Gra na wielu bębenkach

Kiedy dowiedziałem się, że to zbiór opowiadań, nie miałem zamiaru w ogóle sięgać po tę pozycję. Nie lubię krótkiej formy, a wcześniej przeczytałem "Opowiadania Bizarne", które mnie nie porwały. Cóż, muszę przyznać, że ominąłbym kawał wybitnej literatury. Być może autorka kupiła mnie już pierwszym, niezwykle wciągającym opowiadaniem, które zachęcało do czytania kolejnych. A tych znakomitych tu nie brak. Nawet jeśli przytrafiają się słabsze, są one niezwykle potrzebne, by dać czytelnikowi szansę na pewien oddech w trakcie lektury. Ale to, co otrzymujemy w takich opowiadaniach jak "Wyspa", "Profesor Andrews..." czy "Skoczek" jest nie do opisania.
Cieszę się, że przeczytałem te opowiadania. Dziś ta książka zajmuje u mnie drugie miejsce, zaraz po "Prawieku", jeśli idzie o twórczość naszej noblistki.

Kiedy dowiedziałem się, że to zbiór opowiadań, nie miałem zamiaru w ogóle sięgać po tę pozycję. Nie lubię krótkiej formy, a wcześniej przeczytałem "Opowiadania Bizarne", które mnie nie porwały. Cóż, muszę przyznać, że ominąłbym kawał wybitnej literatury. Być może autorka kupiła mnie już pierwszym, niezwykle wciągającym opowiadaniem, które zachęcało do czytania kolejny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Daję tę ocenę nie za wszystkie opowiadania, ale kilka mnie zachwyciło, jedno natomiast jest ponad wszelkie skale. Wybitne do potęgi entej! Mianowicie pierwsze. Może trochę i dlatego, że sama się w nim doskonale odnalazłam :) Ale nie tylko dlatego rzecz jasna. Polecam cały tom gorąco. Obcowanie z piórem naszej noblistki jest bowiem czystą przyjemnością, prawdziwym spa dla umysłu.

Daję tę ocenę nie za wszystkie opowiadania, ale kilka mnie zachwyciło, jedno natomiast jest ponad wszelkie skale. Wybitne do potęgi entej! Mianowicie pierwsze. Może trochę i dlatego, że sama się w nim doskonale odnalazłam :) Ale nie tylko dlatego rzecz jasna. Polecam cały tom gorąco. Obcowanie z piórem naszej noblistki jest bowiem czystą przyjemnością, prawdziwym spa dla umysł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa, choć czegoś brakuje.

Ciekawa, choć czegoś brakuje.

Pokaż mimo to

To zbiór rozmaitych opowiadań stanowiących przegląd stylów pisarskich Pani Olgi. Bogate w opisy, rozważania, jedne ciekawsze skłaniające do przemyśleń, inne nudniejsze, ale każde inne i niepowtarzalne.

To zbiór rozmaitych opowiadań stanowiących przegląd stylów pisarskich Pani Olgi. Bogate w opisy, rozważania, jedne ciekawsze skłaniające do przemyśleń, inne nudniejsze, ale każde inne i niepowtarzalne.

Pokaż mimo to

Mimo mojej wielkiej sympatii dla Olgi Tokarczuk - 5/10. Tylko sporadycznie zdobyła moje zainteresowanie. Bardzo ciekawy suspens mieszał się z rozczarowaniem. Autorka jest bardzo "kłączologiczna" - fabularia rozchodzą się we wszystkie strony - doprawmy to realizmem magicznym, a w wyniku tej reakcji otrzymamy sporo dziwactw. Zbiorek mieszany i jest to mieszaniec niezwykle osobliwy - nie ma tu faworytów. Tym opowiadaniom, którym przyznałbym wysoką notę, inni dają jeden. Ciężko byłoby więc w drodze konsensu ustalić podium tego zbioru. Myślę, czytelniku, że nie stracisz zbyt wiele, omijając "Grę na wielu bębenkach".

