Bieguni

Ta książka jest jak sałatka w najlepszej polskiej restauracji. A ja czytuje książki na miarę sałatki typu greckiego mojej mamy.

Ta książka jest jak sałatka w najlepszej polskiej restauracji. A ja czytuje książki na miarę sałatki typu greckiego mojej mamy.

Zdecydowanie Tokarczuk nie jest dla każdego, a na pewno nie dla mnie. Jak historie były nawet ciekawe, tak język jakim pisze autorka jest zbyt toporny i utrudnia odbiór książki. Wszystkie postacie wydają się płytkie (choć sztuką jest stworzenie jakiegoś większego rysu w opowiadaniach) i bardzo do siebie podobne. Z ogromną chęcią omówiłabym tę książkę z kimś kto ją lepiej zrozumiał. Na pewno jest to pozycja dla osób lubiących i mających z kim dyskutować o literaturze. Dla takich szaraczków jak ja jest to ... ciekawe przeżycie, ale niekoniecznie warte powtórzenia.

Zdecydowanie Tokarczuk nie jest dla każdego, a na pewno nie dla mnie. Jak historie były nawet ciekawe, tak język jakim pisze autorka jest zbyt toporny i utrudnia odbiór książki. Wszystkie postacie wydają się płytkie (choć sztuką jest stworzenie jakiegoś większego rysu w opowiadaniach) i bardzo do siebie podobne. Z ogromną chęcią omówiłabym tę książkę z kimś kto ją lepiej...

Inny wymiar, zakochałem się w Pani Tokarczuk, książka wydaje się być zespolona w jakiś sposób ze mną. Jestem na około 40 stronie.

I chociaż z natury jestem Anteuszem, czyli kimś kto boi się stracić grunt pod nogami, to książka ujęła mnie swoim klimatem. Wydaje się on być zimnym, jakby o ludziach żyjących na Syberii.
Na samym końcu przeczytałem jednak że "Bieguni" to coś innego niż jawi się na początku książki. To grupa prawosławnych o określonym stosunku do świata. Tokarczuk jawi mi się jak jakaś kapłanka Apollina.
Nie wiem jakim cudem czytałem i odnalazłem się idealnie w klimacie. Być może mój egzemplarz był wyjątkowy — tak do odczytuje.
Brakuje w nim tekstu na stronach: 65, 68, 69, 72, 73, 76, 77, 80, 81, 84, 85, 88, 89, 92, 93, 96.

Zdarzają się czasem takie "tabula rasy". ;(

Inny wymiar, zakochałem się w Pani Tokarczuk, książka wydaje się być zespolona w jakiś sposób ze mną. Jestem na około 40 stronie.

I chociaż z natury jestem Anteuszem, czyli kimś kto boi się stracić grunt pod nogami, to książka ujęła mnie swoim klimatem. Wydaje się on być zimnym, jakby o ludziach żyjących na Syberii.
Na samym końcu przeczytałem jednak że "Bieguni" to coś...

W tej książce jest gęsto. Zdania są gęste, pełne treści i znaczeń. Historii są różne, choć gdzieś tam łączone delikatnie wątkiem podróży, tej bliskiej, tej dalekiej i tej przez życie. Dużo treści; ciekawych, pobudzających do myślenia.
Mogłam czytać jak byłam względnie wypoczęta, w przeciwnym razie robiło mi się ciasno i gubiłam sens.

W tej książce jest gęsto. Zdania są gęste, pełne treści i znaczeń. Historii są różne, choć gdzieś tam łączone delikatnie wątkiem podróży, tej bliskiej, tej dalekiej i tej przez życie. Dużo treści; ciekawych, pobudzających do myślenia.
Mogłam czytać jak byłam względnie wypoczęta, w przeciwnym razie robiło mi się ciasno i gubiłam sens.

Wynudziłam się przeokropnie... Zgodzimy się chyba wszyscy, że p. Olga potrafi pisać i warsztat ma świetny. Problemem jest tylko to, że nie zawsze wie, po co i o czym chce pisać... I to jest najlepsze podsumowanie tego zbioru opowiadań "o niczym"...

Wynudziłam się przeokropnie... Zgodzimy się chyba wszyscy, że p. Olga potrafi pisać i warsztat ma świetny. Problemem jest tylko to, że nie zawsze wie, po co i o czym chce pisać... I to jest najlepsze podsumowanie tego zbioru opowiadań "o niczym"...

Wielką przykrośc mi Olga zrobiła rękami tej książki. Uwielbiam czytać i podróżować choć nie jednocześnie, wymiennie albo niczym matrioszka kryjąc jedno w drugim, a tu taki Cios.
Książka opowiadająca o podróży, która tą opowieścią podróż zastępuje, wyczerpuje jej możliwość, anihiluje ruch, chyba , że gałek ocznych, nie może być częścią jakiejkolwiek podróży. I może być czytana tylko wówczas, gdy szansy na podróż nie widać i nie słychać, a czuć tylko troszeczkę. Gdy ma się nogę w gipsie lub gipsowe oszczędności, a ja i moje drugie ja w postaci żony, Biegunów w podróż zabraliśmy. Do Hiszpanii. Jam nam to uczynił. Głupek to mało, do kwadratu w sam raz. W konsekwencji mocno się natrudziliśmy by z kart książki w karty podróżnego żywota przeskoczyć i zaskoczyć w epifanię zwiedzania, poznawania, smakowania Andaluzji. Udało się wyłącznie dzięki sile woli moje żony. Dobra żona to skarb, a posłuszny żonie w takich sprawach mąż to mapa tych skarbów. Nota bene książka jest znakomita i czytana ukradkiem tylko zyskuje

Wielką przykrośc mi Olga zrobiła rękami tej książki. Uwielbiam czytać i podróżować choć nie jednocześnie, wymiennie albo niczym matrioszka kryjąc jedno w drugim, a tu taki Cios.
Książka opowiadająca o podróży, która tą opowieścią podróż zastępuje, wyczerpuje jej możliwość, anihiluje ruch, chyba , że gałek ocznych, nie może być częścią jakiejkolwiek podróży. I może być...

