Gra na wielu bębenkach

Genialna. Wyjątkowa książka.

Genialna. Wyjątkowa książka.

Pokaż mimo to

Mimo, że to opowiadania, wcale nie czyta się ich bezwiednie, dla przyjemności czy zabicia czasu, bo wymagają intelektualnego zaangażowania i refleksji. A język - finezyjny i kunsztowny - zobowiązuje do uważnego przyswojenia treści, które dla innych wydałyby się być bez znaczenia. Już pierwsze opowiadanie wprawia nas w niezłe osłupienie. Olga Tokarczuk to niewątpliwie genialna obserwatorka ludzi i otaczającej ich rzeczywistości. Ogromnie wrażliwa humanistka. Te 19 opowiadań skupia się na człowieku, jego relacjach z innymi, sytuacjach, z jakimi musi się w życiu zmierzyć, o skrywanych pasjach, niespełnionych pragnieniach, zadawnionych ranach i konfliktach. W kilku tych krótkich formach odnajdujemy elementy z autobiografii pisarki. Mistrzowskie odkrywanie przed czytelnikiem skrywanych głęboko odczuć, myśli i emocji, ulotnych chwil, ukrytych przez lata wspomnień, to prawdziwa czytelnicza uczta.

Kilka opowiadań porusza temat pisarza i literatury, kilka innych skupia się na przeżyciach kobiet. Są odniesienia do dramatycznych wydarzeń z historii Polski np. stanu wojennego i strajków studenckich na UW. Wśród nich genialne opowiadanie "Profesor Andrews w Warszawie", osadzone w grudniu 1981, które ni stąd ni zowąd, w pewnych aspektach, skojarzyło mi się z obecną sytuacją. Trudno nie odnaleźć analogii, kiedy Tokarczuk pisze: "Dyrygują historią, pociągają za sznurki, robią nam wodę z mózgu...Zmuszają nas,żeby wierzyć w coś, co nie istnieje i zaprzeczać temu, co oczywiste.."

Bardzo interesująca lektura, skomplikowana i inteligentna, zaskakująca, zmuszająca do wzruszeń i przemyśleń. Czasem nierzeczywista, jakby ze snu. A w niej człowiek w różnej rzeczywistości, z innym bagażem życia. Literatura w sam raz na miarę Literackiego Nobla.

Mimo, że to opowiadania, wcale nie czyta się ich bezwiednie, dla przyjemności czy zabicia czasu, bo wymagają intelektualnego zaangażowania i refleksji. A język - finezyjny i kunsztowny - zobowiązuje do uważnego przyswojenia treści, które dla innych wydałyby się być bez znaczenia. Już pierwsze opowiadanie wprawia nas w niezłe osłupienie. Olga Tokarczuk to niewątpliwie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie kompletnie genialna lektura- mój język i styl - uwielbiam! Każde opowiadanie przenosi w inny wymiar uczuć i przemyśleń.

Dla mnie kompletnie genialna lektura- mój język i styl - uwielbiam! Każde opowiadanie przenosi w inny wymiar uczuć i przemyśleń.

Pokaż mimo to

Kolejna próba przekonania się do Tokarczuk, oswajanie. Tak sobie wyszło. Może i Prowadź swój pług jest kiczowate ale jednak najlepsze. Opowiadania w Grze na wielu bębenkach są różne, kilka zostaje w pamięci kilka zastanawia, są też takie które irytują. Może te irytujące są najbardziej trafione w czytelnika? Nie ma wstrząsów, wzruszeń ani fajerwerków, może nie musi być? Wolę te opowiadania zabarwione psychologicznie, te które sięgają do historii są jakieś takie "wymęczone". Trochę oswoiłam Tokarczuk jako autorkę do czytania.

