Dom dzienny, dom nocny

Dom magiczny.

Dom magiczny.

Pokaż mimo to

Spodziewałam się czegoś innego. Myślałam, że to będzie jakaś dłuższa opowieść. A to po prostu zbiór snów i innych chwilowych niesamowitości. To takie miniopowieści, które autorka przeplata ze sobą, co jakiś czas wracając do snów, które na chwilę porzuciła. Tak samo jak powraca do świata, w którym spotyka się z Martą. A może to też jest sen? Tak jak waleczne trawy, zwierzęta, których nie ma („a szczególnie to wielkie, nieruchawe stworzenie, które w nocy siedzi na skrzyżowaniu dróg…”), drewniany kapelusz przeciwko wpływom planety i cudze myśli w cudzych peruczanych włosach. Pani Olga potrafi tak pisać, że rzeczy autentyczne również wydają się snem. Zimowe grzyby (pierwszy raz usłyszałam o flammulinie), Pietno, do którego nigdy w zimie nie dociera słońce, regularność wędrówek lisa czy przedziwna historia św. Kumernis z Wambierzyc. Grzyby. Grzybów tu pełno. I ciekawych przepisów. Na przykład tort z muchomora czerwonego ;D przyznam, że zestaw składników brzmi całkiem smacznie ;D Rozczuliła mnie opowieść o aloesie. Przyznam, że zastanawiałam się już wcześniej nad nieśmiertelnością tej rośliny. Na parapecie w moim domu stoi taki jeden. Od zawsze. Odkąd pamiętam. A mam już trochę wiosen na karku. Czasem zdaje się, że ta roślina zupełnie niczego nie potrzebuje. Mocarstwa upadają, a ona po prostu trwa. Czasem się do niej uśmiechnę i coś jej daję jak mi się przypomni. Nigdy się na mnie nie pogniewała. A kiedyś, lata temu uratowała moje zdrowie i moją cielesną powłokę. I wierzę w to, co napisała pani Olga. Aloes, młoda-stara roślina, wielotysięczne wcielenie nieśmiertelnej substancji od naszych przodków z Afryki, nosi w sobie pamięć afrykańskiego słońca. Miło jest tak myśleć patrząc na nią. Często też myślę, że oprócz talentu pisarskiego trzeba mieć też jakiś dodatkowy rejestr do odbioru dodatkowych bodźców ze świata, żeby pisać jak pani Olga. Dzięki niej mamy szansę „usłyszeć mysie metropolie w ścianach, korniki w nogach stołu, być ogłuszonym gwizdem spadających meteorów i mrożącym krew w żyłach szumem komety”. Dzięki niej możemy zobaczyć wnętrze Ziemi – „granitową wątrobę, serce z piaskowca, jelita podziemnych rzek”, a także usłyszeć milczącą opowieść szemrzącego świetlisto komputera. Cudnie jest słuchać opowieści o kosmicznych cudach i cynowym talerzu leżącym na stole. Przywodzą na myśl rozważania Victora Hugo o znaczeniu wszechrzeczy, od „lotu komet na firmamencie do drobnoustrojów w kropelce wody, o olbrzymich trybach, których pierwszym motorem jest maleńka muszka, a ostatnim kołem - gwiazdy Zodiaku”. Jeśli ktoś lubi takie klimaty, to polecam bardzo. Także audiobooka, który czyta sama autorka, kobieta o delikatnym, spokojnym, przyjemnym głosie.

Spodziewałam się czegoś innego. Myślałam, że to będzie jakaś dłuższa opowieść. A to po prostu zbiór snów i innych chwilowych niesamowitości. To takie miniopowieści, które autorka przeplata ze sobą, co jakiś czas wracając do snów, które na chwilę porzuciła. Tak samo jak powraca do świata, w którym spotyka się z Martą. A może to też jest sen? Tak jak waleczne trawy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Była to moja druga przygoda z twórczością Olgi Tokarczuk po "Prawiek i Inne Czasy". O ile ta pierwsza przygoda była magiczna i krążąca wokół zachwytu, o tyle tutaj było zupełnie inaczej. A warto nadmienić, że obie te pozycje mają ten sam sposób narracji, jednakże skupiają się na zupełnie innych aspektach.

