Wywiad bardzo interesujący i pokazuje jak niezwykłą osobowością jest Sarita Mandanna .

Wywiad bardzo interesujący i pokazuje jak niezwykłą osobowością jest Sarita Mandanna .

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

gratuluję samozaparcia "Pracowałam wtedy na pełnym etacie. Wracałam więc z pracy o dziesiątej lub jedenastej wieczorem i zaczynałam pisać. Pisałam do trzeciej nad ranem, a później znów szłam do pracy. To trwało pięć lat. I oczywiście miałam wiele momentów zwątpienia."

Mi wciąż go brakuje...

gratuluję samozaparcia "Pracowałam wtedy na pełnym etacie. Wracałam więc z pracy o dziesiątej lub jedenastej wieczorem i zaczynałam pisać. Pisałam do trzeciej nad ranem, a później znów szłam do pracy. To trwało pięć lat. I oczywiście miałam wiele momentów zwątpienia."

Mi wciąż go brakuje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Bardzo ciekawy wywiad. :)

Bardzo ciekawy wywiad. :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

slicznie dziekuje za audiobooka :-) ogromnie sie ciesze ze moglam zadac pytanie wlasnie tej autorce

slicznie dziekuje za audiobooka :-) ogromnie sie ciesze ze moglam zadac pytanie wlasnie tej autorce

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

gratulacje, bardzo fajny i ciekawy wywiad :)

gratulacje, bardzo fajny i ciekawy wywiad :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jakie to uczucie stać się pisarką o międzynarodowej sławie? Czy pisząc swoją książkę wierzyłaś, że może trafić w ręce czytelników na całym świecie?

Nigdy. Mam ekonomiczne wykształcenie i pełnoetatową, płatną pracę w finansach. Kiedy zaczęłam pisać książkę nie znałam żadnego pisarza, ani żadnego wydawcy. Wszyscy moi znajomi byli albo finansistami albo marketing owcami. Rozpoczęłam pisać książkę dla jej historii. Opowieść po prostu powstała w mojej głowie i bardzo chciałam ją napisać. Oczywiście chciałam, aby została opublikowana, jednak nigdy tak naprawdę o tym nie myślałam. Nie wiedziałam czy będzie nawet wystarczająco dobra, aby zostać wydana. Natomiast została nie tylko opublikowana, ale także przetłumaczona na tyle różnych języków i wydana w tak wielu krajach. To naprawdę było jak jakiś sen, miałam rzeczywiście bardzo dużo szczęścia. Napisałam ją po angielsku, a potem została przetłumaczona na 18 innych języków.

Jak rozpoczęłaś pracę nad książką?

Zupełnie mnie to zaskoczyło. Jestem zwyczajnym czytelnikiem. Kocham czytać książki. Dorastałam w środowisku, gdzie zawsze było bardzo dużo książek. Moja mam czyta sporo. Myślałam, że mogłabym pisać, ale że może zrobię to któregoś dnia, jako jakiś dodatek. Wszystko zmieniło się pewnego dnia, mieszkałam wtedy z Nowym Jorku. Transakcja, którą się zajmowałam szła akurat bardzo źle, mój szef bardzo na mnie naciskał. Wróciłam do domu późno wieczorem i chciałam po prostu zrobić coś, co nie będzie miało nic wspólnego z liczbami. Otworzyłam więc mojego laptopa i po prostu zaczęłam pisać. Trwało to jakiś tydzień. Wracałam z pracy i po prostu pisałam. Po tygodniu odkryłam, że dawało mi to dużo satysfakcji i przyjemności. Pomyślałam więc, że mogłabym po prostu pisać. Nie były to jeszcze „Tygrysie wzgórza”, była to inna opowieść, również dziejąca się w Kodagu. Natomiast, obojętnie jak bardzo naiwnie to brzmi, pomyślałam wtedy, że mogłabym napisać powieść.

Czy w trakcie pisania książki miałaś momenty zwątpienia? Co było Twoją największą motywacją?

