Pochodząca z Sulechowa pisarka dołączyła do grona polskojęzycznych laureatów literackiej Nagrody Nobla, wśród których są już Henryk Sienkiewicz, Władysław Reymont, Czesław Miłosz i Wisława Szymborska. Jakie książki Olgi Tokarczuk warto znać? Za które powieści otrzymała nagrody literackie? Poniżej prezentujemy wszystkie jej publikacje.

Powieści Olgi Tokarczuk

„Podróż ludzi Księgi” (1993)

Tak swoją literacką podróż zaczynała Olga Tokarczuk.

Francja, rok 1685. Król Słońce ustanawia katolicyzm jedynym legalnym wyznaniem. Grupy hugenotów przemierzają kraj, by dotrzeć na północ, gdzie mają nadzieję znaleźć nową ojczyznę.

Z okien karety banitom przygląda się grupa nietypowych podróżnych, zmierzających na południe. Porzucona przez narzeczonego kurtyzana Weronika, Markiz parający się alchemią, twardo stąpający po ziemi bogacz de Berle oraz Gauche — niemy woźnica z nieodstępującym go żółtym psem. Każde z nich opuściło Paryż z innego powodu. Ta podróż, momentami wręcz awanturnicza, może odmienić nie tylko ich losy, ale również dzieje całej ludzkości.

Oto w Pirenejach, ku którym zmierzają, w trudno dostępnym górskim wąwozie, w murach małego klasztoru od wieków ukryta jest Księga. Teraz ma szansę zaważyć na przyszłości świata. Tylko czy świat jest gotowy na to, by Księga została odnaleziona?

Młodzieńcza powieść, napisana 30 lat temu, jest prawdziwą kopalnią motywów, które Olga Tokarczuk rozwijała w swoich kolejnych utworach, zdobywając przy tym międzynarodowe uznanie i uwielbienie czytelników.

„E.E.” (1995)

Tajemnica ludzkiej osobowości. Odkrywanie sensu życia i świata. Powieść, która utorowała Oldze Tokarczuk uznanie czytelników i krytyków.

Wrocław, rok 1908. Piętnastoletnia Erna Eltzner, z pozoru nie wyróżniająca się niczym szczególnym córka niemieckiego fabrykanta, zaczyna przejawiać zdolności mediumicznie. Dziewczyna dojrzewa wraz ze swoim stuleciem – równie nieukształtowanym i zagadkowym jak ona. W dziwny sposób bardziej niż świat zmarłych odbija świat żywych: lęki, pragnienia i tęsknoty ludzi żyjących podobnie jak my na przełomie epok.

Powieść zdobyła nominację do Nagrody Literackiej „Nike” 1997 i uzyskała nagrodę czytelników.

„Prawiek i inne czasy” (1996)

Od lat porusza czytelników na całym świecie. Jedna z najpoczytniejszych i najgłośniejszych współczesnych polskich powieści, przełożona na ponad dwadzieścia języków.

Prawiek – wieś położona w centrum Polski – tutaj codzienność splata się z niezwykłością, rzeczywistość z mitem, a powszednie życie jest ważniejsze od wielkich wydarzeń. W burzliwych latach XX wieku kilka pokoleń kilku rodzin mieszkających w Prawieku walczy o swoje szczęście i przyszłość. Ich losy układają się w uniwersalną opowieść o czasie, przemijaniu i ludzkim losie.

„Dom dzienny, dom nocny” (1998)

Ponadczasowa, popularna na całym świecie, uznana za jedną z najważniejszych współczesnych polskich powieści. Nagrodzona prestiżową międzynarodową Brücke Berlin-Preis.

Gdy bohaterka wprowadza się do domu u podnóża Sudetów w przygranicznej Nowej Rudzie, razem z okolicą zaczyna poznawać kolejne opowieści mieszkańców. Żywot świętej Kummernis, dzieje wysiedlonej przed laty niemieckiej rodziny, wydarzenia z życia perukarki Marty i innych sąsiadów – każda z tych historii pomaga jej zrozumieć miejsce, w którym się osiedliła, ale przede wszystkim pozwala odkryć kolejne wymiary rzeczywistości. Rzeczywistości na pograniczu jawy i snu, wspólnej nam wszystkim, bez względu na czasy i miejsca, w których żyjemy.

