Moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk okazało się nadzwyczaj udane. Taka cieniutka, niepozorna książka a ile w niej wartościowych treści i jaki ogrom przekazu! Jestem zachwycona stylem, tematem, klimatem i aż trudno mi uwierzyć, że to debiut autorki. W książce pełno jest przemyśleń, metafor, alegorii. Każde zdanie ma istotny przekaz i wartość. Do niektórych wracałam po kilka razy, aby lepiej przyswoić wydźwięk wypowiedzi. Gatunek określiłabym jako awanturniczo-przygodowy i powieść drogi, z tym, że bohaterowie podróżują powozem konnym.

Krąg Ludzi Księgi to sekretne towarzystwo wysoko postawionych osób. Bractwo, stanowiące grupę zamkniętą i elitarną. Jej szeregi zasilają ludzie o różnych profesjach, poglądach, o różnej pozycji społecznej i materialnej, ale łączy ich wspólny cel: chcą wyruszyć w podróż w poszukiwaniu Świętej Księgi. Dlaczego ta Księga jest tak ważna dowiecie się z treści książki.

Można powiedzieć, w powieści występuje zbiór osobliwości takich jak: niemy Gauche, któremu zawsze towarzyszy wierny pies o żółtej barwie, kurtyzana Weronika, bogacz de Berle czy osobliwy Markiz. Niektórzy posiadają coś, co pozwala im wyjść poza siebie. Dla Weroniki będą to sny (oj, jak ja się z nią w tym względzie utożsamiałam),dla Dauche kasztanowe ludziki czy dla Markiza lustra. Nie będę tłumaczyć o co chodzi z tą symboliką, bo byłoby to bez sensu, ale gdy Tokarczuk opisuje znaczenie i odbiór snów przez Weronikę, to tak jakby pisała o mnie, gdyż u mnie przebiega to dokładnie tak samo i mam identyczne postrzeganie symboliki sennej. Grupka tych ludzi opuszcza Paryż i udaje się w podróż po Pirenejach, gdzie w ruinach klasztoru ma spoczywać owa mityczna Księga. Do podróżników na pewnym etapie dołącza Anglik - Burling.

Klimat Paryża z okresu 1685 roku oddany w taki sposób, że odnosiłam wrażenie, że jestem tam na miejscu i oglądam miasto na własne oczy. Czułam smaki, zapachy i to "coś" zawieszone w powietrzu, a bliżej nieokreślone, a jednak mocno związane z tym miastem w tej określonej epoce. Podczas podróży również sporo się działo, była rotacja osób: ktoś nie dotarł, ktoś zrezygnował przed osiągnięciem celu. Jak finalnie zakończy się cała historia z próbą odnalezienia Księgi?

Postacie skonstruowane po mistrzowsku. Rozważania filozoficzne frapujące, a mogłoby przecież powiać nudą, jednak ja nie nudziłam się ani przez chwilę. Zarówno styl, język jak i konstrukcja wydarzeń poprowadzone perfekcyjnie i przede wszystkim ciekawe. Były też emocje. Nie wiem co jeszcze powiedzieć, bo ciężko opisywać coś tak niekonwencjonalnego a jedocześnie tak doskonałego. Wchodzenie za bardzo w treść może zepsuć potencjalnym czytelnikom radość z czytania i odkrywania tej głębi zawartej w treści. Dla mnie bomba, ale wydaje mi się, że tę książkę każdy musi przełożyć na własną wrażliwość, odczucia i doświadczenia życiowe. Pewne kwestie warto przetrawić i przepuścić przez własną wrażliwość, gdyż są tu poruszane kwestie wiary, bohaterowie mają różne podejście do życia. Zakończenie przewrotne, tak jak przewrotne bywa życie. Polecam, ale głównie koneserom dobrej, niejednoznacznej literatury, którzy lubią delektować się słowem i wgryzać w różne znaczenia, niuanse dotyczące filozofii życia, sensu istnienia.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk okazało się nadzwyczaj udane. Taka cieniutka, niepozorna książka a ile w niej wartościowych treści i jaki ogrom przekazu! Jestem zachwycona stylem, tematem, klimatem i aż trudno mi uwierzyć, że to debiut autorki. W książce pełno jest przemyśleń, metafor, alegorii. Każde zdanie ma istotny przekaz i wartość. Do niektórych...

