam. Ktoś napisał, że akcji jest niewiele... ja uważam, że cały czas jest akcja :) dla mnie wspaniała historia, szczerze polecam.

Fascynująca...

Fascynująca...

Szukalam czegos egzotycznego na wakacje, w istocie jest to ksiazka oryginalna z uwagi na miejsce akcji, ale samej akcji jest niewiele. Moze tak mialo byc, ale ja jestem zdania, ze nawet romans powinien miec jakas dynamike.

Szukalam czegos egzotycznego na wakacje, w istocie jest to ksiazka oryginalna z uwagi na miejsce akcji, ale samej akcji jest niewiele. Moze tak mialo byc, ale ja jestem zdania, ze nawet romans powinien miec jakas dynamike.

Gdyby to była po prostu saga rodzinna z protagonistką trzymającą się uporczywie jakiejś mrzonki, nawet jeśli przez to rozwala sobie całe życie,jeszcze bym przebolała, bo Sarita Mandanna ma talent do zapierających dech w piersiach opisów i snucia ciekawych opowieści, choć może trochę zbyt przygnębiających. Ale autorka uparła się postawić diagnozę społeczną, wedle której całym złem tego świata i przekleństwem bohaterów jest biały człowiek.
Biali przynoszą ze sobą wszystkie plagi, jakie tylko może pomieścić to epokowe dzieło: zanieczyszczenie środowiska, choroby, zboczenia, głód, wojnę, itd. Już pomijam scenę z wiewiórką, którą oczywiście morduje biały degenerat. Ja rozumiem, że Hindusi mogą mieć wiele za złe brytyjskim kolonizatorom, którzy ich gnębili przez niemal stulecie, ale chyba zapomniała, albo nie doczytała, że biali to nie tylko Anglicy.
A tu pani Mandanna jest o krok od stwierdzenia, że gdyby nie ci jaśniejsi, to by wszystko było pięknie: Dewi wyszłaby za Maću, żyliby razem długie lata w szczęściu i zdrowiu, Deewanna nigdy by się nie poważył dotknąć swojej księżniczki, wielbiąc ją jedynie z daleka...no, cud, miód i orzeszki. A tak, nawet się głupek porządnie zabić nie umiał, żeby zejść Dewi z drogi do spełnienia jej egoistycznych zachcianek, bo użył broni białego człowieka, która oczywiście, jak wszystko, co białego człowieka, była do d...

Gdyby to była po prostu saga rodzinna z protagonistką trzymającą się uporczywie jakiejś mrzonki, nawet jeśli przez to rozwala sobie całe życie,jeszcze bym przebolała, bo Sarita Mandanna ma talent do zapierających dech w piersiach opisów i snucia ciekawych opowieści, choć może trochę zbyt przygnębiających. Ale autorka uparła się postawić diagnozę społeczną, wedle której...