Mimo mojej wielkiej sympatii dla Olgi Tokarczuk - 5/10. Tylko sporadycznie zdobyła moje zainteresowanie. Bardzo ciekawy suspens mieszał się z rozczarowaniem. Autorka jest bardzo "kłączologiczna" - fabularia rozchodzą się we wszystkie strony - doprawmy to realizmem magicznym, a w wyniku tej reakcji otrzymamy sporo dziwactw. Zbiorek mieszany i jest to mieszaniec niezwyk...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje kolejne spotkanie z prozą Olgii Tokarczuk i przyznam, że jestem już trochę jej książkami zmęczona. Opowiadań jest zbyt dużo w tomiku, zatem zlewają się one w jedną całość i umyka gdzieś po przeczytaniu cała refleksja.

Zauważyłam, że proza autorki ma określony rytm, który powtarza się w każdym utworze, co czasem przeszkadza w odbiorze, a czasem dodaje uroku.

Bardzo podoba mi się tytuł :)

To moje kolejne spotkanie z prozą Olgii Tokarczuk i przyznam, że jestem już trochę jej książkami zmęczona. Opowiadań jest zbyt dużo w tomiku, zatem zlewają się one w jedną całość i umyka gdzieś po przeczytaniu cała refleksja.

Zauważyłam, że proza autorki ma określony rytm, który powtarza się w każdym utworze, co czasem przeszkadza w odbiorze, a czasem dodaje uroku.
...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny zbiór opowiadań. Każde inne, każde o czymś

Świetny zbiór opowiadań. Każde inne, każde o czymś

Pokaż mimo to

...bez większych emocji, raz lepiej raz gorzej...

...bez większych emocji, raz lepiej raz gorzej...