Plastynacja, panoptikon, podróż. Chyba tak mógłbym opisać tę książkę trzema słowami.

Zanim po nią sięgnąłem, myślałem że jest to jakaś konkretna i zamknięta historia. Opowiadanie o tytułowych biegunach, którzy wciąż muszą być w ruchu.

Okazało się że byłem w błędzie i że "Bieguni" to zbiór różnych historii. Tych krótkich i tych długich. Czasami są one ze sobą dość mocno powiązane, innym razem występują jako zupełnie odrębne byty, które z innymi treściami książki łączy jedynie tematyka poruszania się.

Poruszania się, bo to właśnie ruch jest tutaj tematem przewodnim. Niekiedy pod tym pojęciem kryje się opis międzykontynentalnej podróży, czasami chodzi o snucie się po własnym mieście, a kilka stron dalej ową podróżą jest podróż w głąb własnej duszy.

Uważam, że nie jest to książka łatwa. Niektóre z zawartych w niej historii są wręcz ciężkie. Emocjonalnie. W ten sposób postrzegam na przykład wątki o Kunickim - opisy pozwalają dobrze wczuć się w głównego jej bohatera i jego problemy.

Moim zdaniem nieco zbyt dużo tutaj tematów związanych z plastynacją oraz konserwacją narządów i tkanek. Filip Verheyen, doktor Blau, listy Józefiny... Przyznaję, że jako osoba, która nie ma zbyt dużej wiedzy w tym obszarze, dowiedziałem się o paru ciekawych faktach (również historycznych), ale mimo to mam wrażenie, że ta tematyka zdominowała tę powieść i że wcale nie wyszło jej to na dobre.

"Bieguni" to pierwsza książka Olgi Tokarczuk, którą przeczytałem. Nie jestem zachwycony, ale na pewno w pewien sposób zaciekawiony; lektura wywołała we mnie różne emocje, więc trudno mi przejść obok niej obojętnie. Nie planuję zatem poprzestać na tej jednej pozycji Olgi Tokarczuk i niedługo z pewnością sięgnę po kolejne.

Plastynacja, panoptikon, podróż. Chyba tak mógłbym opisać tę książkę trzema słowami.

Zanim po nią sięgnąłem, myślałem że jest to jakaś konkretna i zamknięta historia. Opowiadanie o tytułowych biegunach, którzy wciąż muszą być w ruchu.

Okazało się że byłem w błędzie i że "Bieguni" to zbiór różnych historii. Tych krótkich i tych długich. Czasami są one ze sobą dość mocno...

Przypomnijmy słowa noblistki" "wymyśliliśmy sobie historię Polski jako kraju niezwykle tolerancyjnego, otwartego, jako kraju, który nie splamił się niczym złym w stosunku do swoich mniejszości. Tymczasem robiliśmy rzeczy straszne jako kolonizatorzy, większość narodowa, która tłumiła mniejszość, jako właściciele niewolników czy mordercy Żydów." Pani Olgo - pamiętamy!

Przypomnijmy słowa noblistki" "wymyśliliśmy sobie historię Polski jako kraju niezwykle tolerancyjnego, otwartego, jako kraju, który nie splamił się niczym złym w stosunku do swoich mniejszości. Tymczasem robiliśmy rzeczy straszne jako kolonizatorzy, większość narodowa, która tłumiła mniejszość, jako właściciele niewolników czy mordercy Żydów." Pani Olgo -...

Całkiem dobra książka , ale czy wybitna ?

Całkiem dobra książka , ale czy wybitna ?

Smakowity kąsek dla miłośników krótkich form, anatomii i plastynacji.
A tak na poważnie, to wymęczyła mnie ta książka okrutnie i jednocześnie nie mogłem się od niej oderwać.
- masochista?
- nie, po prostu autorka posługuje się językiem polskim w sposób mistrzowski!
Treść stanowią krótkie opowiadania, jedne łączą się ze sobą inne to "niezależne byty". Niektóre ciekawe a inne, to jakieś filozoficzne dyrdymały.
Rzecz jasna powyższe słowa, to subiektywna ocena zwykłego zjadacza chleba, którego zdaniem za obcowanie z tak pięknym, bogatym i niezwykle obrazowym językiem autorka każe płacić wysoką cenę.

Smakowity kąsek dla miłośników krótkich form, anatomii i plastynacji.
A tak na poważnie, to wymęczyła mnie ta książka okrutnie i jednocześnie nie mogłem się od niej oderwać.
- masochista?
- nie, po prostu autorka posługuje się językiem polskim w sposób mistrzowski!
Treść stanowią krótkie opowiadania, jedne łączą się ze sobą inne to "niezależne byty". Niektóre ciekawe a...