Szafa

Zbiór trzech krótkich opowiadań. Przejemnie się czyta.

Zbiór trzech krótkich opowiadań. Przejemnie się czyta.

Pokaż mimo to

Olga Tokarczuk ma umiejętność patrzenia na świat, na proste rzeczy w wyjątkowy sposób. Jest jak rentgen, który prześwietla rzeczywistość i pokazuje nam niewidzialną stronę.

Olga Tokarczuk ma umiejętność patrzenia na świat, na proste rzeczy w wyjątkowy sposób. Jest jak rentgen, który prześwietla rzeczywistość i pokazuje nam niewidzialną stronę.

Pokaż mimo to

Cudowna książka, wracam do opowiadań od czasu do czasu i będę nadal wracać :)

Cudowna książka, wracam do opowiadań od czasu do czasu i będę nadal wracać :)

Pokaż mimo to

Znalazły się tutaj trzy opowiadania. Pierwsze i ostatnie były króciutkie. Zbiór "Szafa" wystarczył mi do zapoznania się z charakterystyką twórczości Olgi Tokarczuk. Nie nabrałem ochoty na kolejne spotkanie z którąkolwiek powieścią autorki.

Narratorka dużo myślała, myślała, myślała... i rozmyślała, kontemplowała różne momenty codzienności, podobnie jej bohaterowie, więc przez to brakowało akcji, tymczasem to miejsce zapełnił wewnętrzny świat wyobrażeń. Gdyby te historie były dłuższe, to poczułbym się nimi bardzo znużony. Autorka stereotypowo opisała zachowania i temperamenty przedstawicieli poszczególnych nacji jacy pojawiali się w opowiadaniu "Numery". Natomiast już sam tytuł trzeciego opowiadania brzmiał wymownie: "Deus ex". Termin ten w języku łacińskim oznaczał: od Boga. Otóż, ciekawostka, w roku 2000 powstała gra komputerowa o takiej nazwie. W fabule żona głównego bohatera zajmowała się buddyzmem, a on sam bawił się istnieniami wchodząc w rolę Boga – dla mnie było to "profanum" Najwyższego.

Znalazły się tutaj trzy opowiadania. Pierwsze i ostatnie były króciutkie. Zbiór "Szafa" wystarczył mi do zapoznania się z charakterystyką twórczości Olgi Tokarczuk. Nie nabrałem ochoty na kolejne spotkanie z którąkolwiek powieścią autorki.

Narratorka dużo myślała, myślała, myślała... i rozmyślała, kontemplowała różne momenty codzienności, podobnie jej bohaterowie, więc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacja. Nie sądziłam, że opowiadania mnie tak
wciągną, ale tekst płynie. Polecam!

Rewelacja. Nie sądziłam, że opowiadania mnie tak
wciągną, ale tekst płynie. Polecam!

Pokaż mimo to

„Śniła się nam absolutna cisza i że wszystko było w niej zawieszone jak dekoracje na wystawach sklepów, i że byliśmy w tej ciszy szczęśliwi, ponieważ byliśmy wszędzie nieobecni.”

„Szafa” to cieniutki zbiorek zawierający 3 opowiadania Olgi Tokarczuk: tytułową „Szafę” z 1987 r., „Numery” z 1989 r. i „Deuxs ex” (nie doszukałam się daty powstania). Całość ukazała się w 1997 r. Nie wiem, czy czytałam wcześniej te opowiadania, czy tylko „Szafę”, bo z dawnego czytania tylko ona została w mojej pamięci. Opowiadanie to i wówczas, i teraz, przywołało wspomnienia moich „znikań” w szafie i odczuć z tym związanych. Gdy miałam ok. 4 lat uwielbiałam zamykać się w płaszczowej części trzydrzwiowej szafy. Wtulałam się w jej kąt odchylając ubrania (bo mama gniewała się, że gniotę płaszcze), nasuwałam na głowę kapelusz taty i siedziałam. Jak długo? Pewnie krótko, ale pamiętam tylko, że było mi tam dobrze, bezpiecznie, że byłam tam „u siebie”. I że bardzo to lubiłam. I że marzyłam, że jak będę duża, to kupię sobie taką szafę, w której będę mogła siedzieć… I podczas dawnego czytania, i teraz uświadamiałam sobie, że marzenie o kupnie szafy do siedzenia zupełnie uleciało z mej pamięci:). Całkiem możliwe, że te moje doświadczenia z szafą sprawiły, że bohaterka „Szafy” była mi bliższa w swym upajaniu się aksamitnością jej wnętrza, potrzebie schronienia się w bezpieczne miejsce i zamienianiu absurdu w rzeczywistość, bo w szafie „było dość miejsca na cały świat”.

