Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Śmierć czyha na nas w pełni życia.”
Dziesięć osób zostaje zaproszonych przez tajemniczego gospodarza do domu na wyspie. Nie zostali oni jednak wybrani przez przypadek. Każdy z nich ma coś na sumieniu, a morderca ma na celu samemu wymierzać sprawiedliwość. Kiedy ginie druga osoba, zdają sobie sprawę, że to, co uważali za nieszczęśliwy wypadek, jest dziełem zabójcy. Odizolowanie od świata, nie zdolni do obrony umierają jeden po drugim w sposób opisany w dziecięcej rymowance, którą ktoś wywiesił w ich pokojach. Jest ich tylko dziesięciu, a jeden z nich jest mordercą. Tutaj nie można nikomu ufać.
Pomimo czasu, jaki minął od śmierci Agaty Christie, jej książki w dalszym ciągu cieszą się wielką sławą. Napisane przez nią powieści (głównie kryminały) są rozchwytywane przez wielu ludzi oraz cieszą się naprawdę dobra opinią.
Z twórczością Pani Christie miałam zaszczyt zapoznać się w szkole, przy lekturze „Dwanaście prac Herkulesa”. Muszę przyznać, że na początku nie przepadałam za kryminałami. Jednak po przeczytaniu mojej pierwszej lektury autorstwa Agaty Christie od razu zapragnęłam więcej. I w ten oto sposób w moje ręce wpadła książka „I nie było już nikogo”, z którą wiązałam olbrzymie nadzieje. Muszę przyznać, że nie zawiodłam się ani trochę.
Początek zaczyna się dość niewinnie. Autorka przedstawia nam wszystkich bohaterów, którzy zostali zaproszeni przez tajemniczego właściciela na Wyspę Żołnierzyków. Kiedy wszyscy docierają na miejsce zostaje ogłoszony komunikat, który rozpoczyna całą „zabawę”. W tym właśnie momencie akcja porywa czytelnika bez reszty. Nie daje odetchnąć, ani na chwilę. Nigdy nie można przewidzieć co się stanie, bo nagle sprawy przyjmują nowy tor. Niejednokrotnie po moim ciele przechodził dreszczyk, a w niektórych momentach muszę przyznać, że nawet się bałam. Wiele razy wyobrażałam sobie, co się będzie działo dalej, albo jak to wszystko się skończy, jednak ani jedna moja myśl się nie spełniła.
Z wielkim zaciekawieniem i podejrzliwością „śledziłam” losy i zachowanie każdego z bohaterów. Autorce udało stworzyć się naprawdę ciekawych i barwnych bohaterów. Czytając książkę miałam wrażenie, jakby to wszystko działo się naprawdę, a postacie tam występujące byli prawdziwymi ludźmi. Nie było siły, aby odgadnąć, kto z nich jest mordercą, a jeśli już podejrzewałam kogoś, to chwilę po tym ginął.
Jeśli chodzi o same śmierci, które były odtworzenie dziecięcego wierszyka, to naprawdę wielki szacunek dla Pani Christie. Przed rozpoczęciem lektury wielokrotnie czytałam sobie tą rymowankę i starałam się dopasować do nich jakieś sposoby morderstwa, ale udało mi się trafić może z… dwoma?
Oczywiście, z wielką rozkoszą mogę polecić tą książkę wszystkim. Trzyma w napięciu i niewiedzy dosłownie do ostatnich stron. Agata Christie tak przemyślała sobie ta historie, że jak skończyłam czytać, to nie mogłam wyjść z podziwu i siedziałam przez dłuższy czas wpatrując się tylko w ścianę i w oszołomieniu myśleć, jak można można było wpaść na tak genialny pomysł. A gdy już się otrząsnęłam to oczywiście pobiegłam szybciutko do mamy i koniecznie kazałam Jej ją przeczytać.
Jeśli komuś z czytających udało się kiedyś odgadnąć, kto jest prawdziwym mordercą, serdecznie gratuluję. A jeśli jeszcze nie mieliście szansy poznać tej historii, to czy podejmiecie się wyzwania?
Moja ocena: 8/10
„Grzech znajdzie cię wszędzie”

„Śmierć czyha na nas w pełni życia.”
Dziesięć osób zostaje zaproszonych przez tajemniczego gospodarza do domu na wyspie. Nie zostali oni jednak wybrani przez przypadek. Każdy z nich ma coś na sumieniu, a morderca ma na celu samemu wymierzać sprawiedliwość. Kiedy ginie druga osoba, zdają sobie sprawę, że to, co uważali za nieszczęśliwy wypadek, jest dziełem zabójcy....