Pokaż mimo to

Z Wikipedii:
„…wydany w 2001 roku… ..Zbiór dziewiętnastu opowiadań.. .. nominowany został do Nagrody Literackiej Nike i wybrany przez czytelników najlepszą książką….”
Na LC 6.8 (1076 ocen i 57 opinii).
TO NIE JEST ZBIÓR, WYBÓR CZY KALEJDOSKOP; TO JEST GROCH Z KAPUSTĄ. Tokarczuk jest jeszcze młoda (56) i płodna, więc stać ją i wydawcę na wybór bardziej przemyślany
Mimo skrajnie negatywnej mojej oceny twórczości Tokarczuk postanowiłem jeszcze raz z nią się zmierzyć, bez uprzedzeń, lecz dalej z podziwem dla oficjalnej krytyki, permanentnie ją wychwalającej, jak i świadomością, że wbrew takiemu jej promowaniu, wyniki na LC ma niezbyt imponujące (Bieguni 6,93 - Booker!!!!; Dom dzienny, dom nocny 7,05; E.E. 6,48; Księgi Jakubowe 7,75; Podróż ludzi Księgi 6,47; Prawiek i inne czasy 7,5; Prowadź swój pług… 6,91)
Muszę jednak podkreślić, że stosowane przeze mnie kryteria są adekwatne do jej sławy tzn. że w przypadku innego autora moje oceny poszczególnych opowiadań mogłyby być wyższe. Aby lepiej zrozumieć autorkę przeczytałem wiele recenzji, oczywiście wychwalających te opowiadania i wybrałem z jednej fragment ułatwiający mnie zrozumienie konstrukcji. Pod godłem „tutajsiepopisuje” recenzent pisze na LC:
„Zbiór opowiadań Olgi Tokarczuk pt: "Gra na wielu bębenkach" składa się z 3 części. Pierwsza z nich dotyczy opowiadań nawiązujących stricte do samej literatury, płynnej granicy pomiędzy fikcją a życiem pisarza. Kolejna traktuje o sile wyobraźni, dzięki której życie staje się pełniejsze i wreszcie ostatnia, moja ulubiona część - portret polskiej prowincji. Zaskakująco proste historie ludzi, wytwarzanie przez nich własnej rzeczywistości (co pozwala na przetrwanie w niezrozumiałym i trudnym dla nich świecie), ich pragnienia, zmagania opisane w niezwykle barwny sposób….”
Gwoli solidności polecam też krótką pozytywna recenzję na: https://www.granice.pl/recenzja/gra-na-wielu-bebenkach/321
No to jedziemy:
„Otwórz oczy, już nie żyjesz” - chyba dla mnie za trudne. Dwie rzeczywistości: powieściowa i realna z czytelniczką przemieszczającą się i……. ?? Fantasy?? Nie kupuję - PAŁA
„Szkocki miesiąc” - „…Pani — niech się nazywa Scotsman — rozesłała wici przez swoich przyjaciół w Londynie, że przyjmie u siebie pisarkę. Że w zamian za milkliwe pisarskie towarzystwo (pisarze to mruki) zapewni warunki do twórczej pracy. Niech to będzie kobieta i Polka….”. Pani Scotsman miała męża Polaka, pilota RAF i żyje wspomnieniami o nim. Dwie rzeczywistości kanwą do filozoficznych rozmyślań polskiej pisarki, których nie kupuję. Ponadto konfrontacja własnej wiedzy z poglądami Zachodu na temat Polski. Nic rewelacyjnego, ale niech będzie 5/10
„Podmiot” - Trud mój nagrodzony. Absolutnie genialna satyra na większość naszych wielkich pisarzy. Nie od rzeczy będzie przypomnienie, że biedni pisarze pisali ponoć w PRL „do szuflady”, tylko, że w wolnej już Polsce szuflady okazały się w większości przypadków puste. Absolutnie 10/10
„Wyspa” - Rozbitek na wyspie, w kryzysowych chwilach rozmyśla intensywnie, lecz nic z tego nie pojmuję, następnie odkrywa dziecko, które karmi mlekiem ze swojej męskiej piersi. Znowu dręczy mnie pytanie mojej polonistki z liceum: „co autor chciał nam przekazać?”. Po krótkiej drzemce, dalej nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Aby nie dyskredytować opowiadania swoim niezrozumieniem stawiam gwiazdek 3/10.
„Bardo. Szopka” - coś w rodzaju nudnego reportażu o Bardzkiej Szopce, co nie leży w strefie moich zainteresowań, więc doczytałem z musu do końca i współczuję pani Kowalskiej, że umarła. Primum non nocere.. więc 5/10
„Najbrzydsza Kobieta Świata” - koszmarny pomysł, z zaskakującym podkreśleniem, że oblubieniec jest pijakiem i złodziejem, a lektura przypomniała mnie Victora Hugo „Człowieka śmiechu” czy „Dzwonnika z Notre Dame”. Może być 5/10
„Wieczór autorski” - świetne. Delikatna konfrontacja marzeń z rzeczywistością. Nic więcej nie powiem 10/10.
„Zdobycie Jerozolimy. Raten 1675” – clue wykłada egzaltowany pompatyczny von Kynast:
„— Musimy, droga pani, robić rzeczy bezcelowe. Inaczej nasze życie byłoby płaskie i nijakie, jak życie tych tam... — Tu wskazał na widniejącą w dolinie wieś. — Potrzeba irrealna jest tym, co różni nas od zwierząt. Nie nasze myślenie, nie mądre księgi. Musimy robić rzeczy niepotrzebne, nieprzydatne, których żywot jest krótki, lecz olśniewający, rzeczy, które zadziwiają, nawet jeżeli zaraz się je zapomni. Nasze istnienie musi być pełne takich fajerwerków. Inaczej popadlibyśmy w niepokój i stali się bezpłodni…”
Tylko jak do wzniosłego celu przekonać lud? Von Kynast znalazł sposób!! Świetne, a mnie przypomniała się Simone Weil, gdy do wzniosłych idei chciała przekonać głodne, wykończone ciężką praca robotnice. Pozostaję przy radykalnych ocenach, więc 7/10
„Che Guevara” - na bazie opieki nad chorymi ludźmi potrzebującymi pomocy, autorka snuje egzystencjalne przemyślenia, które do mnie nie trafiają. Może w swoim długim życiu za wielu „oryginałów” spotkałem. 5/10
„Skoczek” - świetne, lecz skrajnie pesymistyczne. Para, którą nic nie łączy, która przez całe lata nic nie stworzyła, żyje, jak mówi autorka, pastiszami wspomnień. Tego związku nie można uratować, bo pustki nie zapełni nawet zastępczy szachowy skoczek, przyniesiony przez fale. Po co oni tak się męczą, skoro poza wspomnieniami nic ich nie łączy? - pytam ja, akurat po 40. rocznicy zawarcia nieustannie ciekawego małżeństwa. 8/10
„Profesor Andrews w Warszawie” - Ubu Król. Teatr Absurdu. W Polsce czyli nigdzie. Profesor Andrews budzi się w Warszawie 13.12.1981 r. 10/10
„Ariadna na Naksos” - sympatyczne. Kobieta udręczona schematyzmem dnia powszedniego ulega fascynacji śpiewem sąsiadki, co staje się jej psychiczną niszą. 7/10
„Glicynia” - fascynacja teściowej zięciem. Czysta poezja, lecz nie dla mnie, bo już taki pruderyjny bywam. 5/10
„Tancerka” - piękne i smutne; o walce z osamotnieniem 8/10
„Wróżenie z fasoli” - sympatyczne; to już czwarte opowiadanie o zmaganiu się z samotnością. 7/10
„Żurek” - prowincjonalny realizm; stereotypowy obrazek, niczym nie błyszczy 6/10
„Życzenie Sabiny” - W każdym drzemie jakaś doza infantylizmu, niespełnionych dziecięcych marzeń. Miłe 7/10
„Próba generalna” - Tak głupie, że dobre tzn. autorka trafnie pokazuje głupotę ludzi, tak wielką, że ręce opadają. Bo to wszystko przez te atomy… A w obliczu klęski, prąd należy oszczędzać i w tym celu świeczkę zapalić. 6/10
„Gra na wielu bębenkach” - ciekawe, dla mnie trochę niespójne, a z tego alegorycznego walenia w wiele bębenków wynotowałem:
„….„Teraz” bowiem znaczy — „już nigdy”. „Teraz” znaczy, że to, co jest, właśnie w tym samym momencie być przestaje, obsuwa się jak zmurszały stopień schodów. Jest pojęciem strasznym, porażającym, obnaża całą okrutną prawdę…”
Nie wszystko zrozumiałem, lecz pewne 7/10 daję’
Reasumując: zadowolony jestem, że ten zbiór przeczytałem, a wyróżnione przeze mnie dziesięcioma gwiazdkami opowiadania („Podmiot”, „Wieczór autorski” i „Profesor Andrews..”) pozwalają na postawienie całości 7/10

