Mozna powiedzieć, że zaliczam się do miłośników tworczości Tokarczuk choć nie jestem w tym bezktytyczna bo "Ksiąg Jakubowych" nie przebrnęłam. "Opowiadania bizarne" natomiast mnie porwały. Faktycznie są bizarne, bo w prawie każdym jest jakiś element fantastyczy bądź futurystyczny (w ogóle bardzo mi się podoba wizja przyszłości wykreowana przez Autorkę). Do tego sposób opowiadania... Dla mnie cudo. I muszę się przyznać, ze to moja druga lektura tego tomu, tym razem w formie audiobooka. I ta zdecydowanie bardziej do mnie trafiła niż czytana.

Mozna powiedzieć, że zaliczam się do miłośników tworczości Tokarczuk choć nie jestem w tym bezktytyczna bo "Ksiąg Jakubowych" nie przebrnęłam. "Opowiadania bizarne" natomiast mnie porwały. Faktycznie są bizarne, bo w prawie każdym jest jakiś element fantastyczy bądź futurystyczny (w ogóle bardzo mi się podoba wizja przyszłości wykreowana przez Autorkę). Do tego sposób...

Syn darmozjad, który pożera zapasy zmarłej matki. Mężczyzna, który wyjeżdża do Chin na przeszczep serca i zawsze w Azji spędza wakacje. O kobiecie, która nie chce być człowiekiem (oczami jej siostry). Takie i inne historie składają się na ten zbiór opowiadań, który łączy graniczne doświadczenie bohaterów… Bizarne to francuskie słowo oznaczające dziwny, zmienny, ale też śmieszny i niezwykły. I rzeczywiście sporo tych opowieści takimi się właśnie wydaje. Właściwie z perspektywy czasu, choć mniej pamiętam już fabułę tego zbioru, bardziej dostrzegam ich niezwykłość. Niektóre wydają się wyrafinowaną zabawą, inne metaforą religii, czy uchwyceniem doświadczenia mistycznego a może jego braku. Choć myślę, że każdy można znaleźć tu coś dla siebie.

Jedyne czego odradzam, to słuchanie tego zbioru. Ja poznałem tę literacką pozycję właśnie w formie audiobooka i to był błąd. Czasem musiałem odsłuchiwać fragmenty po dwakroć, aby nie uronić słów i sensu. Do tych historii potrzeba chwili ciszy i zadumy.

Syn darmozjad, który pożera zapasy zmarłej matki. Mężczyzna, który wyjeżdża do Chin na przeszczep serca i zawsze w Azji spędza wakacje. O kobiecie, która nie chce być człowiekiem (oczami jej siostry). Takie i inne historie składają się na ten zbiór opowiadań, który łączy graniczne doświadczenie bohaterów… Bizarne to francuskie słowo oznaczające dziwny, zmienny, ale też...

Zbiór 10 interesujących opowiadań utrzymanych w klimacie Olgi Tokarczuk 
Wszystkie są ciekawe, mają swój motyw przewodni i po każdym trzeba zarezerwować sobie 10 – 15 minut, aby je przemyśleć. Odradzam czytanie jednego po drugim, bo gubią swój urok i tracą wiele magii zawartej między wierszami.

Zbiór 10 interesujących opowiadań utrzymanych w klimacie Olgi Tokarczuk 
Wszystkie są ciekawe, mają swój motyw przewodni i po każdym trzeba zarezerwować sobie 10 – 15 minut, aby je przemyśleć. Odradzam czytanie jednego po drugim, bo gubią swój urok i tracą wiele magii zawartej między wierszami.

Tylko dla wielkich fanów Noblistki - ot, "brudnopis" pełen nudnych, niepowiązanych ze sobą historii.

Mam nadzieję, że złe miłego początki i kolejne pozycje Olgi Tokarczuk będę wspominał znacznie lepiej.

Tylko dla wielkich fanów Noblistki - ot, "brudnopis" pełen nudnych, niepowiązanych ze sobą historii.

Mam nadzieję, że złe miłego początki i kolejne pozycje Olgi Tokarczuk będę wspominał znacznie lepiej.

Każde z opowiadań niebanalne i niejednoznaczne, tytuł dobrze oddaje treść. Pięknie napisane i wciągające.

Każde z opowiadań niebanalne i niejednoznaczne, tytuł dobrze oddaje treść. Pięknie napisane i wciągające.