„Ostatnie historie” (2004)

Nowoczesna, współczesna saga. Trzy historie i trzy sposoby oswajania śmierci w jednej z najbardziej poruszających powieści Olgi Tokarczuk.
Drogi babki, córki i wnuczki rozeszły się przed laty. Teraz Paraskewia, Ida oraz Maja stają w obliczu śmierci. Każda z nich musi zmierzyć się z tym doświadczeniem samotnie, każda radzi sobie inaczej. Ich historie tworzą powieściową kronikę przemijania i utraty.

„Grając światłem i cieniem, autorka z wyjątkowym kunsztem kreśli wzruszające portrety trzech kobiet – portrety, których tłem jest krajobraz bezkresnego smutku”.  – „Le Figaro”

„Oldze Tokarczuk nie grozi dostosowywanie się do rynku. Dawno osiągnęła sukces, o sławę nie zabiega, a literaturę traktuje jak rozmowę. A skupienie, z jakim opowiada, udziela się czytelnikom. Potrafi dokonać tego, co najtrudniejsze: odsłonić doniosłość skrytą w codzienności. Potoczne życie odzyskuje w jej prozie gęstość, wewnętrzne skomplikowanie, okruch znaczenia i dramatyzm niepewności”. – Przemysław Czapliński, „Gazeta Wyborcza”

„Niepokojące, wciągające, przejmujące historie”. – „Focus”

„Anna In w grobowcach świata” (2006)

Jeden z najstarszych mitów w historii ludzkości w nowej, współczesnej odsłonie. Uwalniająca wyobraźnię, nowoczesna powieść.
Olga Tokarczuk uwspółcześnia mit pochodzący sprzed niemal czterech tysięcy lat – historię o sumeryjskiej bogini Inannie, która zstąpiła do krainy zmarłych. Z rozmachem stwarza różnobarwną, rozpisaną na wiele głosów opowieść, w której wizja nowoczesności splata się z tym, co uniwersalne – ponadczasową, głęboko ludzką historią o przezwyciężaniu śmierci.

„Bieguni” (2007)

Jedna z najgłośniejszych i najszerzej komentowanych powieści ostatnich lat.

Co mamy wspólnego z biegunami – prawosławnym odłamem starowierców, ludźmi, którzy zło oswajają ruchem? Ile jest w nas z biegunów?

Od dawnych sułtańskich pałaców przez siedemnastowieczne gabinety osobliwości po współczesne hale odlotów – Olga Tokarczuk zabiera czytelników w niezwykłą podróż przez różne miejsca i czasy. Zaprasza do wspólnego oswajania migotliwej, fragmentarycznej rzeczywistości, do porzucania utartych szlaków. Ta powieść nie ma granic – dzieje się na całym świecie.

Powieść uhonorowana Nagrodą Literacką „Nike” 2008 oraz nagrodą czytelników. W przekładzie na język angielski „Flights” nagrodzono Międzynarodową Nagrodą Bookera.

„Prowadź swój pług przez kości umarłych” (2009)

Thriller moralny z kryminalną zagadką. Powieść zekranizowana przez Agnieszkę Holland w filmie „Pokot”.

W oddalonej od reszty świata górskiej osadzie w pięknej Kotlinie Kłodzkiej mieszka ze swoimi psami Janina Duszejko – nieco ekscentryczna starsza pani, miłośniczka astrologii, która w wolnych chwilach dogląda domów nieobecnych sąsiadów i tłumaczy poezję Williama Blake’a.

Niespodziewanie przez tę spokojną okolicę przetacza się fala morderstw, których ofiarą padają miejscowi myśliwi. Czy to możliwe, by to zwierzęta – jak sugeruje Duszejko – zaczęły czyhać na życie swych oprawców? Wszak Blake pisał: „Błąkająca się Sarna po lesie / Ludzkiej Duszy niepokój niesie”…

Powieść w 2010 została nominowana do Nagrody Literackiej Nike. W tłumaczeniu na język angielski „Drive Your Plow Over the Bones of the Dead” zdobyło nominację do Międzynarodowej Nagrody Bookera.

