Szafa

Od teraz z czystym sumieniem mogę powiedzieć:

Tak, czytałam coś Olgi Tokarczuk.

Nie jest istotne, że to coś liczyło zaledwie czterdzieści sześć stron.

Jakie są moje wrażenia? Jestem zauroczona stylem pisania autorki. Dobór słów, zwracanie uwagi na pozornie nic nieznaczące detale i taka ogólna zabawa treścią - mnie to kupiło. Ale, ale! Niestety nie spodobało mi się to, w jaki sposób nasza noblistka zakończyła poszczególne opowiadania. Może to kwestia krótkiej formy a może nie tego po prostu oczekiwałam? Tak czy siak, na pewno sięgnę po coś jeszcze Olgi Tokarczuk. Co polecacie?

Ja polecam opowiadanie pt.: Numery. Genialne! Pięć na pięć gwiazdek. Pierwsze opowiadanie to takie 4/5 a trzecie 3/5, co daje średnią 4/5 gwiazdek.

"Że rozpadamy się z każdą chwilą. Żyjąc umieramy." - normalnie idealny cytat na nagrobek ;)

Od teraz z czystym sumieniem mogę powiedzieć:

Tak, czytałam coś Olgi Tokarczuk.

Nie jest istotne, że to coś liczyło zaledwie czterdzieści sześć stron.

Jakie są moje wrażenia? Jestem zauroczona stylem pisania autorki. Dobór słów, zwracanie uwagi na pozornie nic nieznaczące detale i taka ogólna zabawa treścią - mnie to kupiło. Ale, ale! Niestety nie sp...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ta cieniutka książka to zbiór trzech opowiadań z tytułowym na czele. Na mnie największe wrażenie zrobiło opowiadanie "Numery", powstałe zapewne po doświadczeniach z pracy zarobkowej za granicą. Już widać wielką wrażliwość autorki, a także skłonności odkrywania innych światów w pozornie szarej, nudnej rzeczywistości. Opis aury każdego hotelowego pokoju jest niesamowity. Jakim trzeba być obserwatorem, by tak popatrzeć na nie i by je tak opisać! Myślę, że od dziś wchodząc do pokoju hotelowego - będę się nie tylko pilnować, ale i bacznie taki lokal obserwować, by nie wejść z nim w jakąkolwiek relację.
Dwa pozostałe opowiadania traktuję, jako wprawki do tego, co objawiło się w książkach Olgi Tokarczuk później.

ta cieniutka książka to zbiór trzech opowiadań z tytułowym na czele. Na mnie największe wrażenie zrobiło opowiadanie "Numery", powstałe zapewne po doświadczeniach z pracy zarobkowej za granicą. Już widać wielką wrażliwość autorki, a także skłonności odkrywania innych światów w pozornie szarej, nudnej rzeczywistości. Opis aury każdego hotelowego pokoju jest niesam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lubię Tokarczuk za pisanie o rzeczach przyziemnych i doszukiwaniu się w nich piękna i sztuki. W "Szafie" mamy do czynienia z kilkoma - na pierwszy rzut oka - niepowiązanymi ze sobą historiami. Myślę, że warto poświęcić im krótki wieczór i samemu wyciągnąć z niej własne wnioski, dla każdego przemyślenia bohaterów mogą znaczyć coś zupełnie innego.

Bardzo lubię Tokarczuk za pisanie o rzeczach przyziemnych i doszukiwaniu się w nich piękna i sztuki. W "Szafie" mamy do czynienia z kilkoma - na pierwszy rzut oka - niepowiązanymi ze sobą historiami. Myślę, że warto poświęcić im krótki wieczór i samemu wyciągnąć z niej własne wnioski, dla każdego przemyślenia bohaterów mogą znaczyć coś zupełnie innego.

Pokaż mimo to

Moja pierwsza styczność z twórczością Olgi Tokarczuk. Zbiór opowiadań z których najbardziej podobały mi się „Numery”. To niby prosta historia a jednak przedstawiona w taki sposób, że patrzy się na nią jak na coś niesamowitego. Z całej książki bije spokój i magia, nie jest to jednak lekka pozycja. Skłania do refleksji.

Moja pierwsza styczność z twórczością Olgi Tokarczuk. Zbiór opowiadań z których najbardziej podobały mi się „Numery”. To niby prosta historia a jednak przedstawiona w taki sposób, że patrzy się na nią jak na coś niesamowitego. Z całej książki bije spokój i magia, nie jest to jednak lekka pozycja. Skłania do refleksji.

Pokaż mimo to

Oswajanie otaczającej nas rzeczywistości to niełatwa sprawa. Olga Tokarczuk bierze czytelnika za rękę i pokazuje mu magię codzienności, ukryte znaczenia.

