Bardzo dziwny zbiór opowiadań, wydany rzekomo z okazji 20 rocznicy upadku muru berlińskiego. Niestety, żadne z nich nie ma z Berlinem i murem nic wspólnego! Owszem, jakąś tam nicią łączącą wszystkie dziesięć opowiadań jest mur, granica - w sensie dosłownym lub metaforycznym. Niemniej skojarzenia te są bardzo luźnie.
Same opowiadania raczej słabe i nierówne, bez drugiego dna, bardzo dosłowne. Część z nich to głos liberalnej, "nowoczesnej" Europy. Możemy w tym tomie przeczytać m.in. o prezydencie, który umiera na zator, i w chwili śmierci wspomina wynalazcę klocków Lego; żołnierza, który kupuje ciastka od rosyjskiej dziewczynki; celnika, który nielegalnie przepuszcza rodzinę muzułmanów przez leśną granicę polsko-niemiecką; Andorczyka poszukującego tożsamości; dialog muru więziennego z drzewem; opowieść o strachu człowieka przed innymi ludźmi, przez który to strach zamyka się w quasi-grobie i umiera; historię obserwacji ludzi za murem domu Wielkiego Brata; wreszcie o kosmicznej Federacji Ekumene, do której przystępuje Ziemia (coś na kształt międzygalaktycznej Unii Europejskiej).
I to nie są tylko hasła-slogany, to niemalże streszczenia całych opowiadań. Są one bez pointy.
Wyłamuje się spośród nich opowiadanie "Po okazyjnej cenie" Miklosa Vamosa. Jest kapitalne, ma świetną narrację, pointę, jest w tym jakaś akcja, facet opowiada nam jakąś konkretną historię, ma ona swój rozwój, i bardzo dobre zakończenie.
Książka jest też ślicznie wydana. Bardzo fajny papier, półtwarda okładka, no i te genialne ilustracje! Coś jakby połączenie awangardy z malarstwem naiwnym Nikifora.
Pięknie się tę książkę ogląda, fatalnie czyta.

Bardzo dziwny zbiór opowiadań, wydany rzekomo z okazji 20 rocznicy upadku muru berlińskiego. Niestety, żadne z nich nie ma z Berlinem i murem nic wspólnego! Owszem, jakąś tam nicią łączącą wszystkie dziesięć opowiadań jest mur, granica - w sensie dosłownym lub metaforycznym. Niemniej skojarzenia te są bardzo luźnie.
Same opowiadania raczej słabe i nierówne, bez drugiego...

W ramach wspomagania / urozmaicania nauki historii współczesnej, wypożyczyłam dla córki książkę
"1989. Dziesięć opowiadań o burzeniu murów" pod redakcją Michaela Reynolds'a.

Na stronie wydawcy przeczytałam, że ta antologia jest próbą uczczenia rocznicy upadku muru berlińskiego,
przypomnienia absurdu jego istnienia.

W blurbie (na tylnej okładce) zaś:
Książka próbuje nie tylko przekazać niemal namacalną, absurdalną rzeczywistość nieistniejącego już muru,
ale także przyczynić się do burzenia mniej oczywistego muru, który wciąż istnieje: muru odgradzającego
literaturę dla dorosłych od literatury dla młodszych czytelników.

Byłam przekonana, że będą to poważne opowiadania historyczne o murze berlińskim,
o okolicznościach związanych z jego budowaniem, a potem burzeniem, o przyczynach, skutkach,
o tle politycznym, społecznym itp. itd.
Myliłam się!

Córka po lekturze powiedziała:
- A wiesz, mamo, że to książka nie o murze berlińskim?
- Nie? A o czym? - zapytałam.
- Na końcu jest taka notatka z informacjami, w którym roku mur berliński wzniesiono, w którym zburzono,
ile miał metrów, ile osób zginęło przy jego przekraczaniu i temu podobne, ale opowiadania są o różnych
murach. O wznoszeniu i burzeniu różnych murów, także tych psychicznych.

Elia Barceló w swoim opowiadaniu ustami dzieci mówi:
Kiedy na kogoś patrzysz i odwracasz wzrok, wznosisz mur. Jeśli patrzysz drugiemu w oczy i uśmiechasz się,
budujesz most. Jeśli rozmawiasz w kimś bardzo różnym od ciebie i słuchasz, co ma do powiedzenia,
budujesz most, który wzbogaca was oboje. Jeśli nie dajesz mu dojść do głosu albo nie słuchasz,
wznosisz mur i chowasz się za nim samotny i wystraszony.