„Księgi Jakubowe” (2014)

Rok 1752. Do Rohatyna na Podolu przybywają kasztelanowa Katarzyna Kossakowska i towarzysząca jej poetka Elżbieta Drużbacka. Jednym z gości na powitalnej kolacji jest miejscowy proboszcz Benedykt Chmielowski, autor pierwszej polskiej encyklopedii. Ksiądz i poetka, osoby rozmiłowane w księgach, szybko znajdują wspólny język – rozpoczynają rozmowę, którą później kontynuować będą w listach.

Nieco później, także na Podolu, pojawia się młody, przystojny i charyzmatyczny Żyd – Jakub Lejbowicz Frank. Tajemniczy przybysz z odległej Smyrny zaczyna głosić idee, które szybko dzielą społeczność żydowską. Dla jednych heretyk, dla innych zbawca, już niebawem ma wokół siebie krąg oddanych uczniów, zaś wywołany przezeń ferment może odmienić bieg historii.

Niemal tysiąc stron, kilkadziesiąt wątków i postaci — Księgi Jakubowe imponują literackim rozmachem, wielością poziomów i możliwych interpretacji. Olga Tokarczuk pełnymi garściami czerpie z tradycji powieści historycznej, poszerzając jednocześnie jej granice gatunkowe. Z ogromną dbałością o szczegóły przedstawia realia epoki, architekturę, ubiory, zapachy. Odwiedzamy szlacheckie dwory, katolickie plebanie i żydowskie domostwa, rozmodlone i zanurzone w lekturze tajemniczych pism. Na oczach czytelników pisarka tka obraz dawnej Polski, w której egzystowały obok siebie chrześcijaństwo, judaizm, a także islam.

„Księgi Jakubowe” to nie tylko powieść o przeszłości. Można ją czytać również jako refleksyjne, momentami mistyczne dzieło o samej historii, jej zakrętach i trybach, które decydują o losach całych narodów. To właśnie w połowie XVIII wieku, u progu Oświecenia i przed rozbiorami, wybitna pisarka poszukuje odpowiedzi na pytania o dzisiejszy kształt naszej części Europy.

Powieść zdobyła Nagrodę Literacką „Nike” 2015. „Księgi Jakubowe” w 2017 roku zdobyły rónież Międzynarodową Nagrodę Literacką samorządu Sztokholmu. Rok 2019 przyniósł z kolei nagrodę Laure-Bataillon dla najlepszej książki przełożonej na język francuski.

Nie tylko powieści

Twórczość Olgi Tokarczuk nie zamyka się tylko w powieściowych ramach. To również opowiadania, te publikowane w autorskich zbiorach, a także wraz z innymi pisarzami. Poza tym noblistka pisze eseje, wydała tomik wierszy, a nawet – wspólnie z ilustratorką Joanną Concejo – książkę dla dzieci.

„Miasto w lustrach” (1989)

Wydawniczy debiut. Dołączony jako wkładka do nr 10/1989 roku nieistniejącego już czasopisma „Okolice”, ten tomik wierszy Olgi Tokarczuk to jak dotąd jedyny tom poetycki w dorobku polskiej noblistki.

„Szafa” (1997)

Porywająca, niepokojąca wyobraźnia Olgi Tokarczuk. Opowiadania, w których wyobraźnia sąsiaduje z mitami, a przedmioty znaczą więcej, niż można się spodziewać.

Bohaterowie tych historii starają się oswoić otaczającą ich rzeczywistość. Ta jednak ciągle im się wymyka. Wydaje im się złudna, nieprzejrzysta, czasem też nieprawdziwa...

„W trzech opowiadaniach z tego tomiku na kilkudziesięciu stronicach otrzymujemy jak w pigułce skoncentrowane najważniejsze tropy twórczości Tokarczuk: kłopoty z tożsamością i kłopoty z istnieniem. Wszystkie opowiadania są wysokiej próby”. – Mariusz Cieślik, „Polityka”

„Lekcja pisania” (1998)

Na książkę składają się teksty dwudziestu wybitnych współczesnych prozaików i poetów polskich (wśród nich nie tylko Olgi Tokarczuk, lecz także Wisławy Szymborskiej, Julii Hartwig, Ludmiły Marjańskiej, Hanny Krall, Henryka Grynberga, Jerzego Pilcha, Stefana Chwina i Janusza Andermana). Jest to swoisty „podręcznik" pisania prozy i poezji. Autorzy opowiadają o swoich doświadczeniach, opisują metody, jakimi posługują się w pracy i próbują dociec, czy pisania można się nauczyć. Rzecz dla wszystkich zainteresowanych literaturą w praktycznym i teoretycznym sensie.