Pisanie tej powieści zajęło mi bardzo dużo czasu. To jest dość gruba książka. Pracowałam wtedy na pełnym etacie. Wracałam więc z pracy o dziesiątej lub jedenastej wieczorem i zaczynałam pisać. Pisałam do trzeciej nad ranem, a później znów szłam do pracy. To trwało pięć lat. I oczywiście miałam wiele momentów zwątpienia. O trzeciej nad ranem w Indiach jest środek dnia, więc często dzwoniłam do mojej mamy i żaliłam się, że jestem bardzo zmęczona, że nie wiem czemu to sobie robię. Wtedy moja mam mi odpowiadała, że nikt nie zmusza mnie do tego, więc żebym po prostu przestała. Ale ja nie mogłam przestać. Po prostu musiałam to robić. Było naprawdę wiele momentów, kiedy chciałam przerwać pracę, ale kiedy tylko to robiłam, coś ciągnęło mnie znów do pisania. Moją motywacją była sama historia. Ona mnie wypełniała. Nie wiedziałam czy zostanie opublikowana, zresztą nie po to ją pisałam. To nie była nawet miłość do pisania, to była wręcz obsesja.

Czy główna bohaterka “Tygrysich wzgórz”, Devi, w jakiś sposób Ciebie przypomina?

Nie sądzę, bym była dokładnie taka jak ona. Myślę jednak, że gdy tworzy się coś swojego, dodaje się coś od siebie. Więc na pewno jest ze mnie coś w Devi, jest coś ze mnie w Devannie. Coś ze mnie jest, choć wszyscy bohaterowie są przecież fikcyjni. Devi przypomina jednak kobiety z mojej rodziny. Moja prababcia była także bardzo silną kobietą. Bardzo wcześnie owdowiała. Miała szóstkę dzieci, a najmłodsze w tym czasie, mój dziadek, miało rok. Cała rodzina radziła jej, aby sprzedała swoją posiadłość i za pieniądze ze sprzedaży zamieszkałą w mieście. Jednak mówiła wszystkim, że sama sobie poradzi. Była bardzo małą osobą, która chodziła z nożem w dłonie i sama się wszystkim zajmowała. W Kodagu jest wiele tego typu kobiet. A Devi jest jedną z nich.

W dzieciństwie fascynowały Cię opowieści dziadka. Czy wpłynęły one na Twoją książkę?

Oczywiście. Przede wszystkim wiele historii dotyczących kultury. Na przykład tygrysi ślub i wszystkie festiwale są zakorzenione w rzeczywistości. Sama historia jest jednak zupełnie fikcyjna. Także ze względu na to, że Kodagu jest bardzo niewielkim miejscem. Nie chciałam, aby ktoś kiedyś przyszedł do mnie mówiąc, że to jest historia jego babci, a ja o niej napisałam. Wszystkie historie są fikcją, natomiast wiernie odzwierciedliłam otoczenie, świat, w którym się dzieją.

Dlaczego opuściłaś rodzinne Indie? Czego najbardziej żałujesz?

Nie żałuję opuszczenia Indii, bo one zawsze pozostały mi bliskie. Na świecie jest tak wiele rzeczy i miejsc do zobaczenia, byłam tego wszystkiego ciekawa. Ważna także jest edukacja oraz moja praca. Byłam oddelegowywana z miejsca na miejsce, dużo podróżowałam, uczyłam się w Nowym Jorku. Mimo to mam bardzo duże poczucie przynależności do Kodagu. Moi rodzice i moja rodzina wciąż tam żyją. To jest miejsce, gdzie zawsze będę wracać.

Jak bardzo Nowy Jork różni się od Indii, które z tych miejsc wolisz?

Te miejsca bardzo się różnią. Kocham Nowy Jork. Łatwo się tam odnalazłam, zresztą jak wielu moich indyjskich przyjaciół, którzy mieszkają w Nowym Jorku. Uważam, że mam duże szczęście, mogąc łączyć dwa różne światy. To pozwala między innymi zapomnieć o różnicach i cieszyć się podobieństwami. Obecnie Indie modernizują się i stają się coraz bardziej podobne do zachodniego świata. Jest masa świetnych restauracji, nocnych klubów. Pod tym względem jest podobnie. Ale jest też wiele różnic. Na przykład, gdy przyjeżdżam do Kodagu, przyjeżdżam na wieś. Jest to zupełne przeciwieństwo miasta I również to uwielbiam. Myślę, że w obu tych miejscach można być zarówno tradycjonalistką jak i nowoczesną osobą. A więc kiedy idę w Kodagu na ślub, ubieram tradycyjne stroje. W domu jednak łączę się z Internetem i sprawdzam maile. Tak samo robię w Nowym Jorku. Mam tam wielu przyjaciół, z którymi dorastałam w Indii, więc kiedy więc obchodzimy różne święta, ubieramy się w tradycyjne stroje, jemy tradycyjne jedzenie. To wspaniałe, jak w obu tych miejscach można łączyć dwie kultury: wschodnią i zachodnią.