Oswajanie otaczającej nas rzeczywistości to niełatwa sprawa. Olga Tokarczuk bierze czytelnika za rękę i pokazuje mu magię codzienności, ukryte znaczenia.

Pokaż mimo to

Mam tę cienką książeczkę chyba ponad 20 lat i właśnie wtedy, niedługo po jej zakupieniu przeczytałem ją po raz pierwszy. Było to tak dawno, że szczegóły lektury zatarły się w pamięci mej, toteż nic dziwnego, że w końcu zapragnąłem przypomnienia. Przecież Olga Tokarczuk należy do ścisłej czołówki moich ulubionych pisarzy, a przyznanie jej literackiego Nobla przyjąłem z ogromną radością i wzruszeniem.

Te wczesne opowiadania autorki „Ksiąg Jakubowych” wciąż się bronią, nadal pozostają świeże. I przede wszystkim stanowią zapowiedź wielkiej klasy dzieła literackiego, które zostało napisane przez naszą jedyną żyjącą obecnie noblistkę. Wszakże już tutaj prozę Tokarczuk cechuje wyraźny introwertyzm, zwrot ku światu wewnętrznemu. Choć punktem wyjścia jest zwyczajna, wydawałoby się, codzienność, pisarka chce wejść pod jej podszewkę, dostrzec jej ukrytą metafizykę .Środkiem ku temu jest piękny poetycki język, niezwykle subtelne narzędzie opisu, którym Tokarczuk posługuje się z niezwykłą intuicją i trafnością. Rzeczywistość nawet najbardziej prozaicznych rekwizytów w opowiadaniach Tokarczuk zyskuje nowy niepokojący wymiar. Stanowiąca wrota do innego wewnętrznego świata szafa, oznaczone kolejnymi numerami pokoje hotelu „Capital” pełne mistycznych niemal znaków, które z wielką wrażliwością odczytuje zwykła pokojówka, kreacja kolejnych komputerowych światów przez oderwanego od normalnego życia informatyka, to poruszające, nasycone współczesną mitologią historie.

Daję za to wczesne dziełko 9 gwiazdek i jest to minimalna ocena, jaką mogę temu zbiorowi przyznać. Wszelako wobec moich ulubionych powieści polskiej pisarki, którymi są „Prawiek i inne czasy”, „Dom dzienny, dom nocny” i „Bieguni” stanowiących bezsprzeczne arcydzieła ta pozycja musi się znaleźć odrobinę niżej podobnie jak wobec znakomitych zbiorów Gra na wielu bębenkach i Opowiadania bizarne, gdzie „narracyjna wyobraźnia” Tokarczuk także osiągnęła swe największe szczyty.

Mam tę cienką książeczkę chyba ponad 20 lat i właśnie wtedy, niedługo po jej zakupieniu przeczytałem ją po raz pierwszy. Było to tak dawno, że szczegóły lektury zatarły się w pamięci mej, toteż nic dziwnego, że w końcu zapragnąłem przypomnienia. Przecież Olga Tokarczuk należy do ścisłej czołówki moich ulubionych pisarzy, a przyznanie jej literackiego Nobla przyjąłem z ogromną r...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta cieniutka książeczka zawiera tylko trzy opowiadania, lecz nasyciły moją duszę, jak pełnowartościowy posiłek.

Ta cieniutka książeczka zawiera tylko trzy opowiadania, lecz nasyciły moją duszę, jak pełnowartościowy posiłek.

Pokaż mimo to

Szafa, niewielki zbiór trzech opowiadań.
Ktoś powie, że to niewiele stron, ot banał.
Hm, nic bardziej mylnego.

Szafa to inny świat. To, co jest na co dzień to tylko tło, to wypełnienie. Obraz, którego nikt już nie zauważa, którym nikt się nie zachwyca, bo to nic innego jak szaruga, codzienność, tryb powtarzający co dwadzieścia cztery godziny.
A szafa?
Szafa woła.
Przyciąga. Intryguje. Zaprasza.
I wchodzisz do niej. Zamykasz się w niej.
I trwasz.
Tu kolory ciuchów są wszystkie jednakowe. Sukienki podobne do garniturów, spodnie podobne do spódnic. Tu słyszysz swój oddech, bicie serca... Czujesz siebie. Tu jesteś jak wszystko inne w niej skryte. Stajesz się jednością.