„Opowieści wigilijne” (2000)

Wydany wraz z Jerzym Pilchem i Andrzejem Stasiukiem zbiór opowiadań. Troje wybitnych polskich pisarzy przedstawia trzy opowieści osadzone w polskim, świątecznym klimacie. Opublikowane w tym tomie opowiadanie Tokarczuk „Profesor Andrews w Warszawie” weszło do kanonu lektur szkolnych.

„Lalka i perła” (2001)

Inspirujące, osobiste odczytanie najważniejszej polskiej powieści XIX wieku.

Oświetlając dzieło Prusa lekturą klasyków filozofii i poezji, Olga Tokarczuk odkrywa Lalkę na nowo. W opowieści o Stanisławie Wokulskim dostrzega ponadczasową historię człowieka czasu przełomu – jego dążeń, pragnień i obsesji.

„Pisarka zaprasza na lekcję czytania inną niż w szkole. Inną – to znaczy jaką? Najkrócej mówiąc, nastawioną na poszukiwanie w „Lalce” tego, co tajemnicze, wieloznaczne, zakotwiczone w nieświadomości, bliskie marzeniom sennym i baśniowe”. – Dariusz Nowacki, „Gazeta Wyborcza”.

„Esej Olgi Tokarczuk o „Lalce” Bolesława Prusa potwierdza wyjątkowość autorki. Tokarczuk jest chyba jedyną pisarką swojego pokolenia, która związek z tradycją rozumie bardzo konkretnie – jako wspólnotę duchową ufundowaną na pytaniach przełomu XIX i XX wieku. Te pytania dotyczą relacji między nauką a sztuką, wiedzą a metafizyką, wewnętrzną wolnością jednostki a historią. Najważniejszy jest jednak Prus. Czyta go Tokarczuk niespiesznie, z wdziękiem i wiarą w potęgę starego mistrza”. – Grażyna Borkowska, „Res Publica Nova”.

„Gra na wielu bębenkach” (2001)

Najgłośniejszy i najszerzej komentowany w Polsce tom opowiadań ostatnich dekad. Galeria postaci, różnorodność stylów i niezwykłość historii, kwintesencja pisarstwa Olgi Tokarczuk.

Za zasłoną codzienności autorka dostrzega zawsze coś, co burzy porządek i niepokoi. Odkrywamy to w intrygującej opowieści o czytelniczce kryminałów, w napisanym ze swadą historycznym apokryfie czy w miniaturze o angielskim profesorze, który przybywa do Warszawy 12 grudnia 1981 roku i nazajutrz budzi się w obcej i niezrozumiałej krainie... Każde z opowiadań zamieszczonych w książce w odmienny, często zaskakujący sposób ożywia, przeformułowuje lub ocala bogactwo krótkiej formy.

W zbiorze znalazły sie następujące opowiadania: „Otwórz oczy, jużnie żyjesz”, „Szkocki miesiąc”, „Podmiot”, „Wyspa”, „Bardo. Szopka”, „Najbrzydsza Kobieta Świata”, „Wieczór autorski”, „Zdobycie Jerozolimy. Raten 1675”, „Che Guevara”, „Skoczek”, „Profesor Andrews w Warszawie”, „Ariadna na Naksos”, „Glicynia”, „Tancerka”, „Wróżenie z fasoli”, „Żurek”, „Życzenie Sabiny”, „Próba generalna”, „Gra na wielu bębenkach”.

„PL +50. Historie przyszłości” (2004)

Jedni z najlepszych współczesnych polskich prozaików, pisarze science-fiction, felietoniści i naukowcy chwycili za pióra i stworzyli alternatywne wizje Polski Anno Domini 2054. Jacek Dukaj, czuwający nad całością przedsięwzięcia, zaprosił do rozważań o naszej przyszłości Olgę Tokarczuk, a także między innymi: Stanisława Lema, Zygmunta Baumana, Jerzego Sosnowskiego, Jadwigę Staniszkis, Edmunda Wnuka-Lipińskiego, Ryszarda Kapuścińskiego, Marka Oramusa, Andrzeja Ziemiańskiego, Daniela Odiję, Tomasza Piątka, Maję Lidię Kossakowską i Jarosława Grzędowicza. Każdy z nich snuje oryginalną, zaskakującą opowieść o tym, jak będzie wyglądał kraj nad Wisłą za pół wieku.