Znalezienie wyjścia z labiryntu miało być ostatnią próbą, której poddani zostali chłopcy. Żadnych więcej niespodzianek, zagadek, uciekania i ofiar. Thomas był przekonany, że wszystko się skończyło, że są już bezpieczni. Jednak DRESZCZ napisał inny scenariusz. Dopiero teraz zacznie się prawdziwa walka o życie. Thomas i jego przyjaciele, zmierzą się z przeciwnościami losu. Będą musieli postanowić komu mogą zaufać… a kogo zabić. Ale Thomas wie jedno: DRESZCZOWI nie można ufać… Przemierzając spalony przez Pożogę świat, streferzy musza znaleźć Schronienie… i przeżyć.

- Może umrzeć.
- Gorzej. Może to przeżyć.

Kiedy zbliżałam się do ukończenia pierwszej część trylogii, uświadomiłam sobie, że przecież nie mogę jej skończyć skoro nie mam drugiej część… i tak właśnie w moje ręce trafiły „Próby ognia”. Muszę przyznać, że na początku miałam wątpliwości co do kontynuacji, ponieważ bałam się, że nie dorówna pierwszej części, a szczególnie szczególnie w punkcie kulminacyjnym. Jednak bardzo nie pomyliłam, ponieważ druga część prześcignęła swoją poprzedniczkę pod każdym względem (ale o tym zaraz).
Najpierw zacznę od tego, że Pan Dashner wykonał kawał dobrej roboty pisząc tę serię. Na co dzień nie czytam takich książek (fantasy), a o dziwo ta mi się spodobała, więc wielki plus. Pomimo tego, że obie części bardzo mi się podobały, to uważam, że „próby ognia” szczególnie zawładnęły moim serduchem.
Akcja porywa czytelnika już od pierwszych stron. Muszę przyznać, że jeszcze nigdy nie spotkałam się książką, która od pierwszego rozdziału trzyma czytelnika w napięciu, „oplata” go sobie wokół palca i trzyma, żeby wypuścić dopiero przy końcówce. Pojawiają się liczne zwroty akcji. Nigdy nie można przewiedzieć co się stanie. Miałam kilka takich momentów: „Och, tu zaraz pewnie…” i bach! Staje się coś kompletnie nieoczekiwanego. Moje poprzednie podejrzenia znikają tak szybko, jak się pojawiły. I to chyba najbardziej lubię w tej książce. Przed cały czas trzyma czytelnika w napięciu, nie pozwalając na chwile wytchnienia. Mało jest teraz takich książek, które aż żal odłożyć i iść spać. A „próby ognia” są właśnie jedną powieścią z tego nielicznego grona.
Jeśli chodzi o bohaterów, to naprawdę trudno jest się z nimi rozstać. Potrafią wejść do serca czytelnika i nie opuścić go nawet po skończeniu lektury. Każdy z nich zapada bardzo głęboko w pamięć, więc kończąc całą serie (o jejku, to już niedługo!) na pewno ich nie zapomnę. Są to bohaterowie pozytywni, pełni życia i często bardzo zabawni. Z niektórymi z nich niestety musimy się rozstać podczas czytania, no ale cóż… każdy kiedyś odchodzi, prawda? Ale na szczęście wspomnienia nas nie opuszczają ( tak jak wszystkich streferów), więc pozostaną w naszej pamięci na długie lata.
Czasami się zastanawiam, skąd autor bierze te wszystkie pomysły, a szczególnie zakończenia książek, które są wprost fenomenalne: kompletnie nieoczekiwane i wstrząsające! Dzięki temu czytelnik nie może się oprzeć i od razu musi sięgnąć po kontynuację. Niestety tego nie wiem i podejrzewam, że szybko się nie dowiem. Na szczęście jednego jestem pewna. Jeśli pan Dashner wyda nową serię, od razu polecę do sklepu ją kupić.

Moja ocena: 8/10

„Jeśli mogę wam coś dzisiaj doradzić, to żebyście nigdy, przenigdy nie wierzyli własnym oczom.”

Znalezienie wyjścia z labiryntu miało być ostatnią próbą, której poddani zostali chłopcy. Żadnych więcej niespodzianek, zagadek, uciekania i ofiar. Thomas był przekonany, że wszystko się skończyło, że są już bezpieczni. Jednak DRESZCZ napisał inny scenariusz. Dopiero teraz zacznie się prawdziwa walka o życie. Thomas i jego przyjaciele, zmierzą się z przeciwnościami losu....

OSTATNIA SPOWIEDŹ
Tom I - Złamał moje serce
Tom II - Skleił je na nowo
TOM III - Roztrzaskał moje serce na małe kawałki bez możliwości ich ponownego sklejenia

OSTATNIA SPOWIEDŹ
Tom I - Złamał moje serce
Tom II - Skleił je na nowo
TOM III - Roztrzaskał moje serce na małe kawałki bez możliwości ich ponownego sklejenia