Jak bardzo Indie z początku XX wieku, kiedy dzieje się akcja „Tygrysich wzgórz” różnią się od obecnych Indii?

Kodagu wygląda podobnie jak wtedy, choć jest obecnie bardzo modernizowane. Widać, że się zmienia. Wciąż pozostaje jednak ogromna przepaść pomiedzy bogatymi a biednymi. Wieś otwiera się na edukację, widać naprawdę duży postęp. Największą różnicą jest rozwój tutystyki. Przez długi czas ludzie w Indiach nic nie wiedzieli o Kodagu. Był on naszą małą tajemnicą, do czasu kiedy został odkryty jako region turystyczny. Z jednej strony cieszymy się, że zostało odkryte jego piękno. Z drugiej, ze względu na duże natężenie zwiedzających, boimy się, że to piękno zostanie zniszczone.

Jak postrzegasz kobiety w Indiach? Jako tradycjonalistki, czy nowoczesne dziewczyny?

To wszystko zależy od rodziny. Ja dorastałam w bardzo liberalnym domu. Moi rodzice powiedzieli mi, abym wyszła za mąż za kogoś, kto mnie uszczęśliwi. Ostatecznie okazało się, że mój mąż również pochodzi z Kodagu, więc byli bardzo zadowoleni. Nie było jednak żadnego ciśnienia. Moja siostra i ja zawsze byłyśmy wolne, miałyśmy prawo samodzielnie podejmować decyzje. Moi rodzice pozwolili mi na przykład jechać do Hong Kongu., choć nie znałam tam nikogo – rzecz niezwykła w kontekście indyjskiej kultury. Wszystko jednak zależy od rodziny. Wciąż jest wielu konserwatystów.
A jeśli chodzi o sari? Moja matka często nosi sari. Ja uwielbiam nosić sari w domu, ale jednocześnie lubię też dżinsy. Najbardziej idealnym wyjściem jest miks tradycjonalizmu i nowoczesności. Znam swoją tradycję, znam historię, jednak jako kobieta mam wykształcenie, siłę i niezależność, aby żyć nowocześnie.

Czy uważasz, że wpływ zachodniej kultury na Indie jest pozytywny?

Tak. Ideałem jest brać wszystko co najlepsze ze wszystkich kultur. Jest wiele wspaniałych rzeczy w indyjskiej kulturze. Jest wiele rzeczy z zachodniej kultury, których można się nauczyć. Nie ma znaczenia gdzie się mieszka, najważniejszet o obserwować kulturę, w której się jest i rozwijać się jako osoba w społeczeństwie.

Jak bardzo wychowanie w Indiach wypływa na Twoje życie?

To jest akurat bardzo ciekawe. Mam kuzynów, którzy dorastali na Zachodzie. Ich rodzice przeprowadzili się w latach 60-tych i 70-tych. W pewnym sensie, są oni bardziej indyjscy niż ja. Ponieważ ich rodzice przeprowadzili się w tamtym okresie, wychowali dzieci według ówczesnych zasad. Natomiast kiedy ja się wychowywałam, wszystko zaczynało się zmieniać. Weszło MTV i wiele nowych rzeczy się działo. Dlatego w tym sensie są oni bardziej indyjscy ode mnie.
Natomiast dla mnie bardzo ważne jest to, że pochodzę z Indii. Kocham ubierać tradycyjne ubrania, indyjską kuchnię. Celebruję wszystkie święta, festiwale. Ale lubię także być częścią zachodniego świata. Dlatego biorę obie te rzeczy i mieszam ze sobą. Nie mam dzieci, lecz gdy będę je kiedyś mieć, chciałabym aby otrzymały właśnie tę mieszankę Indii i Zachodu. Aby wiedziały kim są, jaka jest ich tradycja, ale by jednocześnie były częścią nowoczesnego świata, częścią świata, w którym żyją.