Najbardziej urzekło mnie opowiadanie środkowe pt. „Numery”. Pozornie opowiada ono o dniu pracy pokojówki w hotelu dla bogatych gości. Ale to tylko wierzchnia warstwa, bo pod spodem zachwycamy się refleksjami, które w większości okażą się charakterystyczne, niczym znak firmowy, dla twórczości O. Tokarczuk. Jest więc przemiana. Ile może się zmienić, żeby „ja” nadal pozostało „ja”? Są rozważania o rzeczach, ich trwałości i ich miejscu w życiu: podmiot czy przedmiot? „W gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy gośćmi rzeczy tak małych jak ubrania i tak wielkich jak hotel „Capital”." Są rozmyślania o różnicach między mężczyznami i kobietami: „Najgorzej jest z kobietami. (…) One instynktownie próbują przerabiać hotelowe pokoje na namiastki domów. Ukorzeniają się, gdzie tylko mogą, jak niesione wiatrem nasiona. W hotelowych szafach wieszają jakieś zapiekłe tęsknoty; w łazienkach, w sposób bezwstydny, zostawiają swoje pożądanie i opuszczenie". I wreszcie są myśli o tajemnicy, pozorach, o sensie i końcu życia.

I ostatnie opowiadanie „Deus ex”: migawki z życia geniusza komputerowego i jego żony długowłosej buddystki. Mężczyznę pochłaniało tworzenie wirtualnych światów, wrażenie panowania nad chaosem, łatwość rozwiązań przy pomocy przycisków TAK, NIE, ENTER, ESCAPE. I znowu mamy tu zagadnienia swojego usadowienia w świecie, poszukiwania tożsamości: „ja jestem ja, ty jesteś ty…”, kontroli i poczucia bezpieczeństwa. I wolności wyboru. I granic.

Bardzo, bardzo odpowiada mi sposób postrzegania i przedstawiania świata przez O. Tokarczuk. Oczarowuje mnie wrażliwość i czułość w przedstawianiu elementów otaczającej rzeczywistości, zachwyca wyobraźnia, uwodzą słowa. To naprawdę, mimo że to początki jej twórczości, piękna proza.

„Śniła się nam absolutna cisza i że wszystko było w niej zawieszone jak dekoracje na wystawach sklepów, i że byliśmy w tej ciszy szczęśliwi, ponieważ byliśmy wszędzie nieobecni.”

„Szafa” to cieniutki zbiorek zawierający 3 opowiadania Olgi Tokarczuk: tytułową „Szafę” z 1987 r., „Numery” z 1989 r. i „Deuxs ex” (nie doszukałam się daty powstania). Całość ukazała się w 1997 r....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze moje podejście do Pani Tokarczuk i bardzo miłe spędzony czas z książką.
Ciężko opisać i ocenić jej styl, ponieważ czytając miałam wrażenie, że autorka w każdym zdaniu ujmuje burzliwe myśli, ulotne chwile, emocje, a przede wszystkim zmusza do refleksji, chociaż nie w sposób oczywisty. Czaruje barwnymi opisami i bawi się słowem.
Wszystkie opowiadania były inne, na swój sposób poruszały inne części mojej wrażliwości. Bardzo polecam, szczególnie że książka jest króciutka i łatwo znaleźć dla niej czas.