Bardzo nie lubię, gdy ktoś uważa, że powieści naszej noblistki są dla niego za mądre. Nie uważam, żeby autorka była geniuszem i zrozumienie jej graniczyło z wielkimi wysiłkami. Po prostu istotą jej stylu jest bardzo silna perswazja i stawianie śmiałych tez. Przykładowo w rozdziale "Grzyby" są po prostu rzeczy niezgodne z prawdą i kłócące się z nauką, wiele "rozdziałów-przepisów" zawiera przepisy na grzyby trujące. I myślę, że to istota kreacji autorki leży za taką, a nie inną formą przekazu, te rzeczy nie są mądrzejsze, są po prostu inne.

Z jednej strony lektura jest w fascynujący sposób delikatnie powiązana między mnogimi rozdziałami, z drugiej strony, tak silne poszatkowanie nie pozwala do końca wytworzyć pełnego obrazu w wyobraźni. Ciekawe spajające elementy, przenikające się z tym co realne i nierealne pięknie otaczały sedno utworu. Same opisy, których momentami jest tu aż za dużo były momentami niebywale piękne, jak ten o życiu w tęsknocie.

Dla mnie "Dom dzienny, dom nocny" jest powieścią o przeplataniu się świadomości i podświadomości, o tym, że dom który tworzymy jest obrazem tej mieszanki. O tym, że każde miejsce ma swoją własną historię i my jesteśmy tylko zaledwie jej teraźniejszą częścią. Jednak nie uznałbym, że jest to powieść pełna melancholijnego smutku, ani że posiada optymistyczny koncept, może nie potrafiła we mnie wzbudzić zbyt silnej emocjonalności, ale miałem wrażenie bardziej czystej obyczajowości życia niż popadania w jakąkolwiek emocję.

Warto tę powieść przeczytać chociażby dla samej narracji, czy kilku naprawdę świetnych postaci, w tym postaci Marty, która jest wspaniałym aspektem tej powieści. Mimo wszystko żałuję, że nie znalazłem tu większej spójności, że nie odczułem wyższych emocji, nie doznałem głębszych przemyśleń.

Była to moja druga przygoda z twórczością Olgi Tokarczuk po "Prawiek i Inne Czasy". O ile ta pierwsza przygoda była magiczna i krążąca wokół zachwytu, o tyle tutaj było zupełnie inaczej. A warto nadmienić, że obie te pozycje mają ten sam sposób narracji, jednakże skupiają się na zupełnie innych aspektach.

Bardzo nie lubię, gdy ktoś uważa, że powieści naszej noblistki są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje trzecie podejście do twórczości Olgi Tokarczuk i trzeci raz przekonałam się, że nie zostanę wierną fanką Autorki. Żeby była jasność – bardzo cieszę się, że Polka jest doceniana, że dostała Nobla, Bookera i szereg innych pomniejszych nagród. Nie odmawiam jej też talentu literackiego, bo książki jej są napisane bardzo dobrym językiem.

Nie jest to po prostu typ literatury, który mi odpowiada. Książki te są – jak dla mnie – zbyt metafizyczne, zbyt filozoficzne. Choć jest tu fabuła, jednak ustępuje ona miejsca dywagacjom, opisom. W efekcie nie do końca wiem o czym jest całość.

Pracuję w księgarni i po Noblu dla Autorki wielu klientów prosiło, aby powiedzieć o czym są konkretne książki Tokarczuk. A tego nie da się po prostu zrobić. Ten typ literatury wymyka się prostym klasyfikacjom i opisom. I to świadczy o wartości tych książek.

Jak już wspomniałam, choć to zupełnie nie moja bajka, doceniam kunszt pisarski Autorki i życzę kolejnych sukcesów.

To moje trzecie podejście do twórczości Olgi Tokarczuk i trzeci raz przekonałam się, że nie zostanę wierną fanką Autorki. Żeby była jasność – bardzo cieszę się, że Polka jest doceniana, że dostała Nobla, Bookera i szereg innych pomniejszych nagród. Nie odmawiam jej też talentu literackiego, bo książki jej są napisane bardzo dobrym językiem.

