Każde z opowiadań daje mocne odczucie czegoś niesamowitego. Spotkanie z sytuacjami niepokojącymi, przerażającymi nawet, absurdalnymi zachowaniami , czy uczuciami i myślami bohatera, dające poczucie odklejenia od własnej poukładanej rzeczywistości. Bardzo dobre . Język majstersztyk.

Każde z opowiadań daje mocne odczucie czegoś niesamowitego. Spotkanie z sytuacjami niepokojącymi, przerażającymi nawet, absurdalnymi zachowaniami , czy uczuciami i myślami bohatera, dające poczucie odklejenia od własnej poukładanej rzeczywistości. Bardzo dobre . Język majstersztyk.

Nawet nie wiem które z opowiadań spodobało mi się bardziej. Proste i mocne. Lubię w książkach Tokarczuk to, że każda z nich jest ponad 8/10

Nawet nie wiem które z opowiadań spodobało mi się bardziej. Proste i mocne. Lubię w książkach Tokarczuk to, że każda z nich jest ponad 8/10

Dwa opowiadania Olgi Tokarczuk. Dobry oraz stosunkowo tani sposób na szybkie zapoznanie się z twórczością.
Opowiadania ukazały się we wcześniejszych zbiorach. moje ulubione to "Profesor Andrews w Warszawie".

Dwa opowiadania Olgi Tokarczuk. Dobry oraz stosunkowo tani sposób na szybkie zapoznanie się z twórczością.
Opowiadania ukazały się we wcześniejszych zbiorach. moje ulubione to "Profesor Andrews w Warszawie".

Oba opowiadania są wartościowe pod kątem ukazania tego, jak obco można się poczuć, gdy zetkniemy się z nieznanym. Styl pisania nie do końca mi odpowiada i dramatyczne parafrazowanie myśli po tysiąckroć momentami mnie irytowało, ale ogólnie warto przeczytać.

Oba opowiadania są wartościowe pod kątem ukazania tego, jak obco można się poczuć, gdy zetkniemy się z nieznanym. Styl pisania nie do końca mi odpowiada i dramatyczne parafrazowanie myśli po tysiąckroć momentami mnie irytowało, ale ogólnie warto przeczytać.

Tokarczuk od zawsze fascynowała i intrygowała, lecz ukazanie stanu wojennego oczami obcokrajowca w enigmatyczny sposób sprawia, że tylko my - Polacy, jesteśmy w stanie zrozumieć te realia i przedstawione sytuacje nie wydają się nam dziwne lub obce...
Autorka nietuzinkowo operowała także językiem utworu, co tylko podkreśla jego atut.

Tokarczuk od zawsze fascynowała i intrygowała, lecz ukazanie stanu wojennego oczami obcokrajowca w enigmatyczny sposób sprawia, że tylko my - Polacy, jesteśmy w stanie zrozumieć te realia i przedstawione sytuacje nie wydają się nam dziwne lub obce...
Autorka nietuzinkowo operowała także językiem utworu, co tylko podkreśla jego atut.

Dwa świetne opowiadania. Świat wewnętrzny ma ogromny wpływ na zewnętrzny. Chapeau bas dla Pani Olgi.

Dwa świetne opowiadania. Świat wewnętrzny ma ogromny wpływ na zewnętrzny. Chapeau bas dla Pani Olgi.

Tylko Profesor. Nie do końca rozumiem dlaczego to lektura, ale ogólnie było w porządku

Tylko Profesor. Nie do końca rozumiem dlaczego to lektura, ale ogólnie było w porządku

Profesor Andrews w Warszawie 6/10
Wyspa 7/10

Profesor Andrews w Warszawie 6/10
Wyspa 7/10

W obu opowiadaniach noblistka stawia swoich bohaterów w dziwnych, niespodziewanych sytuacjach i przestrzeniach im nieznanym oraz nieprzyjaznym.
Bardziej podobała mi się „Wyspa”, której emocjonalność, przemyślenia i sposób narracji przemówiły do mnie w większym stopniu. „Profesor” choć dobrze oddał klimat i atmosferę stanu wojennego to jednak wyszło to trochę stereotypowo - przez co za bardzo groteskowo.

Oba opowiadania ciekawe, ale jeśli ktoś wolałby prawdziwie „zasmakować” twórczości autorki w krótszych formach to polecam „Opowiadania bizarne”. Ten cienki i malutki zbiór natomiast idealnie nadaje się do zabrania go w podróż.

W obu opowiadaniach noblistka stawia swoich bohaterów w dziwnych, niespodziewanych sytuacjach i przestrzeniach im nieznanym oraz nieprzyjaznym.
Bardziej podobała mi się „Wyspa”, której emocjonalność, przemyślenia i sposób narracji przemówiły do mnie w większym stopniu. „Profesor” choć dobrze oddał klimat i atmosferę stanu wojennego to jednak wyszło to trochę stereotypowo -...

Tytułowe opowiadanie o angielskim profesorze, który trafił do Polski akurat w pierwszym dniu stanu wojennego bardziej mi się podobalo. Dziwne tylko, że nikt z zapraszających go gospodarzy nie odszukał go przez te kilka dni i nie objaśnił, co się dzieje. Cóż, licencia poetica 😊. Autorka przypomniała mi moje własne wrażenia ze stanu wojennego.
Drugie, nieco przydługie i nawiązujace do historii rozbitka Robinsona Crusoe, dobrze pokazuje stopniowe oswajanie się bohatera z sytuacją, w jakiej się znalazł. Autorka wykorzystała tu rzadkie u mężczyzn i na ogół spowodowane zaburzeniami hormonalnymi zjawisko laktacji, pozwalającej na wydzielenie paru kropli mleka, których jednak nie wystarcza na wykarmienie niemowlaka. Jednak ani to wszystko odkrywcze ani mnie nie porwało. Warsztatowo poprawne.

Tytułowe opowiadanie o angielskim profesorze, który trafił do Polski akurat w pierwszym dniu stanu wojennego bardziej mi się podobalo. Dziwne tylko, że nikt z zapraszających go gospodarzy nie odszukał go przez te kilka dni i nie objaśnił, co się dzieje. Cóż, licencia poetica 😊. Autorka przypomniała mi moje własne wrażenia ze stanu wojennego.
Drugie, nieco przydługie i...