Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poznajemy równolegle dwie kobiety z dwóch całkowicie różnych światów. Izabella jest dzieckiem dwójki archeologów, Francuzki i Anglika zamieszkujących w Londynie. To ona w wiekszości jest narratorem opisującym wydarzenia, jakie nastapiły po śmierci jej ojca, który zapisał jej nie tylko dom rodzinny ale i tajemnicze pudełko z dokumentami i amuletem, który z początku może niepozornie wygląda, ale przynosi dziewczynie wielkie szczęście i w każdej trudnej sytuacji dziewczyna czuje jego moc...Mimo początkowej niechęci, coś sprawia, że jednak wyrusza w podróż mającą przy okazji wyjaśnić pochodzenie tego przedmiotu. Ale nawet w Maroku mało kto może odczytać insktypcję zapisaną w tifinagh. Równolegle poznajemy Mariatę, potomkinię Założycielki plemienia, uznawanej za istotę eteryczną, waleczną i dzielną. Wydawać by sie mogło, że księzniczka powinna conajmniej żyć w dostatku i należnym jej szacunku, ale zdecydowanie tak nie jest. Żeby za wiele nie zdaradzić, napiszę, że życie rzuca ją z kąta w kąt nie szczędząc jej poniżeń i ciosów. Izabella, jako, że wychowana w naszej kulturze, niektórym może sie wydać postacią nieciekawą, ale bez niej my, europejczycy nie poczulibyśmy tego, jak inne są nasze kultury. Mi wbrew wszelkiemu przekonaniu ta postać podobała się. Była taka...moja, europejska. A jednocześnie poznała sens słów "magia" i "przeznaczenie". Magia w afrykańskim znaczeniu. Czytając ksiażkę trudo jest się oderwać, bo pomimo tego, że kilka książek o wymowie afrykańsko- arabskiej w ręce mi wpadło, to jednak w tej książce widzimy nie tylko różnice europejsko- afrykańskie, ale arabsko-afrykańskie, co może troszkę dziwić. Poznaję więc różnice pomiędzy Muzułmanami, a Kel Tamasheq (nazwanych przez Muzułaman Tuaregami czyli bezbożnikami). I widzę wyraźnie moja ignorancję, która nakazała mi sądzić, że Afrykę zamieszkują głównie Muzułmanie i "zacofańcy"... I brnąc dalej w powieść, mam wrażenie, że te dwie dziewczyny muszą się spotkać, gdzieś tam na Pustyni. Muszą sobie nawzajem pomóc i się pokochać, bo chociaż są tak różne, to jednak tak podobne. Zakończenie mnie nieźle zaskoczyło i z pewnością nie zawiodło. Książka ewidentnie pokazuje, że w każdej kulturze i religii mamy ludzi złych i dobrych, interpretujących świat i jego zasady w najróżniejszy sposób. A spośród wielu wartości człowieka hołubione są: Wiara, Nadzieja, Miłość...W każdym miejscu na Ziemi można na najróżniejsze sposoby doceniać potęgę Natury, piękno otaczająego świata. My Europejczycy widzimy w pustyni plażę bez wody, skwar słońca lejący się z nieba i kości bielejace na słońcu, a okazuje się, że ktoś może to widzieć całkiem inaczej...