Nie bez powodu kolorem przewodnim w okładkowej grafice tej książki jest zieleń we wszystkich odcieniach. Intensywna, jaskrawa i ciemna, żywa jak wzgórza dystryktu Kodagu z najwyższym wzniesieniem Tadiandamol, położonym w południowych Indiach. Pokryty parną, duszną, gęstą dżunglą pełną bujnej roślinności, która zakwitała plamami kwiatów w intensywnych kolorach czerpanych z wielobarwnej palety matki natury, wydzielając intensywny, słodki aromat przenikający powietrze. Jednocześnie tak niebezpieczną, że od wieków na jej szlakach prowadzących do schowanych w centrum wiosek, czuwali wyznaczeni mężczyźni wypatrujący słoni, a najsilniejsi mogli dowieść swojej odwagi zabijając tygrysa i zdobywając szlachetny tytuł jego pogromcy. To tam, w środku zielonej głuszy, w miejscu do którego drogę znali "tylko mieszkańcy Kodagu i służące im plemię Poleja o skórze czarnej jak węgiel", wśród zapomnianych, starych świątyń, spływających po stokach połyskliwych wodospadów i otwartego błękitu nieba, żyły od pokoleń dwa klany, Naćimandów i Kambejmadów, których losy nierozerwalnie splotły ze sobą narodziny dziewczynki w 1878 roku. Jej przyjście na świat zwiastowały sunące po niebie czaple, będące nieodłącznym elementem otaczającego ją krajobrazu, ale i od tej chwili również jej losu. Pojawiały się zawsze w najbardziej znaczących, przełomowych momentach jej życia, chociaż ich nie dostrzegała. Jej matka wiedziała, że córka nazwana na cześć prababki Dewammą, będzie wyjątkową kobietą. I Dewi, jak nazywali ją najbliżsi, właśnie taką się stała. Tak wyjątkową w swojej urodzie i jedyną w charakterze, że cechy te, oprócz radości i przyjemności bycia uwielbianą przez najbliższych, stały się również jej przekleństwem i przyczyną łańcucha nieszczęść naznaczających przyjaźń z Dewanną, z którym byli sobie bliscy, jak dwa nasionka w strączku kardamonu i miłość do jego kuzyna Maću, który dla niej złamał przysięgę, wyrzekając się swojego boga. Chociaż wróżba dla Dewi, wyczytana przez starego kapłana z manuskryptu umieszczonego na liściach figowca, nie zapowiadała tego, brzmiąc tak optymistycznie, jak życzyłaby sobie każda matka dla swojej dziewczynki – "Wyjdzie za mąż (…) i wyda na świat potomstwo." Dodanym po krótkiej chwili słowem „ale”, matka nie zawracała sobie głowy. Usłyszała to, co chciała zobaczyć w przyszłości małej Dewi.
A życie toczyło się swoimi ścieżkami, żłobiło swoje koleiny losu pogłębiając i poszerzając wywróżone pojęcia, nadając im wielorakie znaczenia, odsłaniając drugie dno, ukazując inną prawdę, daleką i niezależną od człowieczej nadziei, życzeń, wyobrażeń i ogólnych, ale obiektywnych wróżb przeznaczenia.
Towarzyszyłam jej przez dwa wieki od 1878 do 1936 roku, przyglądając się trzem wiodącym bohaterom, których imiona były jednocześnie tytułami trzech, kolejnych rozdziałów. I mimo, że Dewi nie była wymieniona wśród nich, to ona była główną bohaterką, zawsze obecną, jeśli nie fizycznie to w myślach i wspomnieniach postaci wiodącej tę epicką opowieść. Sagę kilku pokoleń dwóch klanów, przywiązanych do tradycji i do ziemi, która była dla nich jak oddech, jak powietrze, bez którego nie było istnienia i przyszłości rodziny. Opisaną ze szczegółami codziennego, nieśpiesznego życia, obyczajów i zwyczajów ulegających z czasem angielskim wpływom na tle przemian politycznych ówczesnego świata. Kreśloną scenami, za którymi kłębiły się uczucia miłości, dla której popełniano tragedię i pozbawiano się życia (również homoseksualnej),nienawiści między małżonkami, strachu przed ludzkim sadyzmem, tęsknoty za uśmiechem ukochanej, poczucia krzywdy odtrąconego dziecka, lęku przed utratą rodzinnej ziemi, cierpienia znoszonego w milczeniu, nadziei na odwrócenie losu, radości codziennego życia, spełnienia i braku w jednym akcie miłosnym, a także okrucieństwa fizycznego i psychicznego, zmuszające mnie do przerw w czytaniu dla złapania oddechu, dla ogarnięcia myśli, odciążenia przepełnionego bólem serca. Starałam się być tak samo nieustępliwa, twarda i dzielna jak Dewi, chociaż miałam więcej powodów do łez, do smutku, do melancholii, bo widziałam i wiedziałam więcej niż ona, mogąc być wolną od jednoznacznych ocen i wyroków, które z kolei jej serce raniły, zamykały i pieczętowały na lata.
Aż przyszedł ten moment, kiedy nagromadzone emocje musiały się przelać. Dewi nie była ze stali. Ja również. Nawet nie wiem, kiedy i w jaki sposób autorka umieściła w moim umyśle i sercu tak duży bagaż wrażeń, uczuć, wzruszeń i emocji, które pod wpływem jednego wykrzyczanego zdania osoby milczącej i w pokorze latami znoszącej swoją karmę, jednego skojarzenia przywołanego z przeszłości, wywołały łzy. Opowieść tak bardzo przylgnęła mi do serca, że już nie wiedziałam nad czym płaczę i z jakiego powodu, dopóki nie odkryłam, że… nad życiem. Bo ta historia o dwóch klanach gdzieś w Indiach, to właściwie opowieść właśnie o życiu. Nie tylko Dewi, Dewanny i Maću, ale będącego udziałem każdego człowieka na ziemi. Losie ciężkim, pokrętnym, trudnym, zwodniczym, poplątanym, nieprzeniknionym, dziko niezależnym i nieprzewidywalnym, którego koszt czasami przerasta człowiecze możliwości fizycznego i psychicznego istnienia. Ale i pełnym nadziei jak kolor okładkowej zieleni, chwil uczących powstawać z kolan i każących podnosić się z upadków, momentów wlewających otuchę pozwalającą budować przyszłość opartą na rodzinnej ziemi i jej tradycji, ze stale powtarzanym zdaniem dla siebie i wbrew sobie przez Dewi – Trzeba żyć! Trzeba zawsze walczyć! Trzeba iść stale do przodu! – wspierając się radą ukochanej babci – "Prawdziwe piękno kwiatu tkwi nie w jego wielkości ani w kolorze płatków, lecz w jego zapachu."
Przeżyłam czytelniczy katharsis.
http://naostrzuksiazki.pl/