Czytelnik odwiedzi Polskę pod chińską okupacją, zobaczy świat pogańskiego matriarchatu, zmierzy się z koniecznością usypiania bezrobotnych oraz sprawdzi, jak smakują rządy bezosobowych procedur, dla których ważna jest tylko maksymalizacja efektywności. Nie zabraknie także obrazów dzikiej kultury blokowisk, karykatur eurobiurokracji czy rozważań o naturze ludzkiej. Ujrzymy nawet triumf polskiej kawalerii pancernej na afrykańskiej ziemi. Prognozy humorystyczne oraz traktujące przyszłości całkowicie serio, mówiące o sprawach dla Polski najważniejszych. Publikacja tomu zbiegła się z majowym przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, jednak nie przesądziło to wcale o treści prognoz. Autorzy z równie dużą swobodą przedstawili przyszłość Polski u boku unijnych państw, jak i w świecie, w którym Unia nie istnieje. Jak pisze Jacek Dukaj o antologii: „Powiada się, że literatura danego narodu potrafi dać wgląd w jego zbiorową podświadomość. Być może, więc dane mi było wejrzeć na moment w Polaków kolektywne lęki i marzenia o przyszłości ich kraju, gdy spiętrzyło się na moim biurku ponad pół setki powstałych w ciągu ostatniego roku tekstów, prezentujących wizje Polski za pięćdziesiąt lat. Najlepsze z nich znalazły się w antologii PL +50. Historie przyszłości”.

„Pokaz prozy” (2006)

Skończył się wiek XX, skończyła się PRL, dryfujemy ku innym lądom. Kto na przełomie epok dawał istotna świadectwo? Kto był łącznikiem między dawnymi a nowymi czasy? Kto się wybił, zabłysnął, dotknął istoty rzeczy choć raz? Antologia ta przedstawia to, co ważne, wartościowe, reprezentatywne, mające szansę przetrwać próbę czasu. Składają się na nią opowiadania największych polskich prozaików. Wszyscy należą do jednej grupy pokoleniowej tzw. średniego pokolenia, urodzonych w okresie mniej więcej 1945-1960. Każdy z nich osiągnął spektakularny sukces, zdobywając prestiżowe nagrody i rozgłos liczony obcojęzycznymi przekładami ich książek, a także stał się „wizytówką” polskiej literatury.

„Zaraz wracam. Antologia” (2008)

W sensie cywilizacyjnym ostatnie dwadzieścia lat to dla Polaków czas zmian, które trudno ogarnąć; trudno też je porównać do jakichkolwiek doświadczeń z przeszłości. Autorzy antologii postanowili sprawdzić, jak się w tej bezgranicznie nowej sytuacji zachowuje polski bohater literacki. Czy jego peregrynacje egzystencjalne mogą nam coś ważnego o nas samych powiedzieć?

Dla pomysłodawców tej książki najbardziej interesujące są różnice zbiorowej tożsamości, które ujawniają się w kontaktach między ludźmi, kulturami i obyczajami. „Zaraz wracam" jest więc przede wszystkim antologią różnic. Nie tylko bowiem pisanie o innych, ale i życie obok nich jest sztuką porównywania. Gdyby pisarze przestali porównywać, literacka rzeczywistość stałaby się tautologiczna i oswojona do znudzenia. Trywialna literatura zamienia problemy w oczywistości, dobra – odwrotnie. W prozie „przemieszczonych" niemal każda obserwacja prowokuje pytania, skojarzenia i wątpliwości. Skąd w Szwecji „tyle pustych domów, czy budujecie na zapas, ujmując rozwody w planach mieszkaniowych". Dlaczego wy macie dubbing, a my „jednego faceta, który czyta wszystkie dialogi", i co jest lepsze? Skąd się wziął „zwyczaj dodawania w Czechach kopca stojącej, gęstej bitej śmietany do mięs, a nawet zup rybnych"? Dlaczego „Szwajcarzy tylko raz dziennie schodzą nad Leman – właśnie w porze schodzenia nad Leman". I jak się w tym wszystkim odnajduje Polak, któremu nagle – wszystko wolno?

