Profesor Andrews w Warszawie. Wyspa

Książeczka na jeden wieczór, ale zdecydowanie warto ją przeczytać. Pierwsza historia króciutka, ale intensywna - tu każde zdanie ma jakieś znaczenie. Druga kończy się zaskakująco. Bardzo podoba mi się język, jakim obie historie zostały napisane. To majstersztyk, ale nie trudny w odbiorze.

Książeczka na jeden wieczór, ale zdecydowanie warto ją przeczytać. Pierwsza historia króciutka, ale intensywna - tu każde zdanie ma jakieś znaczenie. Druga kończy się zaskakująco. Bardzo podoba mi się język, jakim obie historie zostały napisane. To majstersztyk, ale nie trudny w odbiorze.

Pokaż mimo to

Na potrzeby zajęć studyjnych kupiłem i przeczytałem tę niewielką książeczkę, zawierającą dwa dosyć krótkie opowiadania (z dodatkiem tak wielkich marginesów, by z dwudziestu stron zrobić osiemdziesiąt). Osobiście nie przepadam za prozą Olgi Tokarczuk. Moim zdaniem jest przesadzona, pseudointelektualna i rozdmuchana, a jej bohaterowie są odrealnieni. W przypadku tego dziełka doznałem jednak prawdziwego szoku.

Zacznę od pierwszego opowiadania. Jest ono lekturą szkolną i w gruncie rzeczy obśmiewa ona psychoanalizę. Trudno jest mi wyobrazić sobie, by jakikolwiek średnio inteligentny człowiek postępował tak, jak postępuje główny bohater, nawet w styczności z dużo większym szokiem kulturowym, ale niech będzie – fikcja literacka. Przynajmniej zakończenie ładne.

Przeraża mnie natomiast „Wyspa”. Jest to opis przygody rozbitka, który… przez pierwsze trzy doby siedzi przy kałuży wody pitnej i nie rusza się z miejsca? W bliżej nieokreślony sposób łapie małe rybki i małże? Dostaje erekcji na widok wydrążonego w skale aniołka? Znajduje niemowlę i karmi je własną piersi, dostając laktacji? Wiem, że są to spoilery, ale w przypadku tak abstrakcyjnego pisarstwa, trudno mówić tu o spójności fabularnej. To wszystko nie trzyma się kupy, jest niesamowicie nieprawdopodobne, zwroty głównego bohatera do pisarki są wręcz żałosne, a stan psychiczny opisywany przez Tokarczuk jest bardzo… charakterystyczny. I, jakkolwiek szowinistycznie to zabrzmi, mężczyzna nigdy by tak nie pisał, nie mówił ani nie myślał.

Tokarczuk pisze bardzo metafizycznie, symbolicznie i psychoanalitycznie. Ja jestem zaś czytelnikiem, który – choć lubi takie zagrania – nie sądzi, by można było usprawiedliwić tym wszystko. Można mówić, że w tych opowiadaniach chodziło o coś więcej, o coś innego. Można się w tym doszukiwać głębi. Mimo wszystko wolę, gdy książka jest dobra na wszystkich poziomach, nie tylko tym dla „najwrażliwszych”. Trzy na dziesięć gwiazdek.

Na potrzeby zajęć studyjnych kupiłem i przeczytałem tę niewielką książeczkę, zawierającą dwa dosyć krótkie opowiadania (z dodatkiem tak wielkich marginesów, by z dwudziestu stron zrobić osiemdziesiąt). Osobiście nie przepadam za prozą Olgi Tokarczuk. Moim zdaniem jest przesadzona, pseudointelektualna i rozdmuchana, a jej bohaterowie są odrealnieni. W przypadku tego dziełka dozn...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Profesor Andrews w Warszawie":
W opowiadaniu tym poznajemy angielskiego profesora, który pewnego zimowego dnia przylatuje do Warszawy. Profesor Andrews budzi się rano i napotyka na szereg przeciwności losu. Brak kontaktu z przewodniczką, która go przyprowadziła do ciasnej kawalerki, brak bagażu, totalne poczucia zagubienia w obcym kraju o obcej kulturze i historii; w kraju, gdzie ludzie posługują się obcym językiem i zachowują się w dziwny, obcy sposób.
Autorka zgrabnie w tak małej formie krótkiego opowiadania przestawia wahlarz emocji głównego bohatera. Bardzo na plus.

"Wyspa":
To opowiadanie, w którym poznajemy mężczyznę, który uszedł z życiem po katastrofie statku i znalazł się na wyspie. Otacza go bezkresne morze, a wyspa staje się nieznanym lecz jedynym możliwym lądem. Wraz z bohaterem przeżywamy jegk lęki, strach, tęsknotę za życiem, które dotąd prowadził. Pewnego dnia na wyspie staje się coś, co diametralnie zmienia całe życie głównego bohatera. Co to takiego i jak potoczą się losy rozbitka? Tego należy się dowiedzieć z lektury tej niepozornej książki.

