Prowadź swój pług przez kości umarłych

Naprawdę dobra

Naprawdę dobra

Na Oldze Tokarczuk, nic się nie zaczęło i nic się nie skończy ponieważ to profesjonalna dyletantka oraz grafomanka do kwadratu. Poglądy politycznie mnie nie interesują, jeśli każdy ma po kolei w głowie i ich nikomu nie narzuca. Z panią Tokarczuk jest niestety jak z narkomanem na głodzie. Trochę o nim nie słychać, przygasa, przygasa, gdzieś tam próbuję żyć własnym swoim światem, po czym wybucha i spada jak grom z jasnego nieba ze swoimi chorymi poglądami. Co do jej literatury, jeśli któraś z jej książek jest poręczna i nie za gruba można na wakacje muchy nią bić po ścianach, a jeśli trafi się w nasze łapki coś grubszego można dać pod chwiejący się stół z jedną krótszą nogą lub na nierównej powierzchni usadowiony. Więc nie trzeba od razu palić jej literaturą w piecu.

Serdecznie, Nie polecam czytać tej "wieszczki".

Na Oldze Tokarczuk, nic się nie zaczęło i nic się nie skończy ponieważ to profesjonalna dyletantka oraz grafomanka do kwadratu. Poglądy politycznie mnie nie interesują, jeśli każdy ma po kolei w głowie i ich nikomu nie narzuca. Z panią Tokarczuk jest niestety jak z narkomanem na głodzie. Trochę o nim nie słychać, przygasa, przygasa, gdzieś tam próbuję żyć własnym swoim...

Nie wyczułem napięcia ani mrocznej atmosfery, długie wstawki astrologiczne są nieciekawe. Odnoszę wrażenie, że ta książka jest bardziej mokrym snem autorki. Największą zaletą książki jest zwrot akcji na ostatnich stronach powieści i umiejętność wodzenia czytelnika za nos. Teraz już wiem czemu polska noblistka jest tak kontrowersyjną postacią. Pozwolę sobie skończyć stwierdzeniem, że świat jest taki jaki jest a nie taki jak by chciała pani Tokarczuk.

Nie wyczułem napięcia ani mrocznej atmosfery, długie wstawki astrologiczne są nieciekawe. Odnoszę wrażenie, że ta książka jest bardziej mokrym snem autorki. Największą zaletą książki jest zwrot akcji na ostatnich stronach powieści i umiejętność wodzenia czytelnika za nos. Teraz już wiem czemu polska noblistka jest tak kontrowersyjną postacią. Pozwolę sobie skończyć...

Był taki moment, że zachwyciłam się Tokarczuk. Czytając "Prawiek i inne czasy" myślałam, że odnalazłam wreszcie książkę idealną dla mnie i szczerze namawiałam do jej przeczytania, każdego kto był zainteresowany. Wiedziona tym uczuciem postanowiłam sięgnąć po kolejną pozycję autorki i trafiło na "Prowadź swój pług...".
I mnie zatkało. Negatywnie. Bo tak złej książki dawno nie czytałam. Jakbym brnęła przez ulotkę jakiegoś ekologicznego oszołoma, odklejonego od rzeczywistości.
Główna bohaterka, Janina, taka trochę pustelniczka, trochę astrolożka (nomen omen mam wrażenie, że autorka bardzo się z nią utożsamia) jest przekonana, że ma prawo wymierzać sprawiedliwość w imię miłości do zwierząt. Wybija w pień pół wioski (bo towarzystwo lubi sobie postrzelać do zwierząt) a wniosek autorka wysnuwa z tego taki, że właściwie to spoko, że Janina mordowała, no bo to wszystko dla zwierząt przecież. Jak dla mnie główna bohaterka niczym się nie różni od tych myśliwych: i jedni i drudzy nie mają sumienia i mordują, bo chcą i święcie wierzą w słuszność swoich poczynań.
Żeby nie było, mnie też myśliwi nie zachwycają, ale tak odwracać kota ogonem, żeby wyszło na moje potrafi chyba tylko noblistka.
I jeszcze ten opis powyżej, że to niby "thriller moralny". Naprawdę? Większy dylemat to ja mam w domu, gdy widzę pająka na ścianie i się mocno zastanawiam, co zrobić z delikwentem niż po lekturze tej słabizny. Jeśli ktoś potrzebuje solidnej dawki dylematów i moralnej autodestrukcji to niech śmiało spojrzy na Kmicica, Raskolnikowa, Antygonę lub Annę Kareninę, ale na pewno nie na Janinę.

Był taki moment, że zachwyciłam się Tokarczuk. Czytając "Prawiek i inne czasy" myślałam, że odnalazłam wreszcie książkę idealną dla mnie i szczerze namawiałam do jej przeczytania, każdego kto był zainteresowany. Wiedziona tym uczuciem postanowiłam sięgnąć po kolejną pozycję autorki i trafiło na "Prowadź swój pług...".
I mnie zatkało. Negatywnie. Bo tak złej książki dawno...

No to tak.