„1989. Dziesięć opowiadań o burzeniu murów” (2009)

Dziewiątego listopada 2009 mija 20. rocznica upadku muru berlińskiego. Od jego zniknięcia w zakurzonych archiwach historii człowiek nie przestał budować murów oddzielających jednych ludzi od drugich. Kiedyś był jeden mur – symbol, miejsce oporu i cierpienia. Dziś jest wiele murów – mniej symbolicznych, mniej znanych, ukrytych, ale zbudowanych z tej samej mieszanki nienawiści, strachu i braku wyobraźni.

Antologia „1989. Dziesięć opowiadań o burzeniu murów” to próba uczczenia rocznicy upadku muru berlińskiego, przypomnienia absurdu jego istnienia.

Współcześni pisarze – Olga Tokarczuk, Elia Barceló, Andrea Camilleri, Didier Daeninckx, Jiří Kratochvil, Ludmiła Pietruszewska, Ingo Schulze, Miklós Vámos – znani ze swej twórczości dla dorosłych, zostali poproszeni o skierowanie przesłania do czytelników pokolenia, które nie miało bezpośrednich doświadczeń z murem berlińskim, czytelników urodzonych po 1989 roku. Ponadto do antologii zostały wybrane dwa opowiadania nieżyjących wybitnych pisarzy – Maxa Frischa i Heinricha Bölla.

Odczytanie przesłania dziesięciu opowiadań ułatwią młodym odbiorcom ilustracje jednego z najbardziej innowacyjnych niemieckich ilustratorów Henninga Wagenbretha i słowo podsumowujące redaktora antologii Michaela Reynoldsa.

„Moment niedźwiedzia (2012)

„Czy zwierzęta noszą maski? I co się kryje w ich oczach, skoro »nie ma tam duszy«? Czy możliwa jest heterotopia – świat radykalnie inny od naszego, gdzie »nie ma mowy o zabijaniu i zjadaniu«, bo Inni to »partnerzy, bliscy«? Gdzie zamiast wiedzy-władzy mamy strategię świadomej niewiedzy, a zamiast dominacji – współodczuwanie? Balansując na granicy literackiej mitologii i krytycznej eseistyki, Olga Tokarczuk opowiada nam o ciele, seksualności i śmierci, o uwikłaniu w płeć i uwiedzeniu darkroomem. O Michelu Faberze i Matriksie. A także o swoich podróżach, mapach lęków i lądów, ulicach Amsterdamu i horyzoncie Masywu Ślęży. Jeśli świat tworzony przez Olgę jest nieco lepszy niż ten, w którym żyjemy, to nie przez przemilczenie jego bolesnych miejsc, tylko dzięki przemodelowaniu go na miarę człowieka myślącego, wnikliwego, wrażliwego, współczującego, takiego, jakim jest autorka”. – Kinga Dunin, fragment wstępu do zbioru esejów Olgi Tokarczuk

„NieObcy” (2016)

Zbiór opowiadań polskich pisarzy. Dochód ze sprzedaży książki został przekazany Polskiej Akcji Humanitarnej, która udziela pomocy cywilnym ofiarom kryzysu humanitarnego w Syrii.

Dwadzieścia jeden opowieści polskich pisarzy i reporterów, które powstały, żeby się nie bać. A także dlatego, byśmy zrozumieli, że pomagając innym, jeszcze bardziej pomagamy sobie samym.

„Obcych potrzebujemy nie mniej niż oni nas, nawet jeśli chwilowo wydaje się, że jest odwrotnie. Bo tylko konfrontując się z nimi, możemy tak naprawdę, do końca, bez złudzeń odkryć siebie samych. Kim jesteśmy i jacy chcemy być, co w nas jest istotą, a co przypadłością bez większego znaczenia” – Paweł Goźliński „Książki. Magazyn do Czytania”; Jerzy Wójcik, „Gazeta Wyborcza”.

„Masz w ręku szczególną książkę napisaną przez i dla tych, którym NieObca jest postawa otwartości na Innego i gotowość niesienia pomocy ludziom, którzy stracili swoje miejsce na ziemi. Wierzymy, że obdarowując nią, możemy obdarowywać się także dobrem, otwartością i siłą. Kupując i czytając tę książkę, przyczyniacie się do niesienia pomocy humanitarnej ofiarom kryzysu zbrojnego w Syrii, gdzie Polska Akcja Humanitarna od 2013 roku dostarcza potrzebującym cywilom m.in. wodę, żywność, środki medyczne i higieniczne. Dzięki Tobie możemy kontynuować i rozwijać te działania. Serdecznie dziękujemy!” – Polska Akcja Humanitarna.