Z Wikipedii:
„…wydany w 2001 roku… ..Zbiór dziewiętnastu opowiadań.. .. nominowany został do Nagrody Literackiej Nike i wybrany przez czytelników najlepszą książką….”
Na LC 6.8 (1076 ocen i 57 opinii).
TO NIE JEST ZBIÓR, WYBÓR CZY KALEJDOSKOP; TO JEST GROCH Z KAPUSTĄ. Tokarczuk jest jeszcze młoda (56) i płodna, więc stać ją i ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedną z moich cech charakteru są, powroty do ulubionych autorów powieści, zaczytywanie się ich utworami, rozglądanie się za kolejnymi wydaniami książek, które zostały pominięte, nieodszyfrowane. Lubię czytać literaturę wypróbowanych i sprawdzonych pisarzy, znając przy tym ich styl, oczekując czegoś nowego, świeżego, ponadczasowego i wybitnego. Olga Tokarczuk jest więc tym kimś, kogo lubię odczytywać, odgadywać jej skryte fantazje, poruszać się jej torem myślenia i zaglądać w jej przestrzenie. Autorka książki pozwala nam snuć się w zakamarkach jej myśli, odgadywać przyszłość i przeszłość kolejnych postaci. Kreśli przed nami kolejne nieznane krajobrazy, opisuje przypadkowo poznanych ludzi, posługując się przy tym pięknym i bogatym słownictwem. Polecam gorąco!

Jedną z moich cech charakteru są, powroty do ulubionych autorów powieści, zaczytywanie się ich utworami, rozglądanie się za kolejnymi wydaniami książek, które zostały pominięte, nieodszyfrowane. Lubię czytać literaturę wypróbowanych i sprawdzonych pisarzy, znając przy tym ich styl, oczekując czegoś nowego, świeżego, ponadczasowego i wybitnego. Olga Tokarczuk jest więc tym kimś,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to