"Prowadź swój pług przez kości umarłych" to kryminał napisany przez Olgę Tokarczuk, opowiadający o niejakiej Janinie Duszejko, odklejonej astrolożki, właściwie pustelniczki. Mieścinę, w której mieszka, spotyka fala zbrodni popełnionych na ludziach polujących na zwierzęta. Duszejko podejrzewa, że to zwierzęta mszczą się za odstrzały.

Książka jest napisana dobrze, lekko i szybko się czyta. Problem dla niektórych może stanowić ilość filozoficznych rozmyślań rozstrzelanych po książce i dziwaczne odpały głównej protagonistki.

Początkowo dość trudno było mi czytać z powodu wspomnianych wyżej odpałów - Duszejko to fanatyczka, a jej nastawienie jest godne PETA. Początkowo martwiłem się przedstawienia jej ideologii, ale szybko autorka przyjęła odpowiednią postawę wobec swojej postaci.

Mniej więcej na sto stron przed końcem domyśliłem się tożsamości mordercy. Mam również pewne obiekcje do zakończenia.

Ostatecznie jednak książka mi się podobała i polecam ją.

No to tak.

"Prowadź swój pług przez kości umarłych" to kryminał napisany przez Olgę Tokarczuk, opowiadający o niejakiej Janinie Duszejko, odklejonej astrolożki, właściwie pustelniczki. Mieścinę, w której mieszka, spotyka fala zbrodni popełnionych na ludziach polujących na zwierzęta. Duszejko podejrzewa, że to zwierzęta mszczą się za odstrzały.

Książka jest napisana...

Są ludzie którzy kochają zwierzęta i są tacy co mają niezdrową obsesję. Tokarczuk ma giga obsesję. Niestety, ten świat to nie bajka na MiniMini.

Są ludzie którzy kochają zwierzęta i są tacy co mają niezdrową obsesję. Tokarczuk ma giga obsesję. Niestety, ten świat to nie bajka na MiniMini.

To jest wręcz szkodliwa ksiazka. Zmuszałem się do czytania żeby zobaczyć za co autorka dostała tego Nobla. No i niestety, faktycznie za "przeslanie" i agitację a nie za warsztat, język, czy cokolwiek innego.

To jest wręcz szkodliwa ksiazka. Zmuszałem się do czytania żeby zobaczyć za co autorka dostała tego Nobla. No i niestety, faktycznie za "przeslanie" i agitację a nie za warsztat, język, czy cokolwiek innego.

Druga książka pani Tokarczuk przeczytana przeze mnie i chyba już mogę zaryzykować stwierdzenie, że jestem fanką jej twórczości . "Prowadź swój pług przez kości umarłych" jest prostsza w odbiorze niż "Bieguni" i dzięki temu książkę połknęłam w dwa dni, nie spodziewając się, że zainteresuje mnie i pochłonie aż tak bardzo. Przez kilka lat odkładałam w czasie czytanie powieści pani Olgi, bojąc się rozczarowania, a tymczasem jestem zafascynowana jej stylem i językiem jakim operuje. Na pewno przeczytam wszystkie dostępne mi książki autorki , łącznie z "Księgami Jakubowymi", które zostawię sobie na deser, bo mnie jeszcze trochę onieśmielają.

Druga książka pani Tokarczuk przeczytana przeze mnie i chyba już mogę zaryzykować stwierdzenie, że jestem fanką jej twórczości . "Prowadź swój pług przez kości umarłych" jest prostsza w odbiorze niż "Bieguni" i dzięki temu książkę połknęłam w dwa dni, nie spodziewając się, że zainteresuje mnie i pochłonie aż tak bardzo. Przez kilka lat odkładałam w czasie czytanie powieści...

jeżeli narrator pokazuje czytelnikom środkowy palec na zakończenie, to mimo świetnie napisanej fabuły pozostaje niesmak. też można przeczytać, ale dla masochistów. + namolne wciskanie ideologii bambinizmu

jeżeli narrator pokazuje czytelnikom środkowy palec na zakończenie, to mimo świetnie napisanej fabuły pozostaje niesmak. też można przeczytać, ale dla masochistów. + namolne wciskanie ideologii bambinizmu

Moje pierwsze spotkanie z twórczością polskiej noblistki. Pani Olga Tokarczuk wykreowała wiarygodną bohaterkę, która bardziej kocha zwierzęta niż ludzi. Pod tym względem czułam do niej sympatię i mogłam się utożsamić, co oczywiście nie zmienia faktu, że jej czyny były moralnie złe. Dla miłośnika zwierząt ta powieść jest bolesna. Pokazuje obraz społeczeństwa dla którego natura nic nie znaczy, można ją do woli niszczyć i wykorzystywać. Jest to obraz przykry, bo jednocześnie prawdziwy.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością polskiej noblistki. Pani Olga Tokarczuk wykreowała wiarygodną bohaterkę, która bardziej kocha zwierzęta niż ludzi. Pod tym względem czułam do niej sympatię i mogłam się utożsamić, co oczywiście nie zmienia faktu, że jej czyny były moralnie złe. Dla miłośnika zwierząt ta powieść jest bolesna. Pokazuje obraz społeczeństwa dla którego...