Czy zaaranżowane małżeństwa mogą dawać szczęście?

Wszystko zależy od rodziny. W małych miasteczkach i na wsi ludzie wciąż są zmuszani do ślubu. Czasem to działa. Z drugiej jednak strony, moi rodzice pobrali się z miłości, moja siostra także. Ja i mój mąż długo chodziliśmy ze sobą, zanim zdecydowaliśmy się na ślub. Więc tak jak ze wszystkim, może być różnie. Mam wielu kuzynów i kuzynek, którzy pobrali się poprzez zaaranżowane małżeństwa. Poznali się i wszystko im pasowało, więc się zgodzili. Oczywiście mogli odmówić. Dla niektórych to zadziałało. Dla niektórych naprawdę okazało się świetnym wyborem. Myślę, że to trochę jak randka w ciemno, z tą różnicą, że spotykają się dwie osoby, które w tym samym stopniu chcą ślubu, a jednocześnie ich rodziny widzą wiele podobieństw między nimi, mają podobne wychowanie, doświadczenie życiowe. Dlatego w wielu przypadkach to po prostu działa.

Co zmieniłabyś w swoim kraju, a czego nigdy nie chciałabyś zmienić?

Nie chciałabym widzieć więcej biedy. Chciałabym widzieć długoterminowe programy walki z biedą w Indiach. Jest to naprawdę duży problem, z którym nie do końca potrafimy sobie poradzić. Tak wiele wspaniałych rzeczy mamy w Indiach, tradycję, historię, inteligencję, talent. Problemem w tym, że wciąż jest wielu biednych i niewykształconych ludzi, którzy nie mogą się wyrwać z tego zaklętego kręgu. Gdybyśmy to przezwyciężyli, Indie naprawdę mogłyby iść naprzód.
Natomiast nie chciałabym nigdy stracić naszej kultury i historii. W większych miastach to jednak zanika. Wszystko staje się bardzo zachodnie. Wpływ zachodniu nie jest zły, jednak ważne, by nie zatracać swojej własne historii. Trzeba znaleźć drogę, by umiejętnie połączyć ze sobą te dwa światy.

Czy piszesz coś obecnie? O czym będzie Twoja kolejna powieść?

Próbuję. Będzie to coś zupełnie innego, nie będzie się działo Kodagu. Chciałam napisać coś innego, a później, za jakiś czas może powrócić do pisania o Kodagu. Jestem jednak na bardzo wczesnym etapie. Dlatego na razie trzymam kciuki, żeby w ogóle coś z tego wyszło.

“Tygrysie wzgórza” są często porównywane do “Przeminęło z wiatrem”. Czy pisząc swoją książkę, byłaś zainspirowana powieścią Margaret Mitchell.

Nie, gdyż jeśli mam być zupełnie szczera, choć jest to bardzo krępujące, wciąż jeszcze nie przeczytałam „Przeminęło z wiatrem”. Oczywiście znam tę historię, widziałam film. Jednak nie czytałam książki, a teraz trochę nawet się boję po nią sięgnąć. Oczywiście to wielki komplement, jednak opowieść jest zupełnie inna. Myślę, że ludzie odnoszą się do tego, że obie te opowieści są powieściami historycznymi, obie mówią o bardzo silnych kobietach i w obu jest bardzo silna przynależność do ziemi. W Kodagu ludzie mają bardzo silny związek z ziemią, w powieści Margaret Mitchell również mamy przywiązanie do plantacji. Dlatego mówi się o indyjskim „Przeminęło z wiatrem”. Ponieważ wszyscy znamy historię z „Przeminęło z wiatrem”, porównywanie mojej powieści do tej książki to dla mnie zaszczyt. Dziękuję.

Czym zatem inspirowałaś się przy pisaniu “Tygrysich wzgórz”?

Historia osadzona w Kodagu jest bardzo niezwykła. Większość książek wydawanych obecnie w Indiach dzieje się współcześnie. Opowiadają o biedzie i tego typu problemach. Nie ma zbyt wielu powieści historycznych. Tym czasem Indie były pod wpływem Imperium Brytyjskiego, w szkolnych bibliotekach znajduje się wiele książek z okresu wiktoriańskiego. „Duma i uprzedzenie” Jane Austen, Emily Bronte, Mark Twain, tego typy literatura. Chciałam napisać historię właśnie z tych czasów.