"Profesor Andrews w Warszawie. Wyspa" to dwa opowiadania na jeden wieczór. Czyta się szybko i z zaciekawieniem poddając się refleksjom i podziwiając przy tym pisarski kunszt Autorki. Zadziwiające, jak pięknie Olga Tokarczuk ujmuje w słowach wydarzenia zawarte na kartach tej krótkiej książki. Polecam.

"Profesor Andrews w Warszawie":
W opowiadaniu tym poznajemy angielskiego profesora, który pewnego zimowego dnia przylatuje do Warszawy. Profesor Andrews budzi się rano i napotyka na szereg przeciwności losu. Brak kontaktu z przewodniczką, która go przyprowadziła do ciasnej kawalerki, brak bagażu, totalne poczucia zagubienia w obcym kraju o obcej kulturze i histori...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mistrzostwo pióra. W minimum słów, ogrom treści i piękna.

Mistrzostwo pióra. W minimum słów, ogrom treści i piękna.

Pokaż mimo to

1. Profesor Andrews w Warszawie
Ciekawie opisany pobyt angielskiego profesora w Warszawie, pobyt, który przypadł na dość nieciekawy czas polskiej historii. Myślę, że na plan pierwszy wysuwa się zdecydowanie problem niezrozumienia - językowego, kulturowego i historycznego. Piękne są słowa Tokarczuk: "Polska to kraj inteligentnych ludzi." oraz "sny [..] były papierkiem lakmusowym rzeczywistości". Dają do myślenia.
2. Wyspa
Opowiadanie przywołuje na myśl takie teksty kultury, jak "Przypadki Robinsona Cruzoe" D. Defoe oraz "Cast away" - film z Tomem Hanksem. Pojawiają się pytania o cel i sens życia, przetrwania, sprawdzenia samego siebie w najtrudniejszych warunkach, w tym w relacji wobec drugiego istnienia (Piętaszka, Wilsona czy też tego bezimiennego dziecka).
W tekście tym moją uwagę zwróciły następujące cytaty:
- "Wie Pani, czego się najbardziej boję? Że świat mógłby być naprawdę taki, jaki się nam wydaje."
- "nie ma znaczenia, że się istnieje. "Nie ma" i "jest" są równouprawnione."
- "to właśnie było najgorsze - zagrożenie nie szło z zewnątrz, lecz od wewnątrz."
- "Morze nigdy nie przynosi nic żywego - taka zdaje się jest natura morza. Wyrzuca na brzeg tylko to, co martwe: gnijące glony, bezbarwne, omdlałe meduzy, pobielałe od rozkładu ryby, oślizłe patyki."
- "Jedyne moje dobre sny to były sny o jedzeniu. Jadłem we śnie i może dlatego nie umarłem z głodu."
- "Każda chwila jest na wagę świata."
- "Czy musimy rozumieć to, co widzimy? Czy musimy być pewni znaczenia, jakie niesie ze sobą znak?"
- "ludzi można się albo tylko bać, albo ku nim garnąć."
- "gdy się o czymś intensywnie myśli, gdy się czegoś pragnie i tęskni - wtedy to się dostaje."
- "to, czego pragnę najbardziej, to wierzyć, że nie stałem się ofiarą jakiejś anomalii, lecz że doświadczyłem cudu."

1. Profesor Andrews w Warszawie
Ciekawie opisany pobyt angielskiego profesora w Warszawie, pobyt, który przypadł na dość nieciekawy czas polskiej historii. Myślę, że na plan pierwszy wysuwa się zdecydowanie problem niezrozumienia - językowego, kulturowego i historycznego. Piękne są słowa Tokarczuk: "Polska to kraj inteligentnych ludzi." oraz "sny [..] były pa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krótkie opowiadania, w których głównymi bohaterami są mężczyźni. Najpierw profesor Andrews leci na wykład, wywiady, spotkania. Niby wszystko jest w porządku do czasu, gdy przesypia zajęcia dnia następnego. Od tego momentu nic nie jest takie jak być powinno. Gdzie on trafił? Co się stało? Niedorzeczność wstrętnym oddechem dmucha mu w szyję, naigrawa sie z niego. I kim on w ogóle jest?
W drugim nagle lądujemy na wyspie. Przeżyliśmy jako jedni, a teraz jako jedni zamieszkujemy na wyspie. Zaczynamy ja oswajać, poznawać, próbować zaadoptować, ale do czego to prowadzi? Jaki jest sens tego, co się dzieje? Rzeczywistość staje się nagle ni to snem ni jawą. Aż pewnego dnia przypływa łódź z martwym ciałem w środku i z... niemowlęciem. Życie się zmienia, sens bycia się zmienia. Co tu się u licha dzieje? Mnożą się pytania, rosną wątpliwości. Kim jestem dla samego siebie i dla tego dziecka jednocześnie?
Dwa zwięzłe i proste opowiadania, które są aż banalne w swym przekazie. Dopiero po zakończeniu czytania zaczynamy pytać. Pytać siebie o sens życia i tego co nas otacza. Pytania o naszą misję na tej ziemi. Ale, co powiem szczerze, gdyby ukazały się pod innym nazwiskiem nie zostałyby przez nikogo przeczytane. A że to Tokarczuk...!!!
Jak dla mnie nic spektakularnego. Ale może kiedyś dostrzege trzecie dno, bo drugie szybko złapałam. Od piora Tokarczuk raczej więcej wymagam.