Kolejna próba przekonania się do Tokarczuk, oswajanie. Tak sobie wyszło. Może i Prowadź swój pług jest kiczowate ale jednak najlepsze. Opowiadania w Grze na wielu bębenkach są różne, kilka zostaje w pamięci kilka zastanawia, są też takie które irytują. Może te irytujące są najbardziej trafione w czytelnika? Nie ma wstrząsów, wzruszeń ani fajerwerków, może nie musi być? Wolę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno oceniać zbiory opowiadań, bo najczęściej każdy tekst trzeba by ocenić oddzielnie. W „Grze na wielu bębenkach” Olgi Tokarczuk znajdziemy teksty świetne, zapadające w pamięć, ale też całkiem przeciętne.
Pierwsze kilka tekstów jest autotematycznych, więc znajdziemy tu historię o miłośniczce kryminałów, o podmiocie w tekście. Kolejne poruszają różne tematy, wywołują różne emocje.
Na pewno warto po ten zbiór sięgnąć, nawet wybiórczo przeczytać kilka tekstów. Ja bym poleciła choćby te: „Żurek”, „Profesor Andrews”, „Próba generalna”.

Trudno oceniać zbiory opowiadań, bo najczęściej każdy tekst trzeba by ocenić oddzielnie. W „Grze na wielu bębenkach” Olgi Tokarczuk znajdziemy teksty świetne, zapadające w pamięć, ale też całkiem przeciętne.
Pierwsze kilka tekstów jest autotematycznych, więc znajdziemy tu historię o miłośniczce kryminałów, o podmiocie w tekście. Kolejne poruszają różne tematy, wywołują...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest po prostu absolutnie bardzo dobra książka - zbiór opowiadań. Dokładnie 19. Każde dobre. Każde trochę inne, choć czuć, że niewątpliwie każde związane ze sobą czymś nieoczywistym. Wkradają się nie tylko do głowy, ale pod skórę i siedzą tak, przypominając o sobie przez cały dzień. Skłaniają do rozmyślania - a rozmyślania te wędrują w niespodziewanych kierunkach. Sam sposób pisania, w którym Tokarczuk dociera do wszystkich zmysłów, dobierając niespodziewane określenia do niezauważalnych wydarzeń codzienności! Bardzo polecam. W przedostatnim można w zabawny i przerażający sposób znaleźć coś z obecnego lockdown'u. Myślę, że wrócę do tej książki, do tych historii jeszcze nie raz, bo to ten typ swiata, w którym można odkrywać coś nowego czytając go wiele razy.

To jest po prostu absolutnie bardzo dobra książka - zbiór opowiadań. Dokładnie 19. Każde dobre. Każde trochę inne, choć czuć, że niewątpliwie każde związane ze sobą czymś nieoczywistym. Wkradają się nie tylko do głowy, ale pod skórę i siedzą tak, przypominając o sobie przez cały dzień. Skłaniają do rozmyślania - a rozmyślania te wędrują w niespodziewanych kierunkach. Sam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowiadania Olgi Tokarczuk dawały do myślenia. Każde było inną historią pisaną jakby inną ręką, dotykającą odległych sobie spraw, czasu i przestrzeni. Opowiadania te to słowne obrazy pozostawione bez zbędnego komentarza. Historie, które mogły się zdarzyć, ale przedstawiające jakby w przejaskrawiony sposób istotę problemu. Pokręcone relacje międzyludzkie, samotność, opuszczenie, potrzeba miłości i akceptacji (podobno osoby, które czują się niekochane, w życiu stają się perfekcjonistami), subiektywne postrzeganie siebie i innych... Cechą wspólną tych utworów jest przedstawienie świata oczami głównych bohaterów, ich bogaty wewnętrzny świat uczuć i przemyśleń. Czasami pisany skąpo, jakby w formie suchej relacji, ale czy i w malarstwie nie ma podobnych zabiegów artystycznych? Ukazanie oszczędną kreską złożoności treści i skomplikowanego, wieloznacznego piękna.