Zostałaś nazwana przez magazyn “Verve” jedną z 50 najbardziej wpływowych kobiet w Indiach. Czy oznacza coś to dla Ciebie? Czy czujesz tę władzę?

Mnie to również bardo zdziwiło. Moja przyjaciółka zadzwoniła do mnie z Indii z pytaniem „zgadnij co”. A ja byłam pewna , że to jakaś pomyłka. Sama nie wiem jak i dlaczego to się stało. Ale oczywiście cieszę się z tego i dziękuję.
Myślę, że to o czym myśleli, to pewna moc słowa pisanego. Pisarz ma pewną moc i pewne możliwości. Nawet w Indiach mało kto wiedział o Kodagu. Dopiero teraz to miejsce staje się popularne. Region jest różny także pod wpływem tradycji i obrządków, dlatego w wielu miejscach w Indiach, mówiono później, że wcale o tym nie wiedzieli. Także dla ludzi z Kodagu ta książka jest bardzo ważna. Wielu kupowało po dwa, trzy egzemplarze i mówili, że chcą pozostawić te książki dla swoich dzieci i wnuków, aby pokazać im jakie kiedyś było Kodagu. Teraz ten region się zmienia. Nie zmieni się zupełnie za naszego życia, chociaż za każdym razem, kiedy tam wracam widzę coś nowego. Dlatego wielu widzi w tej książce świadectwo tego, czym kiedyś Kodagu było i tego, kim jesteśmy.

Podróż do Indii do dla wielu wycieczka marzeń. Jakie były Twoje wycieczki marzeń i gdzie jeszcze chciałabym pojechać?

Indie są bardzo wyjątkowym miejscem. Tak samo Kodagu. Ale Indie są dla mnie łatwe. Mam tam wielu przyjaciół i zawsze gdy wracam do Kodagu, wracam do domu. Jednak naprawdę niezwykła była wycieczka, którą odbyłam dawno temu. Pojechałam do Afryki i wspięłam się na Kilimandżaro. Nie jestem bardzo wysportowaną osobą, właściewie była to moja pierwsza wspinaczka. Wspinałam się wraz z moimi przyjaciółmi. Ponieważ nigdy się nie wspinam, zrobiłam coś, co było poza moją osobowością - dlatego ta wycieczka była dla mnie szczególna. A gdzie chciałabym jeszcze pojechać? Na Antarktydę - to miejsce zupełnie różne od innych.

Jak czujesz się w Polsce? Czy jest coś, co szczególnie Ci się podoba lub zaskoczyło?

Bardzo mi się podoba. Jestem bardzo zdziwiona tym jak bardzo mało wie się o Polsce. Ja wiedziałam bardzo mało. Byłam podekscytowana samą wycieczką do nowego kraju, jednak nie miałam pojęcia jak wiele historii wciąż pozostaje w miastach. Warszawa wydała mi się piękna. Fakt ponownego zbudowania miasta po wojnie jest naprawdę wzruszający. I Kraków… Widziałam tylko Warszawę i Kraków, jednak myślę, że są naprawdę piękne i na pewno chciałabym tu wrócić. Tym razem mamy bardzo mało czasu. Chciałabym zobaczyć kopalnię soli i Oświęcim. Ale myślę, że uda mi się innym razem.


Nagrodzonymi osobami są:

Książka "Tygrysie wzgórza" z autografem: Joanna - za pytanie o wpływ wychowania w Indiach na obecne życie w zachodnim świecie.

Audiobook "Tygrysie wzgórza": alison2 - za pytanie o międzynarodową sławę.

Gratulujemy!

Jakie to uczucie stać się pisarką o międzynarodowej sławie? Czy pisząc swoją książkę wierzyłaś, że może trafić w ręce czytelników na całym świecie?

Nigdy. Mam ekonomiczne wykształcenie i pełnoetatową, płatną pracę w finansach. Kiedy zaczęłam pisać książkę nie znałam żadnego pisarza, ani żadnego wydawcy. Wszyscy moi znajomi byli albo finansistami albo marketing owcami....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej