Dom dzienny, dom nocny

"Dzom dzienny, dom nocny" to taki reportarz z miejsca, w którym realność przeplata się z surrealizmem, teraźniejszość z przeszłością, siła ze słabością, cnota z grzechem, młodość ze starością, miłość ze strachem, pustką i osamotnieniem, inteligencja z prostotą, a początek z końcem :)

"Dzom dzienny, dom nocny" to taki reportarz z miejsca, w którym realność przeplata się z surrealizmem, teraźniejszość z przeszłością, siła ze słabością, cnota z grzechem, młodość ze starością, miłość ze strachem, pustką i osamotnieniem, inteligencja z prostotą, a początek z końcem :)

Kocham książki Olgi Tokarczuk. Są okienkami do świata poezji, a nawet baśni. Gdy Ją czytam, czuję, że mam w sobie więcej tlenu. Polecam - ale nie do "pochłaniania", ale do "wchłaniania".

Kocham książki Olgi Tokarczuk. Są okienkami do świata poezji, a nawet baśni. Gdy Ją czytam, czuję, że mam w sobie więcej tlenu. Polecam - ale nie do "pochłaniania", ale do "wchłaniania".

Tokarczuk jest prawdopodobnie jedyną autorką, która jest w stanie tak mocno mnie zahipnotyzować. Nie jestem do końca pewna, o czym była ta książka, ale cudownie mi się ją czytało. Była jak sen, z którego ktoś mnie musiał w końcu wybudzić, choć tak dobrze mi się spało i nie zaszkodziłoby, gdyby trwał jeszcze kilka minut (stron) dłużej.

Tokarczuk jest prawdopodobnie jedyną autorką, która jest w stanie tak mocno mnie zahipnotyzować. Nie jestem do końca pewna, o czym była ta książka, ale cudownie mi się ją czytało. Była jak sen, z którego ktoś mnie musiał w końcu wybudzić, choć tak dobrze mi się spało i nie zaszkodziłoby, gdyby trwał jeszcze kilka minut (stron) dłużej.

Sens, sen, świadomość, byt, niebyt, czas, przemijanie, pamięć i nie-pamięć - to kwintesencja naszego życia. Elementy tak oczywiste, że pomijamy je prąc do przodu. Miejsce "akcji": Kotlina Kłodzka - mała, ukochana ojczyzna wygnanych Niemców a jeszcze nieoswojona przez przywiezionych ze wschodu Polaków. Trudno pisać o prozie Tokarczuk, bo jej największym atutem jest to, co jest nieuchwytne słowami - które wydają się takie prostackie w wykonaniu zwykłego użytkownika języka :) Najlepiej samemu przeczytać i dać się uwieść magii opowieści.

Sens, sen, świadomość, byt, niebyt, czas, przemijanie, pamięć i nie-pamięć - to kwintesencja naszego życia. Elementy tak oczywiste, że pomijamy je prąc do przodu. Miejsce "akcji": Kotlina Kłodzka - mała, ukochana ojczyzna wygnanych Niemców a jeszcze nieoswojona przez przywiezionych ze wschodu Polaków. Trudno pisać o prozie Tokarczuk, bo jej największym atutem jest to, co...

Nie wiem czy poprawnie można określić "Dom dzienny, dom nocny" mianem powieści. Raczej bym to określił jako zbiór różnej maści, lekko powiązanych ze sobą scen które układają się w szereg zjawisk na pograniczu jawy i snu a wszystko to zanurzone w wiejskiej i małomiasteczkowej estetyce a na pierwszym planie jest świat zmysłów - wzroku, dotyku, zapachu, smaku...
Piękny język, wyróżniająca się forma i nieszablonowe podejście narratorki do poszczególnych wydarzeń. Można się zanurzyć jak nigdy i nie chcieć nigdy wrócić na powierzchnię, bywa przyjemnie, bywa niepokojąco - tej książki się nie czyta, tą książkę się czuje.

Nie wiem czy poprawnie można określić "Dom dzienny, dom nocny" mianem powieści. Raczej bym to określił jako zbiór różnej maści, lekko powiązanych ze sobą scen które układają się w szereg zjawisk na pograniczu jawy i snu a wszystko to zanurzone w wiejskiej i małomiasteczkowej estetyce a na pierwszym planie jest świat zmysłów - wzroku, dotyku, zapachu, smaku...
Piękny język,...

Nazbyt fragmentaryczne. Mało atrakcyjne ( z pozoru). Na dłuższą metę nużące. Trzeba czytać w małych dawkach.

