Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Śmierć czyha na nas w pełni życia.”
Dziesięć osób zostaje zaproszonych przez tajemniczego gospodarza do domu na wyspie. Nie zostali oni jednak wybrani przez przypadek. Każdy z nich ma coś na sumieniu, a morderca ma na celu samemu wymierzać sprawiedliwość. Kiedy ginie druga osoba, zdają sobie sprawę, że to, co uważali za nieszczęśliwy wypadek, jest dziełem zabójcy. Odizolowanie od świata, nie zdolni do obrony umierają jeden po drugim w sposób opisany w dziecięcej rymowance, którą ktoś wywiesił w ich pokojach. Jest ich tylko dziesięciu, a jeden z nich jest mordercą. Tutaj nie można nikomu ufać.
Pomimo czasu, jaki minął od śmierci Agaty Christie, jej książki w dalszym ciągu cieszą się wielką sławą. Napisane przez nią powieści (głównie kryminały) są rozchwytywane przez wielu ludzi oraz cieszą się naprawdę dobra opinią.
Z twórczością Pani Christie miałam zaszczyt zapoznać się w szkole, przy lekturze „Dwanaście prac Herkulesa”. Muszę przyznać, że na początku nie przepadałam za kryminałami. Jednak po przeczytaniu mojej pierwszej lektury autorstwa Agaty Christie od razu zapragnęłam więcej. I w ten oto sposób w moje ręce wpadła książka „I nie było już nikogo”, z którą wiązałam olbrzymie nadzieje. Muszę przyznać, że nie zawiodłam się ani trochę.
Początek zaczyna się dość niewinnie. Autorka przedstawia nam wszystkich bohaterów, którzy zostali zaproszeni przez tajemniczego właściciela na Wyspę Żołnierzyków. Kiedy wszyscy docierają na miejsce zostaje ogłoszony komunikat, który rozpoczyna całą „zabawę”. W tym właśnie momencie akcja porywa czytelnika bez reszty. Nie daje odetchnąć, ani na chwilę. Nigdy nie można przewidzieć co się stanie, bo nagle sprawy przyjmują nowy tor. Niejednokrotnie po moim ciele przechodził dreszczyk, a w niektórych momentach muszę przyznać, że nawet się bałam. Wiele razy wyobrażałam sobie, co się będzie działo dalej, albo jak to wszystko się skończy, jednak ani jedna moja myśl się nie spełniła.
Z wielkim zaciekawieniem i podejrzliwością „śledziłam” losy i zachowanie każdego z bohaterów. Autorce udało stworzyć się naprawdę ciekawych i barwnych bohaterów. Czytając książkę miałam wrażenie, jakby to wszystko działo się naprawdę, a postacie tam występujące byli prawdziwymi ludźmi. Nie było siły, aby odgadnąć, kto z nich jest mordercą, a jeśli już podejrzewałam kogoś, to chwilę po tym ginął.
Jeśli chodzi o same śmierci, które były odtworzenie dziecięcego wierszyka, to naprawdę wielki szacunek dla Pani Christie. Przed rozpoczęciem lektury wielokrotnie czytałam sobie tą rymowankę i starałam się dopasować do nich jakieś sposoby morderstwa, ale udało mi się trafić może z… dwoma?
Oczywiście, z wielką rozkoszą mogę polecić tą książkę wszystkim. Trzyma w napięciu i niewiedzy dosłownie do ostatnich stron. Agata Christie tak przemyślała sobie ta historie, że jak skończyłam czytać, to nie mogłam wyjść z podziwu i siedziałam przez dłuższy czas wpatrując się tylko w ścianę i w oszołomieniu myśleć, jak można można było wpaść na tak genialny pomysł. A gdy już się otrząsnęłam to oczywiście pobiegłam szybciutko do mamy i koniecznie kazałam Jej ją przeczytać.
Jeśli komuś z czytających udało się kiedyś odgadnąć, kto jest prawdziwym mordercą, serdecznie gratuluję. A jeśli jeszcze nie mieliście szansy poznać tej historii, to czy podejmiecie się wyzwania?
Moja ocena: 8/10
„Grzech znajdzie cię wszędzie”

„Śmierć czyha na nas w pełni życia.”
Dziesięć osób zostaje zaproszonych przez tajemniczego gospodarza do domu na wyspie. Nie zostali oni jednak wybrani przez przypadek. Każdy z nich ma coś na sumieniu, a morderca ma na celu samemu wymierzać sprawiedliwość. Kiedy ginie druga osoba, zdają sobie sprawę, że to, co uważali za nieszczęśliwy wypadek, jest dziełem zabójcy....