Bieguni

Z początku ciężka, zagmatwana. Ciekawie i różnorako porusza wątek podróżniczy.

Z początku ciężka, zagmatwana. Ciekawie i różnorako porusza wątek podróżniczy.

Pokaż mimo to

Pani Olga pisze pięknie. Nie trzeba się nad tym rozwodzić. Jej książki sprawiają, że się na chwilę zatrzymuję i zaczynam myśleć, a to najlepszy pod słońcem sposób na odpoczynek.

Pani Olga pisze pięknie. Nie trzeba się nad tym rozwodzić. Jej książki sprawiają, że się na chwilę zatrzymuję i zaczynam myśleć, a to najlepszy pod słońcem sposób na odpoczynek.

Pokaż mimo to

Ja może do tej książki nie dorosłam bo w całości troszkę mnie wymęczyła. Nie jest to powieść, która wciąga i czyta się z zainteresowaniem. Raczej to zbiór bardzo mądrych myśli. W tym momencie życia nie tego oczekiwałam od książki, ale docenić należy kunszt autorki

Ja może do tej książki nie dorosłam bo w całości troszkę mnie wymęczyła. Nie jest to powieść, która wciąga i czyta się z zainteresowaniem. Raczej to zbiór bardzo mądrych myśli. W tym momencie życia nie tego oczekiwałam od książki, ale docenić należy kunszt autorki

Pokaż mimo to

Czasem, też tak mam, że nagle w głowie mi świta- różne momenty czasu wiszą w przestrzeni, jak prześcieradła, jak ekrany, na których wyświetla się jakiś moment…
Czy świat składa się z takich nieruchomych momentów, wielkich metazdjęć, a my rzeczywiście przeskakujemy z jednego w drugi?
Książka nie ma początku i nie ma końca, zupełnie jak przyszłość i przeszłość, które są nieskończone, bo nie istnieje w rzeczywistości żadne „kiedyś”?
Ta powieść jest poplątaniem z pomieszaniem, gdyż nie istnieje, również żadne gdzieś-nikt nie tkwi w żadnym dniu, ani miejscu?
To co kiedyś stanowiło całość, a potem zostało rozbite na części, nadal jest ze sobą mocno powiązane, w niewidzialny, trudny zbadania sposób. Natura tego związku zaś, nie jest jasna i z pewnością umknie mikroskopom.
Jednakże jest oczywiste, że możemy ufać jedynie fizjologii i teologii. Oto są dwa filary poznania. To co leży pomiędzy nimi zupełnie się nie liczy.
Jak mówił ten szlifierz i może tylko w tym się nie myli – w istocie ciało i dusza są częścią czegoś większego i wspólnego, stanami wspólnej substancji, jak woda, która może być zarówno płynem jak i ciałem stałym. Dlaczego mnie boli to co nie istnieje? Czy najmniejszy nawet fragment nadal nie należy do całości?
Gdy świat jak wielka szklana kula spada i rozbija się na miliony części-czyż nadal w tym czymś wielkim, potężnym nieskończonym nie pozostaje całością?
Czy mój ból to Bóg?
Moje życie spędziłem w podróży, podróżowałem do własnego ciała, do własnej odciętej kończyny. Sporządziłem najdokładniejsze mapy. Rozebrałem badaną rzecz, według najlepszej metodologii na czynniki najpierwsze. Zliczyłem mięśnie, ścięgna nerwy i naczynia krwionośne. Używałem do tego własnych oczu, ale wspierałem się także bystrzejszym wzrokiem mikroskopu. Wydaje mi się, że nie pominąłem żadnej najmniejszej części.
Dziś mogę zadać sobie to pytanie: czego szukałem?

Czasem, też tak mam, że nagle w głowie mi świta- różne momenty czasu wiszą w przestrzeni, jak prześcieradła, jak ekrany, na których wyświetla się jakiś moment…
Czy świat składa się z takich nieruchomych momentów, wielkich metazdjęć, a my rzeczywiście przeskakujemy z jednego w drugi?
Książka nie ma początku i nie ma końca, zupełnie jak przyszłość i przeszłość, które są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pieknie jak na noblistke

Pieknie jak na noblistke

Pokaż mimo to

Przeczytałem wcześniejsze komentarze i pod wieloma mogę się tylko podpisać. Ale nie wystawiam oceny.

Nuda. Potworna nuda opakowana w ładne słowa, połączone w równie urocze łańcuszki zdań. Nie dotarłem nawet do połowy tej książki, wymiękłem, ponieważ nie mam czasu na czytanie książek o niczym. Najciekawszy wątek do jakiego dotarłem dotyczył Kunickiego i jego rodziny. Mięsisty, solidny, więc wbiłem w niego zęby i już za chwilę czytałem jakieś pierdoły o lotniskach i hotelach za darmoszkę. I nie domknąłem tamtego wątku, nawet nie wiem czy tam dalej coś było na ukończenie, bo zostałem zastrzelony historiami o zbrodniach na zwierzętach. Padłem.