Nie jest to po prostu typ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobra, książka, ciekawa i inna niż wszystkie. Myślę, że warto, zwłaszcza, że napisała Noblistka :)

Dobra, książka, ciekawa i inna niż wszystkie. Myślę, że warto, zwłaszcza, że napisała Noblistka :)

Pokaż mimo to

Czytając "Dom dzienny, dom nocny" można oczami wyobraźni przenieść się w czasie i przestrzeni a także do alternatywnej rzeczywistości, wyśnionej przez autorkę. Nic tu nie jest oczywiste, sen miesza się z rzeczywistością, historia z teraźniejszością, fakty z legendami. Spodobało mi się osadzenie części opowieści w miejscu konkretnym: Nowej Rudzie. Część opowieści o tym miejscu zapewne jest fikcją, ciekawe było natomiast poruszenie tematu powojennych repatriacji i osadzania Polaków na terenach "zwalnianych" przez Niemców. Książka niełatwa, bardzo poetycka, wymaga skupienia. Ma piękne fragmenty, ale miejscami nuży.

Czytając "Dom dzienny, dom nocny" można oczami wyobraźni przenieść się w czasie i przestrzeni a także do alternatywnej rzeczywistości, wyśnionej przez autorkę. Nic tu nie jest oczywiste, sen miesza się z rzeczywistością, historia z teraźniejszością, fakty z legendami. Spodobało mi się osadzenie części opowieści w miejscu konkretnym: Nowej Rudzie. Część opowieści o tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tokarczuk to chyba jednak nie moja bajka.
Przynajmniej znam kilka nowych przepisów na grzybki.

Tokarczuk to chyba jednak nie moja bajka.
Przynajmniej znam kilka nowych przepisów na grzybki.

Pokaż mimo to

Oniryczne opowiadania, momentami nużące przez co traciłam wątek kilka razy. Bardzo dużo prozy poetyckiej, bujne opisy przyrody, rzeczy.
Moje ulubione to opowiadanie o Agni i małżonkach. To moje pierwsze spotkanie z Tokarczuk, ale nie ostatnie.

Oniryczne opowiadania, momentami nużące przez co traciłam wątek kilka razy. Bardzo dużo prozy poetyckiej, bujne opisy przyrody, rzeczy.
Moje ulubione to opowiadanie o Agni i małżonkach. To moje pierwsze spotkanie z Tokarczuk, ale nie ostatnie.

Pokaż mimo to

Po Biegunach siegnalem po Dom dzienny Dom nocny, co wlasciwie samego mnie zdziwilo, bo Bieguni byli nieczytalni. Ksiazka bardzo mnie zaskoczyla, Nie ma tu aerkiej akcji, nie czekasz z wypiekami na twarzy na koniec opowiesci, mimo tego od ksiazki trudno sie oderwac. Ma jakis taki "gorski" klimat, klimat poloniny, gorskiego pastwiska, tak by sie chcialo po prostu lezec, czytac i gapic sie w chmury. Czytajac ja niemal czulem zapach skoszonej trawy i rzeskie, poranne gorskie powietrze, To chyba pierwsza ksiazka noblisty (poza Chlopami chyba), ktora oceniam na wiecej niz 6.
BAAARDZO MOCNO POLECAM

Po Biegunach siegnalem po Dom dzienny Dom nocny, co wlasciwie samego mnie zdziwilo, bo Bieguni byli nieczytalni. Ksiazka bardzo mnie zaskoczyla, Nie ma tu aerkiej akcji, nie czekasz z wypiekami na twarzy na koniec opowiesci, mimo tego od ksiazki trudno sie oderwac. Ma jakis taki "gorski" klimat, klimat poloniny, gorskiego pastwiska, tak by sie chcialo po prostu lezec,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nieustannie zadziwia mnie chęć powrotu do tej lektury. Nie podoba mi się to. Jest taka mroczna, smutna, jest pesymistyczna i odziana w niepokój. Ok. Jest też wielowymiarowa, kusząca opisami przeżyć, odczuć, instynktów. Czy Olga Tokarczuk pokazuje człowieka w dwóch światach? Tak. Czy chcę żeby tak było? Nie.
Boje się szukać w sobie tego co nie odkryte, niedojrzałe, uporczywie przechowywane na dnie. Ona pokazuje, że nie tylko ja coś chowam, przed czymś się bronię.
To książka dla odważnych, tych co nie boją sie refleksji.

Nieustannie zadziwia mnie chęć powrotu do tej lektury. Nie podoba mi się to. Jest taka mroczna, smutna, jest pesymistyczna i odziana w niepokój. Ok. Jest też wielowymiarowa, kusząca opisami przeżyć, odczuć, instynktów. Czy Olga Tokarczuk pokazuje człowieka w dwóch światach? Tak. Czy chcę żeby tak było? Nie.
Boje się szukać w sobie tego co nie odkryte, niedojrzałe,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to