Numery...
Każde drzwi hotelu Capital mają swoje numery. A ona, w biało różowym roboczym wdzianku sprząta je. Codziennie. Przebiera się rano w nie-siebie i pracuje jak ona-nie-ona. Otwiera drzwi i wstępuje w świat tych, którzy tu spędzili noc, dwie, chwile jakieś dla nich istotnej ucieczki. Patrzy na ludzi, których teraz nie ma, a których zapach jeszcze się tu unosi. Wgniecenia w poduszkach, zabrudzenia na białych ręcznikach, rozlany szampon na podłodze w łazience... brud na obrzeżu wanny, włosy w umywalce... To jest mowa ciała. To jest ludzki język.
Tu można czasem usiąść, lecz na koniec. Dopiero po pracy i tylko w przyjaznym pokoju. Usiąść na zasłanym łóżku, zamknąć oczy i poczuć każdą komórkę swojego ciała. Jak wypełnia ono nas od środka, po kołnierzyk. Jak pulsuje krew w dłoniach, jak drobinki unoszące się w powietrzu otaczają naszą skórę, jak na niej osiadają...
Czy to nasz świat, czy nie? Czy to ja, pyta siebie. A może jestem już w połowie nie-sobą? Może jestem tymi, którzy tu byli przede mną?

Jest też komputerowiec tworzący wirtualne światy. Światy, które zmienia wedle siebie, buduje, burzy, koloruje. Tworzy coś, co nie jest dostępne namacalnie, a co jakoś dziwnie pociąga i bardziej ciekawi niż to, co tu. Niż to, co ma. Co widzi na co dzień.

Tokarczuk w małej książeczce stworzyła wielki świat. Świat wnętrza. Człowiek normalny żyje, patrzy na to, co go otacza, ale czy żyje? Kim jest w tym pędzie, w tym wszechświecie? Czy jest sobą, czy sobą-nie-sobą w innym stroju i w innej formie? Świat zamknięty w szafie, z dala od ludzkich oczu, działa na właścicieli jak magnes. Woła, przyciąga, czaruje i wkradając się do głowy, zawłaszcza ich. Bo okazuje się, że inny wymiar jest ciekawszy. Bogatszy. Bardziej pasjonujący. Podobnie świat skryty za drzwiami pokoju. Długi korytarz wzdłuż którego widać drzwi. A każde z nich to tajemnica czegoś innego. Chwytasz za klamkę, którą przed tobą chwytało tak wielu gości...

Szafa, niewielki zbiór trzech opowiadań.
Ktoś powie, że to niewiele stron, ot banał.
Hm, nic bardziej mylnego.

Szafa to inny świat. To, co jest na co dzień to tylko tło, to wypełnienie. Obraz, którego nikt już nie zauważa, którym nikt się nie zachwyca, bo to nic innego jak szaruga, codzienność, tryb powtarzający co dwadzieścia cztery godziny.
A szafa? więcej mniej Pokaż mimo to

Kolejne szansa dana pani Tokarczuk. Zaczynałem od cudownego "Prawieku" po którym miała ogromny kredyt zaufania - niestety, powoli wyczerpujący się, bo niczego choćby zbliżonego to jej opus magnum jeszcze nie spotkałem.

Mamy trzy opowiadanka. Znak firmowy autorki: codzienna rzeczywistość opowiedziana poetyckim językiem. Jak dla mnie - przehumanizowane. Pierwsze, tytułowe opowiadanie, w ogóle mnie nie ujęło, trzecie nieco lepsze, najlepsze jednak (i zarazem najdłuższe) jest drugie opowiadanie, które mogłoby służyć jako pewnego rodzaju suplement do książki "Bieguni" (jest nawet dość podobne w stylu) - tutaj bowiem mamy nie jednego człowieka podróżującego, ale pokojówkę, która rozmija się z przebywającymi w hotelu ludźmi, poznaje ich jedynie przez pryzmat tego, jak mieszkają, z nikłych śladów próbuje odczytać ich osobowość, zrozumieć ich jako ludzi.

Ogólnie jednak nie spodobało mi się. Na Kindle'u mam jeszcze dwie książki tej autorki i chyba na nich skończę przygodę.

Kolejne szansa dana pani Tokarczuk. Zaczynałem od cudownego "Prawieku" po którym miała ogromny kredyt zaufania - niestety, powoli wyczerpujący się, bo niczego choćby zbliżonego to jej opus magnum jeszcze nie spotkałem.

Mamy trzy opowiadanka. Znak firmowy autorki: codzienna rzeczywistość opowiedziana poetyckim językiem. Jak dla mnie - przehumanizowane. Pierwsz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam i chyba w ogóle do mnie nie trafia twórczość pani Tokarczuk.

Przeczytałam i chyba w ogóle do mnie nie trafia twórczość pani Tokarczuk.

Pokaż mimo to