Choc momentami niezrozumiala ( duzo filozoficznych monologow) to i tak przepiekna i bardzo wciagajaca podroz. No i ten klimat. Kazda kolejna powiesc Tokarczuk bardziej przekonuje mnie do autorki.

Choc momentami niezrozumiala ( duzo filozoficznych monologow) to i tak przepiekna i bardzo wciagajaca podroz. No i ten klimat. Kazda kolejna powiesc Tokarczuk bardziej przekonuje mnie do autorki.

Zaskoczyła mnie motywami, które poruszyła. Nie jest łatwa, ale z pewnością warta przeczytania, choćby ze względu na wręcz filozoficzne aspekty wątków oraz jako wgląd do twórczości Olgi Tokarczuk.

Zaskoczyła mnie motywami, które poruszyła. Nie jest łatwa, ale z pewnością warta przeczytania, choćby ze względu na wręcz filozoficzne aspekty wątków oraz jako wgląd do twórczości Olgi Tokarczuk.

Piękna i magiczna historia. Niewątpliwie nie jest to łatwa lekura ale warto.

Piękna i magiczna historia. Niewątpliwie nie jest to łatwa lekura ale warto.

Wspaniała opowieść!

Wspaniała opowieść!

Po prostu urzekła mnie ta historia.
Jako dziecko Saturna utożsamiam się z Markizem.

Po prostu urzekła mnie ta historia.
Jako dziecko Saturna utożsamiam się z Markizem.

Tak, lubię takie historie, ta tajemniczość, język, styl…. Ten nobel się Tokarczuk po prostu należał ;)

Tak, lubię takie historie, ta tajemniczość, język, styl…. Ten nobel się Tokarczuk po prostu należał ;)

Olga Tokarczuk chyba nigdy nie przestanie mnie zadziwiać, to zdecydowanie nie jest prosta książka w odbiorze i wiele razy musiałem się zastanawiać co ja właściwie czytam. Uwielbiam ten głęboki, wnikliwy, nieoczywisty styl, czytając ma się poczucie obcowania z najbardziej dosłownym znaczeniem sztuki. Wielu rozważań z pewnością nie rozumiem, (zakończenie bardzo mnie zaskoczyło) jednakże bogactwo językowe zdecydowanie wynagradza te braki.

Olga Tokarczuk chyba nigdy nie przestanie mnie zadziwiać, to zdecydowanie nie jest prosta książka w odbiorze i wiele razy musiałem się zastanawiać co ja właściwie czytam. Uwielbiam ten głęboki, wnikliwy, nieoczywisty styl, czytając ma się poczucie obcowania z najbardziej dosłownym znaczeniem sztuki. Wielu rozważań z pewnością nie rozumiem, (zakończenie bardzo mnie...

Nie porywa. Tak jak „prowadz swoj plug…” bardzo przypadlo mi do gustu, tak ta ksiazka jest nudnawa, przegadana. Nic sie nie dzieje tak naprawde. A zakonczenie jakby w ogole bez zakonczenia. Odnioslam wrazenie, ze stracilam czas na przeczytanie tych 200 paru stron.

Nie porywa. Tak jak „prowadz swoj plug…” bardzo przypadlo mi do gustu, tak ta ksiazka jest nudnawa, przegadana. Nic sie nie dzieje tak naprawde. A zakonczenie jakby w ogole bez zakonczenia. Odnioslam wrazenie, ze stracilam czas na przeczytanie tych 200 paru stron.

Najbardziej fascynowały mnie te aspekty magiczno - alchemiczne, których jak dla mnie mogłoby być więcej.

Najbardziej fascynowały mnie te aspekty magiczno - alchemiczne, których jak dla mnie mogłoby być więcej.