Główna bohaterka zupełnie do luftu. Od dziewczęcia nieskończenie alternatywna, a w wieku dojrzałym dodatkowo cierpiąca na robaki, bo nigdzie nie usiedzi choćby chwili. Nic z tych podróży nie wynika. Nie wiem po co jeździ, umknęło mi to. Pewnie jak zamykały mi się oczy, gdy przysypiałem nad kolejnymi kartkami (nie żartuję, tak było, przez to mogłem opuścić tę kluczową informację).

Jakieś natchnione to wszystko między wierszami a jednak takie przelewanie z pustego w próżne, takie wodolejstwo koszmarne, że płakać się chce i rzucić z mostu.

Jestem naprawdę bardzo negatywnie zaskoczony biorąc pod uwagę z jakiego formatu pisarką mam tu do czynienia. Jeśli zachce mi się kiedyś jeszcze sięgnąć po książki Olgi Tokarczuk to tylko z biblioteki (tej na szczęście też nie kupiłem, chociaż mam na własność). Chyba nie nadajemy z wrażliwością na tych samych falach, bo film na podstawie jej scenariusza - "Pokot" też był po prostu nie do strawienia.

Nie moja bajka, absolutnie. Rozczarowałem się. Ale poza tym nic się nie stało, naukę też jakąś wyciągnąłem dla siebie.

Przeczytałem wcześniejsze komentarze i pod wieloma mogę się tylko podpisać. Ale nie wystawiam oceny.

Nuda. Potworna nuda opakowana w ładne słowa, połączone w równie urocze łańcuszki zdań. Nie dotarłem nawet do połowy tej książki, wymiękłem, ponieważ nie mam czasu na czytanie książek o niczym. Najciekawszy wątek do jakiego dotarłem dotyczył Kunickiego i jego rodziny....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze zetknięcie się z prozą Olgi Tokarczuk. Piękny jezyk, interesujące historie. Bardzo mi się podobała narracja. Przeczytałam ją dwukrotnie, aby za drugim razem delektować się słowem...

Moje pierwsze zetknięcie się z prozą Olgi Tokarczuk. Piękny jezyk, interesujące historie. Bardzo mi się podobała narracja. Przeczytałam ją dwukrotnie, aby za drugim razem delektować się słowem...

Pokaż mimo to

Przez pierwsze 100 stron bardzo mi się męczyłem. Miałem do niej niewłaściwe oczekiwania. Kiedy odrzuciłem: pragnienie fabuły, bohatera przewodniego i związku przyczynowo-skutkowego książka zaczęła mi się podobać. Jest jak kalejdoskop pełen pięknych obrazków, które drgają i zmieniają się przy niewielkim poruszeniu. Zapisy z podróży na serwetkach z wagonu restauracyjnego, obserwacje z lotnisk i gabinetów osobliwości.

Przez pierwsze 100 stron bardzo mi się męczyłem. Miałem do niej niewłaściwe oczekiwania. Kiedy odrzuciłem: pragnienie fabuły, bohatera przewodniego i związku przyczynowo-skutkowego książka zaczęła mi się podobać. Jest jak kalejdoskop pełen pięknych obrazków, które drgają i zmieniają się przy niewielkim poruszeniu. Zapisy z podróży na serwetkach z wagonu restauracyjnego,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Oryginalna,, pasjonująca i znakomicie napisana" Cytat z Le Figaro doskonale opisuje tą książkę. Booker jest nagrodą mniej polityczną niż Nobel i wydaje mi się jak najbardziej zasłużony. Polecam tą podróż z Olgą Tokarczuk.

"Oryginalna,, pasjonująca i znakomicie napisana" Cytat z Le Figaro doskonale opisuje tą książkę. Booker jest nagrodą mniej polityczną niż Nobel i wydaje mi się jak najbardziej zasłużony. Polecam tą podróż z Olgą Tokarczuk.

Pokaż mimo to

Niezrozumiany fenomen. Są opowiadania wciągające i intrygujące (Kunicki, organy). Są niestety w dużej większości i takie, które nic nie wnoszą. Reprezentują luźne obserwacje znudzonego podróżnika notowane wspólnie z bazgrołami na marginesach, serwetkach i paragonach byle tylko wypełnić czas.
Pod kątem formy językowej - faktycznie robi wrażenie, ale co z tego, jeśli formę otwieramy a tam niewiele w środku.
O czym jest ta książka? Dobre pytanie.

Niezrozumiany fenomen. Są opowiadania wciągające i intrygujące (Kunicki, organy). Są niestety w dużej większości i takie, które nic nie wnoszą. Reprezentują luźne obserwacje znudzonego podróżnika notowane wspólnie z bazgrołami na marginesach, serwetkach i paragonach byle tylko wypełnić czas.
Pod kątem formy językowej - faktycznie robi wrażenie, ale co z tego, jeśli formę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to