Za darmo nad „NieObcym” pracowali redaktorzy, korektorzy, graficy. Okładkę bez wynagrodzenia przygotowali Przemek Dębowski i Wojciech Kwiecień-Janikowski, podobny gest wykonała drukarnia. Kilkanaście osób, w tym dawni opozycjoniści, sfinansowało papier.

„Zgubiona dusza” (2017)

Był sobie raz pewien człowiek, który bardzo dużo i bardzo szybko pracował i już dawno zostawił swoją duszę gdzieś daleko za sobą. Bez duszy żyło mu się nawet dobrze – spał, jadł, pracował, prowadził samochód, a nawet grał w tenisa. Czasem jednak miał wrażenie, że wokół niego jest zbyt płasko, jakby poruszał się po gładkiej kartce z zeszytu do matematyki, kartce, którą pokrywają równiutkie kratki…”

Pierwsza książka Olgi Tokarczuk, która mówi nie tylko słowami, ale i obrazami. To dwugłos – idąc za słowami pisarki, Joanna Concejo stworzyła równoległą opowieść, ukrytą w obrazach. Poruszająca rzecz o czekaniu, cierpliwości i uważności.

„Opowiadania bizarne” (2018)

Świat staje się coraz bardziej bizarny.
Zaskakujące i nieprzewidywalne opowiadania, dzięki którym inaczej spojrzymy na otaczającą nas rzeczywistość

Pochodzące z języka francuskiego słowo „bizarre” znaczy: dziwny, zmienny, ale też śmieszny i niezwykły. Taka właśnie – zadziwiająca i wymykająca się wszelkim kategoriom – jest najnowsza książka Olgi Tokarczuk.

Dziesięć opowiadań. Każde z nich toczy się w innej przestrzeni. Wołyń w epoce potopu szwedzkiego, współczesna Szwajcaria, odległa Azja i miejsca wyimaginowane.

Czym jest poczucie dziwności i skąd ono pochodzi? Czy dziwność jest cechą świata, czy może jest w nas?

Zmienny rytm opowiadań sprawia, że czytelnik ani przez chwilę nie może być pewny tego, co wydarzy się na kolejnej stronie. Olga Tokarczuk wytrąca nas ze strefy komfortu, wskazując, że świat staje się coraz bardziej niepojęty. Obecne w opowiadaniach elementy groteski, czarnego humoru, fantastyki i grozy unaoczniają, że w naszej rzeczywistości nic nie jest takim, jakim się wydaje.

„Profesor Andrews w Warszawie. Wyspa” (2018)

Oko w oko z niespodziewanym. Dwie historie ludzi, którzy przestali być pewni tego, co dzieje się wokół nich, kim są. Ich świat w jednej chwili wywrócił się do góry nogami.

„Wielogłos o Zagładzie” (2018)

Publikacja podejmuje problem obrazowania i interpretowania Holokaustu. Muzeum MOCAK poprosiło 100 osób: filozofów, historyków, literaturoznawców, psychiatrów, artystów, kuratorów i pisarzy o odpowiedź na pytania, które wydają się dziś najważniejsze – między innymi o pamięć i sposób opisywania Holokaustu oraz granice wolności twórczej w mówieniu o nim. Jest to więc książka nie tyle o Zagładzie, ile o odpowiedzialności za nią, postrzeganą oczyma czołowych polskich i zagranicznych intelektualistów.

Publikacja została zainspirowana wystawą „Doświadczenie Auschwitz. Polska – Izrael – Niemcy”, prezentowaną w MOCAK-u w 2015 roku. Ekspozycja wzbudziła silne kontrowersje, a w odniesieniu do niektórych prac również protesty. Te reakcje pokazały, jak dalece temat jest nieprzepracowany i „zakazany”. Działalność związana ze zmianą tego stanu rzeczy – obejmująca nie tylko organizację wystaw, ale także projekty wydawnicze i badawcze – stanowi istotny punkt programu MOCAK-u.