Dziesięć opowiadań krążących wokół tematu muru.
(Właściwie jedenaście opowiadań, bo Michael Reynolds w podsumowaniu na końcu książki
też napisał swoje.)
Różnych opowiadań. O różnych murach.
Wśród autorów jedno nazwisko polskie: Olga Tokarczuk.
Pozostali autorzy to: Elia Barceló, Heinrich Böll, Andrea Camilleri, Didier Daeninckx, Max Frisch,
Jiři Kratochvil, Ludmiła Pietruszewska, Ingo Schulze i Miklós Vámos.

Michael Reynolds w swoim podsumowaniu pisze:
Narody i społeczności nie mogą sobie pozwolić na zapomnienie. Zapomnienie oznacza dla nich zgubę.
Gdy zapominają, ryzykują, że będą w nieskończoność powtarzać swoje błędy. Gdzie zaś brak żywej
pamięci - a czytelnicy, dla których przeznaczona jest ta książka, nie pamiętają muru berlińskiego - zadaniem
pisarzy i artystów jest pobudzać wyobraźnię, przywoływać pamieć spod pokładów kurzu.
To właśnie starał się uczynić każdy z autorów, których opowiadania zgromadzono w tej książce.

Książkę przeczytałyśmy obie.
Każda osobno.

No i niestety, muszę teraz to napisać...

Zapytałam córkę, czy książka jej się podobała.
Córka delikatnie stwierdziła: "Nie bardzo".
Mnie większość tych opowiadań zdecydowanie nie podobała się..
Ilustracje Henninga Wagenbretha też.

Przyznaję: to 96 stron całkiem zgrabnie napisanej prozy.
Nie wszystko jednak zrozumiałam.
Nie, nie chodzi o słowa. Chyba nie zrozumiałam sensu niektórych opowiadań.
Co autor miał na myśli? Po co to napisał? Co chciał przekazać?

Może nie zrozumiałam, bo nie należę do targetu określonego przed wydawcę?
A może nie jestem zbyt wyrobionym* czytelnikiem?
Córka też.
Przynajmniej jesteśmy po tej samej stronie muru (niezrozumienia) ;-p



* Może niezbyt wyrobionym, ale za to czujnym; znalazłam dwa błędy ortograficzne :-(



https://bajdocja.blogspot.com/2017/01/ksiazka-o-wznoszeniu-i-burzeniu-murow.html

W ramach wspomagania / urozmaicania nauki historii współczesnej, wypożyczyłam dla córki książkę
"1989. Dziesięć opowiadań o burzeniu murów" pod redakcją Michaela Reynolds'a.

Na stronie wydawcy przeczytałam, że ta antologia jest próbą uczczenia rocznicy upadku muru berlińskiego,
przypomnienia absurdu jego istnienia.

W blurbie (na tylnej okładce) zaś:
Książka próbuje nie...

Ciekawe i wszechstronne ujęcie tematu muru. Bardzo dobry pomysł. Dziesięciu autorów zakreśla szeroką perspektywę problemu. Każde opowiadanie otwiera oczy...
Mądre.

Ciekawe i wszechstronne ujęcie tematu muru. Bardzo dobry pomysł. Dziesięciu autorów zakreśla szeroką perspektywę problemu. Każde opowiadanie otwiera oczy...
Mądre.

Dostałam to na DKK. Oczekiwałam czegoś interesującego i zawiodłam się. Najsłabsze było dla mnie opowiadanie Tokarczuk.

Dostałam to na DKK. Oczekiwałam czegoś interesującego i zawiodłam się. Najsłabsze było dla mnie opowiadanie Tokarczuk.

Jak wszystkie antologie - nie urzekła mnie.
Plus za Tokarczuk!!!

Jak wszystkie antologie - nie urzekła mnie.
Plus za Tokarczuk!!!

Odpłynęłam.Już dawno nie poniosła mnie tak bardzo czyjaś fantazja. Książka ta była dla mnie punktem przecięcia wektorów.

Odpłynęłam.Już dawno nie poniosła mnie tak bardzo czyjaś fantazja. Książka ta była dla mnie punktem przecięcia wektorów.

8/10

8/10