Opowiadania Olgi Tokarczuk dawały do myślenia. Każde było inną historią pisaną jakby inną ręką, dotykającą odległych sobie spraw, czasu i przestrzeni. Opowiadania te to słowne obrazy pozostawione bez zbędnego komentarza. Historie, które mogły się zdarzyć, ale przedstawiające jakby w przejaskrawiony sposób istotę problemu. Pokręcone relacje międzyludzkie, samotność,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór opowiadań niepowiązanych ze sobą. Każde frapujące. Niektóre zaskakują. Bardzo ciekawa lektura.

Zbiór opowiadań niepowiązanych ze sobą. Każde frapujące. Niektóre zaskakują. Bardzo ciekawa lektura.

Pokaż mimo to

„Gra na wielu bębenkach” - Olga Tokarczuk.
.
„Literatura jest wyzwaniem. Tylko ona jest w stanie zakreślić granice egzystencji człowieka i nadać jej z drugiej strony transcendentalny wymiar”. To zbiór opowiadań, w których w mistrzowski sobie sposób Tokarczuk łączy literacką fikcję z dziwną i odrealnioną rzeczywistością. Ile tu emocji, prawdy, fałszu, obłudy.
.
„(…) ludzie cierpią, tak bowiem jest ustanowiony świat. ale czasem cierpią bez sensu, składają ofiarę z siebie, choć nikt od nich tego nie wymaga i nikt tego nie rozumie”. Trzeba się wsłuchać w wielogłos bębnów, wejść w trans, zrozumieć, zaakceptować, przemilczeć i dać sobie czas. Wtedy pojawią się pytania. Pytania trudne, skomplikowane i nie mające jednoznacznej odpowiedzi. Co to jest „sens”?, czy moje „ja” istnieje, czy tylko marnie wegetuje?.
.
Niesamowita kultura słowa, mistrzowski kunszt pisarski, ogromne zaplecze wiedzy. To wszystko składa się na całość na dzieło, na coś co warto czytać. Konstrukcja opowiadań zmusza do intelektualnego wysiłku, pobudza każdą komórkę, każdy nerw i daje w zamian coś wyjątkowego, coś co długo się jeszcze pamięta, coś co jest tylko zapisane w dźwiękach bębnów. Ale kto jest solistą?, kto prowadzi orkiestrę?, kto jest dyrygentem?.
.
„(…) pisanie o sobie tworzy kogoś innego (...) nie można być jednocześnie obserwatorem i obserwowanym, poznającym i poznawanym. Pewnie dlatego w każdych wspomnieniach jest jakiś fałsz, a w każdej autobiografii kreacja”.

„Gra na wielu bębenkach” - Olga Tokarczuk.
.
„Literatura jest wyzwaniem. Tylko ona jest w stanie zakreślić granice egzystencji człowieka i nadać jej z drugiej strony transcendentalny wymiar”. To zbiór opowiadań, w których w mistrzowski sobie sposób Tokarczuk łączy literacką fikcję z dziwną i odrealnioną rzeczywistością. Ile tu emocji, prawdy, fałszu, obłudy.
.
„(…) ludzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam zbiór opowiadań ,,Gra na wielu bębenkach". Niestety, dwa opowiadania w wypożyczonym przeze mnie egzemplarzu były niekompletne... Drukarniany chochlik rządzi, więc nie wiem, jak kończy się opowiadanie ,,Tancerka" i mam tylko 1,5 strony ,,Wróżenia z fasoli" 😉 Przyznam szczerze, że to ciekawa literatura.

Przeczytałam zbiór opowiadań ,,Gra na wielu bębenkach". Niestety, dwa opowiadania w wypożyczonym przeze mnie egzemplarzu były niekompletne... Drukarniany chochlik rządzi, więc nie wiem, jak kończy się opowiadanie ,,Tancerka" i mam tylko 1,5 strony ,,Wróżenia z fasoli" 😉 Przyznam szczerze, że to ciekawa literatura.

Pokaż mimo to