Nie bez powodu kolorem przewodnim w okładkowej grafice tej książki jest zieleń we wszystkich odcieniach. Intensywna, jaskrawa i ciemna, żywa jak wzgórza dystryktu Kodagu z najwyższym wzniesieniem Tadiandamol, położonym w południowych Indiach. Pokryty parną, duszną, gęstą dżunglą pełną bujnej roślinności, która zakwitała plamami kwiatów w intensywnych kolorach czerpanych z...

https://slowemmalowane.blogspot.com/2011/07/sarita-mandanna-tygrysie-wzgorza.html

https://slowemmalowane.blogspot.com/2011/07/sarita-mandanna-tygrysie-wzgorza.html

Uwielbiam klimaty Indii i marzy mi się aby tam kiedyś pojechać. Między innymi dlatego sięgnęłam po tę książkę. A dodatkowym atutem było jeszcze, że jest to saga rodzinna. Powieść pięknym językiem napisana, zapada się w nią jak w bezgraniczny ocean.
Od samego początku książka ma coś w sobie takiego, że czytając ją czułam się jak bym była koło głównych bohaterów i razem z nimi przeżywała życie.
Główną bohaterką jest mała Dewi, która razem ze swoim przyjacielem Dewannem zaczyna podróż w życie. Razem dorastają, razem się bawią, uczą i marzą. Jednak gdy na drodze młodziutkiej Dewi staje tajemniczy Macu wszystko się zmienia. Dewi pragnie zostać jego żoną a tymczasem jej kochany przyjaciel Dewanna pragnie Dewi jako swoją żoną. Pod wpływem różnych zdarzeń i okoliczności dochodzi do tragicznych wydarzeń, które zmienią całkowicie życie tej trójki. Czy uda im się znaleźć rozwiązanie aby każde z nich doznało szczęśćia? Czy jednak ktoś będzie musiał się poświęcić bądź złożyć ofiarę aby ten drugi mógł być szczęśliwy?
Autorka w piękny sposób obrazuje relacje międzypokoleniowe i jak czasami życie potrafi się skomplikować przez jedno wydarzenie. Każdy z bohaterów jest inny, każdy na swój sposób piękny zewnętrznie jak i wewnętrznie. Niby pochodzący z tej samej wioski ale każde z innej rodziny o innych tradycjach i podejściu do życia.
Powieść mnie zachwyciła, przeniosła w piękny, kolorowy świat Indii i tamtejszej kultury. Autorka super na kartkach papieru oddała klimat panujący w tym pięknym kraju. Czułam się jakbym tam była-siedziała obok nich i wszystko przeżywała naprawdę:)
Serdecznie polecam ponieważ naprawdę warto zatracić się dla tych pięciuset stron, które z pewnością zostawią niedosyt po skończonej lekturze:)