Krótkie opowiadania, w których głównymi bohaterami są mężczyźni. Najpierw profesor Andrews leci na wykład, wywiady, spotkania. Niby wszystko jest w porządku do czasu, gdy przesypia zajęcia dnia następnego. Od tego momentu nic nie jest takie jak być powinno. Gdzie on trafił? Co się stało? Niedorzeczność wstrętnym oddechem dmucha mu w szyję, naigrawa sie z niego. I kim on w ogóle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po bardzo dobrych w mojej ocenie „Opowiadaniach bizarnych” wyciągnęłam łapki po „Szafę”. Była dobra, chociaż czułam lekki niedosyt. Za to po powyższej chudzince nie czuję zbyt wiele. Były to interesujące, choć niewiele za sobą niosące opowiadania. Przyjemność językowa jak zwykle duża, ale fabularnie coś tym razem nie do końca do mnie przemówiło.

Po bardzo dobrych w mojej ocenie „Opowiadaniach bizarnych” wyciągnęłam łapki po „Szafę”. Była dobra, chociaż czułam lekki niedosyt. Za to po powyższej chudzince nie czuję zbyt wiele. Były to interesujące, choć niewiele za sobą niosące opowiadania. Przyjemność językowa jak zwykle duża, ale fabularnie coś tym razem nie do końca do mnie przemówiło.

Pokaż mimo to

Świetne te dwa opowiadania, naprawdę poruszające. Niestety ponowne wydanie ich w osobnej książce jest dla mnie niezrozumiałe. Chętnym radzę po prostu sięgnąć po "Grę na wielu bębenkach" - sporo więcej tam dobrych, a krótkich form.

Świetne te dwa opowiadania, naprawdę poruszające. Niestety ponowne wydanie ich w osobnej książce jest dla mnie niezrozumiałe. Chętnym radzę po prostu sięgnąć po "Grę na wielu bębenkach" - sporo więcej tam dobrych, a krótkich form.

Pokaż mimo to

Jeśli zastanawialiście się, czemu Wydawnictwo Literackie wypuszcza bez fanfar nowy tytuł Tokarczuk, to spieszę z wyjaśnieniem - nie ma w nim nic nowego, to po prostu reedycja dwóch opowiadań ze zbioru "Gra na wielu bębenkach", z których jedno zostało niedawno lekturą szkolną. Wydawca liczy więc pewnie na uczniów i na to, że szkolne biblioteki nie zdążyły uzupełnić zbiorów. A opowiadania? "Profesor Andrews w Warszawie" to spojrzenie z zewnątrz na absurdy polskiej rzeczywistości doby PRL-u - tekst przyjemny, ale niepowalający, o zgrozo jak stworzony do omawiania na lekcji języka polskiego; dodana na doczepkę "Wyspa" - w niepokojący sposób opisująca kilka dziwnych wydarzeń, które przydarzyły się pewnemu rozbitkowi - jest znacznie ciekawsza, ale wątpię, by tego rodzaju wieloznaczna literatura przypadła do gustu licealiście. A zatem - opowiadania są niezłe, ale nie ma powodu, by czytać je osobno, a nie w zbiorze, z którego pochodzą.

Jeśli zastanawialiście się, czemu Wydawnictwo Literackie wypuszcza bez fanfar nowy tytuł Tokarczuk, to spieszę z wyjaśnieniem - nie ma w nim nic nowego, to po prostu reedycja dwóch opowiadań ze zbioru "Gra na wielu bębenkach", z których jedno zostało niedawno lekturą szkolną. Wydawca liczy więc pewnie na uczniów i na to, że szkolne biblioteki nie zdążyły uzupełnić zbi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to