Nie ukrywam- jestem fanką Olgi Tokarczyk. Podobnie jak wszyscy tutaj uważałam, że to luźny zbiór opowiadań fantastycznych. Tak sądziłam na początku. Ale w dwóch ostatnich historiach znalazłam to, czego brakowało mi w poprzednich. Musiałam po nich wyjść, odetchnąć i wydawało mi się, że świat wcale nie jest grą w kości Boga. Dla tych dwóch historii warto.
Nie z całego serca, ale nadal polecam
-H

Nie ukrywam- jestem fanką Olgi Tokarczyk. Podobnie jak wszyscy tutaj uważałam, że to luźny zbiór opowiadań fantastycznych. Tak sądziłam na początku. Ale w dwóch ostatnich historiach znalazłam to, czego brakowało mi w poprzednich. Musiałam po nich wyjść, odetchnąć i wydawało mi się, że świat wcale nie jest grą w kości Boga. Dla tych dwóch historii warto.
Nie z całego serca,...

Marzenie: film na podstawie "Góry Wszystkich Świętych"

Marzenie: film na podstawie "Góry Wszystkich Świętych"

Ot taki sobie zbiór mało konkretnych opowiadań. Lubię takie zbiorki nazywać sobie brudnopisem autora. Literacko, jego poziom niby jest na miejscu, ale większej satysfakcji z odbywania tych historii, tu nie odnajdziemy.
''Brudnopisy" to właśnie takie zlepki myśli ukute w scenki rodzajowe, migawki, niedokończone gawędy. Niby miłe, żeby podrażnić zmysły, ale czy to wystarcza?

Ot taki sobie zbiór mało konkretnych opowiadań. Lubię takie zbiorki nazywać sobie brudnopisem autora. Literacko, jego poziom niby jest na miejscu, ale większej satysfakcji z odbywania tych historii, tu nie odnajdziemy.
''Brudnopisy" to właśnie takie zlepki myśli ukute w scenki rodzajowe, migawki, niedokończone gawędy. Niby miłe, żeby podrażnić zmysły, ale czy to...

Wyjątkowo lekki zbiór opowiadań fantastycznych. Tokarczuk zgrabnie konstruuje tu bardzo różne rzeczywistości i choć nie zawsze zgadzam się z jej poglądem na świat, doceniam nietuzinkową wrażliwość noblistki.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że opowieści te są naprawdę krótkie. To raczej muśnięcia tematów; pomysły, które z pewnością sprawdziłyby się też w znacznie dłuższych narracjach, np. powieściach. Nie wszystkie są przy tym w pełni nowe. To trochę znane już i używane gdzieniegdzie schematy fantastyczne: klonowanie, inkubacja mięsa, dzieci z leśnej puszczy... Nowe jest za to spojrzenie Tokarczuk oraz jej zdolność do zagłębiania się w szczegóły.

Czy polecam? Polecam. Wydaje mi się, że zbiór tych krótkich form jest przyjemnym sposobem na wejście zarówno w świat fantastyki, jak i pisarstwa autorki.

Wyjątkowo lekki zbiór opowiadań fantastycznych. Tokarczuk zgrabnie konstruuje tu bardzo różne rzeczywistości i choć nie zawsze zgadzam się z jej poglądem na świat, doceniam nietuzinkową wrażliwość noblistki.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że opowieści te są naprawdę krótkie. To raczej muśnięcia tematów; pomysły, które z pewnością sprawdziłyby się też w znacznie dłuższych...

Muszę powiedzieć, że ta książka to była dla mnie próbą. Próbą, czy jestem w stanie myśleć samodzielnie, wyrwać się z tłumooceny, że Tokarczuk to tylko hummus, niebinaeność, lewica, feiminizm i dredy. Byłem długo jednym z tych, co ją oceniał, a nie czytał. Dorobiłem sobie historię do niej i jej twórczości, bez jakikolwiek merytorycznej postawy. Bo posarz to musi być dziennikarz, z krwi i kości a nie takie lelum polelum szlajające się po konferencjach praw zwierząt.

A tymczasem ona po prostu tak pięknie opowiada te swoje historie. Używa słów, których nie znam i muszę ich szukać w słownikach, skłania mnie do myślenia tym co tam wydaje się niedokończone. Każda z tych historii była po prostu na tyle ciekawa, że mieliłem ją w głowie jeszcze chwilę po zakończeniu. I, czy tak ostatecznie, nie tak właśnie powinna działać książka?

Teraz też dorabiam sobie historię, ale do jej tekstów, które są lekkie, obrazowe. Nie stałem się od nich ani gejem ani wegetarianinem jak straszą w prawej stronie, nie dołączyłem do antify ani nie zacząłem wpieraćparytetu w górnictwie. Stałem się tylko troszkę mądrzejszy, szerszy światopoglądowo. I tak powinna działać książka!

Muszę powiedzieć, że ta książka to była dla mnie próbą. Próbą, czy jestem w stanie myśleć samodzielnie, wyrwać się z tłumooceny, że Tokarczuk to tylko hummus, niebinaeność, lewica, feiminizm i dredy. Byłem długo jednym z tych, co ją oceniał, a nie czytał. Dorobiłem sobie historię do niej i jej twórczości, bez jakikolwiek merytorycznej postawy. Bo posarz to musi być...