Uwielbiam klimaty Indii i marzy mi się aby tam kiedyś pojechać. Między innymi dlatego sięgnęłam po tę książkę. A dodatkowym atutem było jeszcze, że jest to saga rodzinna. Powieść pięknym językiem napisana, zapada się w nią jak w bezgraniczny ocean.
Od samego początku książka ma coś w sobie takiego, że czytając ją czułam się jak bym była koło głównych bohaterów i razem z...

Wspaniała saga rozgrywająca się na przestrzeni wielu lat w Indiach.Autorka porusza proglemy społeczne ,proglemy plantatorów.Największą zaletą tej sagi to opisane życie codzienne ,ceremonie ,opisy dżungli ,wzgórz i plantacji kawy.Wciągająca ,ciekawa Polecam.

Wspaniała saga rozgrywająca się na przestrzeni wielu lat w Indiach.Autorka porusza proglemy społeczne ,proglemy plantatorów.Największą zaletą tej sagi to opisane życie codzienne ,ceremonie ,opisy dżungli ,wzgórz i plantacji kawy.Wciągająca ,ciekawa Polecam.

Akcja powieści toczy się na przełomie XIX i XX wieku w Kodagu. Jest to górzysty region Indii. Głównej bohaterce, kobiecie o imieniu Dewi towarzyszymy od momentu jej narodzin. Razem z nią dorastamy, spędzamy miłe chwile na zabawie z młodszym kuzynem Dewanną oraz zakochujemy się w Macu, łowcy tygrysów. Lecz to nie wszystko. Obserwujemy również jak wyglądało życie w wielopokoleniowej rodzinie liczącej kilkudziesięciu członków, jak się ubierały kobiety w tym okresie, co jedli wtedy mieszkańcy Kodagu, jakie zachowanie było aprobowane, a które wywoływało oburzenie społeczności. Oglądamy relacje pomiędzy kastami, jak odnosili się panowie hinduscy do Polejów, a w jaki sposób układały się ich stosunki z białymi mieszkańcami regionu, głównie Anglikami i Niemcami. Widzimy, w jakich szkołach uczyły się dzieci zamożnych Hindusów oraz dowiadujemy się, co to było kotowanie. A przede wszystkim towarzyszymy bohaterce w obrzędach i uroczystościach, począwszy od chrztu, przez zaślubiny do pogrzebu. Sama historia, o dziwo, nie jest zwyczajnym romansidłem. Postaci powieści przeżywają całkiem przyziemne rozterki i popełniają błędy, z których konsekwencjami muszą się potem borykać, czasami przez długie lata. Co prawda, mnie osobiście nie porwała ta historia, chyba ze względu na dłużyzny oraz częste zmiany głównego bohatera, co sprawia, że czytelnik nie utożsamia się z żadnym z nich, a tym samym nie przeżywa razem z nimi opisywanych burz namiętności, które są ich udziałem. A może to wina odmiennego od europejskiego sposobu widzenia świata. Jedna rzecz mnie urzekła. Sposób w jaki mieszkańcy Kodagu zwracają się do swoich dzieci – niesamowicie czuły i kochający.

Akcja powieści toczy się na przełomie XIX i XX wieku w Kodagu. Jest to górzysty region Indii. Głównej bohaterce, kobiecie o imieniu Dewi towarzyszymy od momentu jej narodzin. Razem z nią dorastamy, spędzamy miłe chwile na zabawie z młodszym kuzynem Dewanną oraz zakochujemy się w Macu, łowcy tygrysów. Lecz to nie wszystko. Obserwujemy również jak wyglądało życie w...