Pierwsze moje podejście do Pani Tokarczuk i bardzo miłe spędzony czas z książką.
Ciężko opisać i ocenić jej styl, ponieważ czytając miałam wrażenie, że autorka w każdym zdaniu ujmuje burzliwe myśli, ulotne chwile, emocje, a przede wszystkim zmusza do refleksji, chociaż nie w sposób oczywisty. Czaruje barwnymi opisami i bawi się słowem.
Wszystkie opowiadania były inne, na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najbardziej poruszyło mnie opowiadanie "Szafa". Krótkie lecz pełne treści. Z pozoru wydaje się, że to ludzie są dziwni bo chcą zamieszkać, zamknąć się w szafie, ale co jeśli to świat jest na tyle dziwny, że lepiej siedzieć w szafie niż wyjść na zewnątrz? Biorąc pod uwagę co się teraz dzieje to wcale nie taki głupi pomysł.

Najbardziej poruszyło mnie opowiadanie "Szafa". Krótkie lecz pełne treści. Z pozoru wydaje się, że to ludzie są dziwni bo chcą zamieszkać, zamknąć się w szafie, ale co jeśli to świat jest na tyle dziwny, że lepiej siedzieć w szafie niż wyjść na zewnątrz? Biorąc pod uwagę co się teraz dzieje to wcale nie taki głupi pomysł.

Pokaż mimo to

Cieniuteńka, 3 opowiadania. Względność. Dla każdego coś innego jedt ważne, każdy odnosi swoje ja do innych rzeczy. Każdy potrzebuje innego porządku. Względność.

Cieniuteńka, 3 opowiadania. Względność. Dla każdego coś innego jedt ważne, każdy odnosi swoje ja do innych rzeczy. Każdy potrzebuje innego porządku. Względność.

Pokaż mimo to

Moje pierwsze zetknięcie się z Panią Tokarczuk. Celowo wybrałem ten zbiór opowiadań, bo jest to chyba najkrótsza książka tej autorki. Chciałem się zapoznać z jej stylem. Pierwsze opowiadanie, tytułowa "Szafa" jest króciutkie, zaledwie kilka stron, ale dość tajemnicze i intrygujące. Bez wątpienia najlepszym opowiadaniem w tej książce są "Numery" prezentujące nam dzień z życia pokojówki hotelowej. Brzmi nieporywająco? Ale takie nie jest! Bohaterka opowiadania, chociaż wykonuje tak prozaiczne czynności jak sprzątanie cudzych pokoi to jednak w trakcie tego zajęcia dochodzi do wielu zaskakujących i interesujących przemyśleń. Ostatnie opowiadanie "Deus Ex" też jest dość krótkie. W trakcie jego czytania zastanawiałem się czy noblistka lubi sobie czasami przyciąć w jakiegoś city buildera. :P Ogólnie czytało mi się dobrze, ten zbiorek opowiadań jest do przeczytania w jeden krótki wieczór i można nabrać apetyt na więcej.

Z początku chcąc rozpocząć przygodę z literaturą Tokarczuk chciałem od razu sięgnąć po jej najgłośniejsze tytuły: "Bieguni" czy "Księgi Jakubowe", ale myślę, że dobrze jest zacząć w miarę chronologicznie i obserwować jak zmienia się warsztat pisarki. Myślę, że następną książką jaką przeczytam będą "Ostatnie historie", opis brzmi intrygująco, a jako, że zbliża się 1. listopada to będzie w sam raz. Później wrócę do wcześniejszych książek: "Podróż ludzi księgi", "Prawiek i inne czasy", "Dom dzienny, dom nocny" i może wtedy na warsztat wezmę "Biegunów".

Moje pierwsze zetknięcie się z Panią Tokarczuk. Celowo wybrałem ten zbiór opowiadań, bo jest to chyba najkrótsza książka tej autorki. Chciałem się zapoznać z jej stylem. Pierwsze opowiadanie, tytułowa "Szafa" jest króciutkie, zaledwie kilka stron, ale dość tajemnicze i intrygujące. Bez wątpienia najlepszym opowiadaniem w tej książce są "Numery" prezentujące nam dzień z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to