Nazbyt fragmentaryczne. Mało atrakcyjne ( z pozoru). Na dłuższą metę nużące. Trzeba czytać w małych dawkach.

Niezwykła opowieść, którą chłonęłam całą sobą. Zaczyna się od snu i określenia perspektywy narracyjnej pozwalającej widzieć poprzez czas i przestrzeń. Tokarczuk w jednym z esejów z "Czułego narratora" pisze, że od "Domu dziennego, domu nocnego" zaczęła świadomie zastanawiać się nad narratorem.

Bardzo mi odpowiada taki właśnie sposób opowiadania, historie pozornie niełączące się ze sobą; tajemnicze, dziwne, odstające od swojego środowiska postaci. Marta w szarym swetrze z rozciągniętymi dziurkami lubiąca mówić o innych ludziach, jej opowieści prawdziwe i zmyślone przetworzone przez autorkę/narratorkę. Z Martą związane jest pewne metafizyczne doznanie opisane przez noblistkę w eseju "O dajmonionie i innych motywacjach pisarskich".

Obok Marty moją ulubioną postacią jest transseksualny mnich Paschalis spisujący żywot ludowej świętej, Kummernis zwanej też Wilgefortis czy Liberatą.

Piękne opowieści, niezwykłe sny, mądre refleksje próbujące zgłębić to, co nienazwane, trudne do wyrażenia słowem; tajemnica istnienia, życia, czasu. Ta książka pozwoliła mi na taką właśnie radość czytania; pogłębioną, wnikliwą, każącą sięgać czasem do różnych źródeł w poszukiwaniu np. historii miejscowości w Kotlinie Kłodzkiej, ich niemieckich nazw, ludzi z nimi związanymi.

Jeden z bohaterów książki Ergo Sum tak, słowami autorki, odczuwa czytanie: "Jaka to rozkosz, jaka słodycz życia - siedzieć w chłodnym domu, pić herbatę, pogryzać ciasto i czytać. Przeżuwać długie zdania, smakować ich sens, odkrywać nagle w mgnieniu sens głębszy, zdumiewać się nim i pozwalać sobie zastygać z oczami wklejonymi w prostokąt szyby".
Czuję tu głęboką więź z Ergo Sumem i dodam, znów za Tokarczuk, tym razem z "Palca w soli, czyli krótkiej historii mojego czytania": "Tak, jesteśmy tu po to, żeby czytać".

Niezwykła opowieść, którą chłonęłam całą sobą. Zaczyna się od snu i określenia perspektywy narracyjnej pozwalającej widzieć poprzez czas i przestrzeń. Tokarczuk w jednym z esejów z "Czułego narratora" pisze, że od "Domu dziennego, domu nocnego" zaczęła świadomie zastanawiać się nad narratorem.

Bardzo mi odpowiada taki właśnie sposób opowiadania, historie pozornie...

Musiałam do niej dojrzeć. Dostałam ją od koleżanki pod koniec lat 90., a przeczytałam dopiero teraz. Pewnie czekała, aż będę gotowa. Czyli jaka? Skupiona, uważna - bardziej do siebie niż do świata na zewnątrz. Książka o powolności. O pięknie istniejącym w tym co "zwykłe-szare-codzienne". Dla mnie estetyczny i pełen bogactwa majstersztyk utkany ze słów. Olgo, jesteś moją mistrzynią.

Musiałam do niej dojrzeć. Dostałam ją od koleżanki pod koniec lat 90., a przeczytałam dopiero teraz. Pewnie czekała, aż będę gotowa. Czyli jaka? Skupiona, uważna - bardziej do siebie niż do świata na zewnątrz. Książka o powolności. O pięknie istniejącym w tym co "zwykłe-szare-codzienne". Dla mnie estetyczny i pełen bogactwa majstersztyk utkany ze słów. Olgo, jesteś moją...

Piękny język polski, którego pani Olga nie żałuje czytelnikowi. Tym razem jednak nie potrafiłem się odnaleźć w tej powieści. Fabuła złożona z fragmentów umiejscowionych w różnym czasie i/lub miejscu troszeczkę mnie skołowała. Stałe motywy, jak zwykle, wplecione.

Piękny język polski, którego pani Olga nie żałuje czytelnikowi. Tym razem jednak nie potrafiłem się odnaleźć w tej powieści. Fabuła złożona z fragmentów umiejscowionych w różnym czasie i/lub miejscu troszeczkę mnie skołowała. Stałe motywy, jak zwykle, wplecione.

drugi raz przeczytałem :)
jeszcze potem sięgnę

drugi raz przeczytałem :)
jeszcze potem sięgnę